Μαϊ 30 2014
Όταν ο Δημήτρης μου είπε ότι πέρασε τέσσερα χρόνια στην οδό Αχαρνών κατέβαλλα κάμποση προσπάθεια για να μην αποτυπωθεί η απορία στο βλέμμα μου. «Μα στην Αχαρνών;» σκεφτόμουν. «Γιατί;». Ούτε φόντο για καμιά διαφημιστική καμπάνια τύπου «Live your myth in Athens» είναι, ούτε hot spot για την ψαγμένη νεολαία της πόλης, ούτε ενδείκνυται για shopping therapy -λες και ενδείκνυται βασικά κάποιος άλλος δρόμος. Άσε, που αυτές οι γειτονιές δεν είναι πλέον και ιδιαίτερα φιλόξενες για τους φωτογράφους. Ο ίδιος χρειάστηκε να κάνει καμιά δεκαριά ράμματα μετά από μια βραδινή επιδρομή των «ταγμάτων εφόδου» της Χρυσής Αυγής. Η Αχαρνών είναι ένα μέρος που κανείς μάλλον δε θα διάλεγε να ζήσει. Ωστόσο, έχει ζωή -ίσως πιο πραγματική από τα όμορφα πλην κομματάκι «αποστειρωμένα» προάστια που αν ξεμείνεις από τσιγάρα πρέπει να χαλάσεις το μισό ντεπόζιτο βενζίνης για να βρεις περίπτερο και αν τύχει να περπατήσεις μόνος σου τη νύχτα νιώθεις λες κι είναι ο Αγγελόπουλος πίσω και σε τραβάει μονοπλάνο.
Τις μέρες που περάσαμε στην Αχαρνών, στη διαδρομή από την Πλατεία Βάθης μέχρι τα Πατήσια, χαζεύαμε τις απλωμένες μπουγάδες στα στενά της, στήναμε – μάταια – καρτέρι έξω από τη Μασονική Στοά, θυμόμασταν το τελευταίο punk party που πήγαμε στη Βίλα Αμαλίας, πριν αυτή γίνει σουπεράκι στα δελτία των 8. Ηταν λες και βρισκόμασταν διαρκώς στο μεταίχμιο μεταξύ παλιού και νέου. Από τη μια η «Νέα Ελλάδα» ως συντελεσμένη πραγματικότητα φτώχειας, εγκατάλειψης και μιζέριας κι απ’ την άλλη τα απομεινάρια της παλιάς Αθήνας. Μια μηχανή του χρόνου που κρύβεται στις φιγούρες των γέρων που στέκονται πίσω από τα κλειστά πατζούρια και σε όσες μικρές βιοτεχνίες ρούχων δεν έχουν κατεβάσει ακόμα ρολά. Αυτές οι γειτονιές που σήμερα συνοδεύουν τα δελτία αστυνομικών συμβάντων και τις θαμμένες αγγελίες για ευκαιρίες στα ακίνητα, παλιά κατοικούνταν από μεσοαστικά στρώματα Αθηναίων. Στη συνέχεια οι περισσότεροι απ’ αυτούς μετακινήθηκαν προς τα προάστια. Τη θέση τους πήραν στρατιές απόκληρων μεταναστών και προσφύγων που αναρωτιούνται ίσως ακόμα στα ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα των υπογείων της περιοχής, αν αυτός ήταν ο δρόμος για τη Δύση.
Αυτοί που ήρθαν στις αρχές του ‘90 και προέρχονται κυρίως από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, κάπως ενσωματώθηκαν και κατόρθωσαν να συγκροτήσουν στοιχειώδεις όρους διαβίωσης. Οι τελευταίοι που ξεκίνησαν από την Αφρική και τις εμπόλεμες ζώνες της Ασίας στοιβάζονται ανά δεκάδες σε άθλια καταρρέοντα παλιά διαμερίσματα και κλειδώνονται τα βράδια νωρίς σπίτι τους για να μη «πέσουν» πάνω στα μαχαίρια μαυροντυμένων ανδρών με ξυρισμένα κεφάλια. Συνήθως προπομπός τους είναι γυναίκες με έντονο ντεκαπάζ. Βλέπεις η μεγαλύτερη αντίθεση της Αχαρνών είναι ότι σαφώς συνιστά την πιο πολύχρωμη γωνιά της πόλης και αντί να αποτελέσει ένα πείραμα κοινοτικής συνύπαρξης και πολιτισμικής ανταλλαγής, μετατράπηκε στην οδό του μίσους. Από εδώ, με επίκεντρο τον Άγιο Παντελεήμονα, ξεκίνησε η ρατσιστική δράση της Χρυσής Αυγής. Ο φόβος παγιώθηκε στην Αχαρνών και έμειναν μόνο τα φώτα από τα αμέτρητα, νόμιμα και παράνομα μπουρδέλα να διασαλεύουν το σκοτάδι.
Στην Αχαρνών δεν υπάρχουν λαμπερές αλυσίδες καταστημάτων, μόνο μικρά μαγαζιά που πουλούν φθηνά ρούχα και είδη λαϊκής ανάγκης. Ούτε χώροι μαζικής ψυχαγωγίας και διασκέδασης, μόνο τα καφενεία των μεταναστών. Κανείς δε μετακινείται εδώ για να βγει. Μοναδική εξαίρεση, το club Nirvana, ένα από τα ελάχιστα swingers club της Αθήνας. Το σεξουαλικό απωθημένο βρίσκει εδώ ένα χώρο που διαφεύγει από την ασφυκτική σεμνοτυφία και εκδηλώνεται σε οριακές μορφές. Αυτό που κυρίως υπάρχει στην Αχαρνών είναι άδειες βιτρίνες, απλωμένα χέρια στα συσσίτια της εκκλησίας και καροτσάκια που ψάχνουν σε ανοιγμένους κάδους. Και εκείνο το ενοχλητικό «γκρίζο» που δραπετεύει από τους όγκους του μπετόν και αντανακλά στα βλέμματα των ανθρώπων.
http://www.vice.com/gr/read/fotografizontas-gia-tessera-xronia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου