Υπήρξε ένα πραξικόπημα στη Ρουάντα. Οι νικητές, οι καταπιεστές, οι δολοφόνοι έχουν χειροκροτηθεί, προστατευθεί, και/ή κρυφτεί από τα μάτια του κόσμου. Ένας στρατός ξένων συμφέροντων συγκροτημένος από την ελίτ των «Τούτσι» δολοφόνησε αχαλίνωτα στο Μπουρουντί, στην Ουγκάντα, στη Ρουάντα και στο Κονγκό, όπου ακόμα δολοφονεί αχαλίνωτα.
Του Κηθ Χάρμον-Σνόου*
Γυναίκες από την Ρουάντα που κρατούν κεριά κατά τη διάρκεια ξαγρύπνιας και προσευχής για τα θύματα της γενοκτονίας στο στάδιο Αμαχόρο στο Κιγκάλι, Ρουάντα, στις 7 Απριλίου 2014 (AFP Photo / Simon Maina) / AFP
Κάθε χρόνο την πρώτη εβδομάδα του Απριλίου τα δυτικά μέσα ενημέρωσης πλημμυρίζουν από ιστορίες, που αρχίζουν με δηλώσεις για την επέτειο της γενοκτονίας της Ρουάντας, «όπου τουλάχιστον 800.000 από τη φυλή των Τούτσι και από μετριοπαθείς Χούτου σκοτώθηκαν στα χέρια Χούτου εξτρεμιστών».
Τέτοιες ιστορίες εξιστορούν την επίσημη εκδοχή για τη «Γενοκτονία στη Ρουάντα», μια εκδοχή με πέντε ή έξι στοιχεία - κλειδιά, που έχουν σχεδόν αγιοποιηθεί και επαναλαμβάνονται υπνωτικά από τους δυτικούς αγγλόφωνους καταναλωτές ειδήσεων απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όποια τάξη κι αν ανήκουν και με οποιεσδήποτε πολιτικές αντιλήψεις.
1. Τουλάχιστον 800.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν.
2. Οι περισσότεροι ήταν της φυλής των Τούτσι και μετριοπαθείς Χούτου’
3. Σφαγιάστηκαν με μεγάλες μαχαίρες (και με αξίνες, τσάπες, σκεπάρνια και άλλα παραδοσιακά εργαλεία)’
4. Ήταν άσκοπη φυλετική βαρβαρότητα’
5. Διαπράχθηκε από Χούτου εξτρεμιστές’
6. Μέσα σε 100 μέρες γενοκτονίας’
7. Εμείς (οι Δυτικοί) απλώς «παρακολουθούσαμε» και δεν κάναμε τίποτα.
Αυτές οι σωβινιστικές φράσεις παγιώθηκαν με συστηματικό τρόπο μέσα στο μυαλό των Δυτικών μετά από είκοσι και περισσότερα χρόνια ύπουλης προπαγάνδας των δυτικών μέσων ενημέρωσης, μέσω του τύπου, ραδιοφωνικών προγραμμάτων, φωτογραφιών, βίντεο και ταινιών, και αναπαρήχθησαν γενικά μέχρι αηδίας από τα αναδυόμενα «κοινωνικά» μέσα.
Σ’ αυτή την επίσημη εκδοχή, δεν υπάρχει παρά μόνο, μια ελάχιστη δόση αλήθειας.
«Οι Τούτσι τα θύματα και οι Χούτου οι καταπιεστές;»
Είκοσι χρόνια μετά από τα καθοριστικά γεγονότα του 1994, ήρθε πια η στιγμή, οι καταναλωτές των ειδήσεων των δυτικών μέσων – επιστήμονες, ακτιβιστές για την ειρήνη, ακαδημαϊκοί, κληρικοί, πολιτικοί, άνθρωποι που προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια, οποιοιδήποτε - να αναλάβουν την ευθύνη τους για τη συμμετοχή τους στην υστερία γύρω από την Γενοκτονία - ή όπως έχει καταντήσει, Βιομηχανία - της Ρουάντα.
Ας δούμε τι ακριβώς προηγήθηκε από τις αποκαλούμενες «100 ημέρες Γενοκτονίας» που υποτίθεται ότι ξεκίνησαν στις 6 Απριλίου 1994 και υποτίθεται ότι τελείωσαν στις 15 Ιουλίου 1994 στη Ρουάντα. Μπορούμε να σημειώσουμε κάποια κρίσιμα γεγονότα, τα οποία, όποιος θέλει να θρηνήσει και να μοιρολογήσει για τη ζωή και το θάνατο στη Ρουάντα πρέπει να κατανοήσει, πριν ανοίξει το στόμα του και επιδείξει καθαρή άγνοια.
Ας αρχίσουμε με το γεγονός, ότι οι «Χούτου» και οι «Τούτσι» είναι κοινωνικο-οικονομικές και κοινωνικο-πολιτικές κατηγορίες: δεν είναι «φυλές». Το μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης για τη «Γενοκτονία της Ρουάντα» είναι μυθολογία που βασίζεται σε απλουστεύσεις, στερεότυπα και αναγωγισμούς (i)για τους Χούτου και τους Τούτσι ως βάρβαρες φυλές. Τέτοιες αφηγήσεις βγαίνουν κατ’ ευθείαν μεσ’ από τις ταινίες με τον Ταρζάν.
Πριν από την ιμπεριαλιστική κατοχή που άρχισε μετά το 1890, οι βασιλιάδες «Τούτσι» κυβερνούσαν την Ρουάντα-Ουρούντι. Οι «Τούτσι»,νομάδες κτηνοτρόφοι, που αποτελούσαν το 20% περίπου του πληθυσμού, κυβερνούσαν την υπόλοιπη 80% πλειοψηφία των «Χούτου» με υπερβολική βία. Πρώτα οι Γερμανοί (το 1916) μετά οι Βέλγοι (το 1960) διοίκησαν την αποικία «τους» ενισχύοντας την εξουσία των «Τούτσι» για να εκμεταλλεύονται τις μάζες των «Χούτου». Οι κομπραδόροι των «Τούτσι» υπηρέτησαν την αποικιακή κατοχή, όπου κτηνωδία, δουλεία και τρομοκρατία χρησιμοποιήθηκαν για να κρατήσουν τα πλήθη των «Χούτου» στα χωράφια. Ένας «Τούτσι» μπορούσε να χάσει όλο το κοπάδι του και να εκπέσει στις τάξεις των αγροκαλλιεργητών «Χούτου» και, αν και λιγότερο συχνά, ένας «Χούτου» μπορούσε να κερδίσει ένα κοπάδι και να ανέλθει στις ελίτ των Τούτσι. Οι αποικιακοί πατέρες εξέδιδαν ταυτότητες, μετρούσαν μύτες και διαστάσεις κρανίων, και αποφαίνονταν δεόντως ποιος είναι «Χούτου» και ποιος είναι «Τούτσι». Υπήρχαν, ασφαλώς, μεγάλες ευκαιρίες κέρδους.
Ως συνέπεια των παγκόσμιων κινημάτων ανεξαρτησίας (sic) του «Τρίτου Κόσμου» στη δεκαετία του ’50, και υποστηριζόμενοι από τους Βέλγους καθολικούς ιερείς, οι «Χούτου» στη Ρουάντα ανέτρεψαν τη μοναρχία των «Τούτσι» στην «επανάσταση» του 1959-1960. Κάποιοι σκοτώθηκαν, άλλοι το έσκασαν, κάποιοι άλλοι έμειναν, και τα επόμενα 30 χρόνια είδαν την πλειοψηφία των «Χούτου» να κυβερνά, με τη Ρουάντα υπό συνεχή επίθεση από αντάρτες της ελίτ των «Τούτσι».
Έχοντας αντιληφθεί τους ανέμους της αλλαγής, το Βέλγιο μετέφερε πλέον την υποστήριξή του στην πλειοψηφία των Χούτου, τοποθέτησε μια τάξη κομπραδόρων από τις ελίτ των Χούτου και προστάτευσε τα συμφέροντά του. Υπήρχαν, ασφαλώς, μεγάλες ευκαιρίες κέρδους. Χιλιάδες από την ελίτ των «Τούτσι» που είχαν σχέσεις με την προηγούμενη εξουσία, κατέφυγαν στην Ουγκάντα, στην Τανζανία, στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική.
Στο απώγειο του Ψυχρού Πολέμου, η ελίτ των «Τούτσι», πρόσφυγες πια (sic)επηρρέασαν το Κίνημα των Αδέσμευτων – κράτη που είχαν μόλις κερδίσει την ανεξαρτησία τους (sic) όπως η Βραζιλία, η Ινδία, η Μαλαισία κλπ – και ταυτόχρονα φώναζαν και διαμαρτύρονταν, λέγοντας ότι «είμαστε τα θύματα ιμπεριαλιστικής επίθεσης». Αυτή είναι η παραποιημένη ιστορία των «Τούτσι» ως «θυμάτων» που καλλιεργήθηκε από την αλαζονική ελίτ των κυβερνώντων «Τούτσι». Αυτά τα γεγονότα είναι κρίσιμα για την επίσημη εκδοχή: Oι Τούτσι ως θύματα, οι Χούτου ως καταπιεστές.
Όπως σε οποιασδήποτε μοναρχία, οι ελίτ των «Τούτσι» πίστευαν/πιστεύουν ότι είναι οι εκλεκτοί του Θεού, οι εβραίοι της Αφρικής, οι εκ φύσεως άρχοντες χιλιάδων Χούτου (και Τούτσι) χωρικών.
Οι εισβολές των ανταρτών συνοδεύονταν από τοποθετήσεις βομβών σε καφετέριες, νυχτερινά κέντρα, μπαρ, εστιατόρια και λεωφορεία. Οι γαλλόφωνοι «Τούτσι» που είχαν μείνει στην Ρουάντα – εκείνοι που «έμειναν πίσω» - ζούσαν μια πολύ πραγματική τραγωδία – για την οποία το Πατριωτικό Μέτωπο της Ρουάντα (Rwandan Patriotic Front [RPF]), ένα πολιτικό κόμα που δημιουργήθηκε το 1987 από τη διασπορά των Τούτσι προσφύγων στην Ουγκάντα, τώρα το κυβερνών κόμμα στην Ρουάντα), αδιαφορούσε. Οι αγγλόφωνοι Ουγκαντέζοι, η ελίτ των «Τούτσι» προσφύγων (sic), που είχαν Ουγκαντέζικη υπηκοότητα και υψηλές θέσεις στο στρατό της Ουγκάντας, τους αποκαλούσαν συνεργάτες των Χούτου. Το Πατριωτικό Μέτωπο δεν νοιαζόταν αν ζούσαν ή αν πέθαιναν.
Το ξένο στοιχείο
Ο Πρόεδρος Χούτου Γιουβενάλ Χαμπιαριμάνα, που κυβέρνησε την Ρουάντα από το 1973 μέχρι τις 6 Απριλίου 1994, ανέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα με την υποστήριξη της Γαλλίας. Ιστορικά, η Γαλλία ήταν για την Αφρική ότι ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες για τη Λατινική Αμερική. Η Βρεττανία και η Πορτογαλία έλεγχαν κάποια προτεκτοράτα, το Βέλγιο λεηλάτησε το Κογκό και την Ρουάντα-Ουρούντι, αλλά η γαλλόφωνη ισχύς στην Αφρική ήταν τεράστια, βαθειά θεμελιωμένη και στρατιωτικά κτηνώδης.
Ο Χαμπιαριμάνα ηγείτο μιας δικτατορίας του ενός κόμματος, αλλά οι γαλλόφωνοι Τούτσι που είχαν μείνει πίσω κατάφεραν να βρεθούν σε καλή οικονομική κατάσταση, αν και υπό επιτήρηση, λόγω του μικρού αριθμού τους. Φυσικά, αυτό δεν ήταν αρκετό για την ελίτ των «Τούτσι» εκτός της Ρουάντα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, η Βρεττανία και το Ισραήλ ήθελαν μεγαλύτερο κομμάτι από την αφρικανική πίττα και ο Πολ Καγκάμε ήταν ο άνθρωπος που θα τους το πρόσφερε.
Οι αγγλόφωνοι «Τούτσι» που μεγάλωσαν στην Ουγκάντα – ο Πολ Καγκάμε, ο Τζέημς Καμπαρέμπε, ο Φρεντ Ρουιγιέμα, ο Πατρίκ Καραγκέγια, ο Λοράν Νκουνταμπατουόρε και χιλιάδες άλλοι – ήταν στρατιώτες του στρατού ανταρτών του Γιοβέρι Μουσενέβι. Διέπραξαν μαζικές θηριωδίες στην Ουγκάντα (1980-1985), όπου χρησιμοποιήθηκε η απόλυτη τρομοκρατία για να ανατραπεί μια σοσιαλιστική κυβέρνηση που είχε αρχηγό έναν αχάριστο Αφρικανό. Τα θύματα στην Ουγκάντα κατηγορήθηκαν επίσης για γενοκτονία, σε μια αντιστροφή της αλήθειας. Έτσι ο Μουσενέβι και ο Καγκάμε – που υπηρέτησε ως Αρχηγός της Υπηρεσίας Πληροφοριών του στρατού του Μουσενέβι – έφεραν την Ουγκάντα σε σύμπλευση με τις γεωπολιτικές υπαγορεύσεις της Δύσης: ή αλλιώς με τον καταστροφικό καπιταλισμό. Υπήρχαν, ασφαλώς, μεγάλες ευκαιρίες κέρδους.
Κάψανε ολόκληρα χωριά. Το Πατριωτικό Μέτωπο της Ρουάντα (RPF) εξαπατούσε τους χωρικούς που έρχονταν σε συναντήσεις μόνο και μόνο για να τους εξολοθρεύει εν ψυχρώ. Το RPF δημιούργησε ακόμα και κρεματόρια για να «εξαφανίζει» τους σκελετούς και τα κρανία, έως ότου συνειδητοποίησαν την αποτελεσματικότητα του μοντέλου του εβραϊκού Ολοκαυτώματος και των μνημείων των στρατοπέδων θανάτου: ένας σωρός από παπούτσια, ρούχα, σκελετούς και κρανία’ μια βιομηχανία που νόμισμά της είναι η ηθική αγανάκτηση και ο ψυχολογικός τρόμος της «γενοκτονίας». Και μην μπερδεύεστε: τίποτ’ άλλο δεν είναι πιο τρομακτικό για τον ψυχισμό του Δυτικού. (Φυσικά τα ίδια δεδομένα είχε δημιουργήσει και o μηχανισμός τρομοκρατίας του Μουσενέβι στο Τρίγωνο του Λουέρο(ii) στην Ουγκάντα, αλλά τον είχανε προλάβει από την Καμπότζη, όπου ο Πολ Ποτ ήταν ο κορυφαίος δαίμονας της εποχής του, οπότε οι εκτεταμένοι βομβαρδισμοί, οι ρίψεις ναπάλμ, ή οι επιχειρήσεις τρόμου όπως το Πρόγραμμα Φοίνιξ, ολ’ αυτά σβήνονται.)
Πόλεμος των μέσων ενημέρωσης
Οι New York Times έκαναν την αρχή καταλογίζοντας τις ευθύνες για τα γεγονότα στη Ρουάντα, και τα δυτικά μέσα συνέχισαν να αναπαράγουν το μοτίβο «οι Τούτσι είναι τα θύματα». Υπήρχαν, άλλωστε, μεγάλες ευκαιρίες κέρδους. Στα όρνεα της Γουόλ Στρητ, άρχισαν να τρέχουν τα σάλια. Πράκτορες του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών όπως ο Ντέηβιντ Κίμχε (Ισραήλ) και ο Ρότζερ Γουίντερ (ΗΠΑ) διαγκωνίζονταν για να λάβουν θέσεις – να οργανώσουν υλικοτεχνική υποδομή, αλυσίδες εφοδιασμού, να κανονίσουν αποστολές όπλων – για να υποστηρίξουμε τον άνθρωπό «μας» τον Καγκάμε και τον στρατό ανταρτών που πολεμά για μας, το Πατριωτικό Μέτωπο της Ρουάντα. H Washington Post, η Boston Globe, το CNN, o Οbserver, όλες περιέγραφαν τους μαχητές του Πατριωτικού Μετώπου ως ένα στρατό με «υψηλή πειθαρχία»: Όταν κάποια γυναίκα βιαζόταν ή όταν διαπράττονταν σφαγές πολιτών, ήταν ατύχημα, κάποιος κακός στρατιώτης έφταιγε κι αυτός θα τιμωρούνταν δεόντως (φυσικά, ποτέ δε γινόταν αυτό).
O Πολ Καγκάμε έφαλε σ’ εφαρμογή, αυτό που τον δίδαξαν οι δάσκαλοί του, οι Καθηγητές Χάραξης Στρατηγικών στο Κολλέγιο Διοίκησης Στρατού και Προσωπικού των ΗΠΑ, στο Φορτ Λίβενγουορθ, στο Κάνσας (ΗΠΑ): ψυχολογικές επιχειρήσεις και πως να καταλαμβάνεις μιά χώρα.
Όταν οι αγγλόφωνοι «Τούτσι» προέλασαν μέσα στη Ρουάντα, στρατολόγησαν και δελέασαν τη νεολαία από τους «Τούτσι» για να παλέψουν για την «ελευθερία». Αυτοί ήταν οι γαλλόφωνοι Τούτσι που γεύτηκαν κι αυτοί τον ανελέητο τρόπο δράσης του Καγκάμε: πολλοί απ’ αυτούς βασανίστηκαν, σκοτώθηκαν, εξαφανίστηκαν, αλλά και πολλοί επιβίωσαν της ένταξής τους στο Πατριωτικό Μέτωπο της Ρουάντα. Ο Καγκάμε και η ελίτ του, των Ουγκαντέζων συντρόφων του, δεν εμπιστεύονταν τους Τούτσι που είχαν μείνει πίσω, και θυσίασαν στυγνά τους γαλλόφωνους Τούτσι της Ρουάντα με σκοπό την απόλυτη στρατιωτική υπεροχή.
Κι ενώ η δύναμη του Πατριωτικού Μετώπου της Ρουάντα (RPF) μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, με εφοδιασμούς από την Ουγκάντα και χρηματοδότηση από την Παγκόσμια Τράπεζα που δάνειζε τον Μουσενέβι, η κυβέρνηση του Χαμπιαριμάνα βρισκόταν υπό επίθεση απ’ όλα τα μέτωπα, δεμένη χειροπόδαρα από το χρέος, το εμπάργκο όπλων, δαιμονοποιημένη από τον διεθνή τύπο, τους ανθρωπιστές (sic) και την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Στο μεταξύ, ακριβώς δίπλα στο Μπουρουντί, το καθεστώς που αποτελούνταν από ελίτ των «Τούτσι» διέπραξε μια γενοκτονία το 1972: περί τους 200,000 με 300,000, οι περισσότεροι Χούτου, βιάστηκαν, βασανίστηκαν, και σφαγιάστηκαν, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες διέφυγαν στις γειτονικές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ρουάντα. Ο κορυφαίος Αφρικανός επιστημονας Ρενέ Λεμαρσάν αναφέρει ότι η γενοκτονία αυτή συνάντησε την άρνησή της και τη λήθη.
Αντί να τιμωρηθούν οι Ουγκαντέζικες δυνάμεις των «Τούτσι», που εισέβαλαν με ηγέτη τον Καγκάμε, ο κόσμος τιμώρησε το καθεστώς του Χαμπιαριμάνα: Πολιτικός πλουραλισμός, εκλογές με πολλά κόμματα, συμφωνίες ειρήνης που εξασφάλιζαν μερίδα της εξουσίας για το Πατριωτικό Μέτωπο: καμία διπλωματική ή πολιτική θυσία δεν ήταν αρκετή. Στο μεταξύ, ο Καγκάμε και το Πατριωτικό Μέτωπο της Ρουάντα (RPF) που είχε μεγαλώσει σε δύναμη και αριθμούς, καλύτερα εξοπλισμένοι, με καλύτερη εκπαίδευση, χτυπούσαν το βράδυ σαν τις κατσαρίδες – Ινγιένζι –όρος με τον οποίο με περηφάνεια ταύτισαν τον εαυτό τους οι Τούτσι αντάρτες τη δεκαετία του 1960.
Ακριβώς όπως ο Μουσενέβι είχε εισβάλλει, σφαγιάσει και τρομοκρατήσει στην Ουγκάντα (1980-1985), το Πατριωτικό Μέτωπο εισέβαλε με στρατιώτες μεταμφιεσμένους σε πολίτες σε χωριά των Χούτου, σε πολιτικά κόμματα των Χούτου, ακόμα και σε ομάδες νεολαίας των Χούτου, που είχαν οργανωθεί για να υπερασπίζουν τη Ρουάντα από εισβολείς τρομοκράτες αντάρτες. Και καθώς το Πατριωτικό Μέτωπο χρησιμοποιούσε τα ερτζιανά για να τρομοκρατήσει τον κόσμο, να καταστήσει τους εχθρούς του (πραγματικούς ή φανταστικούς) αποδιοπομπαίους τράγους, να τους προσδώσει στερότυπα και να ανακινήσει το φόβο για την «εξουσία των Χούτου» - το ίδιο είδος βρώμικης προπαγάνδας, συχνά με σεξουαλικά στοιχεία, χρησιμοποιήθηκε από το καθεστώς του Καγκάμε για να δαιμονοποιήσει τους επικριτές του από τη Δύση ακόμα και σήμερα – ακόμα και τώρα ακούμε μόνο μηνύματα μίσους στο ραδιόφωνο για την «εξουσία των Χούτου.»
Στις 6 Απριλίου 1994, ο Πρόεδρος Χαμπιαριμάνα, ο Αρχηγός του Επιτελείου του, ο Πρόεδρος του Μπουρουντί, οι Γάλλοι πιλότοι – όλοι δολοφονήθηκαν πάνω από το Κιγκάλι με επίθεση εδάφους-αέρος στο προεδρικό τζετ. Εδώ έχουμε ένα σημαντικό παγκόσμιο συμβάν του οποίου την επέτειο θα πρέπει να θυμόμαστε: Τη δολοφονία δύο Προέδρων από το Πατριωτικό Μέτωπο της Ρουάντα (RPF).
Τα δυτικά μέσα σύντομα άρχισαν να περιγράφουν αυτήν την πράξη τρομοκρατίας ως «μια μυστηριώδη πτώση αεροπλάνου» και χρησιμοποιώντας και την ισχύουσα πια αντίστροφη εκδοχή, που ορίζει τους «Τούτσι» ως θύματα και τους «Χούτου» ως φονιάδες - η διπλή Προεδρική δολοφονία αποδόθηκε στους Χούτου «εξτρεμιστές».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες εμπόδισαν κάθε προσπάθεια να διερευνηθεί η «πτώση αεροπλάνου» και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τη Ρουάντα (ICΤR), υποβάθμισε οποιοδήποτε στοιχείο προέκυπτε, μέχρι που απέλυε και οποιονδήποτε αξιωματούχο πλησίαζε πολύ την αλήθεια. Ο Καγκάμε, στο μεταξύ, έχυνε κροκοδείλια δάκρυα, φωνάζοντας «Εμείς είμαστε τα θύματα γενοκτονίας,» κατηγορώντας τη Δύση για την κατάφωρη «ηθική της αποτυχία» να εφαρμόσει το σύνθημα «ποτέ ξανά».
Οι πραγματικοί Χούτου εξτρεμιστές
Ποιος είναι ο εξτρεμιστής Χούτου; Σύμφωνα με την επίσημη μυθολογία, ο «Χούτου εξτρεμιστής» είναι ο Χούτου που με σκληρότητα και εν ψυχρώ βάλθηκε να εξολοθρεύσει κάθε Τούτσι από το πρόσωπο της γης. Στην πραγματικότητα ο Χούτου «εξτρεμιστής» ήταν όποιος Χούτου είδε τον ολοκληρωτικό πόλεμο να έρχεται από την πρώην ελίτ των Τούτσι καταπιεστών του. Ο Χούτου «εξτρεμιστής» ήταν αυτός, που είχε καταλάβει πάρα πολύ καλά ότι η ελίτ των «Τούτσι» εισέβαλε από την Ουγκάντα, ότι η ελίτ των «Τούτσι» σφαγίασε χιλιάδες ανθρώπους, ότι η ελίτ των «Τούτσι» (βλέπε Πατριωτικό Μέτωπο) διείσδυσε σε κάθε κοινωνικό, οικονομικό, στρατιωτικό και πολιτικό οργανισμό στην Ρουάντα, η ελίτ των «Τούτσι» Ινγιέζι βομβάρδισε δημόσια μέρη και δολοφόνησε αμέτρητες πολιτικές προσωπικότητες και ενοχλητικούς Ρουαντέζους δημοσιογράφους, ή ότι η ελίτ των «Τούτσι» ήταν υπεύθυνη για τις σφαγές χιλιάδων αθώων Χούτου ανδρών, γυναικών και παιδιών και την εξαφάνιση από το χάρτη ολόκληρων χωριών Χούτου, και ότι αυτές ήταν βεβαιότητες πολύ πραγματικές, από τις οποίες οι Χούτου είχαν και το δικαίωμα και την αναγκαιότητα να υπερασπίσουν τον εαυτό τους.
Ποιος είναι ο «μετριοπαθής» Χούτου; Όποιος Χούτου πίστεψε ότι το Πατριωτικό Μέτωπο της Ρουάντα, πρόσφερε μια δημοκρατική εναλλακτική λύση στη δικτατορία του ενός κόμματος, ότι ο Πολ Καγκάμε ήταν ειλικρινής στις εξαγγελίες του για πολιτικό πλουραλισμό, ελευθερία και αδελφότητα. Αυτές ήταν κενές υποσχέσεις.
Η γενοκτονία της πλειοψηφίας των Χούτου, ξεκίνησε την 1η Οκτωβρίου του 1990, συνεχίστηκε αμείωτη κατά τη διάρκεια της πορείας του Πατριωτικού Μετώπου προς την εξουσία στη Ρουάντα, και εκτελέστηκε πιο φανερά όταν το Πατριωτικό Μέτωπο της Ρουάντα (RPF) κυνήγησε και σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδες αθώους άνδρες, γυναίκες και παιδιά – στην πλειοψηφία τους Χούτου – στο Κογκό. Αυτές ήταν οργανωμένες εκστρατείες γενοκτονίας, με την πρόθεση να βιαστούν, δολοφονηθούν και εξολοθρευτούν οι Χούτου, επειδή ήτανε Χούτου, και οι δράστες ήταν η ελίτ «Τούτσι» από την Ουγκάντα.
Κανένας τέτοιος σχεδιασμός ή οργάνωση γενοκτονικής πρόθεσης δεν έχει αποδειχτεί εναντίον της Χούτου κυβέρνησης του Γιουβενάλ Χαμπιαριμάνα – η οποία σε κάθε περίπτωση, έμεινε ακέφαλη στις 6 Απριλίου 1994 – ή εναντίον της προσωρινής κυβέρνησης Χούτου που προσωρινά ανέλαβε καθήκοντα μετά τις 6 Απριλίου 1994, και οι δικαστές στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τη Ρουάντα, δεν βρήκαν τίποτα τέτοιο. Υπήρξαν πράγματι εκατοντάδες χιλιάδες γαλλόφωνων Τούτσι που βιάστηκαν, κακοποιήθηκαν και σφαγιάστηκαν σ’ αυτό που αντιστοιχεί σε πολύ πραγματικές πράξεις γενοκτονίας στη Ρουάντα, κι αυτά συνέβησαν μέσα στις τώρα ιερές «100 μέρες γενοκτονίας». Αλλά υπήρχαν επίσης και εκατοντάδες χιλιάδες Χούτου που σκοτώθηκαν, και πολλοί περισσότεροι Χούτου απ’ ότι Τούτσι.
Η γη των Χούτου απαλλοτριώθηκε από τους ιδιοκτήτες της, για δοθεί τους ξένους «Τούτσι» που εισέρρευσαν υπό την προστασία του Πατριωτικού Μετώπου. Και παρεπιπτόντως, στην πράξη ο καθένας στην Ρουάντα διαθέτει μεγάλες μαχαίρες’ είχαν γίνει μαζικές εισαγωγές χρησιμοποιώντας χρηματοδοτήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, για αγροτικές χρήσεις, όχι για μια δόλια συνομωσία για γενοκτονία. Eν πάσει περιπτώσει, το Πατριωτικό Μέτωπο, σκότωνε τακτικά ανθρώπους με μαχαίρες, για να κάνει οικονομία στις σφαίρες, και για να θολώσει την ταυτότητα των δραστών.
Και σήμερα, η τρομοκρατία κυριαρχεί σιωπηλά στην Ρουάντα.
Τα γεγονότα δεν φαίνεται να έχουν σημασία παρ’ όλ’ αυτά, γιατί η υστερία των Δυτικών έχει υποδαυλιστεί από τα μέσα ενημέρωσης, το Πεντάγωνο, τις μυστικές υπηρεσίες, και από το καθεστώς του Καγκάμε. Ο ψυχισμός του Δυτικού έχει υποβληθεί σε κατήχηση ώστε να πιστέψει ακριβώς αυτό που ο Καγκάμε και οι ευεργέτες του θέλουν να πιστέψουμε. Σταθήκαμε παράμερα, δεν κάναμε τίποτα, έπρεπε να έχουμε εμποδίσει την «γενοκτονία».
Τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια.
Υπήρξε ένα πραξικόπημα στη Ρουάντα. Οι νικητές, οι καταπιεστές, οι δολοφόνοι έχουν χειροκροτηθεί, προστατευθεί, και/ή κρυφτεί από τα μάτια του κόσμου. Ένας στρατός ξένων συμφέροντων συγκροτημένος από την ελίτ των «Τούτσι» δολοφόνησε αχαλίνωτα στο Μπουρουντί, στην Ουγκάντα, στη Ρουάντα και στο Κονγκό, όπου ακόμα δολοφονεί αχαλίνωτα.
Το πραγματικό πραξικόπημα ήταν στην πλύση εγκεφάλου του Δυτικού μυαλού και ψυχισμού, που μεταμόρφωσε ορθολογικά οξυδερκή άτομα σε υστερικούς αυτάρεσκους ανθρωπιστές (sic), ανίκανους να διαχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα, και σίγουρους για τα συμπεράσματά τους, άσχετα πόσο εσφαλμένα είναι. Απλά, δείξτους μία μαχαίρα, ή ένα κρανίο, ή έναν «Τούτσι» επιζήσαντα που κλαίει και μπορείς να βασίζεσαι στην πιστή τήρηση από μέρους τους της ημέρας μνήμης της «Γενοκτονίας» στη Ρουάντα, και στην πλήρη υποτέλειά τους στον Πολ Καγκάμε. Υπάρχουν, ασφαλώς, μεγάλα περιθώρια κέρδους.
(i) αναγωγισμός (ο) = η ανάλυση σύνθετου φαινομένου, ιδέας, θεωρίας κ.λπ. σε απλούστερα στοιχεία ή με βάση ένα μόνο κριτήριο ή με υπεραπλουστευτικό τρόπο
(ii) Το 1981 ο Γιοβέρι Μουσενέβι και ο Στρατός του της Εθνικής Αντίστασης (NRA) που μόλις είχε δημιουργηθεί, εισέβαλε στην Ουγκάντα. Από το 1980 έως το 1986, ο NRA διέπραξε μαζικά εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονία στο Τρίγωνο του Λουέρο και σε άλλες περιοχές της κεντρικής και βόρειας Ουγκάντας. Οι μαζικές αυτές θηριωδίες άνοιξαν το δρόμο για την άνοδο του Τζόζεφ Κόνυ, του Ουγκαντέζου "φοβήτρου" που χρησιμοποιήθηκε από τον Μουσενέβι, την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Ισραήλ για να διευκολύνουν την εγκαθίδρυση μιας μόνιμη κατάστασης ανασφάλειας στη βόρεια Ουγκάντα.
Πηγή: RT
*Ο Κιθ Χάρμον Σνόου είναι πολεμικός ανταποκριτής και φωτογράφος που έχει εργαστεί σε 16 αφρικανικές χώρες, περιλαμβανομένων και εμπόλεμων περιοχών όπως στο Κογκό, την Αιθιοπία, την Ρουάντα, την Ουγκάντα και το Σουδάν. Πρώην ερευνητής γενοκτονιών και εγκλημάτων πολέμου για το Παρατηρητήριο Γενοκτονιών (Genocide Watch), τον Διεθνή Οργανισμό για τα Δικαιώματα των επιζώντων (Survivor's Rights International) και τα Ηνωμένα Έθνη, έχει εργαστεί για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τη Ρουάντα (International Criminal Tribunal on Rwanda) και κατέθεσε ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου (ICJ) στην Ισπανία, υποστηρίζοντας κατηγορίες εγκλημάτων πολέμου εναντίον αξιωματούχων της σημερινής Κυβέρνησης της Ρουάντα. Έχει κηρυχθεί «ανεπιθύμητος» (persona non grata) και στη Ρουάντα και στην Αιθιοπία.omniatv.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου