Περίπου 48.000 πρόσφυγες και μετανάστες εξακολουθούν να βρίσκονται αποκλεισμένοι στην ηπειρωτική Ελλάδα, πολλοί εξ’ αυτών σε τρομακτικές συνθήκες σε καταυλισμούς που λειτουργούν από το κράτος, καθώς τα σύνορα κατά μήκος της Ευρώπης παραμένουν κλειστά για αυτούς. Χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά αντιμετωπίζουν ένα πολύ αβέβαιο μέλλον με ελάχιστες διαθέσιμες πληροφορίες ενώ μαραζώνουν βρισκόμενοι εν αναμονή.
Η Διεθνής Αμνηστία επισκέφτηκε κάποιους από τους καταυλισμούς στην Ελλάδα και κατέγραψε μερικές από τις ιστορίες τους
Περίπου 1.000 άνθρωποι, κυρίως Αφγανοί, ζουν εντός ή εκτός της αίθουσας αφίξεων στο παλαιό αεροδρόμιο στο Ελληνικό, στην Αθήνα. Οι συνθήκες εδώ έχουν βελτιωθεί ελάχιστα τους τελευταίους 6 μήνες. Ο συνωστισμός και η έλλειψη εγκαταστάσεων αποχέτευσης μέσα στο κτίριο κάνουν την κατάσταση αφόρητη. Πολλοί άνθρωποι, αναμεσά τους παιδιά, έγκυες γυναίκες και ηλικιωμένοι, κοιμούνται σε σκηνές έξω από το κτίριο αναζητώντας μια στοιχειώδη ιδιωτικότητα.
© Amnesty International/Giorgos Moutafis
Η Zeinab και η μητέρα της Pari είναι πρόσφυγες από το Αφγανιστάν. Η Pari έχει διαγνωστεί με άνοια. Δεν κατάφεραν να βρουν κάπου αλλού να μείνουν στην Αθήνα με αποτέλεσμα η οικογένεια να κοιμάται καταγής έξω από το παλιό αεροδρόμιο στο Ελληνικό.
© Amnesty International/Giorgos Moutafis
Ο τρίχρονος Ismail ζει σε μια σκηνή έξω από το παλιό αεροδρόμιο στο Ελληνικό, στην Αθήνα, με τους γονείς και τους δύο μεγαλύτερους αδελφούς του. Η οικογένεια διέφυγε από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Παιδιά όπως ο Ismail περνούν την περισσότερη ώρα έξω από το εγκαταλελειμμένο κτίριο, σε ένα μέρος γεμάτο κινδύνους για την υγεία τους.
© Amnesty International/Giorgos Moutafis
Περίπου 1.000 πρόσφυγες και μετανάστες παραμένουν στο λιμάνι του Πειραιά, στην Αθήνα. Πολλοί διαμένουν κάτω από μια γέφυρα και δήλωσαν στη Διεθνή Αμνηστία πως τη νύχτα είναι πολύ σκοτεινά και πως δεν νιώθουν ασφαλείς.
© Amnesty International/Giorgos Moutafis
«Ήρθαμε εδώ για να γίνουν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματά μας. Η προσδοκία μας ήταν να στείλουμε τα παιδιά μας στο σχολείο και είμαστε εντέλει εδώ, ζώντας μια κόλαση». Η Shiri, πρώτη από τα αριστερά στην φωτογραφία με την Κουρδική οικογένεια, διέφυγε από τον πόλεμο στη Συρία. Έφτασαν στην Ευρώπη στις 20 Μαρτίου, μόλις δύο ημέρες μετά την εφαρμογή της «συμφωνίας» ΕΕ-Τουρκίας. Παρέμειναν έναν μήνα υπό κράτηση στη Λέσβο, αλλά εξαιρέθηκαν από τη διαδικασία επιστροφής στην Τουρκία καθώς κάποια μέλη της οικογένειας έχουν χρόνια προβλήματα υγείας. Όταν έφτασαν στην Αθήνα δεν μπορούσαν να βρουν κάπου αλλού να μείνουν παρά στο λιμάνι του Πειραιά.
© Amnesty International/Giorgos Moutafis
Η Kosar ταξίδεψε στην Ελλάδα από το Πακιστάν με τον αδελφό της, τη νύφη της και την ενός έτους ανιψιά της (που κοιμάται στη φωτογραφία). Μας λέει πως δραπέτευσαν από τις βόμβες στην πατρίδα της και πως θέλει να μείνει στην Ελλάδα. Όμως για την ώρα, κοιμούνται καταγής κάτω από μια γέφυρα στο λιμάνι του Πειραιά. Λέει πως κανείς δεν τους προσέφερε ένα καλύτερο καταφύγιο.
© Amnesty International/Giorgos Moutafis
«Ξέφυγα από τον θάνατο. Ήρθα στην Ευρώπη γιατί δεν είχαμε άλλη επιλογή». Ο Hassan από την Συρία βρίσκεται στον Πειραιά, όπου κοιμάται καταγής, εδώ και πέντε μήνες. Δήλωσε στη Διεθνή Αμνηστία πως είχε υποστεί βασανιστήρια τη Συρία και πως έπρεπε να φύγει.
© Amnesty International/Giorgos Moutafis
Η Nadia, ο Hassan και ο φίλος τους Mohamed περνούν αρκετή ώρα μαζί. Οι τρεις Σύριοι συναντήθηκαν στο λιμάνι του Πειραιά, στην Αθήνα. Δεν γνωρίζουν τι θα τους συμβεί στη συνέχεια. Προσπάθησαν να μετακινηθούν σε άλλους καταυλισμούς που διαθέτουν containers αλλά επέστρεψαν πίσω γιατί όλοι οι χώροι είναι γεμάτοι.
© Amnesty International/Giorgos Moutafis
Ο καταυλισμός προσφύγων της Μαλακάσας απέχει 40χλμ από την Αθήνα. Περίπου 1.000 άνθρωποι είναι αποκλεισμένοι εδώ, οι περισσότεροι εξ’ αυτών Αφγανοί. Ο καταυλισμός είναι αποκομμένος από τα πάντα. Πολλοί δεν έχουν τα λεφτά για να ταξιδέψουν στην πόλη με το τρένο με αποτέλεσμα να μην έχουν φύγει από τον καταυλισμό για περισσότερο από δύο ή τρεις μήνες. Δήλωσαν στη Διεθνή Αμνηστία «Δεν υπάρχει τίποτα εδώ, δεν είναι ασφαλής χώρος. Έχουμε δει φίδια και δεν υπάρχει φωτισμός κατά τη διάρκεια της νύχτας».
© Amnesty International/Giorgos Moutafis
Ο Eltaf είναι επτά ετών και διέφυγε από το Αφγανιστάν. Είναι παγιδευμένος στον προσφυγικό καταυλισμό της Μαλακάσας όπου δεν υπάρχει σχολείο. Προσπαθεί να μάθει αγγλικά με τη βοήθεια εθελοντών και ΜΚΟ όταν επισκέπτονται τον καταυλισμό.
© Amnesty International/Giorgos Moutafis
Ο προσφυγικός καταυλισμός της Softex βρίσκεται στην βιομηχανική περιοχή της Σίνδου, κοντά στη Θεσσαλονίκη. Φιλοξενεί περισσότερους από 1.800 ανθρώπους από τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και το Μαρόκο, ανάμεσά τους 500 παιδιά.
Με τα συρματόπλεγμα να διαχωρίζει τον καταυλισμό σε διαφορετικά τμήματα, ο χώρος μοιάζει με φυλακή. Οι συνθήκες είναι τρομακτικές και οι πρόσφυγες συχνά βρίσκουν φίδια γύρω από τις σκηνές τους. Οι άνθρωποι εδώ φοβούνται για την ασφάλειά τους καθώς βίαια περιστατικά εξελίσσονται καθημερινά και οι γυναίκες φοβούνται το ενδεχόμενο βιαιοπραγίας.
©Amnesty International/Richard Burton
«Καθημερινά πεθαίνουμε 100 φορές. Ο αερισμός του χώρου δεν είναι καλός, το φαγητό δεν είναι καλό, υπάρχουν μολύνσεις. Ούτε ζώα δεν θα μπορούσαν να ζήσουν εδώ» Ο 26χρονος Yousif Ajaj από τη Συρία ζει στον καταυλισμό της Softex με τη γυναίκα του, που είναι τεσσάρων μηνών έγκυος. «Απλά θέλω να βρω ένα ασφαλές μέρος για να μεγαλώσει το παιδί μου», δήλωσε στη Διεθνή Αμνηστία.
©Amnesty International/Richard Burton
Η Fidan, μια 52χρονη Σύρια κουρδικής καταγωγής από το Αλέππο, φωτογραφίζεται με τα δύο από τα τέσσερα παιδιά της, την Diana και τον Amer, στον καταυλισμό Sinatex. Ο άντρας της Fidan έχει αναγνωριστεί ως πρόσφυγας στη Γερμανία αλλά δεν γνωρίζει πότε θα μπορέσουν να είναι και πάλι μαζί. Όταν μας μίλησε η Fidan δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της: « Στη Συρία (πριν τον πόλεμο) ήταν πολύ όμορφα. Ο άνδρας μου έφερνε τα πάντα για εμένα και τα παιδιά μας… Η ζωή είναι δύσκολη στους καταυλισμούς και μάλιστα χωρίς τον άνδρα μου». Τα παιδιά της δεν έχουν καταφέρει να πάνε στο σχολείο τα τελευταία αρκετά χρόνια. Η Diana μας είπε: «Ο πόλεμος με έκανε να σταματήσω… Υπήρχαν ελεύθεροι σκοπευτές κοντά στο σχολείο μου. Δεν ξέρω να διαβάζω ούτε να γράφω».
©Amnesty International/Richard Burton
«Διέφυγα από τον πόλεμο και βρήκα εδώ μέσα πόλεμο». Η Salwa Al Aji είναι μια 38χρονη πρώην δασκάλα από τη Δαμασκό που τώρα μένει στον καταυλισμό της Softex. Ταξίδεψε με τα τρία από τα παιδιά της και τον άντρα της, ο οποίος δεν μπορεί να περπατήσει εξαιτίας κήλης του µεσοσπονδυλίου δίσκου. Εκείνη έχει προσπαθήσει να στήσει ένα σχολείο μέσα στον καταυλισμό αλλά δεν υπάρχουν βιβλία, ενώ φοβάται και για τους διαπληκτισμούς που λαμβάνουν χώρα σε καθημερινό επίπεδο. «Δεν ήθελα να φύγω από τη Συρία αλλά το σπίτι μας καταστράφηκε… Ο άντρας μου είναι πολύ άρρωστος και χρειάζεται επέμβαση, κάτι που δεν μπορεί να γίνει εδώ», μας δήλωσε.
©Amnesty International/Richard Burton
Ο 47χρονος πρώην ράφτης Yusuf Adaas τραυματίστηκε στο Αλέππο και έχασε το δεξί του πόδι. Ζει στον καταυλισμό της Νέας Καβάλας μαζί με την γυναίκα και τα τρία παιδιά τους και θα ήθελε να πάει στη Γερμανία για να υποβληθεί σε επέμβαση. Η ζωή πάνω σε αναπηρικό αμαξίδιο μέσα στον καταυλισμό είναι πολύ δύσκολη για αυτόν. Ωστόσο, δηλώνει πως η πιο οδυνηρή συνέπεια του πολέμου είναι πως οι γιοι του δεν έχουν καταφέρει να πάνε στο σχολείο εδώ και έξι χρόνια. «Η μάθηση είναι σαν διαμάντι. Ποτέ δεν είναι αρκετή», μας λέει.
©Amnesty International/Richard Burton
«Δεν πάει άλλο, να ζεις σε μια σκηνή για έξι μήνες, πρώτα στην Ειδομένη και τώρα εδώ στηSinatex». Ο Email Hussen είναι ένας 29χρονος Σύριος γιατρός, κουρδικής καταγωγής, που διέφυγε του πολέμου για να μην αναγκαστεί να πολεμήσει ως στρατιώτης. Ταξίδεψε με την μητέρα του από τη Συρία προς την Ελλάδα αλλά αισθάνεται απομονωμένος. «Θέλω να φύγω από την Ελλάδα, θέλω να συναντήσω τα αδέλφια μου. Μου λείπουν πάρα πολύ. Μου λείπουν οι ασφαλείς ημέρες που ζούσαμε στη Συρία», δήλωσε στη Διεθνή Αμνηστία.
©Amnesty International/Richard Burton
Ο Didar και η Fatma είναι ένα ζευγάρι Σύριων με κουρδική καταγωγή από το Αλέππο που τώρα ζουν στον προσφυγικό καταυλισμό της Softex. Η Fatma είναι πέντε μηνών έγκυος και ο Didar πηγαίνει με το ποδήλατο κάθε μέρα 40 λεπτά απόσταση μέχρι τη Θεσσαλονίκη για να της φέρει υγιεινή τροφή. Μοιράζονται μια σκηνή μέσα σε μια αμυδρά φωτισμένη αποθήκη, μαζί με την μητέρα και τον αδελφό της Fatma. Ο Didar λέει: « Η ζωή στην Ειδομένη ήταν άσχημη, αλλά όχι τόσο άσχημη….(εκεί) μπορούσες να μείνεις μόνος σου στο δάσος χωρίς κανείς να σε βλέπει ή να σε αγγίζει. Μπορούσες να μετακινήσεις τη σκηνή σου.. στη Softex είναι σαν να ζεις μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο», μας είπε.
©Amnesty International/Richard Burton
οκ να δεχτω Σύριους Αφγανους Ιρακινους γιατι εχουν εμφυλιο η η Ελλαδα συνφωνα με το σπαρτακο του αργυριου εκανε πολεμο με μπουλντόζες στο αφγανισταν η επιδι δινουμε τον αραξο στο νατο αλλα οι μαροκινοι τι δουλεια εχουν εδώ ως τι ερχονται
ΑπάντησηΔιαγραφή