ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

Δε θα συνηθίσουμε τις καθημερινές εικόνες βίας, φρίκης και δυστυχίας, τους στοιβαγμένους μετανάστες που χωρίς φαγητό και νερό παρακαλούν για χαρτιά. Δε θα συνηθίσουμε τους πνιγμούς στη Μεσόγειο, τους θανάτους στα συρματοπλέγματα, το ξύλο και τα δακρυγόνα στις συνοριακές γραμμές. Δεν θ’ αφήσουμε έτσι τις εικόνες από τους βομβαρδισμούς και τα εγκλήματα των «ειρηνευτικών» αποστολών του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ, τη ρημαγμένη λωρίδα της Γάζας, τις  φρικαλεότητες του ISIS. Ό,τι λέγεται κομψά «κορύφωση μεταναστευτικών ροών» είναι προσφυγιά και ξεριζωμός, αποτέλεσμα πολιτικών, πολέμων και επεμβάσεων από όλες -κυριολεκτικά- τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς.

Από τη γειτονική Τουρκία, όπου διεξάγονται πολεμικές επιχειρήσεις ενάντια σε Κούρδους και αριστερά, ως τις ΗΠΑ, τη μεγαλύτερη πολεμική μηχανή του πλανήτη όπου ο στρατός σουλατσάρει στις πόλεις για να καταπνίξει εξεγέρσεις, ο πόλεμος δεν μας στέλνει μόνο ως κρέας στα κανόνια του - τα ίδια τα κανόνια του είναι στραμμένα σε εμάς. Εμείς είμαστε, τελικά, ο στόχος κάθε πολέμου. Αυτό σπάει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και ξεσκεπάζει την ταξική φύση του κράτους άμυνας-ασφάλειας, στην εθνική και διεθνή σκακιέρα. Όλοι οι κίνδυνοι να γίνουμε αναλώσιμοι/ες των αναμετρήσεων του εθνικού και διεθνούς κεφαλαίου, είναι δραματικό γεγονός για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες στους υγρούς τάφους του Αιγαίου και της Μεσογείου, στα τείχη και στα checkpoints του Έβρου και της Ευρώπης-Φρούριο, στους διασυνοριακούς ελέγχους. Έφυγαν από τις χώρες τους διωγμένοι από την επέλαση των «αγορών», τις πολεμικές αναμετρήσεις μεταξύ κρατικών φραξιών και ιμπεριαλιστών, τις («ανθρωπιστικές») επεμβάσεις. Μπαίνουν σε ένα βάρβαρο ελεγχόμενο κύκλο εκκαθάρισης, τρομακτικής εκμετάλλευσης στην παραγωγή (για ένα μέρος), αποκλεισμού (για ένα άλλο), λελογισμένου αφανισμού (για «ό,τι περισσεύει). Χθες ήταν το Αφγανιστάν και το Ιράκ, Σήμερα είναι η Λιβύη και η Συρία.

Μαζί με την ΕΕ, το ελληνικό κράτος έχει το μερίδιο που του αναλογεί στο έγκλημα. Έχουν δημιουργήσει ένα ποτάμι ανθρώπων που προσπαθούν να ελέγξουν, να μοιράσουν, αλλά κυρίως να ξευτελίσουν, ώσπου ένα κλάσμα του να πάρει  τη θέση που «του έχουν κρατήσει» στα κατώτερα τμήματα της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης, στα γκέτο και το κοινωνικό περιθώριο. Τα κροκοδείλια δάκρυα για «τα παιδιά που πνίγονται», στερεύουν κι αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο της Σιδερένιας Φτέρνας του ελληνικού αστικού κατεστημένου, της FRONTEX και της Ε.Ε. Τη θέση των υποκριτικών «ανθρωπιστικών» λόγων, παίρνουν τα γκλομπ των ένστολων πραιτοριανών του Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού και ο στρατός που εκπαιδεύεται για αποστολές Καταστολής πλήθους. Επιχειρούν να εφαρμόσουν, στο όνομα της δημοκρατικής έκκλησης για ασφάλεια, την πολιτική των ΝΑΖΙ της Χρυσής Αυγής, των εθνικιστών και μιλιταριστών που απαιτούν «να αναλάβει ο Στρατός τη φύλαξη των συνόρων» απέναντι στα ποτάμια της προσφυγιάς, που -μεταξύ άλλων- προκάλεσε και η συμμετοχή του στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις!

Το Τείχος του Αίσχους στον Έβρο, που σήκωσαν οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, συνέχισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και υπερασπίζονται οι χρυσαυγίτες δολοφόνοι, ευθύνεται για τα τρομερά εγκλήματα κατά των προσφύγων στο Αιγαίο,  αποτελεί την πρώτη γραμμή άμυνας της Ευρώπης-Φρούριο απέναντι στους πρόσφυγες. Μαζί με την Frontex, που συγκαλύπτει τα εγκλήματα του ελληνικού λιμενικού, ΕΛ.ΑΣ. και Στρατός θωρακίζουν τον Έβρο και τα νησιά, ενεργώντας σαν στρατοχωροφυλακή, συνεχίζοντας το έργο των τουρκικών δυνάμεων καταστολής. ΕΕ και ελληνική κυβέρνηση λένε: «μπορείτε να θαλασσοπνίγεστε στο Αιγαίο». Αυτός ο ευρωπαϊκός πόλεμος κατά των προσφύγων ενισχύει τους δουλεμπόρους. Εκμεταλλεύεται τη δράση τους για να εντείνει την καταστολή και να ανακοινώσει νέες ιμπεριαλιστικές εκστρατείες.

Φασιστικοί και ρατσιστικοί κύκλοι, εργοδότες και «εθνικός κορμός» αναπαράγουν την προπαγάνδα του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού και των δημοσιογραφικών παπαγάλων. Οι «τζιχαντιστές» του κεφαλαίου και της κρατικής καταστολής, θέλουν να μας πείσουν ότι ο δικός τους «ιερός πόλεμος» ενάντια στους φτωχούς έχει διαφορετικό σκοπό από τις φρικαλεότητες του ISIS: «Δε χωράνε άλλοι». «Χαλάνε τον τουρισμό τα πτώματα και οι άστεγοι». «Αυτοί που έρχονται είναι πλούσιοι…είναι μουσουλμάνοι τρομοκράτες». Οι ίδιοι, βέβαια, κερδοφορούν με χυδαίο κυνισμό πάνω στους μετανάστες. Είναι κι αυτοί δουλέμποροι. Τους γδέρνουν με παράβολα, εισιτήρια, ακόμα και πεντάευρα για να φορτίσουν τα κινητά τους, τους κάνουν θέαμα φόβου, στηρίζουν πάνω τους μια ολόκληρη βιομηχανία «ασφάλειας». Στρατιωτικά, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά μέσα επιστρατεύονται για την προστασία της κυριαρχίας του κεφαλαίου και των πολιτικών μοντέλων διαχείρισης της κρίσης του. Τα ποτάμια μεταναστών και προσφύγων είναι, ταυτόχρονα, το πιο εμφανές αποτέλεσμα της ήττας των εργατικών τάξεων ενάντια στην καπιταλιστική επέλαση, αλλά και το σημείο τομής μιας νέας κοινωνικής κατάστασης στο προλεταριάτο κάθε χώρας.

Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τα κοινωνικά και πολιτικά καθήκοντα μιας τέτοιας διαπίστωσης. Αν το εργατικό κίνημα, και οι αναγκαίες -σήμερα- μορφές και δομές του ενάντια σε παλιά και νέα μνημόνια, στις μεταρρυθμίσεις του κεφαλαίου και της αγοράς, στα αντεργατικά μέτρα, δεν συνδεθεί με την πάλη ενάντια στην αναδιάρθρωση του στρατού και της αστυνομίας, στα δόγματα άμυνας/ασφάλειας και τη σύνδεσή τους με ΝΑΤΟ και ΕΕ, με τους αγώνες για ζωή και επιβίωση των μεταναστών/τριών, αν δεν μετασχηματίσει αυτούς τους αγώνες και δεν μετασχηματιστεί από αυτούς (αναγνωρίζοντάς τους ως αναπόσπαστο κομμάτι του), τότε το μόνο που θα μείνει θα είναι η επιβολή μέτρων στην κοινωνία, η ανεμπόδιστη δυνατότητα του κράτους να διαπραγματεύεται γεωστρατηγικά συμφέροντα. Τότε, οι αγώνες των καταπιεσμένων θα μείνουν σαν ένα δαρβινικό mad max όλων εναντίων όλων: παλιών εργαζομένων ενάντια σε νέους, ντόπιων ενάντια σε μετανάστες, ενταγμένων ενάντια στους αποκλεισμένους. Όλων εναντίον όλων, εκτός του κράτους, του κεφαλαίου και της εργοδοσίας. Οι επόμενες κοινωνικές εξεγέρσεις ή θα βρούνε τους καταπιεσμένους ενωμένους ή τον ένα ενάντια στον άλλον.

Είτε με συγκυβερνήσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είτε τύπου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, με την ακροδεξιά και τα Ποτάμια, η συνέχεια του κράτους άμυνας-ασφάλειας δεν είναι απλά προϊόν κάποιας πολιτικής μετατόπισης της εφαρμογής μνημονίων, αλλά πολιτική ατζέντα. Εργαζόμενους, ανέργους και μετανάστες, η αντιμετώπιση είναι ενιαία σε πολλά επίπεδα: Σύνδεση του μέλλοντός τους με την εθνική ανάπτυξη (προϊόν «εθνικών» μνημονίων, στρατηγική συνεργασία με Ισραήλ-Αίγυπτο), απαίτηση για υποταγή στην εθνική ενότητα εργοδοτών και πολιτικού προσωπικού, έλεγχος και καταστολή σε όποιον/όποια τολμά να προβάλλει κοινωνικές ανάγκες έναντι εθνικών, σε όποιον δεν υποτάσσεται σε κάθε εθνικό όραμα.

Για το πολυεθνικό προλεταριάτο στην Ελλάδα, σήμερα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος ικανοποίησης των αναγκών του, των δικαιωμάτων και των συνθηκών ζωής του, πέρα από την επιβολή των δικών του κόκκινων γραμμών, των δικών του συνθηκών ύπαρξης, των δικών του οργάνων και δομών. Είναι κοινωνικό και πολιτικό χρέος του ίδιου του εργατικού κινήματος, των πρακτικών του, όσων έδωσαν τιτάνιες μάχες την τελευταία εξαετία, να συγκρουστούν με τους ιστορικούς όρους που μας έφεραν εδώ, ντόπιους και μετανάστες. Να συγκρουστούμε μέχρι τέλους με τους μονόδρομους και τις ταξικές συμμαχίες τους, τις διεθνείς και εσωτερικές συμμαχίες που αναπαράγουν την εξαθλίωσή μας, τη συντριβή των επιθυμιών και αναγκών μας, τα εκβιαστικά διλήμματα ανάμεσα σε «κυρίαρχο έθνος» ή «κοσμοπολιτική Ευρώπη».

·  Να πέσει το Τείχος του Έβρου, άνοιγμα των συνόρων και ελεύθερη διακίνηση των μεταναστών-προσφύγων προς τις ευρωπαϊκές χώρες. Αναγνώριση όλων των δικαιωμάτων τους. Άσυλο στους πρόσφυγες και ταξιδιωτικά έγγραφα για να ταξιδέψουν όπου επιθυμούν.

·  Να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Νομιμοποίηση των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας. Να Ανατραπούν οι συμφωνίες Δουβλίνου-Σένγκεν.

·  Καμία συμμετοχή, καμία εμπλοκή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που γίνονται και σε αυτές που ετοιμάζονται. Άμεση έξοδο της χώρας από Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, κλείσιμο των βάσεων του θανάτου, κατάργηση των στρατιωτικών συμφωνιών με το κράτος-δολοφόνο Ισραήλ και άμεση επιστροφή των ελληνικών στρατευμάτων που βρίσκονται εκτός συνόρων.

·  Κίνημα μέσα κι έξω από το στρατό για την παράλυση των μηχανισμών επιβολής ασφάλειας του κράτους, το τσάκισμα των μηχανισμών καταστολής, την ενεργό απάντηση του κινήματος στα όρια της εσωτερικής και διεθνούς νομιμότητας που θέτουν οι «από πάνω».

·  Κοινός εργατικός διεθνιστικός αγώνας για τα σύγχρονα κοινά δικαιώματα του κόσμου της εργασίας και για την κοινωνική απελευθέρωση.

Ή θα κάνει πολιτική ο Νόμος – Ή θα κάνει πολιτική ο Δρόμος!

Υπάρχουν ήδη σήμερα οι προϋποθέσεις για ένα κίνημα καθολικής χειραφέτησης και κοινωνικής απελευθέρωσης. Σε αυτές τις δυνατότητες καλούμαστε να συμβάλλουμε και μπορούμε να το κάνουμε!

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Τηλ: 6932 955437

http://diktiospartakos.blogspot.com