Οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι, Κάτω τα χέρια από την Ειδομένη

Αν πριν από χρόνια έλεγε κάποιος ότι το μικρό χωριό της Ειδομένης θα γινόταν σύνθημα που θα αντηχούσε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, μάλλον θα γελούσαμε. Κι όμως. Έγιναν σύνθημα. Μόνο που από όσες και όσους το φωνάζαμε προχθές, κανένας και καμιά δεν γελούσε.

Ήμα­σταν ορ­γι­σμέ­νες και ορ­γι­σμέ­νοι για τον τρόπο με τον οποίο τα βρώ­μι­κα χέρια ενός κρά­τους, που ξέρει μόνο να κα­τα­στέλ­λει, είχαν απλω­θεί ήδη από τα ξη­με­ρώ­μα­τα στην Ει­δο­μέ­νη, πάνω σε αν­θρώ­πους που είχαν περ­πα­τή­σει χι­λιά­δες χι­λιο­μέ­τρων κι είχαν πε­ρά­σει το Αι­γαίο με όποιο μέσο μπό­ρε­σαν. Ελά­χι­στα βή­μα­τα πριν από τον φρά­χτη που τους εμπό­δι­ζε να συ­νε­χί­σουν το τα­ξί­δι της προ­σφυ­γιάς τους, έπρε­πε να εξα­να­γκα­στούν να μπουν σε λε­ω­φο­ρεία για να κα­τα­λή­ξουν –εκα­το­ντά­δες χι­λιό­με­τρα μα­κριά- σε ένα γή­πε­δο ανί­κα­νο να στε­γά­σει αν­θρώ­πους τα­λαι­πω­ρη­μέ­νους. Κι όλα αυτά, αφού είχε φρο­ντί­σει η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση να απο­μα­κρύ­νει και να προ­σα­γά­γει “εγκαί­ρως” δη­μο­σιο­γρά­φους και φω­το­ρε­πόρ­τερ από την πε­ριο­χή. “Μαύρο” και στην Ει­δο­μέ­νη, λοι­πόν. 

Η αγα­νά­κτη­ση ήταν αρ­κε­τή για να αντα­πο­κρι­θούν στο κά­λε­σμα της Αντι­ρα­τσι­στι­κής Πρω­το­βου­λί­ας Θεσ­σα­λο­νί­κης -μέσα στις λίγες ώρες που με­σο­λά­βη­σαν- πε­ρί­που 800 άν­θρω­ποι της αρι­στε­ράς και του αντι­ρα­τσι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Αξί­ζει να ση­μειω­θεί πως ήταν και η μο­να­δι­κή δια­μαρ­τυ­ρία πα­νελ­λα­δι­κά, που ορ­γα­νώ­θη­κε τόσο γρή­γο­ρα, σαν άμεση απά­ντη­ση στη βίαιη εκ­κέ­νω­ση της Ει­δο­μέ­νης τα ξη­με­ρώ­μα­τα της ίδιας μέρας.

«Οι με­τα­νά­στες είναι αδέρ­φια τα­ξι­κά,

στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης ποτέ και που­θε­νά»

Παρά τον σχε­τι­κά μικρό αριθ­μό της η πο­ρεία κυ­ριαρ­χού­νταν από συν­θή­μα­τα αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς τους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες, από συν­θή­μα­τα για τα σφα­γεία των ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων όπου γης, για τον εχθρό που δεν κρύ­βε­ται πίσω από τον κάθε Ξένο, όπως θα ήθελε μια “βο­λι­κή” εθνι­κή αφή­γη­ση, αλλά στρογ­γυ­λο­κά­θε­ται στις τρά­πε­ζες και τα υπουρ­γεία πρώτα και κύρια της ίδιας μας της χώρας. 

Η έντα­ση δεν έλει­ψε. Μόλις η πο­ρεία πλη­σί­α­σε τα γρα­φεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ –με το οι­κείο πλέον σε κάθε κι­νη­το­ποί­η­ση σκη­νι­κό της “προ­στα­σί­ας” τους από αστυ­νο­μι­κές δι­μοι­ρί­ες – άρ­χι­σαν να εκτο­ξεύ­ο­νται κόκ­κι­νες μπο­γιές. Τα μέχρι εκεί­νη την ώρα αναμ­μέ­να φώτα στα πα­ρά­θυ­ρα έσβη­σαν. Συ­νε­τό. Είναι κα­λύ­τε­ρα να μη δί­νεις στόχο. Του­λά­χι­στον όχι όταν οι ίδιες οι πρά­ξεις σου φω­νά­ζουν πε­ρισ­σό­τε­ρο. Και φω­νά­ζουν αδι­κία. Και τα­ξι­κή με­ρο­λη­ψία σε βάρος των αδυ­νά­των και των λι­γό­τε­ρο ευ­νοη­μέ­νων. Και το ότι μπο­ρείς να φρά­ζεις το δρόμο σε αν­θρώ­πους, αρκεί να δια­κι­νού­νται ανε­νό­χλη­τα τα εμπο­ρεύ­μα­τα.

Και τότε ξέ­ρεις ότι οι μέρες αυτών που κλέ­βουν “του φτω­χού τ’ αρνί”, είναι με­τρη­μέ­νες. rproject.gr