Παρόλα αυτά, ο Σαρόν σχεδόν σε όλη του την στρατιωτική και πολιτική καριέρα ήταν γνωστός ως
Ο Μίκαελ Βαρσάφσκι, ο ιδρυτής της ισραηλινής-παλαιστινιακής εταιρίας δικηγόρων, «Εναλλακτικό Κέντρο Πληροφόρησης», περιγράφει τον Σαρόν τον έναν από τους μοναδικούς δυο «πολιτικούς οραματιστές» στην ιστορία του Ισραήλ. Ο δεύτερος είναι ο πρώτος πρωθυπουργός της χώρας, Ντάβιντ Μπεν Γκουριόν.
«Ναι, ήταν βίαιος, αλλά ήταν και κάτι περισσότερο από αυτό», είπε ο Βαρσάφσκι στο Al Jazeera. «Όπως ο Μπεν Γκουριόν, και σε αντίθεση με τους σύγχρονους πολιτικούς, όπως ο νυν πρωθυπουργός, Μπεντζαμιν Νετανιάχου, δεν τον ενδιέφεραν οι μικροκομματικές σκοπιμότητες. Είχε ένα όραμα από το οποίο δεν επέτρεπε κανέναν να τον αποσπάσει – το όραμα του Ισραήλ όπως θα ήθελε να είναι».
«Το όραμα του Ισραήλ σφυρηλατήθηκε από τις στρατιωτικές και πολιτικές εμπειρίες του Σαρόν», σχολιάζει το αραβικό δίκτυο.
Μιλιταριστική φιλοσοφία
Σύμφωνα με τον Μέναχεμ Κλάιν, καθηγητή πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Μπαρ Ιλάν, κοντά στο Τελ Αβίβ, ο Σαρόν δημιούργησε τις μιλιταριστικές νόρμες του σύγχρονου Ισραήλ, ιδρύοντας μια μυστική ομάδα «τιμωρίας», την επονομαζόμενη Ομάδα 101, που έδρασε τις δεκαετίες του 1950 και του 1960.
Η Ομάδα 101, τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυση του Ισραήλ, πραγματοποιούσε δολιοφθορές σε Παλαιστίνιους μαχητές, πίσω από τις γραμμές που όρισε η ανακωχή, ώστε να αποτρέψει μελλοντικές επιθέσεις σε ισραηλινό έδαφος. Παρόλα αυτά, οι άμαχοι νεκροί ήταν εξίσου αρκετοί με τους ένοπλους.
Αργότερα, ως υπουργός Αμύνης, ο Σαρόν θα αποτελούσε την κινητήριο δύναμη πίσω από την απόφαση εισβολής στο Λίβανο το 1982 – μια αιματηρή μέθοδος για την έξωση των Παλαιστινίων από τα «φρούριά» τους, και για την αποσταθεροποίηση ενός γείτονα.
Καθ’ όλη την πορεία αυτή, οι επικεφαλής του παρέβλεψαν το τρομερό μακελειό εκατοντάδων – αν όχι χιλιάδων – Παλαιστινίων προσφύγων στα στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα, από συμμάχους του Ισραήλ. Μια έρευνα του Ισραήλ τον έδειξε «προσωπικά υπεύθυνο» για αυτή την σφαγή.
Σήμερα, η μιλιταριστική φιλοσοφία του Σαρόν φαίνεται στο δόγμα Νταχίγια του ισραηλινού στρατού. Το δόγμα αυτό προβλέπει ότι το Ισραήλ θα στείλει τους γείτονές του της Γάζας και του Λιβάνου «πίσω στο μεσαίωνα» καταστρέφοντας μαζικά τις υποδομές τους.
Η φιλοσοφία του αυτή, βέβαια, εξυπηρετούσε και πολιτικά συμφέροντα.
Σύμφωνα με τον Βαρσάφσκι, ο Σαρόν αρνούνταν συστηματικά να δεχθεί πως ο πόλεμος του 1948, που στην ουσία δημιούργησε το Ισραήλ, είχε τελειώσει. Κατ’ επέκταση αρνούνταν να παρουσιάσει τις επεκτατικές φιλοδοξίες του Ισραήλ.
«Αντιθέτως, ο Σαρόν έφερε την ιδέα ότι "τα σύνορα είναι εκεί που οι Ισραηλινοί φυτέψουν το τελευταίο δέντρο". Ήταν μια φιλοσοφία δημιουργίας αλλαγών και μιας νέας πραγματικότητας. Στην ουσία στόχευε στο να πάρει όση περισσότερη γη μπορούσε από τους Παλαιστίνιους», είπε ο Βαρσάφσκι.
Κατά τον εκλιπόντα Ισραηλινό κοινωνιολόγο, Μπαρούχ Κίμερλινγκ, η πολιτική που ασκούσε ο Σαρόν είχε χαρακτηριστικά γενοκτονίας. «Ο Σαρόν δημιουργούσε τις συνθήκες ώστε να διαλύσει τις ελπίδες των Παλαιστινίων, να γκρεμίσει την αντίστασή τους, να τους απομονώσει ώστε να παραδοθούν σε όποια πρόταση τους κάνει το Ισραήλ και κατ’ επέκταση να μεταναστεύσουν "εθελοντικά"», είχε πει.
«Όμως ήθελε να καθυστερήσει την οποιαδήποτε συμφωνία για τουλάχιστον 50 χρόνια. Ήθελε να έχει χρόνο το Ισραήλ να εφαρμόσει το όραμά του», εξηγεί ο Βαρσόφσκι.
Ο πατέρας των εποικισμών
Όταν ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, βρέθηκε πρόσφατα στην περιοχή ώστε να ξεκινήσουν εκ νέου οι ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ των δυο πλευρών, ο Σέμι Σαλέβ, Ισραηλινός αρθρογράφος παρατήρησε πως «το πνεύμα του Σαρόν πλανάται πάνω από τις διαδικασίες». «Ο Σαρόν, ο πατέρας των εποικισμών έχει κάνει περισσότερα από τον κάθε ένα – ιδίως από τον Νετανιάχου – για να σβήσει από τον χάρτη τα σύνορα του 1967, τα οποία χώριζαν το Ισραήλ από τις κατεχόμενες περιοχές, και για να υπονομεύσει την εγκαθίδρυση του Παλαιστινιακού κράτους», έγραψε.
Στην αρχή της πολιτικής του καριέρας, ο Σαρόν χρησιμοποιούσε πολλά πρόσωπα σε χαμηλές κυβερνητικές θέσεις ώστε να πετύχει τον σκοπό του. Στις αρχές του 1980 εγκατέστησε ειδικές κοινότητες Εβραίων κατά μήκος της Πράσινης Γραμμής ώστε να σβήσει τον φυσικό διαχωρισμό μεταξύ Ισραήλ και Δυτικής Όχθης και να φέρει τους οικισμούς «πίσω στο Ισραήλ».
Ταυτόχρονα, δρούσε έτσι ώστε να εξασφαλίσει πως η μεγάλη Παλαιστινιακή μειονότητα που ζούσε σε έδαφος της χώρας, δεν θα μπορεί να κινηθεί στις περισσότερες περιοχές της. Μέρος της πολιτικής του αυτής εφαρμόζει σήμερα ο Νετανιάχου, όπως σχολιάζει το Al Jazeera.
Ο Σαρόν αρνήθηκε να υπογράψει την ειρηνευτική συμφωνία του Όσλο το 1993, ύστερα από χρόνιες προσπάθειες για εποικισμούς στις κατεχόμενες περιοχές, ενώ πέντε χρόνια αργότερα, όταν οι συζητήσεις πάλι κορυφώνονταν καλούσε τους νέους «να τρέξουν και να καταλάβουν όσες περισσότερες βουνοκορφές μπορούν», ώστε να εμποδίσει την όποια πιθανότητα δημιουργίας ενός Παλαιστινιακού κράτους.
H Αμυντική Ασπίδα
Αργότερα, ως πρωθυπουργός, ο Σαρόν ξεκίνησε την «Επιχείρηση Αμυντική Ασπίδα», που στην ουσία σήμαινε επανεισβολή σε περιοχές που θεωρούνταν ότι είχαν περάσει στην δικαιοδοσία της Παλαιστινιακής Αρχής – της έτοιμης προς ανάληψη εξουσίας κυβέρνησης των Παλαιστινίων.
Τελικώς, εξώθησε από αρκετές περιοχές τους Παλαιστίνιους και ξεκίνησε την ανέγερση ενός τείχους 700 χιλιομέτρων, που θα χώριζε το Ισραήλ από την Δυτική Όχθη. Το έργο αυτό συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, με ενισχύσεις και επεκτάσεις, που είχαν ως σκοπό να δημιουργήσουν ένα άτρωτο «εβραϊκό οχυρό».
Ο πραγματικός εχθρός του Σαρόν
Λίγο πριν πέσει σε κώμα ο Σαρόν το 2006, πολλοί αρθρογράφοι ήταν έτοιμοι να αλλάξουν την εικόνα που είχαν για εκείνον. Το ίδιο γίνεται και τώρα που τον χαρακτηρίζουν ως «άνθρωπο της ειρήνης».
Σύμφωνα με τον Κλάιν και τον Βαρσάφσκι, όμως αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια.
Το 2005 ο Σαρόν απομάκρυνε από την Λωρίδα της Γάζας 7000 Εβραίους και στρατιώτες. Αυτό το ονόμασε «αποχώρηση» και το παρουσίασε ως ένα «γενναίο βήμα για την λήξη της κατοχής» ώστε να ανοίξει ο δρόμος για ένα Παλαιστινιακό κράτος.
«Ο Σαρόν κατάλαβε εν τέλει ότι δεν μπορεί να εξαφανίσει τους Παλαιστίνιους. Ήθελε ένα Μεγάλο Ισραήλ αλλά διαπίστωσε ότι δεν θα μπορούσε να τους διώξει για να το δημιουργήσει», σχολίασε ο Βαρσάφσκι, ενώ ο Κλάιν πρόσθεσε ότι το Ισραήλ δεν θα μπορούσε να διατηρεί επ’ αόριστον υπό κατοχή την Δυτική Όχθη – είτε οικονομικά είτε σε ανθρώπινες ζωές.
«Αντιθέτως επέλεξε να εφαρμόσει αυτό που ονομάζω ως "μοντέλο του ελβετικού τυριού". Όπου τυρί είναι το Ισραήλ και όπου τρύπα οι Παλαιστίνιοι. Έπαιρνε τα κομμάτια που ήθελε και άφηνε τα αδιάφορα», εξηγεί ο Βαρσάφσκι.
Πάντως η παρουσίαση της «αποχώρησης» από την Γάζα βοήθησε στην διαμόρφωση δυο παραγόντων τότε: στην αλλαγή της διεθνούς εικόνας του Ισραήλ και στην μείωση του εθνικού φρονήματος των Παλαιστινίων – του πραγματικού εχθρού του Σαρόν, κατά τον Κλάιν.
Το τείχος και ο φυσικός διαχωρισμός είχε χωρίσει τους Παλαιστινίους προς όφελος του Ισραήλ σε τρία μέτωπα: την Παλαιστινιακή Αρχή, που ελέγχεται από την Φατάχ, και ελέγχει την Δυτική Όχη, την Λωρίδα της Γάζας που ελέγχεται από την Χαμάς, και την ορφανή Ανατολική Ιερουσαλήμ που προσπαθεί να επιβιώσει κάτω από την ισραηλινή κατοχή.
Μάλιστα, η Αμυντική Ασπίδα είχε σκοπό την αποδυνάμωση της Παλαιστινιακής Αρχής, υπό τον Γιάσερ Αραφάτ – την νέμεση του Σαρόν. «Ο Σαρόν ήθελε η Δυτική Όχθη να μην έχει ισχυρό ηγέτη. Για αυτό κίνησε τα νήματα έτσι ώστε να βρεθεί ο Μαχμούντ Αμπάς στην ηγεσία», δήλωσε ο Κλάιν, προσθέτοντας ότι «στην Γάζα δεν τον ενδιέφερε τόσο. Προτιμούσε μάλιστα μια ισχυρή ομάδα στην εξουσία, την Χαμάς, που θα απέτρεπε το χάος».
«Παρόλα αυτά, πολλά έχουν αλλάξει από την ώρα που έπεσε σε κώμα. Η ηγεμονία των ΗΠΑ έχει περιοριστεί, η Ρωσία έχει επιστρέψει ως τοπική δύναμη, η Κίνα και η Ινδία έχουν το βλέμμα τους επίσης στραμμένο εκεί. Δεν μπορούσε ακόμη να παραβλέψουμε τις επαναστάσεις στον αραβικό κόσμο», σχολίασε ο Βαρσάφσκι και κατέληξε: «Ο Σαρόν δεν προέβλεψε τίποτα από όλα αυτά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου