Ο… αριστερός Guardian μας «εξηγεί» σε ένα πεντάλεπτο βίντεο του 2013 τον πόλεμο στη Συρία.
Το βίντεο παρουσιάζει ως αιτία του πολέμου την βάναυση διακυβέρνηση του Άσσαντ και της μειοψηφίας των αλεβιτών σε βάρος των υπόλοιπων μερίδων πληθυσμού. Η ανάδυση λοιπόν των ένοπλων ομάδων αντίστασης έρχεται ως περίπου φυσιολογική απάντηση στο καταπιεστικό καθεστώς. Ωστόσο καμιά νύξη δεν γίνεται στο βίντεο για το ποιοι παρακίνησαν, φανάτισαν και εξόπλισαν αυτές τις ένοπλες ομάδες, πότε και με ποιους σκοπούς. Ως μόνη αιτία για την ύπαρξή τους αλλά και για τα δικά τους εγκλήματα σε βάρος του πληθυσμού αναφέρεται το βαθύ μίσος τους για τον αρχικά δημοκρατικό, αλλά αργότερα -για ανεξήγητους λόγους- αυταρχικό Άσσαντ.
Καμιά νύξη περί της ανησυχίας της Δύσης για τα αυτονομιστικά κινήματα των Κούρδων του Βόρειου Ιράκ του Δημοκρατικού Ενωτικού Κόμματος PYD και του PKK που για τους συμμάχους αποτελούν τρομοκρατικές οργανώσεις, των οποίων τα σχέδια πρέπει ανατραπούν παράλληλα με τον Σύριο πρόεδρο. Καμιά νύξη για την ενόχληση των Δυτικών από την κλειστή οικονομική πολιτική του τελευταίου, καμιά νύξη για τα συμμαχικά σχέδια απομόνωσης του Ιράν, για την αναφυλαξία της οικονομικής ολιγαρχίας σε κάθε προσπάθεια –ακόμα και υποψία- αντίστασης στη φιλελεύθερη λαίλαπα που σαρώνει την υφήλιο.
Αντιθέτως αυτό που φαίνεται να ενοχλεί τους αυτουργούς του συγκεκριμένου βίντεο είναι η παρατεταμένη απραξία του προφανώς «πολιτισμένου κόσμου» που ανέχεται αυτόν τον μακροχρόνιο πόλεμο. Αιτία της είναι η προφανώς μεμπτή στάση της Ρωσίας και της Κίνας που μπλοκάρουν διαρκώς την ανάληψη δράσης, λόγω των δικών τους συμφερόντων! Αυτό πια κι αν είναι αντικειμενική δημοσιογραφία(!): από τη μία να ενοχοποιείται για το ενδιαφέρον της για το μεσανατολικό και ειδικά το συριακό μια υπερδύναμη (η Ρωσία) που διαπιστώνει μια σειρά υπονομευτικών παρεμβάσεων του άξονα της Δύσης που οδηγούν σε δραματικά γεγονότα εξελισσόμενα στο υπογάστριό της, κι από την άλλη να αθωώνεται σιωπηρά για το δικό της -έμπρακτο εδώ και πολλά χρόνια- ενδιαφέρον, μια άλλη υπερδύναμη (οι ΗΠΑ) που βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακρύτερα από την εν λόγω περιοχή, και η οποία υπερδύναμη δεν έχει προφανώς κανένα γεωπολιτικό ή άλλο συμφέρον! Υπάρχει μια έμμεση μόνο παραδοχή για κρυφή ανάμειξη των ΗΠΑ που ο… δισταγμός τους υποτίθεται ότι έχει δύο αιτίες: 1) το ότι δεν είχε βρει κάποια ομάδα ανταρτών με την οποία να συμφωνεί ιδεολογικά(!) -βλέπετε οι εκατοντάδες αναμείξεις των ΗΠΑ σε όλον τον κόσμο γίνονται πάντα στη βάση… ιδεολογικών συγκλίσεων- και 2) το ότι φοβούνταν ότι η ανοιχτή τους ανάμειξη θα μπορούσε να ευνοήσει την ανάπτυξη εξτρεμιστικών ομάδων (λες και η κρυφή τους ανάμειξη δεν ευνόησε/δημιούργησε τέτοια ανάπτυξη)!
Ουδεμία επίσης νύξη για τη Διάσκεψη του Παρισιού του 1919 με την ιστορική άρνηση Γαλλίας και Αγγλίας να δημιουργηθεί Κουρδικό κράτος και τις συνέπειες που η απόφασή τους αυτή είχε μέχρι σήμερα και θα έχει για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα στην σταθερότητα της περιοχής. Ούτε μια νύξη για το διαρκές γεωστρατηγικό ενδιαφέρον των ευρωατλαντιστών και των Αράβων συμμάχων τους για την περιοχή, ούτε για τον ρόλο που όλοι αυτοί έπαιξαν και παίζουν στο να καταντήσουν οι ανθρώπινες, οι κοινωνικές και οι πολιτικές υποθέσεις εκατομμυρίων κατοίκων μιας τεράστιας περιοχής του κόσμου λέξη-συνώνυμο της βαθιάς ανεπίλυτης κρίσης: ‘μεσανατολικό”.
Οι δημιουργοί αυτού του προϊόντος-επιτεύγματος αντικειμενικής δημοσιογραφίας που υιοθετείται από ένα υποτιθέμενο αριστερό έντυπο διεθνούς εμβέλειας, δηλώνουν βέβαια μετριοφρόνως στο τέλος ότι το βίντεο αυτό είναι μόνο μια αρχική προσέγγιση του θέματος και παροτρύνουν τον καταναλωτή του να ενημερωθεί περαιτέρω. Το πρόβλημα είναι ότι δυστυχώς η πεντάλεπτη αυτή παρουσίαση έχει κάνει εντωμεταξύ τη δουλειά της, κάνοντας μια μερίδα κόσμου να πιστέψει τα ευρωατλαντικά παραμύθια, ώστε να ανεχτεί τις σχεδιαζόμενες ωμές παρεμβάσεις στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή. Το ευτύχημα είναι ότι οι μισοί θεατές του βίντεο δηλώνουν στο youtube την απαρέσκειά τους, πράγμα αρκετά σπάνιο, για το οποίο αξίζει να συλληπηθούμε τους αυτουργούς.
Παρακολουθείστε λοιπόν το βίντεο και μετά μην ξεχάσετε να γραφτείτε συνδρομητές στον Γκάρντιαν, για του οποίου κάποια παρόμοια δημοσιογραφικά επιτεύγματα έχουμε λυπηθεί και στο παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου