Σε είδα, γυναίκα της Πίνδου στο ξεροχώραφο, σκυφτή με το τσαπί, να ανοίγεις αυλάκι με τα ροζιασμένα χέρια σου που γίνηκαν τρυφερή αγκαλιά που ανάστησε παιδιά κι εγγόνια.
Σε είδα να δεματιάζεις το χορτάρι μαζί και το όνειρο για προκοπή.
Σε είδα μάνα Ηπειρώτισσα, γυναίκα της Πίνδου, να κουβαλάς αγόγγυστα τα πυρομαχικά στους αγωνιστές στα βουνά της Πίνδου.
Σε είδα να πλέκεις ασταμάτητα τα τσιουρέπια και τις φανέλες του στρατιώτη που αγωνίζονταν στο μέτωπο για μια Ελλάδα λεύτερη, χωρίς κατακτητές, κηδεμόνες και αφεντικά.
Σε είδα να κουβαλάς ασταμάτητα πέτρες για τις ξερολιθιές, για να μπαζώσεις τις ρίπες και να φτιάξεις καινούριο χωραφάκι.
Σε είδα να σε ξεριζώνουν από το χωριό σου.
Να κλαις έξω από το καμένο καλύβι σου.
Να ντύνεσαι στα μαύρα πολύ νέα.
Σε είδα μόνη σου να ανηφορίζεις, χωρίς σταματημό, αγκομαχώντας τις γιδόστρατες φορτωμένη με της ζωής σου τον τίμιο κόπο.
Σε είδα να γεννάς στο χωράφι, στη στάνη και στ’ απόσκια. Μόνη σου, με την πίστη σου στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ.
Να περπατάς μερόνυχτα με καθάριο το βλέμμα στο ρυτιδιασμένο - αυλακωμένο σου πρόσωπο, για μια χούφτα αλεύρι.
Σε είδα
Σε είδα στα πετρωμένα τα χωριά να κρατάς την Ελλάδα ζαλίκα στην κυρτωμένη ράχη σου, Γυναίκα της Πίνδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου