http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC_%28%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%29
ΠΗΓΗ ΤΑΞΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ
Ο όρος Αριστερά στην πολιτική, σήμερα, αναφέρεται κυρίως σε αντιλήψεις και θέσεις που προωθούν την ισότητα, την πολυπολιτισμικότητα και τον διεθνισμό, ενώ διάκειται ουδέτερα και πολλές φορές εχθρικά απέναντι στο θρησκευτικό φαινόμενο.
Ο όρος "αριστερά", καθώς και ο αντίστοιχος όρος "δεξιά", έχουν τις ρίζες τους στη Γαλλική Επανάσταση (1789–1799) όπου αναφέρονταν στον τρόπο που κάθονταν οι παρατάξεις στη Γενική Συνέλευση (Γαλλ: états généraux): στην αριστερά πλευρά του προέδρου κάθονταν όσοι εναντιωνόντουσαν στη Μοναρχία και υποστήριζαν την επανάσταση, την εγκαθίδρυση δημοκρατίας και ένα κοσμικό καθεστώς [1], ενώ στη δεξιά πλευρά κάθονταν οι υποστηρικτές του Παλαιού Καθεστώτος. Η χρήση του όρου "Αριστερά" εν γένει ξεκίνησε, όμως, μετά την αποκατάσταση της μοναρχίας το 1815, οπότε και περιέγραφε του "Ανεξάρτητους" [2]
Ο δυαδικός κώδικας Αριστερά-Δεξιά συνδέεται με τον άξονα κοσμικό (αριστερά)-υπερβατικό (δεξιά), αλλά και με τον άξονα παρελθόν-μέλλον (Δεξιά-βλ. ''Παλαιό Καθεστώς'', Αριστερά βλ. εναντίωση στο παρελθόν, νεο-τερικότητα). Αν η νεωτερικότητα είναι βασικά η εποχή της σφοδρής αντίθεσης του παλιού με το καινούργιο και του θεοκρατικού-υπερβατικού με το κοσμικό-λαικό, τότε ο νεωτερικός αυτός πυρήνας ανακλάται στο πολιτικό επίπεδο ως η αντίθεση Αριστερά-Δεξιά.
Έχει λεχθεί πολλές φορές και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, ότι με το ''Τέλος των Ιδεολογιών'' μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ, μαζί και με το διακηρυγμένο ''Τέλος της Ιστορίας'', περνάμε σε μια νέα ιστορική φάση μετα-πολιτικής και μετα-δημοκρατίας. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, την αποδόμηση του διπόλου Αριστερά-Δεξιά, που συγκροτούσε το κλαστικό αστικοδημοκρατικό πολιτικό παιχνίδι.
Η κατάρρευση του άξονα Αριστερά-Δεξιά δημιουργεί κινδύνους για το αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτός ο δυαδικός τρόπος κατανομής των πολιτικών πληροφοριών είναι βασικός για τον αστισμό, γιατί τακτοποιεί τα δεδομένα και στερεώνει το νόημα του αστικού πολιτικού συστήματος. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις και πράξεις καταχωρούνται στο Αριστερό ή το Δεξιό μητρώο, μέσα σε ένα κοινό αστικοδημοκρατικό κοινοβουλευτικό πλαίσιο. Τις περιόδους ομαλότητας το σύστημα λειτουργεί εύρυθμα, όλα μοιάζουν σαφή, αποκτούν νόημα. Τις περιόδους όμως αναταραχής, ο άξονας Αριστερά-Δεξιά γκρεμίζεται, το αν είσαι με την κοινοβουλευτική αριστερά ή δεξιά φαντάζει α-διάφορο, και άρα ο άξονας χάνει την ταξινομητική του δύναμη. Είναι οι περίοδοι που καταρρέει ο ''δικομματισμός'', το αριστερά-δεξιά, μπροστά σε μια μεγάλη Κρίση (Οικονομική Κρίση, Κρίση Νοήματος, Κρίση Αξιών, Εθνική Κρίση κ.α).
Η εξάπλωση, στον Δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, ''κυβερνήσεων συνεργασίας'' (συγκυβερνήσεις αριστεράς-δεξιάς), συνοδευόμενη από την αδιαφορία των πολιτών για την ''αριστερή'' ή τη ''δεξιά'' ιδεολογία, αποτελεί σύμπτωμα κατάρρευσης της κλασικής αστικής δημοκρατίας. Η κοινοβουλευτική μορφή της πολιτικής είναι αναντίστοιχη με τη πραγματική άσκηση αστικής πολιτικής σήμερα, στο σύγχρονο στάδιο του καπιταλισμού μετά το 1990.
Τόσο αριστερές όσο και δεξιές κυβερνήσεις, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της πολιτικής διακυβέρνησης και διαχείρισης στον σύχρονο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Η διεθνοποίηση του κεφαλαίου, τα διεθνή καπιταλιστικά οικονομικά, πολιτικά και δικαιοδοτικά όργανα και οι μεγάλες κεφαλαιοκρατικές συσπειρώσεις (ΗΠΑ-Ε.Ε-Ρωσία/Κίνα), περιορίζουν δραματικά τους βαθμούς ελευθερίας των αστικών-εθνών κρατών και τα περιθώρια των κυβερνητικών επιλογών τους, με αποτέλεσμα τόσο ''αριστερές'' όσο και ''δεξιές'' κυβερνήσεις να κάνουν πάνω κάτω τα ίδια, να εφαρμόζουν δηλαδή περίπου την ίδια πολιτική. Όλο και περισσότερο οι διαφορές στην Ευρώπη μεταξύ ''κεντροαριστερών'' και ''κεντροδεξιών'' κομμάτων είναι ασήμαντες, θυμίζοντας τις διαφορές Ρεπουμπλικανών-Δημοκρατικών.
Η ίδια η έλξη των πολιτικών δυνάμεων προς το ''κέντρο'' με την κοινοβουλευτική τους άνοδο (''αριστερά'' που μεταμορφώνεται σε ''κεντροαριστερά'', ''δεξιά'' που μεταμορφώνεται σε ''κεντροδεξιά''), είναι ένα δείγμα πως το αστικοδημοκρατικό πολιτικό σύστημα τείνει προς το Μηδέν των Διαφορών (το κέντρο είναι το 0 στον αστικό πολιτικό άξονα Αριστερά-Δεξιά).
Αυτό το 0 εκφράζεται ως αποπολιτικοποίηση και (παθητικός) μηδενισμός: από τη στιγμή που Αριστερά και Δεξιά δεν είναι παρά η αριστερή και η δεξιά πλευρά του ίδιου πολιτικού κέντρου, η στράτευση με την Αριστερά ή τη Δεξιά προκαλεί απάθεια, γιατί οι δυο τους δεν διαφέρουν πραγματικά. Έτσι οι άνθρωποι στον Δυτικό Κόσμο τείνουν να αρνηθούν την πολιτική διαφοροποίηση (στο αριστερό-δεξιό πολιτικό φάσμα) συνολικά, ακριβώς γιατί πράγματι, για δομικούς λόγους, τείνει να εκμηδενιστεί η όποια αστική πολιτική διαφορά.
Όταν κάποιος αναφωνεί ''όλοι οι πολιτικοί ίδιοι είναι'', δεν μιλά παρά ο ''κοινός νους'', στον οποίο ανακλάται αυτή η δομική εξέλιξη. Δεν είναι τυχαίο πως αυτό το σκεπτικό έχει ηγεμονεύσει σε όλο το δυτικό κόσμο, πράγμα που αποδεικνύεται από διάφορους στατιστικούς δείκτους. Μερικοί από αυτούς είναι η αποχή από τις εκλογές (αφού είναι αδιάφορο αν θα βγει η κυβερνώσα αριστερά ή η κυβερνώσα δεξιά), η απάντηση στο ερώτημα τί καθορίζει την ψήφο (όχι οι ιδεολογίες, αλλά το οικονομικό πρόγραμμα διαχείρισης, η εγγύηση της τάξης και ασφάλειας κλπ) κ.α.
Βεβαίως για μας δεν είναι το ίδιο η Αριστερά και η Δεξιά. Η διαφορά εκμηδενίζεται, αλλά ως τάση. Ο πραγματικός, ολοκληρωτικός εκμηδενισμός αυτής της διαφοράς έρχεται με την αντικαπιταλιστική επανάσταση. Η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι μια ζωντανή αντίφαση, γιατί παλαντζάρει ανάμεσα στον κοινοβουλευτικό αριστερό της πόλο και στην αντικαπιταλιστική ρήξη με το αστικο κοινοβουλευτικό σύστημα.
Ο παθητικός (εκ)μηδενισμός του πολιτικού συστήματος είναι η αφηρημένη άρνηση της πολιτικής στην αριστερή ή δεξιά της όψη (όλοι ίδιοι είναι, αποχή). Ο ενεργητικός (εκ)μηδενισμός του πολιτικού συστήματος είναι η καθορισμένη άρνηση της πολιτικής ως αυτόνομης σφαίρας στον ολικό-πλανητικό (οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό, εκπαιδευτικό, πολεμικό) ταξικό αγώνα.
Η αφηρημένη άρνηση της αστικής πολιτικής στην κοινοβουλευτικά αριστερή ή δεξιά της όψη, μπορεί να οδηγήσει στο φασισμό, ο οποίος ακριβώς αναπτύσσεται εκεί που ακριβώς εξαπλώνεται η αποπολιτικοποίηση, στο 0 της αστικής δημοκρατίας. Η ίδια όμως άρνηση της κοινοβουλευτικής πολιτικής μπορεί να οδηγήσει στην άρνηση της αστικής δημοκρατίας από τη σκοπιά του κομμουνισμού. Δηλαδή, στη Κρίση, στο Θάνατο, στο 0 της αστικής δημοκρατίας, ανοίγονται δύο δρόμοι: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, κομμουνιστικοποίηση ή εκφασισμός.
Για μηδενισμό βλ. και εδώ:
Friedrich Nietzsche, η Αναγκαιότητα του Μηδενισμού [1] (σχολιασμός αποσπασμάτων του ''Ευρωπαικού Μηδενισμού'')
Είναι σημαντικό να αναλογιστούμε το εξής: η κατάρρευση του διπόλου Αριστερά-Δεξιά α) δεν είναι παρά μια τάση, που θα επιτείνεται όσο ολοκληρώνεται ο καπιταλισμός-όμως αυτή η τάση ξεκάθαρα πια ηγεμονεύει παγκόσμια, για αυτό και αποτελεί ποιοτική τομή στο πολιτικό παιχνίδι του ολοκληρωτικού καπιταλισμού β) σημαδεύει όχι απλώς έναν εκφυλισμό της παλιάς, καλής αστικής εποχής που πολλοί νοσταλγούν, αλλά μια ανώτερη επίγνωση: πως η κοινοβουλευτική πολιτική στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό είναι απλώς τεχνική διαχείριση, πειθήνιο όργανο της καπιταλιστικής συσσώρευσης.
Η κάπως αιρετική μας θέση λοιπόν, είναι πως η ''αποπολιτικοποίηση'' είναι ένα αντιφατικό γεγονός: πρόοδος και εκφυλισμός. Τόσο αντιφατικό γεγονός, όσο μπορεί να είναι η γνώση της ωμής Αλήθειας, που παραλύει τη δράση ή τη ριζοσπαστικοποιεί.
Έτσι λοιπόν, το Αριστερά-Δεξιά αίρεται διαλεκτικά σε ένα ανώτερο επίπεδο αναπαράστασης του Πραγματικού της πολιτικής. Ποιό είναι αυτό;
Αριστερά-Δεξιά συνειδητοποιούνται ως αυτό που είναι, η θετική και η αρνητική αξία του ίδιου κώδικα, του ίδιου νοήματος, της αστικής Τάξης. Έτσι, από το Αριστερά-Δεξιά, μεταβαίνουμε σε ένα νέο κώδικα, ένα νέο πλαίσιο που αφομοιώνει σε ανώτερο επίπεδο το παλιό: στον Τεχνικό Λόγο του οικονομικού Συστήματος παίρνει διάφορα ονόματα: Τάξη ή Χάος, Σταθερότητα ή Αστάθεια. Η νέα καπιταλιστική τάξη πραγμάτων στοχοποιεί τις δυνάμεις του αρνητικού της, τον ''Άξονα του Κακού'', όπου χωρούν όσοι διαταράσσουν το αστικό σύστημα, οι αναρχικοί, οι κομμουνιστές, οι ''τρομοκράτες'' κ.ο.κ. Με κύριο έμβλημα τη Δημοκρατία, η αντιπαράθεση παίρνει και μια άλλη, πολύ σημαντική μορφή: διάλογος ή βία. Στο κεφαλαιοκρατικό Σύστημα η πολιτική παρουσιάζεται ως ελεγχόμενη ανταλλαγή επιχειρημάτων στο επίπεδο της επικοινωνίας. Από εδώ ανακύπτει και η πραγματικά σύγχρονη ατάκα ''καταδικάζω τη βία από όπου και αν προέρχεται'' ως δείγμα απόλυτης ενσωμάτωσης στο σύγχρονο καπιταλιστικό Καθεστώς, με ταυτόχρονη, σιωπηλή αποδοχή πως η αναπαραγωγή του αστικού συστήματος είναι η μόνη που δικαιολογεί την άσκηση βίας, ενάντια στους ταραξίες, τους απεργούς, τους τρομοκράτες.
