Είχα πει πως “γύρισα” αλλά μάλλον λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο σε ό,τι
αφορά τουλάχιστον την διαδικτυακή μου παρουσία. Το γενικόλογο “ιατρός μονάδος
σε στρατόπεδο τουριστικής νήσου” μάλλον προϊδεάζει για κάτι αρκετά διαφορετικό
από την πραγματικότητα. Η άμεση σύγκριση με “γείτονες” συναδέλφους γρήγορα
απογοητεύει και χρειάζεται προσπάθεια για να πείσω τον εαυτό μου πως όλα είναι
καλά με την σκέψη πως μπορούσε να είναι και χειρότερα (βλέπε απλό “φανταράκι”).
Έτσι ούτε διανυκτέρευση έχω, ούτε ωράριο στελεχών όταν δεν εφημερεύω ούτε καμία
ιδιαίτερη ανοχή στην γενικότερη παρουσία μου (ένοπλες αναφορές κτλ.). Μόνο σε
ό,τι αφορά τις ευθήνες και τα καθήκοντά μου η μονάδα μου φαίρεται σαν στέλεχος.
Τουλάχιστον ο απλός φαντάρος κάνει ένα 6ωρο υπηρεσίας και στα παπάρια του. Δεν
έχει να νοιαστει για τίποτα, ούτε να ξυπνίσει στην μέση της νύχτας και να
πρέπει εντός 3 λεπτών να χρησιμοποιήσει το μυαλό του στροφάροντας “στα
κόκκινα”. Ίσως ακούγεται αλλαζονικό αλλά περίμενα περισσότερο σεβασμό και
στον τύπο της δουλειάς μου αλλά και στις αφορούσες την υγεία απόψεις μου. Ας
πούμε απλά πως η διοίκηση δεν “καίγεται” για θέματα ουσιαστικής υγείας παρά για
την αποφυγή άμεσων ευθηνών επί των θεμάτων αυτών… Anyway, κάπως έτσι εξηγείται
η ολική μου απουσία απο το διαδίκτυο αφού τις λίγες ώρες που διαθέτω “έξω” θα
προτιμήσω να τις ξοδέψω σε οτιδήποτε άλλο παρά μπροστά από ένα TFT monitor.
Τυχαία (για να μην πω ατυχώς παραμονή μεγάλης γιορτής) βρίσκομαι σε net
cafe να “κάψω” μια κοντή έξοδο (19:30-23:00) που δεν κατάφερα να αξιοποίησω
καλύτερα.
Τέρμα το προσωπικό ranting, πάμε σε γενικότερα rants, φυσικά περί γιατρών
στο στρατό αφού δυστυχώς δεν έχω καμία ιδιαίτερη επαφή με άλλα θέματα. Ο
γιατρός λοιπόν σε μια μονάδα (εξαιρούνται τα στρατιωτικά νοσοκομεία φυσικά)
απασχολείται κατά 90% της υπηρεσίας του κάνοντας τον γραφέα. Η γραφειοκρατία
του στρατού είναι πραγματικά μνημειώδης. Όσες “παλιοσειρές” βρεθήκανε σε κάποιο
“πόστο” σίγουρα ξέρουν για τι πράγμα μιλάω και τώρα θα χαμογελούν που κουφάθηκα
ο “ψάρακας”. Φτάνεις λοιπόν σε σημείο σχεδόν να χαίρεσαι που ήρθε κάποιο κάπως
σοβαρό περιστατικό για να γλιτώσεις από σφραγίδες, υπογραφές, ετησίες στελεχών,
τηλέφωνα για ραντεβού σε νοσοκομεία και γιατρούς στελεχών και φαντάρων,
ping-pong με το γραφείο κινήσεως για το πόσους έχεις αύριο για νοσοκομείο και
με το 1ο γραφείο για το πότε και πως θα πάει κάποιος 401… (ή για την σπανιότερη
αλλά κατά πολύ πιο πολύπλοκη περίπτωση του 414). Όταν πάλι εξετάζεις
κόσμο, 7 στους 10 είναι είτε “σαχλαμαρίτσες” είτε εντελώς μούφα για να
γλιτώσουν μια υπηρεσία ή να πάρουν ένα ελεύθερο (υπηρεσίας, ασκήσεων, αρβυλών,
ξυρίσματος, whatever). Ρε φιλαράκο στο σπίτι σου όποτε σε έπιανε συνάχι έτρεχες
στον γιατρό στις 1 το βράδυ; Γιατρό ή νταντά ψάχνεις; Όσο για τις μούφες… έλεος
πια! Κάπως έχει βγει η (χαζή και αβάσιμη) βρώμα πως ο γιατρός δεν μπορεί χωρίς
σοβαρές απεικονιστικές εξετάσεις να διαγνώσει ή να απορρίψει την οσφυαλγία
οπότε παίρνει τοις μετρητοις αυτόματα ότι του πούνε και μοιράζει ελεύθερα
υπηρεσίας. Βλέπεις κι άλλα λιγότερο ψαγμένα όπως “τσιμπίματα” στο στήθος που
μετά την εκτενή εξέταση “μετακομίζουνε” στη πλάτη κι ένα κάρρο άλλες μαλακίες
και ψευτιές. Στατιστικά, οι χειρότεροι λουφαδόροι είναι οι ΕΠ.ΟΠ. γιατί
ένα ελεύθερο υπηρεσίας σημαίνει πως φεύγουν για τα σπίτια τους
(υποτίθεται πρέπει να μείνουν εκεί αλλά σιγά μην τους ελέγξει και κανένας) ενώ
ο φαντάρος δεν μπορεί να πάει ούτε μέχρι το ΚΨΜ χωρίς να ρισκάρει καμπανίτσα
και φυσικά η υπηρεσία που γλίτωσε θα ξεχρεωθεί αύριο μεθαύριο χάνοντας μια
έξοδο. Φυσικά και οι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί φεύγουν για το σπίτι, έχουν
όμως συνήθως αρκετή αξιοπρέπεια ή/και αυτογνωσία ώστε να μην ξεφτιλίζονται στον
γιατρό τους για λίγες ώρες λούφας. Έχεις βέβαια σαν γιατρός το μέγιστο όπλο του
να τον δηλώσεις ως “Υγιή”. Μιλάμε όμως για τακτικά πυρηνικά πλέον και όχι απλό
οπλάκι αφού κάτι τέτοιο δεν “τον δίνει” απλά σαν λουφαδόρο στο βιβλίο του λόχου
του (και τους ανώτερούς του) αλλά επισύρει αυτόματη καμπάνα. Από την
στιγμή που θα ρίξεις τέτοια βόμβα ακόμα και στον χειρότερο πρηξαρχίδη και
γαμοσείρη της μονάδας έχεις κάψει όλες τις γέφυρες επικοινωνίας με τους
υπόλοιπους φαντάρους – θα τρέχεις μετά να προλάβεις καταστάσεις αντί να τις προβλέπεις
έστω εν μέρει… άσε που παίζει να τρώς και φτυμμένη τυρόπιτα από το ΚΨΜ – GAME
OVER! Προτιμάς λοιπόν τα ανώδυνα ψωροφάρμακα (Depon, αλοιφή voltaren, γαργάρες
Betadine κτλ.) ή το γελοίο γενικόλογο ακρώνυμο Ε.Ο.Φ.Α. (εδώθησαν οδηγίες
φαρμακευτικής αγωγής – χαχαχα!) χωρίς να δώσεις το αντίστοιχο πολυπόθητο
ελεύθερο (που είναι και το μόνο που νοιάζει την διοίκηση κι ας καίγεται το
στερέωμα) και όλοι συμβιβάζονται.
Δύο βασικές λοιπόν διαφοροποιήσεις από την δουλειά του γιατρού στην
πολιτική ζωή σε κάνουν να ξενερώνεις αρκετά με αυτό που κάνεις: πρώτον οι
τόννοι καθημερινής (και άρα οπουδήποτε αλλού αυτοματοποιούμενης)
γραφειοκρατείας και δεύτερον, όποιος σου χτυπάει την πόρτα περνάει πρώτα από
μια ιερά εξέταση καχυποψίας που καθιστά την λήψη ιστορικού (αναφερόμενα
συμπτώματα κτλ.) σχεδόν άχρηστη, ειδικά αν “ανήκει” στην μνημονική σου μαύρη
λίστα λουφαδόρων κινδυνεύοντας να την πατήσει κι αυτός κι εσύ σαν τον βοσκό που
φώναζε “Λύκος! Λύκος!”. Αυτά είναι τα standard που γίνονται παντού… Σε μερικά
στρατόπεδα όμως υπάρχουν και πιο ξενερωτικά φαινόμενα που θεωρητικά θα έπρεπε
να αναφαίρονται κιόλας αλλά “για κάποιο τυχαίο και άγνωστο λόγο” οι οπλίτες
ιατροί αποφεύγουν συστηματικά να αναγάγουν σε σοβαρά ζητήματα. Από συζητήσεις
με συναδέλφους διασπαρμένους στην ελληνική παραμεθόριο έχω συλλέξει τα εξής
υπέροχα χωρίς ιδιαίτερη σειρά αναφοράς.
1) Ο Ιατρός – ρουφιάνος. Η θέση του γιατρού είναι πολύ λεπτή γιατί για να
υπηρετήσει σωστά το λειτούργημά του θα πρέπει να είναι ενήμερος για ΠΟΛΥ
προσωπικά θέματα στρατιωτών και στελεχών. Κάποιες φορές η διοίκηση παραβλέπει
τον όρκο και την δεοντολογία μας αναζητώντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο
πληροφορίες, συχνά με την δικαιολογία πως αν κάτι απασχολεί τον τάδε φαντάρο ή
το δίνα στέλεχος αυτό επιρρεάζει την εκτέλεση της υπηρεσίας τους. Αν όντως
κρίνει ο γιατρός πως κάτι τέτοιο συμβαίνει θα κινηθεί παραπέμποντας τον ασθενή
εκεί που πρέπει είτε για λύση του προβλήματος είτε για κρίση της ικανότητάς του
– δεν χρειάζεται να ενημερώνεται ο διοικητής για υποψίες και εικασίες και εν
τέλει το mental work-in-progress του γιατρού σε ότι αφορά τους ανθρώπους υπό
την υγειονομική του φροντίδα και εποπτεία.
2) Ο Ιατρός – ιεροεξεταστής. Στις “ζόρικες” και πολύ μάχιμες μονάδες, οι
“γιωτάδες” ιδίως για ψυχολογικούς λόγους καθώς και τα ευαίσθητα γενικότερα
παιδιά αντιμετωπίζονται σαν την πανούκλα. Πραγματικός στόχος ενός γιατρού,
τουλάχιστον όπως εγώ τον έμαθα και ορκίστηκα πως θα τηρώ, είναι να στηρίξει
αυτά τα παληκάρια να συνεχίσουν την θητεία τους με ασφάλεια και υγεία, χωρίς
αυτό να τους τραυματίσει σωματικά ή ψυχικά. Το τι θα πει ο γιατρός μαζί τους
και πως θα το επιτύχει αφορά αυτόν και μόνο. Επίσης, αν χρειαστεί η συνδρομή
τρίτων, αυτή θα πρέπει να γίνει σύμφωνα με τις οδηγίες του και όχι
όπως του καπνίζει του καθενός. Αντίθετα αρκετές διοικήσεις αναζητούν στον
γιατρό ένα “κόφτη” που θα στείλει αδιάβαστο το κάθε φανταράκι είτε για αναβολή
είτε για Ι5 σαν απλός γραφειοκρατικός διεκπαιρεωτής της επιθυμίας τους για
“καθαρό” προσωπικό αδιαφορόντας για τις προσωπικές συνέπειες, όπως η Ιερά εξέταση
έκαιγε “αιρετικούς” για να τους γλιτώσει από την αμαρτία. Σε κάποιες
περιπτώσεις μάλιστα η επισήμανση του ιατρού για τις προσωρινές ή χρόνιες
ιδιαίτεροτητες του ψυχισμού ενός φαντάρου καταλήγει στο άκρως αντίθετο
αποτέλεσμα με “απόπειρες σωφρονισμού” του από ανθρώπους που καμία προετοιμασία
ή εκπαίδευση δεν έχουν για τους απαιτούμενους λεπτούς χειρισμούς.
3) Ο Ιατρός – μαριονέττα. Είναι γνωστό πως ο στρατός αγαπά την τυπικότητα,
την ομοιομορφία και την τήρηση κάποιων αυστηρών εθιμοτυπικών… και όχι άδικα
αφού αυτό βοηθά στο αίσθημα της ενότητας και της μονάδας, εμψυχώνει και
αποδίδει τον πρέποντα σεβασμό. Το κακό γίνεται όταν κανείς “κολλάει” στο τυπικό
μέρος εις βάρος της ουσίας και εν προκειμένω της φροντίδας για την υγεία
κάποιου / κάποιων. Έχουν φτάσει στα αυτιά μου περιπτώσεις που θα άφηναν άφωνο
τον οποιονδήποτε αν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα – κάτι το οποίο φυσικά
ελέγχεται μιας και ο όρος ράδιο-αρβύλα δεν είναι καθόλου τυχαίος.
Ενδεικτικά αναφέρω δύο εξαιρετικά επικίνδυνα περιστατικά που ευτυχώς δεν είχαν
συνέπειες για τους παθόντες…
α) Φαντάρος καταρρέει στην αναφορά. Ο γιατρός λαμβάνει προφορική διαταγή να
μην προστρέξει σε βοήθεια παρά μετά το πέρας της αναφοράς και κινούμενος από το
πίσω μέρος της παράταξης για να μην διαταράξει το σχήμα ή δίξει ασέβεια στην
παριστάμενη διοίκηση. Πως μπορεί ο συμβολικός φόρος τιμής σε υποτιθέμενους και
θεωρητικούς νεκρούς μιας αναφοράς εν καιρώ ειρήνης να υπερβαίνει τον κίνδυνο
για την υγεία και την ζωή ενός πραγματικού φαντάρου μου διαφεύγει…
β) Στέλεχος που πάσχει από υπέρταση παραμένει στην μονάδα για εκτέλεση
απρογραμμάτιστης υπηρεσίας (το γνωστό “μπιφτέκι”). Κακώς δεν έχει προνοήσει
ώστε να έχει στοκ από τα χάπια του μαζί του και σταδιακά η αρτηριακή του πίεση
ξεφεύγει από τον έλεγχο. Ο αξιωματικός υπηρεσίας αρνείται παράκληση του γιατρού
για την προσωρινή αποδέσμευση του ή άλλα υπηρεσιακά μέτρα ώστε να προμηθευτεί
να φάρμακά του πριν εκδηλωθεί μια πλήρης υπερτασική κρίση – πιθανώς θεώρησε την
απόφασή του ως κατάλληλη τιμωρία για την όντως μη εφυη απρονοητικότητα του
στελέχους.
Θα συνέχιζα το rant αλλά ο χρόνος πιέζει και η έξοδος τελειώνει… Δυστυχώς
είμαι μ’ένα ρολόι στο χέρι. Ελπίζω να έχω πιο ευχάριστα νέα την επόμενη φορά
που θα “καίω” μια έξοδο ή που επιτέλους θα έχω αρκετό χρόνο ώστε να ασχοληθώ
και με την διαδικτυακή μου παρουσία χωρίς να στερούμαι κάτι άλλο πιο
ουσιαστικό.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕ… ΑΡΜ!
Αναδημοσίευση από το Stories of the keyboard, καθώς «τίποτε δεν έχει αλλάξει, τίποτε δεν είναι όπως παλιά»
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ
ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου