http://www.kar.org.gr
Οι ναζήδες, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν, έβαζαν τους μελλοθάνατους σε ένα λατομείο, να κουβαλούν ολημερίς πέτρες, ανεβαίνοντας άσκοπα και αέναα μια απότομη σκάλα, ως άλλοι Σίσυφοι. Αυτή ήταν η καταδίκη τους, επειδή δεν ήταν Άρειοι.
Κάποια μέρα ένας μικρόσωμος κρατούμενος (Εβραίος, τσιγγάνος, αντιφρονούντας;) κατέρρευσε στη σκάλα.
Ο Γερμανός στρατιώτης άρχισε να τον κλωτσάει και να τον διατάζει να σηκωθεί, έτοιμος να πυροβολήσει. Ο κρατούμενος είχε κλείσει τα μάτια και περίμενε τις σφαίρες που θα τον λυτρώνανε.
Τότε ο Νίκος, το παλικάρι, που ερχόταν πίσω από τον αποκαμωμένο, έσκυψε, πήρε την πέτρα και του άλλου και τον βοήθησε να σηκωθεί.
Ο στρατιώτης σημάδεψε τον Νίκο, του είπε να πετάξει τις δυο πέτρες και –για να τον εκδικηθεί- του έδειξε μια μεγαλύτερη, ένα αγκωνάρι.
Ο Νίκος γέλασε. Κοίταξε τριγύρω, βρήκε μια πέτρα πιο βαριά και τη σήκωσε. Έπιασε και τον αποκαμωμένο και ξεκίνησε να ανεβαίνει τη σκάλα σφυρίζοντας –ίσως κάποια μελωδία του Τσιτσάνη.
Και τότε… Το «κουτάκι του Γερμανού χάλασε».
Έτσι το έγραψε ο Καμπανέλλης… Ο Ναζί δεν έκανε τίποτα, μόνο κοιτούσε το παλικάρι, που ανέβαινε τη σκάλα αδιαφορώντας για την κάνη που τον σημάδευε, αδιαφορώντας για το θάνατο, αρκεί να έμενε όρθιος μέχρι την ύστατη στιγμή.
Αφιερωμένο στον Μίκη Θεοδωράκη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου