Τα ελληνικά ΜΜΕ σε διατεταγμένη υπηρεσία θεσμών και προπαγάνδας στο «Ναι»

Του Αδάμ Γιαννίκου

Μαύρες μέρες ζει η δημοκρατία στην Ελλάδα με τα ιδιωτικά ΜΜΕ να δίνουν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα υπέρ της παλινόρθωσης του μνημονιακού καθεστώτος και της ολοκληρωτικής συντριβής κάθε φωνής αντίστασης στη χώρα.

Το επικοινωνιακό μπαράζ, που επιχειρείται από το Σάββατο και κορυφώνεται όσο πλησιάζει η Κυριακή του δημοψηφίσματος, κάνει τις οργουελικές δυστοπίες να φαντάζουν με παιδικό παραμύθι. Ιδιωτικά κανάλια και εφημερίδες, που πρωτοστάτησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια στην επιβολή μέσω των μνημονίων των συμφερόντων τραπεζών και εργολάβων, προχωρούν σήμερα σε θηριώδη προπαγάνδα, που κάνει τον οποιοδήποτε αντικειμενικό παρατηρητή να αναρωτιέται αν αξίζει πλέον οτιδήποτε η δημοσίευση, που «είναι η ψυχή της δικαιοσύνης», στη χώρα μας.

Μένουμε Ευρώπη

Η αλήθεια είναι πως οι υποστηρικτές του Μνημονίου ποτέ δεν υπήρξαν πιο ευφάνταστοι και, ταυτόχρονα, πιο προβλέψιμοι στις αντιδράσεις τους. Όταν πριν από μερικά χρόνια διάφοροι γραφικοί έβαζαν μουστάκι αλά Χίτλερ σε φωτογραφίες της Μέρκελ, η Ελλάδα δεν είχε περάσει Διαφωτισμό, ο γερμανικός Τύπος απαντούσε με κωλοδάχτυλα και τα ελληνικά ΜΜΕ της διαπλοκής κατανάλωναν τόνους χαρτιού και ατέλειωτες ώρες μεταδόσεων για αποδείξουν ότι η λιτότητα είναι σύμφυτη με το χαμηλό επίπεδο των λαϊκών τάξεων. Τώρα που οι υποστηρικτές του «Ναι» συγκρίνουν στα social media τα ψηφοδέλτια του δημοψηφίσματος με τα ψηφοδέλτια του Πινοσέτ και του Χίτλερ, απλώς μένουμε Ευρώπη.

Το βασικό σύνθημα υπέρ του «Ναι», όπως προέκυψε από τις ζυμώσεις ανάμεσα στους εκπροσώπους του μνημονιακού κατεστημένου, επέβαλλε στο δημόσιο λόγο το διακύβευμα του δημοψηφίσματος. Έχοντας τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ στο πλευρό τους, οι ηττημένοι των εθνικών εκλογών ποτέ δεν έκρυψαν ότι θέλουν ρεβάνς. Το σενάριο της αριστερής παρένθεσης πήρε σάρκα και οστά με την αναγγελία του δημοψηφίσματος, μετατρέποντας το «Ναι» ή «Όχι» στην πρόταση-τελεσίγραφο των δανειστών, σε «Ναι» ή «Όχι» στο ευρώ και την Ευρώπη.

Τι κι αν η πρώτη δημοσκόπηση στο σημερινό φύλλο της Εφημερίδας των Συντακτών (εικ.) έδειξε σαφές προβάδισμα του «Όχι» στο εκλογικό σώμα με βάση τοερώτημα του δημοψηφίσματος; Σύσσωμο το μνημονιακό κατεστημένο συσπειρώθηκε γύρω από το «Ναι», επέβαλε το δικό του ερώτημα, το οποίο απροκάλυπτα μετασχηματίζεται ως ψήφος εμπιστοσύνης στη κυβέρνηση πέρα από κάθε θεσμική πρόβλεψη, δείχνοντας τις πραγματικές προθέσεις των εμπνευστών του. Ενδεικτική είναι η συμπεριφορά του Βήματος και του Πρώτου Θέματος την περασμένη Κυριακή (εικ.), όπου δημοσκοπήσεις οι οποίες διενεργήθηκαν πριν από την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος παρουσιάστηκαν σαν να ήταν η πρώτη αντίδραση των πολιτών στην εξαγγελία Τσίπρα.

Από την πρώτη καλοσκηνοθετημένη συγκέντρωση των «Μένουμε Ευρώπη» στο Σύνταγμα -με τις γραφικές παρουσίες της ευυπόληπτης «σιωπηλής πλειοψηφίας» ενός αστικού κόσμου σε αφασία τύπου War against the redish cliantel state (εικ.)- ήταν φανερό πως ο μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας θα αναλάμβανε το βάρος μιας εκτροπής, που όπως εξελίσσεται κάνει το λεγόμενο «μεταμοντέρνο πραξικόπημα» στην Τουρκία το 1997 να φαντάζει σαν TEDx.

Στο σημερινό πρωτοσέλιδο της Καθημερινής (εικ.) δεσπόζει η φωτογραφία από τη χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα με τίτλο Δυναμικό παρών στο «Μένουμε Ευρώπη». Όπως η εφημερίδα εξηγεί: «Εντυπωσιακή, εκρηκτική ήταν, παρά τη βροχή, η προσέλευση του κόσμου στην τρίτη διαδήλωση της πρωτοβουλίας "Μένουμε Ευρώπη" χθες το βράδυ στο Σύνταγμα. Περισσότεροι από 20.000 πολίτες παρακολούθησαν τις ομιλίες των δημάρχων Αθηναίων και Θεσσαλονίκης, Γιώργου Καμίνη και Γιάννη Μπουτάρη, του συνταγματολόγου Νίκου Αλιβιζάτου, του Πύρρου Δήμα, του προέδρου της ΚΕΔΕ, Γ. Πατούλη, διαδηλώνοντας δυναμικά υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη».

Χθες, η Καθημερινή είχε παντελώς ξεχάσει να αφιερώσει στο πρωτοσέλιδό της έστω και μια αράδα για την μεγαλύτερη σε όγκο και παλμό συγκέντρωση υπέρ του «Όχι» και στο κύριο άρθρο της με τίτλο Άφθαρτα πρόσωπα προειδοποιούσε ότι«Η μάχη της επόμενης Κυριακής είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον της χώρας. Ολοι οι σημαντικοί ηγέτες της Ευρώπης το έκαναν όσο πιο σαφές μπορούσαν, το ΟΧΙ σημαίνει έξοδο από το ευρώ και διάρρηξη της σχέσης με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η μάχη θα χαθεί αν φθαρμένοι πολιτικοί και κόμματα αποφασίσουν να την καπελώσουν και να την εκπροσωπήσουν στον δημόσιο διάλογο. Ας κάνουν στην άκρη, συμμετέχοντας μεν στον μεγάλο ευρωπαϊκό αγώνα, αλλά χωρίς πρωταγωνιστικό ρόλο. Ολοι έχουν ασφαλώς τον ρόλο τους και κανείς δεν δικαιούται να σιωπά τούτη την ώρα. Η Ελλάδα της δημιουργίας, της ανάπτυξης, του πολιτισμού έχει όμως πολλά άφθαρτα, δυναμικά πρόσωπα και ήλθε η ώρα να παίξουν τον δικό τους ιστορικό ρόλο. Το χθες δεν μπορεί να είναι το αύριο». Έδειξε έτσι η ναυαρχίδα του αστικού Τύπου πώς αντιλαμβάνεται την αντικειμενική ενημέρωση, αλλά, κυρίως, έδειξε πως δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να καλέσει εμμέσως πλην σαφώς τον πρωθυπουργό να παραιτηθεί και στην θέση του να εκλεγεί ένας νέος Παπαδήμος.

Με δεδομένα τα έργα και τις ημέρες των μνημονιακών ΜΜΕ τα τελευταία πέντε χρόνια της μνημονιακής δυστοπίας, κανείς καλοπροαίρετος αναγνώστης ή τηλεθεατής δεν θα περίμενε να τηρηθούν τα όποια προσχήματα.

Η πόλωση που δημιούργησε το δημοψήφισμα σε ένα εκλογικό σώμα χωρίς καμία εμπειρία πάνω σε αυτή τη δημοκρατική διαδικασία ήταν αυτονόητο ότι θα μεταφερόταν στον συστημικό Τύπο με όρους κοινωνικού κανιβαλισμού. Η στάση των συστημικών Μέσων και των τηλεθαμώνων τους ήταν αναμενόμενη, απλώς αυτή τη φορά έγινε απροκάλυπτα με επίκληση όλων των παλιών επιχειρημάτων υπέρ της τρόικας, μεταμφιεσμένων σε καλέσματα υπέρ της εθνικής συναίνεσης.

Θύμα αυτής της ενορχηστρωμένης απάντησης του συστήματος, η συγκέντρωση του «Όχι» εξαφανίστηκε και από τα δελτία ειδήσεων της Δευτερας, 29/6. Το Mega αφιέρωσε σχεδόν όλο το χρόνο του βραδινού του δελτίου στον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει νωρίτερα το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, όπου κόντρα σε κάθε θεσμική πτυχή της θέσης του πήρε θέση υπέρ του «Ναι», δηλώνοντας ότι το «Όχι» σημαίνει όχι στην Ευρώπη. Ο πρόεδρος της Κομισιόν ζητούσε από τον ελληνικό λαό να ψηφίσει «Ναι», ανεξάρτητα από το τελικό ερώτημα, αποκαλύπτοντας στους πραγματικούς φίλους της ευρωπαϊκής ιδέας, τα δημοκρατικά όρια του θεσμού τον οποίο εκπροσωπεί.

Ο εμφύλιος για τον ΦΠΑ και ο προδομένος Γιούνκερ

Μπροστά στο διαπραγματευτικό αδιέξοδο της ελληνικής κυβέρνησης και την ολομέτωπη επίθεση των θεσμών, τα συστημικά ΜΜΕ βομβάρδισαν το κοινό με την παλιά κλασική μέθοδο των αποσιωπήσεων και των μεγεθύνσεων. Καμία αναφορά σε φωνές από το εξωτερικό που δηλώνουν στήριξη στην ελληνική κυβέρνηση, πλήρης κάλυψη των προειδοποιήσεων αλλά και των ψεμάτων που κατέκλυσαν το δημόσιο λόγο.

Θα ήταν τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς ότι τα ελληνικά Μέσα θα δίσταζαν να καταρρακώσουν και τα τελευταία ψήγματα αξιοπρέπειας στη δημόσια σφαίρα, από τη στιγμή που ο ίδιος ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είπε σε παγκόσμια ζωντανή μετάδοση ψέματα για τις προτάσεις που παρέδωσε στον Έλληνα πρωθυπουργό, φορτώνοντας στον τελευταίο την ευθύνη για την αποτυχία των διαπραγματεύσεων, λέγοντας πως νιώθει «προδομένος».

Οι απαιτήσεις των θεσμών στο ζήτημα του ΦΠΑ και το ασφαλιστικό υπήρξαν τα δύο μεγάλα  εμπόδια στην επίτευξη ενός οδυνηρού συμβιβασμού, όχι γιατί με την αποδοχή τους κινδύνευε η αξιοπιστία του Αλέξη Τσίπρα -όπως τεχνηέντως παπαγάλιζαν οι γνωστοί-άγνωστοι αρθρογράφοι- αλλά γιατί η αποδοχή τους θα έπληττε ανεπανόρθωτα τον τουρισμό και θα απέκλειε οριστικά τους συνταξιούχους και όσους ζουν από το πενιχρό τους εισόδημα από οποιαδήποτε προοπτική κοινωνικής ευημερίας.

Ποτέ δεν προβλήθηκε αυτή η διάσταση των τελικών απαιτήσεων που ορίστηκαν ως «πρόταση Γιούνκερ» από το όνομα του κομιστή τους. Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, φορέας του τελεσιγράφου από ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, διαψεύστηκε ακόμα κι από τον Βρετανό δημοσιογράφο, Πίτερ Σπίγκελ, που κάθε άλλο παρά φιλικός εμφανίζεται δημόσια απέναντι στα πεπραγμένα της Αθήνας.

Τα ΜΜΕ, που έχουν ταυτιστεί στη συνείδηση της κοινής γνώμης με τη διαπλοκή και που άλλοτε δεν θα είχαν πρόβλημα να προβάλλουν τα ειρωνικά tweets του διάσημου δημοσιογράφου των Financial Times, αυτή τη φορά προτίμησαν να περιοριστούν στο σφιχταγκάλιασμα των απόψεων Γιούνκερ.

Εξάλλου, τα ιδιωτικά ελληνικά κανάλια έχουν τους δικούς τους αστέρες να ερμηνεύουν τους χρησμούς των θεσμών. Στην ιστορία της ελληνικής δημοσιογραφίας θα γραφτούν με μελανά γράμματα παρεμβάσεις, όπως το περίφημο πια «για το καλό όλων ελπίζω το Ταμείο να κρατήσει αρκετά γερά, να μην υποχωρήσει» του Μπάμπη Παπαδημητρίου σε βραδινό δελτίο της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ (2/6). Αυτή η κραυγή αγωνίας του δημοσιογράφου προκάλεσε θυμηδία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ακόμα και ανάμεσα σε φιλελεύθερους σχολιαστές και ανθρώπους που δεν υποστηριζουν την κυβέρνηση.

Αν, όμως, στη αρχή της διαφαινόμενης εκτροπής τα πράγματα προβάλλονταν στην γκροτέσκα διάστασή τους, η κλιμάκωση της εκτροπής δείχνει πως στο σκοτάδι της ενημέρωσης τα πράγματα είναι σοβαρά.

Ναι/Όχι στην πρόταση - Ναι/Όχι στο ευρώ - Ναι/Όχι στην κυβέρνηση

Τα μεγάλα δημοσιογραφικά συγκρότημα πρωτοστατούν σε μια πρωτοφανή καμπάνια κατατρομοκράτησης και αλλοίωσης της λαϊκής βούλησης, προβάλλοντας ως τετελεσμένο ένα ιδιότυπο αντάρτικο εξαγριωμένων νοικοκυραίων κατά της αριστερής κυβέρνησης και όλων όσων τη στηρίζουν, που υπάρχει μόνο στο μυαλό των επικοινωνιολόγων της τρόικας και άλλων κατ' επάγγελμα μνημονιακών και θαμώνων της Διαύγειας.

Η ανησυχία και η αγωνία των Ελλήνων πολιτών προβάλλεται ως πανικός και απόγνωση, όπως ποτέ δεν προβλήθηκε ο πανικός και η απόγνωσή τους κάθε φορά που οι ανερμάτιστες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες των μνημονιακών κυβερνήσεων επέβαλαν περισσότερα δυσβάσταχτα μέτρα στην κοινωνική πλειοψηφία, η οποία όταν αποφάσισε να φωνάξει το πλήρωσε με άγρια καταστολή και την ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι.

Ενδεικτικές της κατατρομοκράτησης των ανυπεράσπιστων πολιτών, που πριν από πέντε μήνες αποδοκίμασαν μαζικά τις μνημονιακές πολιτικές, είναι οι τελευταίες πρωτοβουλίες του ΣΚΑΪ υπέρ του «Ναι» που υποβιβάζουν το δημοσιογραφικό λειτούργημα σε εργαλείο συστημικής προπαγάνδας, αλλά και τα προεκλογικά σποτ της Επιτροπής Υποστήριξης του «Ναι» που αλλοιώνουν το ερώτημα του δημοψηφίσματος.

Δεν θα πιστεύαμε ποτέ ότι θα υπήρχε τηλεοπτικό κανάλι που θα έκανε καμπάνια εν έτει 2015 για τον «επαναπατρισμό εγκλωβισμένων Ελλήνων». Όπως διαβάζουμε, «το “Όλοι μαζί μπορούμε” σε συνεργασία με το ViVa.gr ανταποκρίνονται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν πολλοί Έλληνες που παραμένουν εγκλωβισμένοι στο εξωτερικό λόγω των έκτακτων συνθηκών και αναλαμβάνουν πρωτοβουλία για την επιστροφή τους. Πολλοί Έλληνες πολίτες, με τις τράπεζες κλειστές και τις πιστωτικές κάρτες να μη γίνονται δεκτές για συναλλαγές διεθνώς, δεν έχουν πρόσβαση σε χρήματα και αδυνατούν να επιστρέψουν άμεσα στην Ελλάδα. Όλοι οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επισκέπτονται το site: www.oloimaziboroume.gr/epistrefo και να συμπληρώνουν τη σχετική φόρμα προκειμένου να τους βοηθήσουμε να επιστρέψουν».

Χωρίς να παραγνωρίζει ο οποιοσδήποτε τα τεράστια προβλήματα που δημιουργεί ο έλεγχος διακίνησης κεφαλαίων στο τραπεζικό σύστημα της χώρας, δεν μπορεί να μη διακρίνει την αντίφαση του να μιλά κανείς για επαναπατρισμό εγκλωβισμένων Ελλήνων στην Ευρώπη και την ίδια στιγμή να κραυγάζει «Μένουμε Ευρώπη».

Πέραν, όμως, από την ελαφρότητα της αντίφασης, υπάρχει και η βαρύτητα της ύβρεως. Είναι δυνατόν σε μια χώρα που έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας στην Ευρώπη και όπου οι μισοί νέοι είναι άνεργοι, η πλειοψηφία των εργαζομένων ζει εργασιακο Μεσαίωνα, οι μισοί συνταξιούχοι ζουν στα όρια της φτώχειας, ο ΣΚΑΪ να κάνει καμπάνια για τον απεγκλωβισμό Ελλήνων στο εξωτερικό; Είναι εγκλωβισμένοι οι Έλληνες φοιτητές στα βρετανικά πανεπιστήμια, οι Έλληνες γιατροί που εργάζονται στα γερμανικά νοσοκομεία, οι Έλληνες τουρίστες στα μεσογειακά θέατρα, οι Έλληνες μεταφορείς που κινούνται στους ιταλικούς αυτοκινητοδρόμους, οι Έλληνες ναυτικοί που πλέουν στον Ατλαντικό, οι Έλληνες μηχανικοί στο Ντουμπάι και πλείστοι άλλοι συμπατριώτες που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό;

Είναι δυνατόν σε μια χώρα όπου ελέω του σαθρού Δουβλίνο ΙΙ να εγκλωβίζονται πρόσφυγες από τη Συρία και το Μαγκρέμπ σε μια ανεπανάληπτη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ανθρωπιστική κρίση, η τηλεόραση ενός από τους πιο καταχρεωμένους δημοσιογραφικούς ομίλους να κάνει καμπάνια απεγκλωβισμού πολιτών;

Αν, όμως, τα παραπάνω αποτελούν ένα τυπικό δείγμα ηθικής στον κόσμο της ιδιωτικής ενημέρωσης, τα τηλεοπτικά μηνύματα υπέρ του «Ναι» αποκαλύπτουν ένα τυπικό δείγμα πολιτικής χειραγώγησης.

Αντικρίζοντας τηλεοπτικό σποτ για το δημοψήφισμα που υπογράφει η Επιτροπή Υποστήριξης του Ναι, εύκολα κανείς θα συμπέραινε ότι πρόκειται για προεκλογικό σποτ της Νέας Δημοκρατίας. Το συγκεκριμένο, όμως, σποτ δεν υποστηρίζει απλώς το «Ναι», αλλά εμφανίζει ψηφοδέλτιο όπου το ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι «ναι ή όχι στο ευρώ». Δεν είναι, απλώς, ζήτημα αισθητικής ή διαφημιστικής στρατηγικής. Κανένας δεν θα υποδείξει στους διαφημιστές πώς να κάνουν τη δουλειά τους. Αλλά, και δεν θα σιωπήσει όταν οι διαφημιστές αναλαμβάνουν το ρόλο του Εθνικού Τυπογραφείου. Με ποιο δικαίωμα και με ποιου την άδεια στις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες αλλοιώνεται το ερώτημα του δημοψηφίσματος, όπως έχει υπογραφεί από τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας; Πώς αλλιώς, αν όχι εκτροπή, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια τέτοια προβολή;

Μήπως είναι υπερβολική μια τέτοια ένσταση, καθώς θα όφειλε να συνυπολογίζει την αγωνία των υποστηρικτών του «Ναι»; Προφανώς, κανένας δεν αμφισβητεί την ελευθερία της έκφρασης, όπως είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να συμμετέχει και να εκφράζεται σε όλες τις διαδικασίες και μπορεί ασφαλώς να επιχειρηματολογεί υπέρ του «Ναι» ή υπέρ του «Όχι» στην πρόταση και να την ερμηνεύει ως ναι ή όχι στο ευρώ, ακόμα και στον ίδιο τον Θεό, στον οποίο κάποτε ο Αντώνης Σαμαράς μίλησε αλλά δεν έγινε τίποτα. Αλλά, αυτό  απέχει πολύ από το να πλαστογραφείται το ίδιο το ψηφοδέλτιο σε ζωντανή μετάδοση.

Ρεβάνς με μαύρη προπαγάνδα

Τελικά, αποδεικνύεται πως το ναι ή όχι ποτέ δεν αφορούσε την πρόταση Γιούνκερ ή τη συμμετοχή της χώρας στο ευρώ, αλλά την παλινόρθωση του προηγούμενου καθεστώτος. Αυτό δείχνουν οι τελευταίες δηλώσεις Βενιζέλου και λοιπών πολιτικών, στο πρόσωπο των οποίων έχει καταγραφεί με εμβληματικό τρόπο η αποδοκιμασία μιας ολόκληρης κοινωνίας. Έχοντας απασφαλίσει, οι ηττημένοι των τριών τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων στη υποτιθέμενη κοιτίδα της δημοκρατίας, επιχειρούν να πάρουν τη ρεβάνς από τους πολιτικούς τους αντιπάλους, προκαλώντας τη νοημοσύνη όσων πασχίζουν μέσα στον ορυμαγδό να θυμηθούν τα έργα και τις ημέρες τους.

Ενδεικτική είναι η δήλωση του εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας που έκανε λόγο σήμερα το πρωί στην ΕΡΤ για«σκόπιμο βασανισμό των συνταξιούχων» από την κυβέρνηση Τσίπρα. Μένει, πραγματικά, κανείς άφωνος από το θράσος μιας τέτοιας δήλωσης που απαιτεί από τον ακροατή μνήμη χρυσόψαρου και από τον πολίτη νοοτροπία κάφρου. Η εικόνα των συνταξιούχων που στέκονται στις ουρές των ATM είναι μια εικόνα άσχημη. Οι υποστηρικτές του «Ναι» θεωρούν ότι για αυτήν κύριος και αποκλειστικός υπεύθυνος είναι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Επιδιώκουν να μονοπωλούν την άποψη τους στο δημόσιο χώρο. Και ταυτόχρονα απορρίπτουν το δικαίωμα όλων των πολιτών να κρίνουν σε δημοψήφισμα αν η πρόταση Γιούνκερ βασανίζει τους συνταξιούχους ή όχι, αποφεύγοντας να απαντήσουν στο ερώτημα αν δέχονται τις περικοπές που η πρόταση επιβάλλει.

Σ' αυτό το σημείο αναδεικνύεται η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να ανταπεξέλθει στα απανωτά επικοινωνιακά χτυπήματα των συσπειρωμένων αντιπάλων του. Ενδεικτικό είναι σημερα πως οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ είχαν τεχνηέντως αποκλειστεί από τα τηλεοπτικά πάνελ. Με το πρόσχημα ότι η συζήτηση είναι οικονομική ανάμεσα λεγόμενους στους φορείς των παραγωγικών τάξεων, οι οποίοι πρόσκεινται πολιτικά στη Νέα Δημοκρατία και τάσσονται αναφανδόν υπέρ του «Ναι», οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης έμεναν εκτός πάνελ που δεν συμμετείχαν αμιγώς πολιτικά πρόσωπα. Χωρίς κανέναν έλεγχο πάνω στις τράπεζες που χρηματοδοτούν τα ΜΜΕ της διαπλοκής και με τη συντριπτική πλειοψηφία των ιδιωτικών ΜΜΕ απέναντί της, το μόνο άφθαρτο και αποτελεσματικό επικοινωνιακό εργαλείο της κυβέρνησης είναι τα διαγγέλματα του πρωθυπουργού της.

Το blitzkrieg του «Ναι» παίζει σε δύο φαινομενικά αντιφατικά μηνύματα: «Ναι» στην Ευρώπη και ταυτόχρονα «Όχι» στο δημοψήφισμα. Στην πραγματικότητα, και οι δύο εκδοχές των αναβαπτισμένων μνημονιακών είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το «Ναι» στην Ευρώπη, όπως το εννοούν οι θιασώτες των πολιτικών λιτότητας, σημαίνει ταυτόχρονα και «Όχι» στις δημοκρατικές της παραδόσεις, τις οποίες πλέον δεν τιμούν ούτε οι ευρωπαϊκή θεσμοί.

Η επικρατούσα αντίληψη μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ότι θα μπορούσαν να ανατραπούν οι συσχετισμοί δυνάμεων εντός της νεοφιλελεύθερης Ευρωζώνης με την επίκληση μιας ήπιου τύπου σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης των δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων, αποδείχθηκε λανθασμένη εκ των πραγμάτων και σίγουρα θα αποτελέσει το επόμενο μεγάλο θέμα προβληματισμού στον χώρο της Αριστεράς, μαζί με το ζήτημα της συρρίκνωσης της επικοινωνιακής υπεροχής της Αριστεράς.

Οι πολιτευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ παλεύουν να ακουστεί το αυτονόητο, ότι η ελληνική κυβέρνηση είχε το δικαίωμα να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό για μια τόσο σημαντική απόφαση, όπως είναι η ένταξη ουσιαστικά σε ένα νέο μνημόνιο, κινηση που δεν έγινε ως οφειλόταν το 2010 και το 2012. Πόσο μάλλον όταν για τους αντίπαλους της κυβέρνησης η προγραμματική ασυμφωνία της με τις επιταγές των δανειστών ισοδυναμεί με αποβολή της χώρας από την Ευρωζώνη. Μπορεί εν τέλει μια τόσο σημαντική δημοκρατική διαδικασία, ακόμα κι αν παίρνει τον κάλπικο χαρακτήρα ευρώ ή δραχμή, να εξελίσσεται σε Δημοκρατία ή Νέα Δημοκρατία; Φυσικά, μπορεί στον αυτονομημένο από κάθε έννοια δεοντολογίας και θεσμικής υπόστασης κόσμο των ιδιωτικών Μέσων, που στήριξαν την εκτροπή Παπαδήμου και είναι έτοιμα να στηρίξουν ανάλογες κινήσεις ανά πάσα στιγμή, αρκεί να τους διασφαλίζεται προνομιακή πρόσβαση στη χρηματοδότηση από τις τράπεζες.

Κι αν για τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά η εκτροπή αποτελεί κληρονομία δύο δεκαετιών από το 1993, για τα υπολείμματα της κεντροαριστεράς στη χώρα υπήρχαν ψευδαισθήσεις πως το πολιτικό παιχνίδι -όσο έντονο κι αν είναι- έχει κανόνες. Κι αυτές πληρώνονται. Η βασική πολιτική γραμμή των μνημονιακών δυνάμεων στην Ελλάδα πως το δημοψήφισμα είναι πραξικόπημα εκφράστηκε με ξεδιάντροπο τρόπο από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης εντός του ελληνικού κοινοβουλίου και γρήγορα έγινε μανιέρα στους πρώην κυβερνητικούς ετάιρους του.

Χρειάστηκε παραπάνω από ένας χρόνος, ένα μνημόνιο και αμέτρητοι εφαρμοστικοί νόμοι για να ξεσπάσουν οι Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα με το ανιστόρητο σύνθημα «η χούντα δεν τελείωσε το '73». Χρειάστηκαν μόλις πέντε μήνες στους πεφωτισμένους ηγέτες του λεγόμενου συνταγματικού τόξου για να αποκαλέσουν χούντα τη διακυβέρνηση Τσίπρα και πραξικόπημα το δημοψήφισμα.

Την άποψη αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας περί πραξικοπήματος του ΣΥΡΙΖΑ, υιοθετεί το ακραίο Κέντρο των πρώην σοσαλιστών που μετεξελίχθηκαν σε φιλελεύθερους για να καταλήξουν de facto εντολοδόχοι των διεθνών πιστωτών της χώρας και αποδεικνύονται βασιλικότεροι του βασιλέως, καθώς η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ τούς εξωθεί στην πολιτική εξαφάνιση. Με τις ευλογίες της σοσιαλφιλελεύθερης πολιτικής ελιτ, ζούμε μια μοναδική στιγμή στη σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης, όπου ένα δημοψήφισμα στην Ευρώπη θεωρείται αυταρχισμός και αποκαλείται πραξικόπημα. Μένουμε Ευρώπη, αλλά μια τέτοια άποψη θα προκαλούσε γέλια αν εκφραζόταν σε οποιαδήποτε χώρα της Γηραιάς Ηπείρου όπου έχει διενεργηθεί δημοψήφισμα. Όμως, τα πράγματα στην Ελλάδα είναι σοβαρά.

Το χθεσινό πρωτοσέλιδο των Νεών με ολοσέλιδη φωτογραφία μια κατάκοπη ηλικιωμένη στην ουρά των τραπεζών και σχόλιο ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΣΤΑ ΑΤΜ - Σαν χορός αρχαίας τραγωδίας – Το άδειο βλέμμα μιας Ελλάδας με άδεια ταμεία. Ξημερώματα Δευτέρας οι συνταξιούχοι βρήκαν τις τράπεζες κλειστές διαδέχθηκε το σημερινό πρωτοσέλιδο με ολοσέλιδη φωτογραφία από τη χθεσινή συγκέντρωση του «Ναι» στην πλατεία Συντάγματος και σχόλιο Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ – Το φάντασμα του Μαϊντάν πάνω από το Σύνταγμα – Η ένταση μεταξύ ευρωπαϊστών και αντιευρωπαϊστών, που ανεβαίνει καθώς πλησιάζουμε στο δημοψήφισμα της Κυριακής, αυξάνει την ανησυχία για διχασμό τύπου Κιέβου.

Αν πιστέψουμε τον Αντώνη Σαμαρά, η Ελλάδα κινδυνεύει να είναι η πρώτη χώρα που θα γίνει εμφύλιος για τον ΦΠΑ στη σαλάτα που τρώνε οι σανδαλοφόροι στις παραθαλάσσιες ταβέρνες τον Αύγουστο. Αν πιστέψουμε το συγκρότημα Λαμπράκη, η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει Ουκρανία παντός καιρού. Το ότι η πρώτη σε κυκλοφορία ημερήσια εφημερίδα της Αθήνας επιλέγει να μιλήσει για ουκρανικό εμφύλιο στο πρωτοσέλιδό της, μία μέρα μετά τη στάση πληρωμών της Ελλάδας προς το ΔΝΤ, δείχνει πως τα νέα Ιουλιανά είναι εδώ.

Ακόμα χειρότερα, δείχνει πως δεν διδαχθήκαμε τίποτα από την ιστορία.

http://www.koutipandoras.gr/article/144732/ta-ellinika-mme-se-diatetagmeni-ypiresia-thesmon-kai-propagandas-sto-nai