Έχει μια σημασία, μαζί με τις καταιγιστικές εξελίξεις στην Τουρκία, το γεγονός πως το τουρκικό υπουργείο Δικαιοσύνης υπέβαλε το αίτημα με βάση τη συμφωνία έκδοσης που έχει συναφθεί μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας. Αλλά και στο πλαίσια του πλέγματος των αντιτρομοκρατικών νομοθεσιών.
Παράλληλα το τουρκικό κράτος με επικεφαλή τον Ερντογαν βλέπουμε να «διαπραγματεύεται» με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ με τους μεν να επιζητούν την ανάδυση της θανατικής ποινής με πρόσχημα την τιμωρία των πραξικοπηματιών και τους δε να βαυκαλίζονται τους σοκαρισμένους ανθρωπιστές ενώ παράλληλα προσπαθούν να διαφυλάξουν την επαναπροώθηση των προσφύγων στην Τουρκία. Η ΕΕ επίσης συνεχίζει να θεωρεί την Τουρκία ως βασική υποψήφια χώρα προς ένταξη αφού τονίζει πως υφίστανται κοινές προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν ενώ οι ΗΠΑ δηλώνουν σαφώς την στήριξή τους ''στην νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση'' της Τουρκίας. Στο σημείο αυτό να τονίσουμε ότι δεν είχε περάσει πολύς καιρός μετά την συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία πριν το πραξικόπημα που καθιστούσε την Τουρκία ασφαλή τρίτη χώρα για την επαναπροώθηση των προσφύγων, η διαχείριση πάντως του προσφυγικού φαίνεται να αποτελεί βασικό χαρτί διαπραγμάτευσης του τουρκικού κράτους.
Ήδη από τις 16 Ιουλίου, «κυβερνητικές διαρροές», διαβεβαίωναν ότι «θα τηρηθεί η προβλεπόμενη διαδικασία». Προεξοφλούσαν, βέβαια, ταυτόχρονα, ότι «δύσκολα θα αποτραπεί η έκδοσή τους». Αυτή είναι η αλήθεια του αστικού Δικαίου που διέπει τις εσωτερικές, και εξωτερικές υποθέσεις κάθε κράτους, τις διακρατικές και διεθνείς συμβάσεις και τους κανόνες τους: η αναγωγή των νόμων σε «προβλεπόμενες διαδικασίες», όπου τα ανθρώπινα, τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, οι αρχές της «αλληλεγγύης» και του «ανθρωπισμού» είναι ένα υπολογισμένο μέγεθος στην εξίσωση των εθνικών/υπερεθνικών συμφερόντων της κυριαρχίας. Υπολογισμένο μέγεθος, προεξοφλημένο, στην κλίμακα του «κόστους» και των «ωφελειών» κάθε εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας.
Για το ελληνικό κράτος και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η κλίμακα μιας τέτοιας cost-benefit ανάλυσης ξεκινάει από την ασαφή «τήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» κι έναν αφηρημένο ανθρωπισμό («να μην κινδυνέψει η ζωή των στρατιωτικών») για να καταλήξει στα πολύ συγκεκριμένα δεδομένα των διακρατικών συμφωνιών, της συμμετοχής στα περιφερειακά συστήματα ασφαλείας των Βαλκανίων και της Μ. Ανατολής, στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, των διπλωματικών ισορροπιών.