Αυτό το ποιοτικό άλμα και το νέο συγκροτητικό δίπολο του πολιτικού συστήματος τάξη (κερδοφορίας) ή χάος, είναι που καθιστούν τις ιστορικές αναλογίες και την άντληση παραδειγμάτων από την παραδοσιακή άσκηση της πολιτικής (αριστεράς και δεξιάς) περισσότερο αναποτελεσματική από ό,τι άλλοτε. Οι οικονομικές μεταβολές στην παραγωγή, το υποκείμενο της εργασίας, στη σχέση εθνικού-διεθνικού κ.α, είναι πραγματικά καθοριστικές.
Η Αριστερά, από την αρχή της αστικής κοινοβουλευτικής ''δημοκρατίας'', συμβόλιζε το πιο προοδευτικό, κοσμικό κομμάτι ενάντια, όπως είδαμε, στο Παλαιό Καθεστώς. Είναι αδύνατη η πλήρης αποτίναξη της ''Αριστεράς'', αφού το Αριστερά-Δεξιά δεν καταρρέει απόλυτα. Ο δικομματισμός επαναλαμβάνεται, έστω πρώτα σαν τραγωδία, μετά σαν φάρσα (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ). Είμαστε στα πρόθυρα του πολιτικοιδεολογικού εκμηδενισμού Αριστεράς-Δεξιάς με πιο οριστικό τρόπο, διαδικασία που επιταχύνεται από τη λεγόμενη ''δεξιά στροφή του Σύριζα'', και τον ''εκφασισμό'' της ΝΔ. Στη πραγματικότητα αυτές οι περιγραφές ψηλαφούν μόνο τη πραγματική εικόνα των τεράστιων, τεκτονικών δομικών αλλαγών στο συγχρονο καπιταλιστικό σύστημα και την αστική κυριαρχία.
Η διάδοχη κατάσταση, πέρα από την Αριστερά και τη Δεξιά, όσο σωρεύονται οι αποτυχίες, οι διαψεύσεις των προσδοκιών και οι βεβαιώσεις της βαθιάς ομοιότητας ''κεντροαριστεράς'' και ''κεντροδεξιάς'', πρέπει να βρει την ''Αριστερά'', το προοδευτικό πολιτικό κομμάτι της αστικής δημοκρατίας, ενσωματωμένη και ανηρημένη σε ένα βαθύτερο επαναστατικό σχέδιο. Τα ''συνθετικά'' τύπου αντικαπιταλιστική αριστερά, κομμουνιστική αριστερά, επαναστατική αριστερά, είναι και θα παραμείνουν για αρκετό καιρό τα προχωρινά ονόματα αυτής της αναγκαιότητας. Αντίθετα με την ''Αριστερά'', η ΝΔ εκφράζει την επίγνωση της αστικής τάξης πως η εποχή που ζούμε είναι ήδη εποχή όχι ''μεταπολιτευτική'', ούτε, πιο θεμελιακά, κλασική αστικοδημοκρατική. Είναι εποχή αντανάκλασης, στο πολιτικό σύστημα, των αλλαγών που έχουν επέλθει στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα, όπως εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα. Η χρονική υστέρηση στην Ελλάδα οφείλεται στην ταξική πάλη και στην αντίσταση του παλιού απέναντι στο καινούργιο, λόγω της ιδιαίτερης οικονομικής και πολιτικής ιστορίας του τόπου.
Νομίζουμε πως το ''για σένα μιλά ο μύθος'' του Μάρξ που απευθύνεται στους Γερμανούς αναγνώστες του εκθέτοντας τους νόμους του Κεφαλαίου ξεκινώντας από την Αγγλία, αφορά, και στην πολιτική σφαίρα, την Εικόνα του Μέλλοντος που μας δίνει ο αναπτυγμένος Δυτικός Κόσμος για χώρες με μεσαία υποβαθμισμένη θέση στον καπιταλισμό, όπως η Ελλάδα.
Τα πράγματα τείνουν προς μια ορισμένη κατεύθυνση, στην οικονομία, την πολιτική, τον πολιτισμό, την εκπαίδευση. Η Εργασία του Αρνητικού προχωρά, το παλιό πεθαίνει, και κάθε θάνατος ενσωματώνει σε ανώτερο επίπεδο όλους τους προηγούμενους.
Συνοψίζουμε: Ηγεμονεύει η τάση υπέρβασης του άξονα Αριστερά-Δεξιά προς τον άξονα Οικονομικής Τάξης-Αταξίας. Η μεταβολή αυτή εκφράζει μια βαθύτερη μετάβαση από τη νεωτερική αντίθεση ιδεαλισμού-υλισμού στον τεχνικό-οικονομικό Λόγο, που προυποθέτει την ηγεμονία του ωφελισμού, ως νέου τρόπου νοηματικής άρθρωσης της ταξικής καταπίεσης. Για τη μετάβαση αυτή, βλ. εδώ:
G.W.F Hegel: Ο ωφελιμισμός ως Αλήθεια του Διαφωτισμού και η ελευθερία ως υπέρβασή του
Η επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να μένει τυφλή απέναντι σε όλα αυτά. Η πάλη για την χειραφέτηση, που είναι αιώνια, πρέπει να βρει τους νέους θνητούς εκφραστές της στις τάξεις των καταπιεσμένων, των κολασμένων, των κομμουνιστών, των αναρχικών, σε ένα νέο σύνολο. Η ιστορία βαδίζει μπροστά, παρά την αντίσταση όλων μας, στη πραγματική δυνατότητα της ελευθερίας, μέσα στη μεγάλη μάχη.
Ο δυαδικός κώδικας Αριστερά-Δεξιά συνδέεται με τον άξονα κοσμικό (αριστερά)-υπερβατικό (δεξιά), αλλά και με τον άξονα παρελθόν-μέλλον (Δεξιά-βλ. ''Παλαιό Καθεστώς'', Αριστερά βλ. εναντίωση στο παρελθόν, νεο-τερικότητα). Αν η νεωτερικότητα είναι βασικά η εποχή της σφοδρής αντίθεσης του παλιού με το καινούργιο και του θεοκρατικού-υπερβατικού με το κοσμικό-λαικό, τότε ο νεωτερικός αυτός πυρήνας ανακλάται στο πολιτικό επίπεδο ως η αντίθεση Αριστερά-Δεξιά.
Έχει λεχθεί πολλές φορές και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, ότι με το ''Τέλος των Ιδεολογιών'' μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ, μαζί και με το διακηρυγμένο ''Τέλος της Ιστορίας'', περνάμε σε μια νέα ιστορική φάση μετα-πολιτικής και μετα-δημοκρατίας. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, την αποδόμηση του διπόλου Αριστερά-Δεξιά, που συγκροτούσε το κλαστικό αστικοδημοκρατικό πολιτικό παιχνίδι.
Η κατάρρευση του άξονα Αριστερά-Δεξιά δημιουργεί κινδύνους για το αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτός ο δυαδικός τρόπος κατανομής των πολιτικών πληροφοριών είναι βασικός για τον αστισμό, γιατί τακτοποιεί τα δεδομένα και στερεώνει το νόημα του αστικού πολιτικού συστήματος. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις και πράξεις καταχωρούνται στο Αριστερό ή το Δεξιό μητρώο, μέσα σε ένα κοινό αστικοδημοκρατικό κοινοβουλευτικό πλαίσιο. Τις περιόδους ομαλότητας το σύστημα λειτουργεί εύρυθμα, όλα μοιάζουν σαφή, αποκτούν νόημα. Τις περιόδους όμως αναταραχής, ο άξονας Αριστερά-Δεξιά γκρεμίζεται, το αν είσαι με την κοινοβουλευτική αριστερά ή δεξιά φαντάζει α-διάφορο, και άρα ο άξονας χάνει την ταξινομητική του δύναμη. Είναι οι περίοδοι που καταρρέει ο ''δικομματισμός'', το αριστερά-δεξιά, μπροστά σε μια μεγάλη Κρίση (Οικονομική Κρίση, Κρίση Νοήματος, Κρίση Αξιών, Εθνική Κρίση κ.α).
Η εξάπλωση, στον Δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, ''κυβερνήσεων συνεργασίας'' (συγκυβερνήσεις αριστεράς-δεξιάς), συνοδευόμενη από την αδιαφορία των πολιτών για την ''αριστερή'' ή τη ''δεξιά'' ιδεολογία, αποτελεί σύμπτωμα κατάρρευσης της κλασικής αστικής δημοκρατίας. Η κοινοβουλευτική μορφή της πολιτικής είναι αναντίστοιχη με τη πραγματική άσκηση αστικής πολιτικής σήμερα, στο σύγχρονο στάδιο του καπιταλισμού μετά το 1990.
Τόσο αριστερές όσο και δεξιές κυβερνήσεις, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της πολιτικής διακυβέρνησης και διαχείρισης στον σύχρονο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Η διεθνοποίηση του κεφαλαίου, τα διεθνή καπιταλιστικά οικονομικά, πολιτικά και δικαιοδοτικά όργανα και οι μεγάλες κεφαλαιοκρατικές συσπειρώσεις (ΗΠΑ-Ε.Ε-Ρωσία/Κίνα), περιορίζουν δραματικά τους βαθμούς ελευθερίας των αστικών-εθνών κρατών και τα περιθώρια των κυβερνητικών επιλογών τους, με αποτέλεσμα τόσο ''αριστερές'' όσο και ''δεξιές'' κυβερνήσεις να κάνουν πάνω κάτω τα ίδια, να εφαρμόζουν δηλαδή περίπου την ίδια πολιτική. Όλο και περισσότερο οι διαφορές στην Ευρώπη μεταξύ ''κεντροαριστερών'' και ''κεντροδεξιών'' κομμάτων είναι ασήμαντες, θυμίζοντας τις διαφορές Ρεπουμπλικανών-Δημοκρατικών.
Η ίδια η έλξη των πολιτικών δυνάμεων προς το ''κέντρο'' με την κοινοβουλευτική τους άνοδο (''αριστερά'' που μεταμορφώνεται σε ''κεντροαριστερά'', ''δεξιά'' που μεταμορφώνεται σε ''κεντροδεξιά''), είναι ένα δείγμα πως το αστικοδημοκρατικό πολιτικό σύστημα τείνει προς το Μηδέν των Διαφορών (το κέντρο είναι το 0 στον αστικό πολιτικό άξονα Αριστερά-Δεξιά).
Αυτό το 0 εκφράζεται ως αποπολιτικοποίηση και (παθητικός) μηδενισμός: από τη στιγμή που Αριστερά και Δεξιά δεν είναι παρά η αριστερή και η δεξιά πλευρά του ίδιου πολιτικού κέντρου, η στράτευση με την Αριστερά ή τη Δεξιά προκαλεί απάθεια, γιατί οι δυο τους δεν διαφέρουν πραγματικά. Έτσι οι άνθρωποι στον Δυτικό Κόσμο τείνουν να αρνηθούν την πολιτική διαφοροποίηση (στο αριστερό-δεξιό πολιτικό φάσμα) συνολικά, ακριβώς γιατί πράγματι, για δομικούς λόγους, τείνει να εκμηδενιστεί η όποια αστική πολιτική διαφορά.
Όταν κάποιος αναφωνεί ''όλοι οι πολιτικοί ίδιοι είναι'', δεν μιλά παρά ο ''κοινός νους'', στον οποίο ανακλάται αυτή η δομική εξέλιξη. Δεν είναι τυχαίο πως αυτό το σκεπτικό έχει ηγεμονεύσει σε όλο το δυτικό κόσμο, πράγμα που αποδεικνύεται από διάφορους στατιστικούς δείκτους. Μερικοί από αυτούς είναι η αποχή από τις εκλογές (αφού είναι αδιάφορο αν θα βγει η κυβερνώσα αριστερά ή η κυβερνώσα δεξιά), η απάντηση στο ερώτημα τί καθορίζει την ψήφο (όχι οι ιδεολογίες, αλλά το οικονομικό πρόγραμμα διαχείρισης, η εγγύηση της τάξης και ασφάλειας κλπ) κ.α.
Βεβαίως για μας δεν είναι το ίδιο η Αριστερά και η Δεξιά. Η διαφορά εκμηδενίζεται, αλλά ως τάση. Ο πραγματικός, ολοκληρωτικός εκμηδενισμός αυτής της διαφοράς έρχεται με την αντικαπιταλιστική επανάσταση. Η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι μια ζωντανή αντίφαση, γιατί παλαντζάρει ανάμεσα στον κοινοβουλευτικό αριστερό της πόλο και στην αντικαπιταλιστική ρήξη με το αστικο κοινοβουλευτικό σύστημα.
Ο παθητικός (εκ)μηδενισμός του πολιτικού συστήματος είναι η αφηρημένη άρνηση της πολιτικής στην αριστερή ή δεξιά της όψη (όλοι ίδιοι είναι, αποχή). Ο ενεργητικός (εκ)μηδενισμός του πολιτικού συστήματος είναι η καθορισμένη άρνηση της πολιτικής ως αυτόνομης σφαίρας στον ολικό-πλανητικό (οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό, εκπαιδευτικό, πολεμικό) ταξικό αγώνα.
Η αφηρημένη άρνηση της αστικής πολιτικής στην κοινοβουλευτικά αριστερή ή δεξιά της όψη, μπορεί να οδηγήσει στο φασισμό, ο οποίος ακριβώς αναπτύσσεται εκεί που ακριβώς εξαπλώνεται η αποπολιτικοποίηση, στο 0 της αστικής δημοκρατίας. Η ίδια όμως άρνηση της κοινοβουλευτικής πολιτικής μπορεί να οδηγήσει στην άρνηση της αστικής δημοκρατίας από τη σκοπιά του κομμουνισμού. Δηλαδή, στη Κρίση, στο Θάνατο, στο 0 της αστικής δημοκρατίας, ανοίγονται δύο δρόμοι: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, κομμουνιστικοποίηση ή εκφασισμός.
Για μηδενισμό βλ. και εδώ:
Friedrich Nietzsche, η Αναγκαιότητα του Μηδενισμού [1] (σχολιασμός αποσπασμάτων του ''Ευρωπαικού Μηδενισμού'')
Είναι σημαντικό να αναλογιστούμε το εξής: η κατάρρευση του διπόλου Αριστερά-Δεξιά α) δεν είναι παρά μια τάση, που θα επιτείνεται όσο ολοκληρώνεται ο καπιταλισμός-όμως αυτή η τάση ξεκάθαρα πια ηγεμονεύει παγκόσμια, για αυτό και αποτελεί ποιοτική τομή στο πολιτικό παιχνίδι του ολοκληρωτικού καπιταλισμού β) σημαδεύει όχι απλώς έναν εκφυλισμό της παλιάς, καλής αστικής εποχής που πολλοί νοσταλγούν, αλλά μια ανώτερη επίγνωση: πως η κοινοβουλευτική πολιτική στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό είναι απλώς τεχνική διαχείριση, πειθήνιο όργανο της καπιταλιστικής συσσώρευσης.
Η κάπως αιρετική μας θέση λοιπόν, είναι πως η ''αποπολιτικοποίηση'' είναι ένα αντιφατικό γεγονός: πρόοδος και εκφυλισμός. Τόσο αντιφατικό γεγονός, όσο μπορεί να είναι η γνώση της ωμής Αλήθειας, που παραλύει τη δράση ή τη ριζοσπαστικοποιεί.
Έτσι λοιπόν, το Αριστερά-Δεξιά αίρεται διαλεκτικά σε ένα ανώτερο επίπεδο αναπαράστασης του Πραγματικού της πολιτικής. Ποιό είναι αυτό;
Αριστερά-Δεξιά συνειδητοποιούνται ως αυτό που είναι, η θετική και η αρνητική αξία του ίδιου κώδικα, του ίδιου νοήματος, της αστικής Τάξης. Έτσι, από το Αριστερά-Δεξιά, μεταβαίνουμε σε ένα νέο κώδικα, ένα νέο πλαίσιο που αφομοιώνει σε ανώτερο επίπεδο το παλιό: στον Τεχνικό Λόγο του οικονομικού Συστήματος παίρνει διάφορα ονόματα: Τάξη ή Χάος, Σταθερότητα ή Αστάθεια. Η νέα καπιταλιστική τάξη πραγμάτων στοχοποιεί τις δυνάμεις του αρνητικού της, τον ''Άξονα του Κακού'', όπου χωρούν όσοι διαταράσσουν το αστικό σύστημα, οι αναρχικοί, οι κομμουνιστές, οι ''τρομοκράτες'' κ.ο.κ. Με κύριο έμβλημα τη Δημοκρατία, η αντιπαράθεση παίρνει και μια άλλη, πολύ σημαντική μορφή: διάλογος ή βία. Στο κεφαλαιοκρατικό Σύστημα η πολιτική παρουσιάζεται ως ελεγχόμενη ανταλλαγή επιχειρημάτων στο επίπεδο της επικοινωνίας. Από εδώ ανακύπτει και η πραγματικά σύγχρονη ατάκα ''καταδικάζω τη βία από όπου και αν προέρχεται'' ως δείγμα απόλυτης ενσωμάτωσης στο σύγχρονο καπιταλιστικό Καθεστώς, με ταυτόχρονη, σιωπηλή αποδοχή πως η αναπαραγωγή του αστικού συστήματος είναι η μόνη που δικαιολογεί την άσκηση βίας, ενάντια στους ταραξίες, τους απεργούς, τους τρομοκράτες.
Αυτό το ποιοτικό άλμα και το νέο συγκροτητικό δίπολο του πολιτικού συστήματος τάξη (κερδοφορίας) ή χάος, είναι που καθιστούν τις ιστορικές αναλογίες και την άντληση παραδειγμάτων από την παραδοσιακή άσκηση της πολιτικής (αριστεράς και δεξιάς) περισσότερο αναποτελεσματική από ό,τι άλλοτε. Οι οικονομικές μεταβολές στην παραγωγή, το υποκείμενο της εργασίας, στη σχέση εθνικού-διεθνικού κ.α, είναι πραγματικά καθοριστικές.
Η Αριστερά, από την αρχή της αστικής κοινοβουλευτικής ''δημοκρατίας'', συμβόλιζε το πιο προοδευτικό, κοσμικό κομμάτι ενάντια, όπως είδαμε, στο Παλαιό Καθεστώς. Είναι αδύνατη η πλήρης αποτίναξη της ''Αριστεράς'', αφού το Αριστερά-Δεξιά δεν καταρρέει απόλυτα. Ο δικομματισμός επαναλαμβάνεται, έστω πρώτα σαν τραγωδία, μετά σαν φάρσα (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ). Είμαστε στα πρόθυρα του πολιτικοιδεολογικού εκμηδενισμού Αριστεράς-Δεξιάς με πιο οριστικό τρόπο, διαδικασία που επιταχύνεται από τη λεγόμενη ''δεξιά στροφή του Σύριζα'', και τον ''εκφασισμό'' της ΝΔ. Στη πραγματικότητα αυτές οι περιγραφές ψηλαφούν μόνο τη πραγματική εικόνα των τεράστιων, τεκτονικών δομικών αλλαγών στο συγχρονο καπιταλιστικό σύστημα και την αστική κυριαρχία.
Η διάδοχη κατάσταση, πέρα από την Αριστερά και τη Δεξιά, όσο σωρεύονται οι αποτυχίες, οι διαψεύσεις των προσδοκιών και οι βεβαιώσεις της βαθιάς ομοιότητας ''κεντροαριστεράς'' και ''κεντροδεξιάς'', πρέπει να βρει την ''Αριστερά'', το προοδευτικό πολιτικό κομμάτι της αστικής δημοκρατίας, ενσωματωμένη και ανηρημένη σε ένα βαθύτερο επαναστατικό σχέδιο. Τα ''συνθετικά'' τύπου αντικαπιταλιστική αριστερά, κομμουνιστική αριστερά, επαναστατική αριστερά, είναι και θα παραμείνουν για αρκετό καιρό τα προχωρινά ονόματα αυτής της αναγκαιότητας. Αντίθετα με την ''Αριστερά'', η ΝΔ εκφράζει την επίγνωση της αστικής τάξης πως η εποχή που ζούμε είναι ήδη εποχή όχι ''μεταπολιτευτική'', ούτε, πιο θεμελιακά, κλασική αστικοδημοκρατική. Είναι εποχή αντανάκλασης, στο πολιτικό σύστημα, των αλλαγών που έχουν επέλθει στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα, όπως εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα. Η χρονική υστέρηση στην Ελλάδα οφείλεται στην ταξική πάλη και στην αντίσταση του παλιού απέναντι στο καινούργιο, λόγω της ιδιαίτερης οικονομικής και πολιτικής ιστορίας του τόπου.
Νομίζουμε πως το ''για σένα μιλά ο μύθος'' του Μάρξ που απευθύνεται στους Γερμανούς αναγνώστες του εκθέτοντας τους νόμους του Κεφαλαίου ξεκινώντας από την Αγγλία, αφορά, και στην πολιτική σφαίρα, την Εικόνα του Μέλλοντος που μας δίνει ο αναπτυγμένος Δυτικός Κόσμος για χώρες με μεσαία υποβαθμισμένη θέση στον καπιταλισμό, όπως η Ελλάδα.
Τα πράγματα τείνουν προς μια ορισμένη κατεύθυνση, στην οικονομία, την πολιτική, τον πολιτισμό, την εκπαίδευση. Η Εργασία του Αρνητικού προχωρά, το παλιό πεθαίνει, και κάθε θάνατος ενσωματώνει σε ανώτερο επίπεδο όλους τους προηγούμενους.
Συνοψίζουμε: Ηγεμονεύει η τάση υπέρβασης του άξονα Αριστερά-Δεξιά προς τον άξονα Οικονομικής Τάξης-Αταξίας. Η μεταβολή αυτή εκφράζει μια βαθύτερη μετάβαση από τη νεωτερική αντίθεση ιδεαλισμού-υλισμού στον τεχνικό-οικονομικό Λόγο, που προυποθέτει την ηγεμονία του ωφελισμού, ως νέου τρόπου νοηματικής άρθρωσης της ταξικής καταπίεσης. Για τη μετάβαση αυτή, βλ. εδώ:
G.W.F Hegel: Ο ωφελιμισμός ως Αλήθεια του Διαφωτισμού και η ελευθερία ως υπέρβασή του
Η επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να μένει τυφλή απέναντι σε όλα αυτά. Η πάλη για την χειραφέτηση, που είναι αιώνια, πρέπει να βρει τους νέους θνητούς εκφραστές της στις τάξεις των καταπιεσμένων, των κολασμένων, των κομμουνιστών, των αναρχικών, σε ένα νέο σύνολο. Η ιστορία βαδίζει μπροστά, παρά την αντίσταση όλων μας, στη πραγματική δυνατότητα της ελευθερίας, μέσα στη μεγάλη μάχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου