Οι 100 ημέρες ΣΥΡΙΖΑ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Συντάκτης:  efsyn.gr

Σκληρές διαπιστώσεις περιλαμβάνει ο απολογισμός της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης σχετικά με την εφαρμογή της εξαγγελθείσας πολιτικής για την κράτηση των μεταναστών και προσφύγων.

«Όχι μόνο κανένα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν έκλεισε, όχι μόνο οι συνθήκες των κολαστηρίων δε βελτιώθηκαν, αλλά οι σκούπες της ΕΛ.ΑΣ έστω και με άλλο όνομα συνεχίζονται κανονικά [...], τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ξανά γεμίζουν [...], τα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη και των Α.Τ. βράσουν, η έλλειψη των στοιχειωδών αναγκών των χωρίς εγκλήματα και δίκες κρατουμένων στα κελιά της «αριστερής δημοκρατίας» οδηγούν τους απελπισμένους πρόσφυγες και μετανάστες στην απόγνωση και πιθανώς στην αυτοκτονία», σημειώνει η Πρωτοβουλία.

Και θέτει το ερώτημα: «Εμείς τι κάνουμε;».

Με σκοπό να δοθούν απαντήσεις σ'αυτό το ερώτημα, η Πρωτοβουλία καλεί ομάδες, στέκια, συλλογικότητες και κάθε ενδιαφερόμενο σε ανοιχτή συνέλευση στις 7 το βράδυ την Τρίτη, 2 Ιουνίου, στο Πολυτεχνείο (κτήριο Γκίνη).

Ολόκληρη η ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας έχει ως εξής:

100 ημέρες ΣΥΡΙΖΑ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν έκλεισαν, τι κάνουμε; 

Το ζήτημα των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών έχει αναχθεί ξανά σήμερα σε κεντρικό στον ευρωπαϊκό πολιτικό διάλογο. Η βάση αυτών των τεράστιων εισροών εντοπίζεται στις πολεμικές συρράξεις, στους εμφυλίους και τις αντιτρομοκρατικές στρατιωτικές εκστρατείες σε έναν διευρυμένο γεωγραφικό χώρο που έχει καταστεί σήμερα κενή και διαλυμένη ζώνη. Η Μεσόγειος αναφέρεται πλέον ως ένα κενό σημαίνον καθώς έχει μετατραπεί βιαίως από ''σταυροδρόμι πολιτισμού'' σε νεκροταφείο ψυχών με την Ευρώπη να είναι συνεπής στο σύγχρονο παράδειγμα των εξουσιαστικών μηχανισμών της που προκρίνει και αναπαράγει έναν πόλεμο χαμηλής έντασης. Η πολεμική αντιμετώπιση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών είναι μέρος της αντιμεταναστευτικής αντιμετώπισης και όχι η αναγκαία διαχείρισή της και αυτό το κατέδειξε απερίφραστα η ενίσχυση ακόμη πιο επιθετικών μηχανισμών αναχαίτισης και καταστολής όπως αποφασίστηκε στην έκτακτη σύνοδο κορυφής θέλοντας να πείσει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες ότι η μετανάστευση είναι ένα εγκληματικό σχέδιο, και όχι συνέπεια της ανάγκης.

Με την πρόσφατη αλλαγή συσχετισμών στην κεντρική εξουσία και την επικράτηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ο νέος κυβερνητικός σχηματισμός εμφανίστηκε ως ο μοναδικός φορέας επαναλειτουργίας του κράτους και διαφύλαξης της συνταγματικής νομιμότητας. Οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν στο πεδίο των καταστρατηγημένων δικαιωμάτων ως αποτέλεσμα των κρατικών πολιτικών εκτάκτου ανάγκης, έσβησαν, τη στιγμή που ο λόγος γύρω από το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης χάθηκε κάπου μεταξύ μιας νέας εθνικής ρητορικής και της διατήρησης του τείχους στον Έβρο. Τα όρια αυτής της πολιτικής μας τα δείχνει η ικανοποίηση της αριστερής μας κυβέρνησης από τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. για το μεταναστευτικό, η εν πολλοίς διατήρηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, στα πλαίσια της πολεμοχαρούς της διάθεσης, και μια έντονη ενασχόληση με αυτό που λέγεται διαχείριση και ρεαλισμός. Οι επαναλαμβανόμενες εθνικο-λαϊκίστικες κορώνες με τη συνοδεία ενός ισλαμοφοβικού και τρομοϋστερικού λόγου που μόνο αποτέλεσμα έχουν την συνέχεια του δόγματος της ασφάλειας και του φόβου ,φανερώνουν την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να αποτινάξει τη δεξιά λογική και πολιτική πρακτική που μέχρι σήμερα διαχειρίστηκε το προσφυγικό-μεταναστευτικό, κλείνοντας τους ανθρώπους σε στρατόπεδα όταν δεν τους έθαβε σε υπόγεια κρατητήρια ή δεν τους έπνιγε έξω από το Φαρμακονήσι.

Έτσι, και μέσα στη χώρα, υποσχέσεις και καταστολή εναλλάσσονται, οι συλλήψεις συνεχίζονται στους δρόμους της πόλης, τα στρατόπεδα κράτησης ξανά γεμίζουν, οι έγκλειστοι οδηγούνται στην απόγνωση, σχέδια διάσωσης στη θάλασσα και προστασίας των συνόρων εναλλάσσονται με πανικό, ενώ η πολίτικη του αποκλεισμού και της εξαίρεσης συνεχίζονται κανονικά, όπως π.χ. η μη πρόσβαση των μεταναστών στο σύστημα υγείας θεσμοποιήθηκε με την διυπουργική απόφαση.

Η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης, από την αρχή, αμφισβήτησε τις αντιφατικές δηλώσεις και υποσχέσεις των αρχών της κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για το μεταναστευτικό, και ειδικά για το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Έτσι, αντί να περιμένει τις «καλές ευχές» των στελεχών της κυβέρνησης να γίνουν πραγματικότητα, με συντονισμένες και δυναμικές δράσεις απαίτησε και διεκδίκησε την άμεση απελευθέρωση όλων των κρατουμένων προσφύγων και μεταναστών και το εδώ και τώρα κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Οι κινηματικές και μαζικές δράσεις της Πρωτοβουλίας στην Αμυγδαλέζα (22/02), στα κρατητήρια του Ελληνικού (28/02), στην Κόρινθο (07/03) κλπ, επανάφεραν στην επικαιρότητα το κομβικό σημείο στο μεταναστευτικό ζήτημα, που είναι η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Παράλληλα όμως, δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν την «αυταπάτη» ή πίστευαν και έλπιζαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα λύσει το πρόβλημα στο μεταναστευτικό και θα κλείσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έτσι υπό την πρίσμα μιας τέτοιας λογικής, για να δικαιολογήσουν τη δική τους αδράνεια, άρχισαν να κατηγορούν την Ανοιχτή Πρωτοβουλία ότι βιάζεται και δεν δίνει χρόνο στην νέα κυβέρνηση να κάνει αυτά που έχει υποσχεθεί.Η κριτική αυτή προχώρησε ακόμα σε σημείο να κατηγορηθεί ως αυτοαναφορική η πετυχημένη δράση της Πρωτοβουλίας στην Αμυγδαλέζα (22/02). Επίσης δεν ήταν λίγοι και αυτοί που θεωρούσαν τον αγώνα εναντία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης "αριστερή φιλανθρωπία" ή λιγότερο επαναστατικό για να ασχολούνται με κάτι τέτοιο, άρα «είχαν» πολύ πιο σημαντικά πράγματα να κάνουν.

Όταν το Φεβρουάριου του 2015, οι θάνατοι των Σαγιέντ Μεχντί Ακμπαρί και του Μοχάμεντι Ναντίμ που κρατούνταν στην Αμυγδαλέζα, αλλά και του23χρονου Φατά Αμπντούς που αυτοκτόνησε στη Διεύθυνση Αλλοδαπών στη Θεσσαλονίκη «συγκλόνισαν» το μερίδιο της κοινωνίας, τα στελέχη της νέας κυβέρνησης ακόμα και η πιο δεξιά αντίληψή της διαμέσω του Πανούση υποσχέθηκαν το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης και μάλιστα σε 100 ημέρες. 

100 ημέρες κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ: όχι μόνο κανένα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν έκλεισε, όχι μόνο οι συνθήκες των κολαστηρίων δε βελτιώθηκαν, αλλά οι σκούπες της ΕΛ.ΑΣ έστω και με άλλο όνομα συνεχίζονται κανονικά (εξάλλου μας θυμίζει συνεχώς ο υπουργός Πανούσης ότι θα συνεχίσει το έργο του Δένδια), τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ξανά γεμίζουν (ακόμα και με μετανάστες που είχαν κρατηθεί για 18 μήνες και ξανά συλλαμβάνονται), τα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη και των Α.Τ. βράσουν, η έλλειψη των στοιχειωδών αναγκών των χωρίς εγκλήματα και δίκες κρατουμένων στα κελιά της «αριστερής δημοκρατίας» οδηγούν τους απελπισμένους πρόσφυγες και μετανάστες στην απόγνωση και πιθανώς στην αυτοκτονία.

Οι απαιτήσεις του κινήματος ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (άμεση απελευθέρωση των κρατουμένων μεταναστών, κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης και άνοιγμα των ανοιχτών δόμων φιλοξενίας), δεν μπορούν και δεν πρέπει να εξαρτώνται από τις «αδυναμίες» ή από τις χαοτικές και αντιφατικές (αντι) θέσεις της κυβέρνησης, με οποίο τρόπο και αν αυτές εκφράζονται, όποιες και αν είναι οι αιτίες της αδράνειας και τα πισωγυρίσματα που εκδηλώνονται όλο και περισσότερο.

Το ερώτημα, αν και δύσκολο,είναι απλό: τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν έκλεισαν, εμείς τι κάνουμε;

Η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης καλεί ομάδες, στέκια, συλλογικότητες και όλους και όλες που ενδιαφέρονται σε ανοιχτή συνέλευση την Τρίτη 2 Ιουνίου στις 7μ.μ. στο Πολυτεχνείο κτίριο Γκίνη για να συζητήσουμε και να ξανά οργανώσουμε τις δράσεις μας ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το καθεστώς αποκλεισμού και εξαίρεσης.