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ελληνικό κράτος και η κυβέρνηση στηρίζει το καθεστώς Ερντογάν, τη Χούντα της Αιγύπτου, το κράτος Τρομοκράτη Ισραήλ, εγγυάται την ασφάλεια της Βουλγαρίας, υπερασπίζεται (με το αζημίωτο) ένοπλα -σαν διεθνής ΜΑΤατζής- την ιμπεριαλιστική ομαλότητα σε 15 σημεία του πλανήτη. Και δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που το ελληνικό κράτος διαδραματίζει αυτό το ρόλο αρκεί μόνο να σκεφτούμε ότι το σήριαλ της απέλασης των 8 πραξικοπηματιών αποτελεί άλλο ένα στιγμιότυπο της διαρκούς και αγαστής συνεργασίας τουρκικού και ελληνικού κράτους και των μυστικών υπηρεσιών τους ΕΥΠ-ΜΙΤ αντίστοιχα. Όλοι θυμόμαστε το παράδειγμα του Οτσαλάν και την τακτική που ακολούθησε το ελληνικό κράτος υπό τις υποδείξεις του Πάγκαλου. Αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας. Ο «διεθνισμός» τους (και η φράση θα έπρεπε να είναι εκτός εισαγωγικών) είναι αποφασιστικός και ξεκάθαρος, όπως δεν έχει καταφέρει -αν και θα έπρεπε- να κάνει το εργατικό κίνημα. Για την κρατική συγκρότηση ο εχθρός είναι στην ίδια της τη χώρα: είναι ο εσωτερικός εχθρός-λαός. Βασικό χρέος τους είναι η στήριξη κάθε καθεστώτος κυριαρχίας επί των υπηκόων του ενάντια σε ό,τι το απειλεί. Πρώτα και κύρια για τη διασφάλιση των όρων της δικής τους υπεράσπισης.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ακόμα, ότι το ελληνικό κράτος, μαζί με την Ε.Ε., των ΟΗΕ και τους υπόλοιπους διεθνείς οργανισμούς, έχει ήδη νοηματοδοτήσει εκ νέου και έχει υπερβεί τις συνθήκες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις διεθνείς συμβάσεις, απελαύνοντας κατά εκατοντάδες και χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες
Μέσα σε ένα γενικευμένο χαμηλής έντασης παγκόσμιο πόλεμο εναντίον των δυνάμεων της εργασίας και σε έναν άτυπο εμφύλιο πόλεμο σε ολόκληρη την Ευρώπη (τα επεισόδια του οποίου βλέπουμε από την κατάσταση πολιορκίας στη Γαλλία και τον υβριδικό πόλεμο στην Ουκρανιά ως το δημοψήφισμα στο Η.Β. και τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό στην Ελλάδα), ο διαρκής εμφύλιος πόλεμος στην Τουρκία είναι ένα ακόμα επεισόδιο του αντιτρομοκρατικού πολέμου ως δόγματος ασφαλείας: Το κυρίαρχο τουρκικό κράτος του Ερντογάν στρέφεται εναντίον μέρους του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος που έχασε στο «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» των κυρίαρχων τάξεων, για να μπορεί να στραφεί ακόμα πιο αποτελεσματικά εναντίον προσφύγων, μειονοτήτων και κοινωνικών κινημάτων που αμφισβητούν τη συντριβή του κόσμου της εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις και το άγριο ξεπούλημα. Η εκδικητικότητα του Ερντογάν με την λωρίδα παραγωγής δικών και καταδικών, την εκκαθάριση των ενόπλων δυνάμεων, την απόλυση χιλιάδων υπαλλήλων του κρατικού μηχανισμού, η επίθεση στην Αριστερά και σε κάθε έννοια ελευθεροτυπίας αποσκοπεί στην ενίσχυση του καθεστώτος Ερντογάν, στην αντιδραστική αναδιάρθρωση του αστικού συστήματος εξουσίας, απαραίτητων όρων για την ικανοποίηση των Νεοοθωμανικών τους βλέψεων.
Όποιο κι αν είναι, λοιπόν, το σκεπτικό της έκδοσης (ή μη) των τούρκων στρατιωτικών -δημοκρατικό / ανθρωπιστικό ή κυνικό / τυπικό - η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, σε συνέχεια του κράτους, έχει σαφώς διαλέξει πλευρά: Αντιτρομοκρατία, Ασφάλεια, Κυριαρχία, Αντιεξέγερση.
Για την Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση, λοιπόν, είναι ξεκάθαρο:
1) Είναι πρώτα πολιτικός και δευτερευόντως ανθρωπιστικός ο λόγος για τον οποίο μας ενδιαφέρει η τύχη των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών, που στράφηκαν ένοπλα εναντίον των λαών του γειτονικού κράτους για μια ακόμη φορά. Οι πραξικοπηματίες αυτοί, στόχο και πρόταση είχαν μια άλλη διευθέτηση του πολέμου του κράτους και του κεφαλαίου ενάντια στις υποτελείς τάξεις. Είναι εγκληματίες ενάντια στους λαούς της Τουρκίας, τις μειονότητες, τα κινήματα και τον κόσμο της εργασίας. Μέχρι χθες ήταν μέρος, επικεφαλής και αρχιτέκτονες των εκκαθαρίσεων και των βομβαρδισμών της Τουρκίας ως συνεργάτες του Ερντογάν. Δυστυχώς γι' αυτούς, οι τούρκοι στρατηγοί, που αθωώθηκαν από τον Ερντογάν για το σχεδιασμό του πραξικοπήματος «Εργκενεκόν», πήραν αποστάσεις από την παράτολμη πρακτική τους. Τα συμβόλαια πάντα τηρούνται μεταξύ των «μαφιόζων»…
Ένας εμφύλιος διεξάγεται ανοιχτά για τη νομή της εξουσίας μεταξύ μερίδων των κυριάρχων, σαν εσωτερικός εμφύλιος των προλεταρίων με βαρύ τίμημα. Η μεγαλειώδης λαϊκή κινητοποίηση της 15ης Ιουλίου, που έδειξε ότι η κίνηση των μαζών μπορεί να παραλύσει ακόμα και κομμάτια των πιο θωρακισμένων κρατικών μηχανισμών, δεν αρκεί (μπορεί ακόμα να γίνει και «ταφόπλακα» για τους καταπιεσμένους) αν δεν ξεφύγει από το όριο της παλλαϊκής άμυνας, της υπεράσπισης ενός λειψού κοινωνικού συμβολαίου και της σύγχρονης ολοκληρωτικής αστικής δημοκρατίας, του ενός δόγματος ομαλότητας, άμυνας και ασφάλειας έναντι του άλλου. Οι συνέπειες αυτής της διαπίστωσης είναι ήδη τραγικές για τους λαούς της Τουρκίας. Αυτή την στιγμή στην χώρα του Ερντογάν έχουμε μια οξεία μορφή «κοινοβουλευτικής χούντας», με ότι σημαίνει αυτό σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Σε αυτή, το ξεκαθάρισμα απέναντι στους πραξικοπηματίες είναι δευτερεύον σε σχέση με το ξεκαθάρισμα απέναντι στις κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις. Και εμείς, πιστεύουμε το αντίστοιχο. Οι αντιθέσεις μεταξύ τους είναι απλώς δευτερεύουσες σε σχέση με τον δικό μας πόλεμο απέναντι σε όλους τους μηχανισμούς αστικής σταθεροποίησης.
2) Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν γίνεται χωρίς το μπλοκάρισμα της κρατικής πολεμικής μηχανής από το ίδιο το εργατικό κίνημα με αιχμή το κομμάτι που καλείται να σηκώσει τα όπλα ενάντια στην τάξη του: τους φαντάρους. Εργατικό και αντιπολεμικό κίνημα από κοινού, σε ένα ενιαίο ρεύμα ανατροπής, μπορούν μόνο να σταματήσουν τη βασική ουσία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όποτε αυτή απειλείται: την κατάσταση εξαίρεσης σαν διαρκή ομαλότητα και τον ολοκληρωτισμό σαν εθνική κοινοβουλευτική νομιμότητα.
Με λίγα λόγια, είναι ακόμα πιο σαφές. Το προλεταριάτο στην Τουρκία, οι αγωνιζόμενοι λαοί και οι κοινότητες αγώνα αντιμετωπίζουν ένα διπλό εχθρό: τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό του (κάθε) Ερντογάν ή τον εμπόλεμο ολοκληρωτισμό των Στρατηγών. Πίσω τους βρίσκονται διαφορετικές μερίδες των κυρίαρχων τάξεων και του κεφαλαίου, με τεράστιες διαφορές, αλλά ένα κοινό στόχο: το τσάκισμα των αντιστάσεων για την απρόσκοπτη επιβολή των όρων κερδοφορίας και κυριαρχίας τους. Άρα, λοιπόν, έχουν ένα διπλό καθήκον: την ανατροπή της κυβέρνησης Ερντογάν και το τσάκισμα του στρατιωτικού κατεστημένου, ανοίγοντας το δρόμο για την αντικαπιταλιστική ανατροπή και την κοινωνική χειραφέτηση.
3) Δεν είμαστε με τις ίσες αποστάσεις. Έχουμε πάρει θέση, υπέρ του ενός πόλου του κοινωνικού πολέμου που διεξάγεται, διαρκώς με νέους όρους και νέα ποιότητα, εδώ και στην Τουρκία ή σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Οι μόνοι/ες που έχουμε να υπερασπιστούμε ή ενώπιων τους να λογοδοτήσουμε είναι οι αγωνιζόμενοι λαοί και τα κινήματα. Είμαστε καταπιεσμένοι και είμαστε με τους καταπιεσμένους απέναντι στους διεθνείς οργανισμούς, τα κράτη, τους στρατούς, τους μηχανισμούς ασφαλείας, τους εθνικούς και τους διεθνείς νόμους τους.
Αυτό ισχύει τόσο για τα (έκτακτα ή μη) στρατοδικεία ή τα δικαστήρια όσο και για τους διεθνείς θεσμούς. Το διεθνές δικαστήριο της Χάγης, πχ, και η δίκη της Νυρεμβέργης, για εμάς δεν ήταν τελικά τίποτ' άλλο από μια διαδικασία σταθεροποίησης του μεταπολεμικού κόσμου, απαραίτητο συμπλήρωμα στις συνθήκες της Γιάλτας και του Μπρέτον Γουντς. Μήπως ήταν κάτι διαφορετικό οι «δίκες της Χούντας» και η «αποχουντοποίηση» στην μεταπολιτευτική Ελλάδα;
4) Το αίτημα της έκδοσης των στρατιωτικών από την Τουρκία γίνεται ώστε να δικαστούν με την κατηγορία εχθρικών πράξεων ενάντια στο καθεστώς. Ακόμα χειρότερα, θα επιχειρηθεί να δικαστούν ως τρομοκράτες, βάζοντας ένα ακόμη λίθο στο οικοδόμημα του αντιτρομοκρατικού πολέμου και στη γενίκευση της έννοιας του τρομοκράτη: από τα κινήματα αμφισβήτησης της καπιταλιστικής κυριαρχίας ως τους μετανάστες, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που χαρακτηρίζονται κατά το δοκούν «τρομοκράτες» οι περιπτώσεις από τον ISIS ως τα ένοπλα κινήματα αμφισβήτησης της κρατικής κυριαρχίας. Όλα σε ένα «κουβά», όπου πάντα ο κυρίαρχος θα ταξινομεί, θα επιλέγει και θα νοηματοδοτεί. Εδώ έγκειται και η σημασία της ανάδυσης της θανατικής ποινής από πλευράς του τουρκικού κράτους την ίδια στιγμή που χιλιάδες Κούρδοι σφαγιάζονται σε όλη τη χώρα. Είναι η κερκόπορτα που θα ανοίξει προκειμένου να εκκαθαριστούν, φυσικά και συμβολικά, αυτοί που απειλούν την σταθερότητα της κυριαρχίας του: σαν παράδειγμα προς αποφυγή για τις γενιές που έρχονται… Σαφώς, αυτό θα συνοδευτεί από σειρά νόμων του αντιτρομοκρατικού πολέμου, με σκοπό πρώτα την ποινικοποίηση και ύστερα την εξόντωση οποιασδήποτε απειλής μπορεί να θεωρηθεί επικίνδυνη από τις αρχές της καπιταλιστικής κυριαρχίας.
Υπό αυτή την έννοια, είναι μια καλή ευκαιρία για ολόκληρο το διεθνές και περιφερειακό σύστημα ασφαλείας να ξεκαθαρίσει κάποιους λογαριασμούς του με αγωνιστές και αγωνίστριες (και) σε αυτό το σημείο του πλανήτη. Είναι μια ιδανική ευκαιρία να νομιμοποιηθούν, για παράδειγμα, οι -τότε καταδικαστέες- απαγωγές πολιτικών προσφύγων και αγωνιστών, να αντιστραφούν οι αθωωτικές δικαστικές αποφάσεις και να ξαναγραφτεί το δίκαιο σύμφωνα με τους νέους κανόνες εμπλοκής του κοινωνικού πολέμου. Ο πραγματικός εχθρός και στόχος αυτής της πολιτικής ήδη φαίνεται πως είναι οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες - σκοπός να ανοίξει ο δρόμος της απέλασής τους. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε, ακόμα κι αν χρειαστεί μια πράξη πολέμου από τη μεριά μας. Ή, ίσως, κυρίως γι' αυτό.
5) Απαιτούμε λοιπόν να λογοδοτήσουν οι Τούρκοι αξιωματικοί για τα διαρκή εγκλήματά τους ενάντια στους λαούς της Τουρκίας, για τις επιθετικές επεμβάσεις τους ενάντια στους λαούς της Συρίας, για την διεθνή επιχειρηματική και στρατιωτικοπολιτική διαπλοκή τους. Είναι ακριβώς αυτού του τύπου τα εγκλήματα στα οποία είναι εξίσου ένοχοι, με τους πραξικοπηματίες, αυτοί που κυβερνούν σε Ελλάδα και Τουρκία και όχι μόνο. Είναι εγκλήματα που θα συγκαλυφθούν απροκάλυπτα για να μείνει μόνο το πέπλο της καταπίεσης και της βαρβαρότητας σαν αυτό που είναι παντού στον κόσμο σήμερα: μια δολοφονική νομιμότητα.
Σε τέτοιες δίκες, που εκτελούνται ή προετοιμάζονται, κάποιοι πραξικοπηματίες θα καταδικαστούν και ίσως κάποιοι αμνηστευτούν (ανάλογα με τους συμβολισμούς ή τη χρησιμότητά τους). Για εμάς, όμως η μόνη πραγματική αμνήστευση είναι η αποκατάσταση της προλεταριακής μνήμης και του παρελθόντος των καταπιεσμένων. Είναι το τσάκισμα όσων καταπιέζουν και σκοτώνουν στο όνομα της διατήρησης του status quo. Δε θέλουμε να εκδικηθούμε για να «ξεκαθαρίσουμε». Θέλουμε να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας με το ancient regime της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και τους φύλακές του για να απελευθερωθούμε και να απελευθερώσουμε.
Η μόνη δίκαιη δίκη για τους πραξικοπηματίες είναι αυτή όπου θα κάτσουν μαζί με τον Ερντογάν στα εδώλια μιας λαϊκής δικαιοσύνης, ως ένοχοι για εγκλήματα κατά των αγωνιζόμενων λαών και της ελευθερίας τους. Εννοείται πως κάτι τέτοιο δεν θα κάνει η αστική δικαιοσύνη, είτε αυτή ελέγχεται από τον Ερντογάν είτε από το στρατιωτικό κατεστημένο. Ούτε πρόκειται να το κάνει το διεθνές δίκαιο ή τα διεθνή δικαστήρια. Γιατί μέτρο τους, πάντα νοηματοδοτημένο από τον κυρίαρχο, είναι η διευθέτηση και η ταξινόμηση αυτών που θα εξασφαλίσουν τη νομικοπολιτική και ένοπλη Pax Capitalista. Δεν μπορούν να απαντήσουν ούτε οι μηχανισμοί εξομάλυνσης που υπάρχουν ή θα βρεθούν για την εγγύηση της συνέχειας του κράτους και της επαναφοράς του στην έννομη κρατική τάξη, όσες εκκαθαρίσεις κι αν γίνουν. Οι λαοί και οι φαντάροι είναι οι αναλώσιμοι των στρατιωτικοπολιτικών επιχειρήσεων - είτε εθνικών είτε διεθνών.
6) Ειδικά σήμερα, που ο πόλεμος τείνει να γίνει πιο κοινωνικοποιημένος από ποτέ, το άσυλο είναι ένα δικαίωμα που ανήκει μόνο στους αγωνιζόμενους λαούς, στους αποκλεισμένους και τους φτωχούς, στους μαχητές της ελευθερίας. Δεν μπορεί να ανήκει στη δικαιοδοσία των μηχανισμών της κρατικής νομιμότητας και σταθερότητας. Δεν μπορεί να είναι εργαλείο διαπραγμάτευσης ανταλλαγμάτων στις διπλωματικές σχέσεις και τις διακρατικές συμφωνίες. Ούτε μπορεί να είναι εργαλείο δημιουργίας πειθήνιων πληθυσμών και εξαθλιωμένων εργατικών δυναμικών.
Υπάρχει μια σαφής και ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στους πραξικοπηματίες που ζητούν άσυλο ή τον Ερντογάν -που για 3 περίπου ώρες, στο προεδρικό αεροπλάνο, σίγουρα ένιωθε όπως ο Μπεν Αλί ή ο Μουμπάρακ- και στα εκατομμύρια των προσφύγων του πολέμου και της φτώχειας ή στους κούρδους και τούρκους αντάρτες και αγωνιστές που έχουν ζητήσει άσυλο στην Ελλάδα ή αλλού.
Οι μεν είναι εχθροί της ελευθερίας των ανθρώπων και υπηρέτες της ελευθερίας των εμπορευμάτων, οι δε είναι μέρος του δικού μας κόσμου που την έχει ανάγκη πιο πολύ από ποτέ. Οι μεν είναι κυρίαρχοι φορείς των κρατών, των στρατών και της εκμετάλλευσης, οι δε έχουν ανάγκη την προστασία από τους στρατούς, τα κράτη, τους πολέμους και την εξαθλίωση.
Ακριβώς, όμως, γι' αυτό τον λόγο δεν μπορούμε να κάνουμε μια επιλογή ανάμεσα σε ένα δεδικασμένο και ένα άλλο. Ανάμεσα στο δεδικασμένο της απρόσκοπτης έκδοσης αγωνιστών και προσφύγων (σα να ήταν το ίδιο με εγκληματίες πολέμου και πραξικοπηματίες ή έκπτωτους καταπιεστές) και στο δεδικασμένο της παροχής ασύλου σε εχθρούς του λαού σαν εργαλείο κρατικής πολιτικής.
Η μη έκδοση των πραξικοπηματιών στην Τουρκία είναι μέτρο για την υπεράσπιση του απροϋπόθετου δικαιώματος στο άσυλο των αγωνιστών και των προσφύγων.
Η μη χορήγηση πολιτικού ασύλου είναι μέτρο για την υπεράσπιση των αγώνων ενάντια σε κεφάλαιο, κράτη και πολέμους, ως παράδοση των καταπιεσμένων και χειραφετητική πολιτική.
Για τις ανάγκες των κρατικών πρακτικών υπάρχει και το παράδειγμα της Σουηδίας, της οποίας η υπηρεσία ασύλου (Migrationsverket) έδωσε άσυλο για ανθρωπιστικούς μόνο λόγους σε 11 -αντίστοιχα- τούρκους στρατιωτικούς κατατάσσοντάς τους στις «ομάδες υψηλού κινδύνου»1. Βέβαια, η εγγύτητα της «κρισιμότητας» των αποφάσεων είναι μεγαλύτερη για τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό στην Ελλάδα απ' ότι στο σουηδικό καθεστώς.
Για εμάς, όμως, τίποτα λιγότερο ή περισσότερο δεν χρειάζεται παρά ο εγκλεισμός τους σε κελιά αντίστοιχα με αυτά των Συνταγματαρχών της δίκης μας Χούντας, όμοιων με αυτά που έπρεπε να έχουν κλειστεί οι εμπνευστές της Χούντας του Εβρέν, της «Κόκκινης Προβιάς» και των δικτύων «Stay Behind». Ώσπου να δικαστούν οριστικά από τα απελευθερωτικά όργανα των αγωνιζόμενων λαών.
Δεν θα επιτρέψουμε την de facto επιβολή της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας
στην αποπολιτικοποίηση των κοινωνικών και λαϊκών αγώνων,
τη μετατροπή τους σε ποινικά εγκλήματα.
Ταξική διεθνιστική αλληλεγγύη ανάμεσα στους αγώνες των λαών της Ελλάδας, της Τουρκίας, των Κούρδων, των μεταναστών.
Κοινό διεθνιστικό εργατικό κίνημα και στις δύο πλευρές του Αιγαίου
από τη Μέση Ανατολή ως τα Βαλκάνια και από το Μαγκρέμπ ως την Ευρώπη-Φρούριο.
Κίνημα μαζικό μέσα κι έξω από το στρατό σε Ελλάδα και Τουρκία
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Τηλ: 6932 955437
1«Η απόφαση της Σουηδικής κυβέρνησης πουθενά δεν κάνει λόγο για χορήγηση πολιτικού ασύλου, αλλά τους κατατάσσει στις "ομάδες υψηλού κινδύνου", υποστηρίζοντας ότι δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τις πολιτικές πεποιθήσεις των ανθρώπων αυτών, αλλά και εάν τις γνώριζε, δεν δύναται να εκδώσει ξένο πολίτη ο οποίος κατηγορείται για τις πεποιθήσεις του»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου