Από πέρυσι, οπότε με παρέμβαση της Ρωσίας και της Κίνας, οι ΗΠΑ έκαναν πίσω στην πρόθεσή τους να πλήξουν το καθεστώς Ασσαντ –κίνηση που σιγόνταραν η Βρετανία και η Γαλλία- φάνηκε ότι μπορεί να υπάρξει ένα φώς στο αιματοβαμμένο τούνελ του συριακού εμφυλίου πολέμου.
Πράγματι, στη συνέχεια, οι πιστές στο καθεστώς Ασσαντ δυνάμεις πέτυχαν σημαντικές στρατιωτικές επιτυχίες, δημιουργώντας την εντύπωση ότι θα πάρουν το «παιχνίδι» και έτσι σιγά-σιγά θα τελειώσει ο πόλεμος. Την αίσθηση αυτή ενίσχυσαν και οι σφοδρές αιματηρές αντιπαραθέσεις που ξέσπασαν στο εσωτερικό της ούτως ή άλλως πολυδιασπασμένης –πολιτικά, ιδεολογικά, θρησκευτικά και με εξαρτήσεις από διαφορετικά εξωτερικά κέντρα- συριακής Αντιπολίτευσης. Ιδιαίτερα έντονες μάλιστα, ήταν οι συγκρούσεις ανάμεσα στις ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις και άλλες πιο κοσμικές οργανώσεις της αντιπολίτευσης.
Τότε, πάντως, παρά τη ρεαλιστική «υποχώρηση» που είχε κάνει η προεδρία Ομπάμα, η οποία μόνον σε έναν ακόμη πόλεμο δεν ήθελε να μπλέξει, τη στιγμή που οι ΗΠΑ απομακρύνονται από το Ιράκ και θέλουν να απεγκλωβιστούν και από το Αφγανιστάν, η Δύση και η ίδια η Ουάσιγκτον είχε επιμείνει σε ένα σημείο ιδιαίτερα. Το εξής: Να συνεχίσει να τροφοδοτεί με όπλα τη συριακή Αντιπολίτευση. Μάλιστα, κύριος στόχος δεν ήταν η προσφορά απλού ατομικού οπλισμού, όπως πολυβόλα κ.λ.π., τα οποία ήδη εδώ και καιρό διαθέτει η Αντιπολίτευση, αλλά με προωθημένα οπλικά συστήματα. Ο στόχος ήταν απλούστατος: Να μην νικήσει κανείς. Ουσιαστικά δηλαδή, να συνεχιστεί ο εμφύλιος, με την προοπτική να λήξει με … ισοπαλία (!).
Νέα οπλικά συστήματα
Αυτές τις ημέρες λοιπόν, στο φώς της δημοσιότητας η ίδια η συριακή Αντιπολίτευση έφερε στοιχεία σχετικά με την προμήθεια τέτοιων όπλων. Ηδη, στα socialmedia κυκλοφόρησαν φωτογραφίες με τα άκρως αποτελεσματικά αντιαρματικά συστήματα «Τόου-Μίλαν». Κατά πληροφορίες, στα χέρια της Αντιπολίτευσης, μέσω μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, έχουν φτάσει σημαντικές ποσότητες σύγχρονου Δυτικού οπλισμού, που μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στη στρατιωτική αντιπαράθεση με το καθεστώς Ασσαντ.
Όλα αυτά βέβαια, με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον και χωρών της ΕΕ. Ακρως σημαντικό είναι ότι, σύμφωνα με πληροφορίες, ήδη οι ΗΠΑ έδωσαν το πράσινο φώς στη συριακή Αντιπολίτευση να ανοίξει διπλωματικές αντιπροσωπείες της στη χώρα. Ουσιαστικά δηλαδή, κάνουν ένα ακόμη βήμα στην αναγνώριση της Αντιπολίτευσης ως πολιτικό εκπρόσωπο των Σύριων. Την ίδια στιγμή, φαίνεται να κλιμακώνονται οι επιθέσεις κατά των δυνάμεων του Ασσαντ (Βλέπε βίντεο από πολύ μεγάλη βομβιστική επίθεση στην περιοχή του Idlib από το «Ισλαμικό Μέτωπο».
Το Ισραήλ
Ουσιαστικά, η άνω των τριών ετών αντιπαράθεση στη Συρία, έχει οδηγήσει τη χώρα, όχι μόνον σε ανθρωπιστική τραγωδία, αλλά και σε οικονομική και στρατιωτική καταστροφή. Η σημαντικότερη –γεωπολιτικά- αραβική χώρα, μετά την Αίγυπτο, θα πρέπει να περάσει πάρα πολλά χρόνια για να ξανασταθεί στα πόδια της. Και αυτό με την προϋπόθεση ότι σύντομα θα σταματήσει ο πόλεμος.
Ετσι, ατονεί και η «συμμαχία» Ιράν-Συρίας, και, κατά συνέπεια, ο ρόλος των δύο χωρών στη Μέση Ανατολή υπέστη πλήγμα. Κύριος στη «γειτονιά» της Συρίας, πλέον, έχει μείνει, από Βορράν, η Τουρκία. Εξίσου σημαντική συνιστώσα, βέβαια, είναι το Ιράν, χάρις στη «συμμαχία» του με τη Ρωσία. Το ερώτημα είναι βέβαια, αν η Μόσχα θα συνεχίσει να έχει βαρύνουσα παρέμβαση στην περιοχή, ή εξαιτίας της ουκρανικής κρίσης θα αναγκαστεί να ρίξει το βάρος της βορειότερα, στη Μαύρη Θάλασσα και στην Νοτιοανατολική Ουκρανία. Πολύ περισσότερο, στην Κεντρική Ασία, οπότε μετά την επερχόμενη αποχώρηση των αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων, εντός του 2015, θα είναι αναγκασμένη να στηρίξει πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της περιοχής.
Βασικός παράγων σε αυτό το περιφερειακό σκηνικό είναι η οργάνωση Χεζμπολάχ στο Λίβανο, που στηρίζεται από το Ιράν (και τη Συρία). Ισως ο σημαντικότερος μη κρατικός πολιτικο-στρατιωτικός σχηματισμός, ο οποίος μπαίνει σφήνα στο Ισραήλ, όπως άλλωστε απέδειξε και η αποτυχημένη εισβολή του Ισραήλ στο Νότιο Λίβανο, το καλοκαίρι του 2006.
Το Τελ Αβίβ πάντως, ίσως είναι ο πιο κερδισμένος από τις εξελίξεις στη Συρία. Πόσο μάλλον, αφού πέτυχε μια σοβαρότατη νίκη. Κατάφερε να εξασφαλίσει ότι θα καταστραφεί το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας. Το Ισραήλ, ως γνωστόν, είναι η μοναδική χώρα στη Μ.Ανατολή με πυρηνικό οπλοστάσιο. Αυτό λοιπόν, που επεδίωκε εδώ και δεκαετίες, ήταν να καταστρέψει τα χημικά της Δαμασκού, τα ονομαζόμενα «Πυρηνικά όπλα των φτωχών». Και το πέτυχε, υπό την αμερικανική απειλή των βομβαρδισμών στη Συρία. Στο μεταξύ, ενώ είχε ξεκινήσει ο εμφύλιος στη Συρία, και είχαν μειωθεί θεαματικά οι αμυντικές ικανότητες της Δαμασκού, το Ισραήλ επανειλημμένως είχε πραγματοποιήσει αεροπορικούς βομβαρδισμούς σε στόχους που υπέθετε (;) ότι υπήρχαν χημικά.
Και πάλι χημικά
Να σημειωθεί ότι το τελευταίο διάστημα και πάλι «διοχετεύονται» πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες υπάρχουν «ενδείξεις» ότι το καθεστώς Ασσαντ και πάλι κάνει χρήση -έστω περιορισμένα- χημικών σε βάρος των εξεγερμένων. Όπως είναι γνωστό, ακριβώς ένα τέτοιο σκηνικό, με επιθέσεις με χημικά και πολλούς νεκρούς, στήθηκε, με αποτέλεσμα να απειλούν οι ΗΠΑ με βομβαρδισμούς. Εάν πράγματι, στο περιβάλλον Ασσαντ υπήρξαν τόσο ηλίθιοι να κάνουν κάτι τέτοιο, μένει να διευκρινιστεί. Απτές αποδείξεις ότι ήταν άνθρωποι του Ασσαντ που τα έριξαν, δεν έχουν παρουσιαστεί. Όχι βέβαια ότι μπορεί κάτι τέτοιο να αποκλειστεί, ιδιαίτερα μάλιστα όταν είναι πάμπολλα τα εγκλήματα που έχουν γίνει από ανθρώπους του.
Ωστόσο, επειδή οι προβοκάτσιες, και οι ακρότητες, δεν είναι χαρακτηριστικά μόνον της πλευράς Ασσαντ, αλλά και ομάδων της Αντιπολίτευσης, καθώς και μυστικών υπηρεσιών της Δύσης, κρατών του Κόλπου, της Τουρκίας και του Ισραήλ, που δρούν εντός της Συρίας, ουδείς μπορεί να αποκλείσει την προβοκάτσια εκ μέρους τους. Μόλις πρόσφατα, διέρρευσε πληροφορία, σύμφωνα με την οποία ήταν οι μυστικές υπηρεσίες της Αγκυρας που «οργάνωσαν» το χημικό κτύπημα κατά εξεγερμένων. Η Τουρκία, βέβαια, το διέψευσε. Και πάλι δηλαδή, ουδείς είναι σίγουρος τι έχει συμβεί.
Αγκάθια για την Τουρκία
Με την καταστροφή της Συρίας, η Αγκυρα σίγουρα πέταξε από πάνω ένα ενοχλητικό «αγκάθι». Την οποιαδήποτε απειλή μπορούσε να αποτελεί η γειτονική χώρα για την ίδια. Ταυτόχρονα όμως, απέκτησε και νέα σημαντικά προβλήματα, με πρώτο την αυτονόμηση του κουρδικού στοιχείου της Συρίας. Στις κουρδικές περιοχές της χώρας (βορειοανατολική Συρία), οι Κούρδοι έχουν οργανωθεί στρατιωτικά έτσι που να μην επιτρέπουν την παραμικρή παρουσία αντικαθεστωτικών ανταρτών στα εδάφη τους. Κάτι που σαφώς ευνοεί το καθεστώς Ασσαντ. Παράλληλα, αναπτύσσουν στενές σχέσεις με την αυτόνομη περιοχή του ιρακινού Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ), το οποίο έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στο Ιράκ ονειρεύεται ακόμα και την κρατική υπόσταση στο μέλλον.
Όπως είναι γνωστό, ακριβώς πάνω από το ιρακινό Κουρδιστάν, εκτείνεται το τουρκικό Κουρδιστάν, το οποίο αποτελεί μείζον πρόβλημα για την Αγκυρα. Κάποιες προσπάθειες για πολιτική «εκτόνωση» της έντασης γίνονται, αλλά είναι μακράν από το να αποφέρουν ουσιαστικούς καρπούς. Να σημειωθεί ότι εντός των εδαφών του ιρακινού Κουρδιστάν, στις δυτικές περιοχές, έχει δοθεί καταφύγιο στους αντάρτες του ΡΚΚ από τον Κούρδο ηγέτη, Ταλαμπανί. Εκεί, τα προηγούμενα χρόνια, η Τουρκία έχει κατ’ επανάληψη εξαπολύσει βομβαρδισμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου