του Θανάση Σκαμνάκη, ΠΡΙΝ
Τα μέσα μαζικής διάδοσης ψευδών ειδήσεων μιλούν για τραγικό περιστατικό. Με ουδέτερες εκφράσεις τέτοιου τύπου εξοφλούν την κοινωνική υποχρέωση και ανταποκρίνονται στον ευαίσθητο χαρακτήρα τους! Φυσικά, δεν κατονομάζεται δράστης. Η ενοχή χάνεται στους δαιδάλους, κι έτσι στο τέλος εξουθενωμένη από την αναζήτηση δεν έχει κανένα να δείξει. Ωστόσο μερικές φορές χρειάζεται να γίνουν γνωστά απλώς τα δεδομένα. Μήπως και στο σκοτάδι της νυχτερινής μας διαβίωσης εισέλθει λίγο φως που μπορεί να δείξει προς τους δράστες.
Τα δεδομένα λοιπόν: Στα Ελληνικά Πετρέλαια, στις εγκαταστάσεις του Ασπροπύργου, μέχρι πριν από μερικά χρόνια, δούλευαν 2.700 εργαζόμενοι.Σήμερα δουλεύουν 1.600. Κάθε πέντε χρόνια χρειάζεται να γίνεται συντήρηση στις εγκαταστάσεις, κυρίως στις δεξαμενές όπου αποθηκεύεται το πετρέλαιο. Η συντήρηση είναι μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη δουλειά. Γι’ αυτήν απαιτούνται ειδικευμένοι άνθρωποι με μεγάλη εμπειρία, σε πλήρη συνεννόηση μεταξύ τους, με καθαρό μυαλό. Η παραμικρή αμέλεια και απροσεξία, από άγνοια, έλλειψη συντονισμού, κούραση, μπορεί να τινάξει στον αέρα τις δεξαμενές κι όσους ανθρώπους βρίσκονται μέσα ή γύρω τους. Η εταιρεία πάντα ανέθετε σε εργολάβους που έφερναν εξωτερικά συνεργεία τη συντήρηση. Μόνο που πριν από τα συνεργεία αυτά δούλευαν υπό την επίβλεψη των έμπειρων μόνιμα εργαζομένων των ΕΛΠΕ. Σήμερα η εταιρεία έχει υποστεί «μεταρρύθμιση» και συμμετέχουν γνωστοί ιδιώτες. Οπότε οι πολυτέλειες και οι «σπατάλες» του Δημοσίου δεν γίνονται ανεκτές. Οι εργολάβοι χτυπάνε τις τιμές για να πάρουν τη δουλειά, οπότε πρέπει να βγάλουν το κέρδος από τους εργαζόμενους κι ας υπάρχουν κενά. Περίπου 2.000-3.000 εργαζόμενοι δουλεύουν στα εξωτερικά συνεργεία σήμερα και πρέπει να παραδώσουν το έργο σε 30-40 ημέρες, όταν πριν χρειάζονταν 60 μέρες, και με περιορισμένη επίβλεψη από τους εργαζόμενους του εργοστασίου, που δεν επαρκούν πλέον. Αυτό σημαίνει στην πράξη 12ωρη δουλειά για κάθε συνεργείο. Με αυτές τις προϋποθέσεις και η εμπειρία και η αυστηρότητα και το καθαρό μυαλό υποχωρούν. Οπότε το ατύχημα είναι θέμα πιθανοτήτων. Πας για δουλειά και ρισκάρεις. Λες, δεν θα συμβεί σ’ εμένα. Τι να κάνω; Το μεροκάματο είναι καλό, στην ανεργία που είμαι δεν έχω άλλη επιλογή. Η δουλειά σαν λαχείο ανάστροφο, όπου ο αριθμός όταν κληρώσει δεν μετράει κέρδη αλλά νεκρούς. Τα συχνά τζάκποτ δεν πολλαπλασιάζουν κατ’ ανάγκη τους επόμενους νεκρούς, αλλά συνιστούν παράταση και ίσως ελπίδα ή αυταπάτη πως η κλήρωση του θανάτου μπορεί να μας προσπεράσει. Κι όταν συμβεί συμβαίνει. Απλώς. Κανείς δεν φταίει, κανείς δεν πληρώνει, πέραν κάποιων αποζημιώσεων και μερικών τηλεγραφημάτων συμπάθειας προς τις οικογένειες των θυμάτων ή ανακοινώσεων προς τις εφημερίδες – τα κανάλια δεν τα πολυαφορά, μια είδηση και τέλος, το θέμα δεν «πουλάει» (ή έχει από καιρό «πουληθεί»). Και πάμε γι’ άλλα. Αυτή είναι μια ιστορία καθημερινή στον κόσμο μας. Έχει αρχή, μέση και απ-αίσιο τέλος, χωρίς ήρωες, πριγκίπισσες και χρυσόμαλλα δέρατα. Έχει όμως πραγματικούς δράκους και κυρίως θύματα, που μαθαίνουμε όλοι, και θύτες που δεν μαθαίνει κανείς. Και η δική μας φωνή, όπως ακούγεται αδύναμη και τσακισμένη (και συχνά μονότονη), δεν φτάνει για να προκαλέσει αναστάτωση. Είναι κι αυτός ένας λόγος για να κάνουμε κάτι περισσότερο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου