Ένα προφητικό προεκλογικά γραμμένο κείμενο. Μια θημωνιά που σιγοκαίει μέσα της κι είναι έτοιμη να εκραγεί. Η αποχή ήταν προδιαγεγραμμένη. Η επιστροφή της «σιωπής» με θόρυβο μέλλει να αποδειχτεί. Αισιόδοξοι συνειδητά συμφωνούμε: «Τις όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμη»και θυμόμαστε τα λόγια του ποιητή:
«Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια,
σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια.
Και κάποιο βράδυ -πες σαν χτες- υψώνει το κεφάλι
κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι».
Ας σιωπήσουν οι κουφοί…
Γράφει η Νάγια Καραμπάση
Σε μια προσπάθεια αποδόμησης του ΟΧΙ της 5ης του Ιούλη ώστε να δικαιωθεί πάση θυσία η πραξικοπηματική του μετατροπή σε ΝΑΙ από τον κ. Τσίπρα και το επιτελείο του, αναπτύσσεται μπροστά στις Εκλογές ένας χαιρέκακoς «προβληματισμός» στα κανάλια για το πώς θα εκφραστεί, άραγε, αυτό το ΟΧΙ στις κάλπες.
Κατά τον υπεραπλουστευτικό και γι’ αυτό βαθιά απολιτικό αυτόν «προβληματισμό», για να δικαιούνται δια να ομιλούν όσοι ομιλούν για ετοιμότητα του λαού για ρήξη στο Δημοψήφισμα, θα πρέπει το ΟΧΙ ντε και καλά να πιάσει ακριβώς το μεγαλειώδες εκείνο 62%,άντε και το 50.
Σε κάθε διαφορετική περίπτωση, το ΟΧΙ θα σήμαινε-λένε- πως ο λαός ψήφιζε δίνοντας στον κ.Τσίπρα λευκή επιταγή να κάνει ό,τι συμφωνία έκρινε ο ίδιος, ακόμη κι αυτήν που τελικά έφερε, το τερατώδες τρίτο Μνημόνιο δηλαδή.
Δηλώνοντας από την αρχή πως προσωπικά πιστεύω ότι το ΟΧΙ δεν θα μπορέσει να εκφραστεί σε υψηλά ποσοστά στις επικείμενες εκλογές, να γιατί κατά την γνώμη μου αυτό κατά κανέναν τρόπο δεν θα σημαίνει δικαίωση της συντηρητικής ερμηνείας του.
Μόλις λίγους μήνες πριν, όλοι μας στον τότε ΣΥ.ΡΙΖ.Α τονίζαμε σε ομόφωνα κείμενα και γεμάτες πάθος ομιλίες την τεράστια, ιστορικών διαστάσεων ευθύνη μας:
«Αν το εγχείρημα αποτύχει, αν ματαιωθεί η ελπίδα για απαλλαγή από τα Μνημόνια, δεν θα δεχθεί καίριο χτύπημα η Αριστερά μόνον στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Κουβαλάμε στις πλάτες μας ολόκληρο το κίνημα αντίστασης παντού στον κόσμο, όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια τους επάνω μας».
Αν λέγαμε σωστά, που λέγαμε, τότε η πεποίθηση μας εκείνη ισχύει σήμερα απολύτως και δεν μπορεί παρά να επιβεβαιωθεί .Το εγχείρημα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α για έξοδο από τα Μνημόνια και τερματισμό της λιτότητας απέτυχε και ναι, επειδή η ευθύνη ήταν όντως ιστορικών διαστάσεων, η υποχώρηση του αγωνιστικού φρονήματος του κόσμου της εργασίας είναι γεγονός και θα είναι για κάμποσο ακόμη παρούσα κι εδώ και παντού.
Τί θα απογίνει το ΟΧΙ λοιπόν, αυτό το ποσοστό του δηλαδή που δεν θα το δούμε να στηρίζει τους πολιτικούς φορείς της Αριστεράς;
Με μια έννοια είναι κάπως σαν να ρωτάς » Πού πάει η αγάπη όταν πεθαίνει»…
Ένα κομμάτι του θα επαναπατριστεί στα παλιά του λημέρια, σ΄αυτά που βάλαμε φωτιά και τα κάψαμε με τόσων χρόνων αγώνες. Τα ξαναβρίσκουν τώρα οι πρώην τους ένοικοι, την φωτιά την έσβησε το νέο Μνημόνιο κι ο εμπαιγμός και οι ιδιοκτήτες τους τα ξαναχτίζουν ταχύτατα.
Γιατί το 62% ΟΧΙ δεν ήρθε βέβαια από άλλους πλανήτες. Ή μάλλον ήρθε…Σε μια αδιανόητη ως χθες υπέρβαση ζωής, διένυσε αστρικές αποστάσεις για ν΄ακουμπήσει την απόγνωση και την ελπίδα του στην Αριστερά. Στην Αριστερά που του΄χαν μάθει να φοβάται ή και να μισεί. Δεν έχει κανένα λόγο να μείνει εδώ. Καλύτερα στους δικούς μας ξανά, θα πει, και γιατί να μην έχει δίκιο.
Ένα άλλο, θα καταλήξει στην Χ.Α, ή μήπως δεν το τονίζαμε και αυτό όταν βρίσκαμε αναλογίες με την Δημοκρατία της Βαϊμάρης, αναλογιζόμενοι ξανά την ευθύνη μας;
Ένα άλλο ακόμη, ασφαλώς θα παραμείνει στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Είναι που δε θες να το πιστέψεις και που ακόμα λες είναι πολύ άσχημο για να΄ναι αληθινό. Ή γιατί όσο να πεις, είναι μεγάλη υπόθεση να ΄χεις στο κινητό σου το μισό Υπουργικό Συμβούλιο, που λέει κι ένας καλός μου φίλος, με νόημα…
Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του όμως, θα σιωπήσει σ΄αυτές τις Εκλογές. Είναι που δεν προλαβαίνει ούτε να ορθωθεί ούτε να αρθρωθεί και που το σοκ παραμένει. Η ελπίδα τσακίστηκε, η απογοήτευση και η ματαίωση στέλνουν τον κόσμο μαζικά στην αποχή και την παραίτηση.
Γι αυτό, μην θριαμβολογήσετε στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α και μην βγάλετε συμπεράσματα που θα βολεύουν αν το ΟΧΙ το δείτε χαμηλά το βράδυ των Εκλογών. Τον λαό με το ΟΧΙ του τον πυροβολήσατε πισώπλατα, μην ασελγήσετε κιόλας επάνω στις πληγές του.
Γιατί ένστικτο επιβίωσης είναι η αγάπη κι όπου κι αν πάει όταν πεθαίνει, ξαναγυρνάει. Με άλλη μορφή ή όνομα αλλά πάντα ξαναγυρνάει. Ένστικτο επιβίωσης των χαμένων γενιών των Μνημονίων θα΄ναι και το καινούργιο ΟΧΙ που αυτήν την φορά δεν θα νογάει από Ηγέτες, δεν θα καλουπώνεται σε μηχανισμούς, δεν θα καταλαβαίνει Χριστό με δύο λόγια.
Το χνώτο του θα μυρίζει από την πείνα που έρχεται και το μάτι του θα γυαλίζει από οργή. Και τότε θα λογαριαστείτε στ΄αλήθεια μαζί του, όχι την άλλη Κυριακή.
Πηγή: http://apofasismenoi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου