Π.Καμμένος: Ένας εθνικιστής λαϊκιστής Υπουργός Άμυνας επιτίθεται στον Πολιτισμό για χάρη του μιλιταρισμού!

Ποιος να το πίστευε ότι θα έπρεπε να έρθει η συστημική Αριστερά στην εξουσία για να γίνει μια τόσο χυδαία επίθεση τον πολιτισμό. Ο Πάνος Καμμένος σε συνέντευξή του στην Real News εξηγεί ότι τα 60 εκατομμύρια που απαιτούνται για την επιστροφή των χρημάτων στους εν ενεργεία τουλάχιστον είναι “το 50% απ΄ όσα έδωσε ο κ.Σαμαράς με μια τροπολογία -την πέμπτη τροπολογία μέσα σε λίγο καιρό- για το Μέγαρο Μουσικής”! Και ο ΥΕΘΑ προσθέτει: “Το Μέγαρο Μουσικής μπορεί να περιμένει. Οι οικογένειες στρατιωτικών, των εν ενεργεία και των αποστράτων, έχουν φθάσει πλέον στα όρια της εξαθλίωσης”.

Νομίζουμε ότι οφείλεται μια απάντηση στον Πάνο Καμμένο ο οποίος δεν είναι χθεσινός στην πολιτική. 

Υπήρξε σημαντικό στέλεχος για σειρά ετών της ΝΔ που χρυσοπλήρωσε με το στέρημα του λαού μας και ικανοποίησε όλες τις απαιτήσεις του συγκροτήματος Λαμπράκη. Ο Πάνος Καμμένος υπήρξε Υπουργός Ναυτιλίας της κυβέρνησης Καραμανλή και στέλεχος του κόμματος εξουσίας που μαζί με το ΠΑΣΟΚ οδήγησαν στην Πτώχευση, την οποία ακολούθως φόρτωσε στον εργαζόμενο λαό! Να τους θυμίσουμε λοιπόν «το σκάνδαλο μετά μουσικής είναι διαχρονικό και σχετίζεται φυσικά με τη δύναμη και τις γνωριμίες που είχε ο Λαμπράκης με το πολιτικό σύστημα. Το Μέγαρο Μουσικής, η βιτρίνας της διαπλοκής στην Ελλάδα, πήρε το 2003 επί κυβερνήσεων Σημίτη δάνειο 150 εκατ. ευρώ για 25 χρόνια. Το 2007, επί κυβερνήσεως Καραμανλή πήρε άλλα 95 εκατ. ευρώ για να έρχεται η κυβέρνηση Παπανδρέου και ο Γ. Παπακωνσταντίνου να αναλάβει την αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων του Μεγάρου διότι δεν μπορούσε να πληρώσει τις δόσεις. Και μετά ήρθε ο Σαμαράς»!

Ο Πάνος Καμμένος και η υπόλοιπη ηγεσία του ΥΕΘΑ, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ Ήσυχος και Τόσκας εμφανίζονται να αγωνιούν για την αποκατάσταση των εισοδημάτων των στρατιωτικών, που δεν βρίσκονται εξάλλου στα έγκατα της κοινωνικής αβύσσου. Αντίθετα, στρατιωτικοί-δυνάμεις καταστολής-δικαστές είναι οι μόνοι που θα δουν τα εισοδήματα τους να αποκαθίστανται στην προ Μνημονίου εποχή, ενώ θα πάρουν και αναδρομικά, καθώς κρίθηκε από το ΣτΕ ότι αυτοί που αποτελούν το βαθύ κράτος και επειδή επιτελούν αυτό το έργο, πρέπει να περάσουν αλώβητοι την κρίση.

Φυσικά, οι ίδιοι δεν απαιτούν το ίδιο να ισχύσει για το σύνολο των εργαζομένων –αντίθετα η κυβέρνηση μιλά για 750 ευρώ βασικό –όχι σε όλους- και σε δόσεις, αφού έχουν ληφθεί ισοδύναμα μέτρα ενίσχυσης των εργοδοτών!

Δεν λένε κουβέντα για τους φαντάρους που συνεχίζουν και αυτοί να αμείβουν με 8,7 ευρώ, να τους αντιμετωπίζουν ως κρέας στα κανόνια του αναβαθμισμένου εθνικισμού της νέας κυβέρνησης και άμισθους δούλους των στρατιωτικών, των Ενόπλων Δυνάμεων και του Κράτους. Φορολογώντας τους 3500-4000 ευρώ καθώς τους χρεώνουν το κόστος της υποχρεωτικής στράτευσης.

Η πεμπτουσία της αριστερής πολιτικής…

Η Υποκρισία και οι πραγματικές προτεραιότητες όμως του ΥΕΘΑ Π.Καμμένου αποκαλύπτονται όταν δηλώνει ότι θα σταματήσει να πληρώνει το Μέγαρο Μουσικής, για να προχωρήσει στην αγορά όπλων, ανοίγοντας την αγκαλιά του και στα ρωσικά οπλικά συστήματα. 

Δηλαδή ο Πολιτισμός μπορεί να περιμένει. Ας ενισχύσουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις με αγορές όπλων δις ευρώ, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, τους οικονομικούς και πολιτικούς στόχους του οποίου περιγράφουν από κοινού ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: καθορισμός ΑΟΖ, εκμετάλλευση ενεργειακών κοιτασμάτων, αναβάθμιση του ιμπεριαλιστικού ρόλου στην Ανατολική Μεσόγειο.

Και φυσικά κάθε χρόνο να καταβάλλει ο λαός μας το 2% του ΑΕΠ στον προυπολογισμό τους ΝΑΤΟ, να υποβάλλεται σε διαρκώς μεγαλύτερες θυσίες για τις ασκήσεις και την πολεμική προετοιμασία της εγκληματικής συμμαχίας. Πληρώνοντας ακριβά, σε χρήμα και αίμα.  

Αλήθεια, μπορεί ο πρωθυπουργός Τσίπρας, οι Καμμένος-Ήσυχος-Τόσκας να μας πουν σε τι διαφοροποιούνται αυτά που περιγράφουν από τους σχεδιασμούς ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και τις απαιτήσεις της Χρυσής Αυγής (εκτός από την προέλευση των όπλων…);

Βλέπεις ο Πάνος Καμμένος δεν μίλησε για έναν άλλο Πολιτισμό, ούτε για μια διαφορετική διαχείριση του Μεγάρου Μουσικής, που ανήκει στον λαό μας και πρέπει να περάσει στον έλεγχο του.

 Ας κρατήσουμε μερικά αποσπάσματα του πρόσφατα δημοσιευμένου κειμένου «Σκέψεις για το Μέγαρο Μουσικής», του Αλκίνοου Ιωαννίδη: 

«Στη διάρκεια της πολιορκίας της Αγίας Πετρούπολης από τους Ναζί, όσοι μουσικοί ήταν ακόμη ζωντανοί έπαιξαν στη Φιλαρμόνια τη συμφωνία «Λένινγκραντ» του Σοστακόβιτς. Αναμεταδόθηκε ραδιοφωνικά στο κάθε χαράκωμα του μετώπου, ανέβασε κατακόρυφα το ηθικό του Σοβιετικού στρατού και, όπως λένε, άλλαξε την έκβαση του πολέμου. Στον ίδιο χώρο μερικές δεκαετίες αργότερα, είδα έφηβο ζευγαράκι να ακούει μαγεμένο την 4η του Τσαϊκόφσκι. Εκεί, κάποια άλλη μέρα, μια καθαρίστρια με τα ρούχα της δουλειάς μού ανέλυε στο αυτί τη 2η του Προκόφιεφ. Έζησα από κοντά την αντίσταση του προσωπικού της όπερας του Καΐρου στον θρησκευτικό φανατισμό, πέρσι, όταν αυτός κυβερνούσε. Είχαν το θάρρος να απεργήσουν μαζικά πριν τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις και με άμεσο κίνδυνο της ζωής τους. Και έμαθα για τις όπερες άλλων χωρών που έκλεισαν συμβολικά, σε ένδειξη συμπαράστασης.

Η ουσιαστική προσφορά και η λειτουργία τέτοιων οργανισμών αναγνωρίζεται από τους πολίτες σαν πολύτιμη και αναντικατάστατη, όχι μόνο στις πρωτεύουσες, αλλά και σε μικρές πόλεις, ακόμη και σε χωριά του εξωτερικού. Αν έλεγε κανείς στους κατοίκους της Γλασκώβης, της Σεούλ, του Καράκας, του Σικάγο, της Στοκχόλμης, της Αβάνας, του Παρισιού ή της Μόσχας πως το δικό τους Μέγαρο πρέπει να κλείσει, θα τον έπαιρναν με τις πέτρες αριστεροί, δεξιοί, πλούσιοι, φτωχοί, αναρχικοί και λογιστές. Εδώ, μεγάλο και σοβαρό κομμάτι της κοινωνίας σχεδόν το επιθυμεί. Και όποιος υποστηρίζει τη συνέχιση της λειτουργίας του, κινδυνεύει. Λοιπόν, την υποστηρίζω!

Στην εικόνα που έχει μεγάλο μέρος της κοινωνίας για το Μέγαρο, πρωταγωνιστεί για χρόνια η θείτσα με τον σωφέρ. Το λάθος όμως δεν είναι η θείτσα που είναι μέσα. Είναι ο σωφέρ που την περιμένει απ’ έξω. Είναι όσοι πολίτες ζουν σαν να μην υπάρχει αυτός ο χώρος και για αυτούς. Που, για κάποιους λόγους, δεν τον έκαναν και δικό τους. Κι ας χτίστηκε με τα χρήματά τους, μαζί με χορηγίες ιδιωτών και εταιρειών - μικρό αντίδωρο για τα όσα πήραν από τον κόσμο.

Ο χώρος αυτός ανήκει σε όλους τους κατοίκους του τόπου. Ανήκει εξίσου στον χορηγό και στον άνεργο ή στον φοιτητή, που μπορεί να παρακολουθήσει δωρεάν ή με ελάχιστο εισιτήριο σπουδαίες συναυλίες κλασικής και άλλης μουσικής, έχοντας ελεύθερη πρόσβαση σε μια ανοιχτή, σύγχρονη μουσική βιβλιοθήκη.

Το Μέγαρο Μουσικής έχει “ανοίξει” πολύ – αν και όχι αρκετά – τα τελευταία χρόνια, μέσα από συνειδητές και επίπονες προσπάθειες. Το βλέπει κανείς συχνά γεμάτο από ελεύθερα (καθόλου “πρόσεχε, στο Μέγαρο είσαι”) παιδάκια. Το κοινό, σε εποχή δύσκολη, αυξάνεται ραγδαία, κυρίως από νέους. Άνθρωποι διαφορετικών “κοινωνικών στρωμάτων” και πολιτικών τοποθετήσεων το επισκέπτονται όλο και συχνότερα. Το επίπεδο των συναυλιών του δεν πέφτει, παρά την οικονομική δυσκολία. Οι περισσότερες συναυλίες είναι sold-out. Οι κήποι του γεμίζουν το καλοκαίρι από χιλιάδες έφηβους. Και το Ανοιχτό Ωδείο για παιδιά ανέργων και απόρων, φαίνεται πως τελικά θα ξεκινήσει τη λειτουργία του τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. 

Το Μέγαρο ήδη αλλάζει με πολύ γρήγορα βήματα. Και αυτή η αλλαγή συντελείται με πολύ κόπο, κάτω από συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες. Η κρατική ενίσχυσή του τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί στο 1/4 και δεν εκταμιεύεται λόγω φοροτεχνικών προβλημάτων, ενώ είναι κατά 5/6 μικρότερη από αυτή αντίστοιχων οργανισμών που χρηματοδοτούνται από το ελληνικό κράτος. Και ενώ, χωρίς τους πόρους του παρελθόντος, το πρόγραμμά του παραμένει πλούσιο, ενώ τα έσοδα από τα εισιτήρια αυξάνονται, το οικονομικό βάρος των δανείων της κατασκευής του νέου κτηρίου (δάνεια που υπέγραφαν ως εγγυητές οι εκάστοτε κυβερνώντες όσο ζούσε ο Λαμπράκης) το οδηγεί στο τέλος.

Σε μια χώρα όπου όλα κατρακυλούν, όπου κλείνουν σχολεία, νοσοκομεία, βιβλιοθήκες, σπίτια και ζωές, το κλείσιμο του Μεγάρου Μουσικής μοιάζει σαν φυσικό επακόλουθο της χιονοστιβάδας που μας ισοπεδώνει. Καμιά λύση που φορτώνει έναν παραφορτωμένο λαό με επιπλέον χρέος δεν είναι καλή. Αλλά, μέσα στη δυσκολία μας, ίσως η συνέχιση και κυρίως η βελτίωση της λειτουργίας του Μεγάρου να κρατήσει λίγο φως.

Δεν έχω ταλέντο στα οικονομικά. Μπορεί να κάνω λάθος, όμως πιστεύω πως αν αυτά τα κρατικά χρήματα δεν πάνε στο Μέγαρο, με κανέναν τρόπο δεν σημαίνει πως θα πάνε στην παιδεία, στην υγεία, στην πρόνοια ή όπου αλλού. Θα μπούν πιθανότατα στη μαύρη τρύπα των «στόχων» που επιβάλλονται έξωθεν και θα χαθούν στη θολή λογιστική που μας τρώει. Μαζί, θα έχει φαγωθεί και το Μέγαρο. Η ζωή δεν θα γίνει καλύτερη, ούτε θα βγούμε από την κρίση μια ώρα αρχύτερα. Αντίθετα, όσο φτωχαίνει ο τόπος, τόσο πιο δύσκολα θα ανακάμψουμε.

Εύχομαι λοιπόν το Μέγαρο να συνεχίσει να λειτουργεί. Για αυτό που είναι, αλλά κυρίως για αυτό που μπορεί και πρέπει να γίνει: μια προέκταση των σπιτιών μας, ένα αναπόσπαστο κομμάτι του σώματος και της ψυχής μας. Δικό μας, καθαρό, δημιουργικό, φιλόξενο, δοτικό, ζωντανό και ανοιχτό, σε μια κοινωνία όπου τα μέλη της θα αναλαμβάνουν την ευθύνη της συμμετοχής τους στον πολιτισμό, καθορίζοντάς τον. Αλλιώς, κλείσει - δεν κλείσει, μικρή σημασία θα έχει.- Alkinoos.grΟ Πάνος Καμμένος και ο ΣΥΡΙΖΑ απάντησαν στον Αλκίνοο: τα χρήματα θα πάνε στον Στρατό, θα πάνε για όπλα!

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