ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΡΒΙΑ
ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΖΟΓΚΡΑΦ
ΕΚΔΟΔΕΙΣ ΚΨΜ
Τα Χαιρετίσματα από τη Σερβία αφορούν την παρουσίαση σε μορφή κόμικς του δράματος του λαού της Γιουγκοσλαβίας που άρχισε με τον πρώτο γύρο του εμφυλίου το 1991, συνεχίστηκε στη Βοσνία με κεντρική αρένα της τραγωδίας το αποκλεισμένο και διαρκώς βομβαρδιζόμενο Σεράγεβο, για να ακολουθήσει η άγρια καταστολή από τις σερβικές δυνάμεις του αλβανικού εθνικισμού στο Κόσσοβο, που έδωσε την αφορμή για το ξέσπασμα των ανθρωπιστικών βομβαρδισμών από το ΝΑΤΟ (1999), με επακόλουθο την απόπειρα εθνοκάθαρσης του Κοσσυφοπεδίου από τον UCK που καταδίωξε την σερβική μειονότητα, και προσπάθησε να επεκτείνει τις συγκρούσεις στη Νότια Σερβία εγείροντας θέμα αλβανικής μειονότητας.
Μέγιστο προσόν του δημιουργού είναι ότι ξεπερνά την σερβική θέαση περί «εθνικών δικαίων», σκιτσάροντας την προσωπική του καθημερινότητα , «κάνοντας κόμιξ την ίδια του τη ζωή», μαζί και ενός ολόκληρου λαού που περιλαμβάνει όλες τις εθνότητες και τις θρησκευτικές εκφράσεις των Γιουγκοσλάβων, που βρίσκονται δέσμιοι του εθνικιστικού παροξυσμού και υφίστανται την από απόσταση ασφαλείας επέμβαση των «ανθρωπιστών» ιμπεριαλιστών, ενώ έχει προηγηθεί μια διαφορετικού είδους πολεμική επιχείρηση, του Οικονομικού Εμπάργκο, που επέβαλε ο ΟΗΕ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε.
ΕΚΔΟΔΕΙΣ ΚΨΜ
Τα Χαιρετίσματα από τη Σερβία αφορούν την παρουσίαση σε μορφή κόμικς του δράματος του λαού της Γιουγκοσλαβίας που άρχισε με τον πρώτο γύρο του εμφυλίου το 1991, συνεχίστηκε στη Βοσνία με κεντρική αρένα της τραγωδίας το αποκλεισμένο και διαρκώς βομβαρδιζόμενο Σεράγεβο, για να ακολουθήσει η άγρια καταστολή από τις σερβικές δυνάμεις του αλβανικού εθνικισμού στο Κόσσοβο, που έδωσε την αφορμή για το ξέσπασμα των ανθρωπιστικών βομβαρδισμών από το ΝΑΤΟ (1999), με επακόλουθο την απόπειρα εθνοκάθαρσης του Κοσσυφοπεδίου από τον UCK που καταδίωξε την σερβική μειονότητα, και προσπάθησε να επεκτείνει τις συγκρούσεις στη Νότια Σερβία εγείροντας θέμα αλβανικής μειονότητας.
Μέγιστο προσόν του δημιουργού είναι ότι ξεπερνά την σερβική θέαση περί «εθνικών δικαίων», σκιτσάροντας την προσωπική του καθημερινότητα , «κάνοντας κόμιξ την ίδια του τη ζωή», μαζί και ενός ολόκληρου λαού που περιλαμβάνει όλες τις εθνότητες και τις θρησκευτικές εκφράσεις των Γιουγκοσλάβων, που βρίσκονται δέσμιοι του εθνικιστικού παροξυσμού και υφίστανται την από απόσταση ασφαλείας επέμβαση των «ανθρωπιστών» ιμπεριαλιστών, ενώ έχει προηγηθεί μια διαφορετικού είδους πολεμική επιχείρηση, του Οικονομικού Εμπάργκο, που επέβαλε ο ΟΗΕ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε.
Όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο της έκδοσης, ο Α.Ζογκράφ «με σπάνια ευαισθησία και επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του στα ανθρώπινα δράματα, στην απώλεια ταυτότητας και στη διέξοδο μέσω του ονείρου καυτηριάζει την πολιτική κατάσταση στη Σερβία, στην Ευρώπη, στον κόσμο με μια σπαρακτική αντιπολεμική κραυγή.
Σύμφωνα με το Γιάννη Κουκουλά «η Τέχνη αποτελεί την ασυνείδητη ιστοριογραφία της Ιστορίας, τη μόνη σανίδα σωτηρίας της μνήμης, τη διά του αισθητικού διέξοδο από τις σειρήνες της λήθης». Και αν τα γεγονότα που εξελίχθηκαν στη Γιουγκοσλαβία, λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα μας μπορούν να μας διδάξουν κάτι, αυτό είναι «το ηθικό καθήκον, κάθε πραγματικού ανθρώπου να επιτρέπει στον εαυτό του να εξαϋλώνεται κάπου κάπου-ξύπνιος ή εν υπνώσει, δεν έχει σημασία- να εγκαταλείπει το φθαρτό του σαρκίο και να επισκέπτεται τη σκέψη των άλλων, να δανείζεται τις ξένες ζωές, να βλέπει μέσα από τα μάτια του καθενός ξεχωριστά πολίτη αυτού του κόσμου και όλων μαζί ταυτόχρονα, να μπορεί εν τέλει να βιώσει ή τουλάχιστον να αποπειραθεί να κατανοήσει πως ότι συμβαίνει στους άλλους συμβαίνει σε εμάς. Και αυτό γιατί εμείς είμαστε οι άλλοι» όπως τιτλοφορείται μία από τις πιο πικρές αλλά και αισιόδοξες ιστορίες του Ζόγκραφ.
Στο «Ζωή με Κυρώσεις», ο υπότιτλος «Και τελικά έριξαν το τείχος του Βερολίνου …αλλά ύψωσαν καινούργια, αόρατα τείχη…» σε βάζει κατευθείαν στο νόημα. Οι ειδήσεις για την έναρξη των συγκρούσεων στην Κράινα (1991) επαναφέρουν μνήμες εμφυλίου (1941), για λόγο «αόριστο, επινοημένο από πολιτικούς και εθνικούς ηγέτες». Τα χρόνια της ειρηνικής συνύπαρξης ξεχάστηκαν και πλέον ο καθένας ταυτίζεται με τον εθνικά όμοιο του. Οι απλοί άνθρωποι εγκλωβίστηκαν σε ένα παιχνίδι που δημιούργησαν πολιτικοί, ΜΜΕ, αλλά και οι ίδιοι τους οι φόβοι και οι προκαταλήψεις. Όπως μας λέει ο σκιτσογράφος «κάθε πλευρά είχε ταυτόχρονα και δίκιο και άδικο. Αλλά καθώς η βία εξαπλωνόταν οι λόγοι έπαψαν να έχουν σημασία. Όλα κατέληξαν σε ένα παράλογο καταστροφικό όργιο».
Πολλοί νέοι το κατάλαβαν και αρνήθηκαν να καταταγούν. Πίσω από τη μάσκα του πατριωτισμού και οι δύο πλευρές οργάνωναν παραστρατιωτικές ομάδες, με πραγματικό κίνητρο τη λεηλασία των εγκαταλειμμένων σπιτιών. Σύμφωνα με φήμες, οι λαθρέμποροι και των δύο πλευρών αντάλλασαν τα κλοπιμαία τους.
Τον Ιανουάριο του 1992, η 15η κατάπαυση του πυρός στέφθηκε με επιτυχία, κυανόκρανοι έφτασαν στην αμφισβητούμενη περιοχή, αλλά γρήγορα ένας νέος πόλεμος ξέσπασε στη Βοσνία μεταξύ Σέρβων Ορθοδόξων-Κροατών Καθολικών-Μουσουλμάνων. Μισθοφόροι κατέφθασαν από όλο τον κόσμο για να «βοηθήσουν» έναντι αδρής αμοιβής, προβαίνοντας σε βαναυσότητες, Παραστρατιωτικές ομάδες όπως οι «Τίγρεις» του Αρκάν με την συμμετοχή ακροδεξιών καθαρμάτων όπως οι Έλληνες Χρυσαυγίτες δολοφονούσαν αιχμαλώτους και αμάχους σε όλα τα πολεμικά μετόπισθεν, ενώ τα διεθνή ΜΜΕ τρέφονταν με τη δυστυχία των ανθρώπων.
Σύντομα οι ευθύνες επιρρίφτηκαν στη Σερβία, στην οποία επιβλήθηκαν οικονομικές κυρώσεις, που επί της ουσίας τιμώρησαν τον απλό πολίτη, οδηγώντας τον στη φτώχεια και στη μετανάστευση, αλλά ενίσχυσαν τους πλούσιους και τους λαθρέμπορους, ενδυναμώνοντας ταυτόχρονα το αυταρχικό καθεστώς του Μιλόσεβιτς, του οποίου η προπαγάνδα οργίασε. Τα στρατεύματα του ΟΗΕ έγιναν πόλος έλξης για τα κυκλώματα πορνείας, η μεταφυσική άνθισε, ο φόβος και η παράνοια κυριάρχησαν.
Ο Ζογκράφ αναζήτησε διέξοδο «σχεδιάζω κόμικς για να δείτε τον κόσμο μέσα από τα δικά μου μάτια» και απεύθυνε ένα παγκόσμιο κάλεσμα αλληλεγγύης «προσπάθησε να φανταστείς πως θα ήταν αν είχες γεννηθεί ως Αλεξάνταρ Ζογκράφ»!
Στο κεφάλαιο «Όλοι εναντίον όλων και ο θεός εναντίον όλων» περιγράφεται ο μηχανισμός του πολέμου . Στην αρχή της σύγκρουσης κανείς δεν πίστευε στη γενίκευση του πολέμου, μέχρι να έρθει το χάος της Βοσνίας. Ο σαστισμένος και συγχυσμένος λαός βρήκε παρηγοριά στους εθνικούς ηγέτες που καλλιέργησαν τον εθνικισμό, το μιλιταρισμό και τη μισαλλοδοξία, ενώ «τρία έθνη πάλευαν μεταξύ τους προσπαθώντας να στήσουν τα χαριτωμένα τους κρατιδιάκια». Το οικονομικό εμπάργκο έφερε υπερπληθωρισμό και ελλείψεις στα είδη πρώτης ανάγκης σχηματίζοντας ουρές έξω από τα μαγαζιά που στον ηλικιωμένο Έλληνα αναγνώστη ξυπνούν μνήμες Κατοχής. «Ύστερα από μερικά χρόνια πολέμου δεν είναι πλέον ξεκάθαρο ποιος φταίει ή τι να κάνεις. Όλα οδήγησαν στην Απάθεια». Γρήγορα ένταση δημιουργήθηκε μεταξύ των Σέρβων προσφύγων από τις εμπόλεμες περιοχές που βρήκαν καταφύγιο στη Σερβία και των ομοεθνών τους εξαιτίας του εμπάργκο. Όλα αυτά κάνουν τον σκιτσογράφο να συνειδητοποιήσει «ότι τα γεγονότα που συμβαίνουν σε αυτό το μέρος του κόσμου δεν είναι παρά ένα τεράστιο ανθρώπινο πείραμα! Η πολυεπίπεδη ανάγνωση των συγκρούσεων από τον σκιτσογράφο στιγμή δεν χάνει το παγκόσμιο υπόβαθρο της.
Δυστυχώς η επανάληψη των περιγραφόμενων πρακτικών από του Ισραηλινούς κατακτητές στην Παλαιστίνη και τους Αμερικανονατοϊκούς εισβολείς σε Ιράκ-ΑΦΓΑΝΙΣΤΆΝ τον επιβεβαίωσαν. Βομβαρδίζουμε λαούς, αφού τους φυλακίσουμε, αποκλείσουμε και στερήσουμε τα βασικά είδη, με πρόσχημα την πεποίθηση μας ότι θα στραφούν εναντίον των ντόπιων καθεστώτων, τα οποία ουσιαστικά ενισχύουμε και τελικά επιδιώκουμε την εξασθένιση του πνεύματος αντίστασης εν όψει της προαποφασισμένης επέμβασης, πάντα με την εκ των προτέρων ή εκ των υστέρων έγκριση της «διεθνούς κοινότητας». Η αφορμή δεν έχει σημασία. Συχνά θα κατασκευαστεί. Ο αυταρχικός εθνικιστής ηγέτης με τον οποίο μέχρι χθες συνεργάζονταν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θα εξοντωθεί (με δεδομένη την κατακραυγή εναντίον του των υπηκόων του) και η χώρα θα τεμαχιστεί, τεθεί υπό καθεστώς εξάρτησης, με πολιτικούς ηγέτες «εκλεγμένους» τοποτηρητές των ξένων κατοχικών δυνάμεων και των πολυεθνικών συμφερόντων.
Συνάμα, το πόσο αδίστακτοι υπήρξαν οι εθνικιστές ηγέτες και πόσο βλαβεροί τελικά για τους λαούς τους αποκαλύπτεται μέσα από την περιγραφή της «άσκοπης πολιορκίας του Σεράγεβο όπως την ονομάζει, αλλά και την εθνοκάθαρση της Κράινα (Αύγουστος 1995) που προκάλεσε εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβους πρόσφυγες και τον δολοφονικό, εκδικητικό, παράλογο βομβαρδισμό αστικών κέντρων της Κροατίας από τον σερβικό στρατό της Κράινα. Προηγήθηκαν οι απειλές ΗΠΑ για βομβαρδισμό στρατηγικών στόχων σε Σερβία-Μαυροβούνιο, ώστε να σταματήσει η βοήθεια στους Σέρβους της Βοσνίας. Το καθεστώς Μιλόσεβιτς γυρνά την πλάτη στους Σερβοβόσνιους κερδίζοντας την άρση κάποιων κυρώσεων.«Αυτός ο πόλεμος είναι σαν ένα παιχνίδι στο οποίο όλοι έχουν κάτι να χάσουν».
Άραγε οι πατριδοκάπηλοι και οι εθνικιστές μπορούν κάτι να συμπεράνουν από όλα αυτά; Αλλά ξεχάσαμε: τα μεγάλα περί έθνους και θρησκείας λόγια εκστομίζονται εκ του ασφαλούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΛΑΟΣ του Γ.Καρατζαφέρη, με εκπρόσωπο τύπου τον απατεωνίσκο φυγόστρατο Αϊβαλιώτη!!!
Όπως μας περιγράφει ο δημιουργός «καθώς το καθεστώς του Μιλόσεβιτς αδυνατούσε να ενσωματώσει την αλβανική μειονότητα, χρησιμοποίησε αστυνομική βία για να καταστείλει το αποσχιστικό αλβανικό κίνημα. Με σκοπό την επίλυση της κατάστασης, ή μάλλον θέλοντας να αρπάξει την ευκαιρία για να λάβει βίαια μέτρα κατά του ταραχοποιού Μιλόσεβιτς, το ΝΑΤΟ ξεκίνησε μια βομβαρδιστική εκστρατεία το 1999 με στόχο τις πόλεις και την υποδομή της Σερβίας. Την περίοδο των βομβαρδισμών, ο Αμερικανός δημιουργός κόμικς Κρις Γουερ μου πρότεινε να σχεδιάζω εβδομαδιαία κόμικς με θέμα τη ζωή κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών. Κάπως έτσι ξεκίνησα τα εβδομαδιαία τεύχη ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΡΒΙΑ. Συνέχισα να σχεδιάζω αυτές τις ιστορίες και μετά τη λήξη των βομβαρδισμών δίνοντας τους πια τη μορφή κόμικς-ημερολογίου. Η θεματολογία των ιστοριών επικεντρωνόταν κυρίως στην κατάσταση που αντιμετώπιζε η χώρα, η οποία προσπαθούσε να συνέλθει από μια σειρά πολέμων και αναταραχών, συμπεριλαμβανομένης και της μη βίαιης επανάστασης κατά του Μιλόσεβιτς, σε συνδυασμό με τα όνειρα και τα ταξίδια μου…».
Ο αναγνώστης μας μπορεί και πρέπει να διαβάσει το βιβλίο του Α.Ζογκράφ ανατρέχοντας ταυτόχρονα και στις μνήμες από τις μεγάλες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις της εποχής, που στράφηκαν ενάντια σε ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΟΗΕ-Ε.Ε, αλλά και την ελληνική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τον Κ.Σημίτη και το Γ.Παπανδρέου ως υπουργό εξωτερικών. Ο ελληνικός παράγοντας υπήρξε καταλυτικός αφού οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις συμμετείχαν στο Εμπάργκο με τα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού, στον εντοπισμό στόχων για τα βομβαρδιστικά από τα ελληνικά πληρώματα των AWACS, οι βάσεις στην Ελλάδα χρησιμοποιήθηκαν ποικιλοτρόπως, ενώ από τον ελληνικό εναέριο χώρο περνούσαν τα βομβαρδιστικά και σύντομα από το ελληνικό έδαφος πέρασαν οι κατοχικές δυνάμεις της KFOR, στην οποία συμμετείχαν και σημαντικά ελληνικά στρατεύματα.
Το γιατί μας το λέει ο σημερινός αναπληρωτής υπουργός Εθνικής ‘Άμυνας Μπεγλίτης, συνεχιστής της επικίνδυνης αυτής πολιτικής, επισκεπτόμενος τις ελληνικές κατοχικές δυνάμεις στο Κόσσοβο: «Η Ελλάδα είναι δυναμικά παρούσα στις διεθνείς ειρηνευτικές αποστολές με σεβασμό στις διεθνείς και συμμαχικές υποχρεώσεις της, αλλά πάνω απ΄όλα, με ενδιαφέρον για την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων σε μια περιοχή που δεινοπάθησε στο πρόσφατο παρελθόν».
Αυτά είναι τα συμφέροντα της Ελλάδας, «Ηγεμονικής Δύναμης στα Βαλκάνια» σύμφωνα με την πρώην υπουργό εξωτερικών Ντ.Μπακογιάννη, που υποχρεώνουν την νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ σε εποχή άγριας φορολογίας και αντεργατικής λεηλασίας με πρόσχημα τη μείωση των ελλειμμάτων να σχεδιάζει την αύξηση των ελληνικών δυνάμεων στα Βαλκάνια!!!
Βεβαίως το ΠΑΣΟΚ την ώρα που δολοφονούσε το λαό της Γιουγκοσλαβίας «κατέβαινε στο δρόμο» για να διαδηλώσει υποκριτικά ενάντια του. Η Αριστερά, στην πατριωτική της εκδοχή ΚΚΕ-ΚΟΕ (με την αλησμόνητη προκήρυξη Πατριώτες-Πατριώτισσες), με όχημα την παρωχημένη τριτοδιεθνιστική αντιιμπεριαλιστική αντίληψη που υποτάσσει την εργατική τάξη σε συμμαχίες με μικροαστικά-αστικά στρώματα, προέτασσε την ανάγκη δημιουργίας πανεθνικής ενότητας (με την εκκλησία-τους εμπόρους-τα Επιμελητήρια κλπ) για να Σταματήσουν οι βομβαρδισμοί –Κάτω τα χέρια από τη Σερβία (με κυριαρχία της Κανέλλη, συμμαχία με τον Ζουράρη), στηρίζοντας το καθεστώς Μιλόσεβιτς, υπερτονίζοντας τον Αντιαμερικανισμό της που φυσικά δεν μεταφράζονταν σε βαθύτερη αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική πάλη, άφηνε συχνά στο απυρόβλητο της κριτικής τον ευρωπαϊκό παράγοντα, αδυνατώντας να καταδικάσει το μεγαλοϊδεατισμό από όπου και αν προέρχονταν.
Η κοσμοπολίτικη αριστερά του ΣΥΝ (με ομοφωνία Δαμανάκη, Λαφαζάνη, Κωνσταντόπουλου, Παπαδημούλη, Αλαβάνου) πρότασσε την αντιμετώπιση των κινδύνων για την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση από την Αμερικανονατοϊκή επέμβαση στα Βαλκάνια και τον κίνδυνο εξάρτησης της Ε.Ε. από τις ΗΠΑ, πρόβαλε την ανάγκη Κοινής Ευρωπαϊκής Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας, τον σχηματισμό ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ, ακολουθώντας ασθμαίνοντας την πατριωτική αριστερά.
Ελάχιστα βήματα μπόρεσαν να γίνουν στην κατεύθυνση της ανάδειξης της ανάγκης κοινής εργατικής διεθνιστικής πάλης ενάντια στον εθνικισμό και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Νέας καπιταλιστικής ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης, αφού ακόμη και γραφιάδες εντύπων της ανεξάρτητης ριζοσπαστικής αριστεράς παρουσίαζαν το Μιλόσεβιτς «ως Κάστρο της Μεσογείου» προσβάλλοντας βάναυσα και τον ηρωικό κουβανέζικο λαό, αλλά και τον καταπιεζόμενο λαό των υπολειμμάτων της Γιουγκοσλαβίας. Μιας εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που είτε κράτησε ίσες αποστάσεις την ώρα των βομβαρδισμών, είτε ακολούθησε την πεπατημένη του πατριωτισμού.
Από τη μεριά του ο Α.Ζογκράφ γρήγορα εντόπισε ότι οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ επέτειναν την καταπίεση των Αλβανών Κοσσοβάρων από τις κατασταλτικές σερβικές δυνάμεις, ενίσχυσαν τους Σέρβους παραστρατιωτικούς και το καθεστώς Μιλόσεβιτς που γινόταν ολοένα πιο αυταρχικό απέναντι στην αντιπολίτευση, αλλά και τους εθνικιστές του UCK έναντι των μετριοπαθών Αλβανών. Το Κόσσοβο έγινε ένα μέρος που το εγκατέλειπαν όλοι οι πολίτες και παρέμεναν μόνο οι ένστολοι. Το καθεστώς Μιλόσεβιτς ελέγχει τα ΜΜΕ, λογοκρίνει, προπαγανδίζει, αποκρύπτει την αλήθεια από το λαό: «Η κρατική τηλεόραση δεν έχει αναμεταδώσει καμιά πληροφορία για το διωγμό των Σέρβων προσφύγων. Τηρεί σιγή ιχθύος όπως έκανε και στην περίπτωση των Αλβανών προσφύγων». Αθώοι άνθρωποι θυσιάζονται από «τις κτηνώδεις ειδικές δυνάμεις του Μιλόσεβιτς ή τους φανατικούς του UCK ή τα σοφιστικέ όπλα του ΝΑΤΟ».
Το δράμα της σερβικής νεολαίας που εμπλέκεται σε έναν πόλεμο που δεν πιστεύει περιγράφεται ως εξής: «τα πράγματα για τους νέους των πόλεων της Σερβίας, όπως εγώ, είναι πολύ άσχημα αυτή τη στιγμή, καθώς από τη μια φοβούνται τις επιδρομές του ΝΑΤΟ και από την άλλη το καθεστώς του Μιλόσεβιτς-που θέλει είτε να τους επιστρατεύσει είτε να τους φυλακίσει είτε να καταστρέψει τις ζωές τους με κάποιο τρόπο. Και αν επιστρατευτείς μερικές φορές με τη βία, είτε οι Αλβανοί θα σε σκοτώσουν είτε θα πρέπει να πολεμήσεις την παντοδύναμη ΝΑΤΟϊκή φονική μηχανή».
Ενός στρατιωτικού μηχανισμού που βομβάρδισε στρατιωτικούς, αλλά κυρίως πολιτικούς στόχους, έφτασε να χτυπά νοσοκομεία-μαιευτήρια-καταφύγια με παιδιά-νεκροταφεία, μέχρι και χωματερές, την πιο μικρή γέφυρα ακόμα και αν διέρχονται πολίτες ή υπήρχαν «ανθρώπινες ασπίδες», σκότωσε χιλιάδες Σέρβους-Τσιγγάνους-Αλβανούς. Με παράνομες βόμβες διασποράς, πανάκριβες βόμβες που έφεραν τεράστια κέρδη στις πολεμικές βιομηχανίες, εκτινάσσοντας την αξία των μετοχών τους, σπέρνοντας ραδιενέργεια από τις βόμβες του απεμπλουτισμένου ουρανίου, δηλητηριάζοντας με τοξικά από τα βομβαρδισμένα εργοστάσια.
Βόμβες που άφησαν τους πολίτες χωρίς νερό, ηλεκτρικό και θέρμανση. Η εργατική τάξη εξάλλου ήταν αυτή που μπήκε στο στόχαστρο. Τα εργοστάσια στοχοποιήθηκαν (ιδιαίτερα αν παρήγαγαν ανταγωνιστικά προς τη Δύση προϊόντα), ανεξάρτητα να υπήρχαν μέσα εργαζόμενοι στην παραγωγή, είτε ως ανθρώπινες ασπίδες, Εκατοντάδες εργαζόμενοι έμειναν άνεργοι και οι οικογένειες τους πείνασαν. Ένας 32χρονος απολυμένος ξύπνησε ένα βράδυ, πήρε το πιστόλι του και αφού σκότωσε τη γιαγιά του, τη μητέρα του και τον πατέρα του την ώρα που κοιμόντουσαν, αυτοκτόνησε. Η εργατική τάξη θυσία στο βωμό των καπιταλιστικών κερδών, αφού οι δυτικές δυνάμεις με σχέδιο διέλυσαν τα πάντα ώστε την περίοδο ειρήνης να αναλάβουν το έργο της Ανοικοδόμησης, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα εξειδικευμένο-πάμφθηνο-υποταγμένο εργατικό δυναμικό!!!
Μετά από (77) μέρες βομβαρδισμών ο Μιλόσεβιτς αποδέχεται τους όρους του ΝΑΤΟ. Όλοι προσπαθούν να παρουσιαστούν νικητές, αλλά σταδιακά το διεφθαρμένο σερβικό καθεστώς μπαίνει σε μια δίνη αλληλοεξόντωσης, εξαιτίας του πολέμου που διεξάγεται ανάμεσα σε μαφιόζους-στρατιωτικούς-πολιτικούς-στελέχη μυστικών υπηρεσιών. Ο λαός δεν ανέχεται πια το Μιλόσεβιτς, θέλει αλλαγή σελίδας. Προβοκάτορες θα εκμεταλλευτούν την λαϊκή οργή, ενώ ο Μιλόσεβιτς θα παραδώσει τελικά μετά από διαδηλώσεις και συγκρούσεις την σκυτάλη της εξουσίας.
Για μια ακόμη φορά ο Α.Ζογκράφ είναι επικριτικός: «Η οικονομική βοήθεια από τις πλούσιες χώρες προϋπέθετε την έκδοση του Μιλόσεβιτς. Έτσι, αντί να δικαστεί στη χώρα του, οδηγήθηκε στη Χάγη μια μέρα πριν από τη συνδιάσκεψη των ευεργετών μας….».
Ο δημιουργός πιστεύει ότι ο Μιλόσεβιτς έπρεπε να δικαστεί στο Βελιγράδι και να φυλακιστεί στις φυλακές της γενέτειρας του, στο Ποζάρεβατς.
Στο τελευταίο κεφάλαιο αποκαλύπτεται ότι «ακόμη και μετά την απομάκρυνση του Μιλόσεβιτς από την εξουσία, όσοι είχαν επωφεληθεί κατά τη διάρκεια της εξουσίας του παρέμειναν στο προσκήνιο στη Σερβία. Όσοι από αυτούς είχαν καταφέρει να συγκεντρώσουν μεγάλα χρηματικά ποσά έγιναν μέλη μιας νέας ελίτ. Άλλοι αντιμετώπιζαν τις αλλαγές στη χώρα ευχόμενοι να αποκτήσουν μεγαλύτερο έλεγχο των οικονομικών και πολιτικών πόρων. Αυτό οδήγησε στη δολοφονία του πρωθυπουργού Τζίτζιτς, γεγονός που έκανε πολύ κόσμο να πιστέψει ότι θα χρειαστούν πολλά χρόνια, αν όχι δεκαετίες, για να αντεπεξέλθουν στις ανακατατάξεις που κλόνιζαν εκείνη την περιοχή των Βαλκανίων…».
Την 11η Σεπτέμβρη του 2001, η Σερβία εξαφανίζεται από τα ΜΜΕ, καθώς το Αφγανιστάν μπαίνει πλέον στο επίκεντρο. Νέοι γύροι αίματος, επεμβάσεις. Η αμερικανική υπερδύναμη χρησιμοποιεί παρόμοια εργαλεία εθνικιστικού λαϊκιστικού συναισθηματισμού για να παρασύρει το λαό. Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας τρομοκρατεί τα κινήματα, αλυσοδένει με τρομονόμους-ευρωτρομονόμους, επιβάλλοντας την σύμπλευση στρατού-αστυνομίας στην καταστολή του εχθρού λαού, στοχοποιώντας την αντίσταση ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αστική κυριαρχία, θέλοντας να λιώσει με την σύγχρονη Σιδερένια Φτέρνα του Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού τους αγώνες για Απελευθέρωση.
Το συμπέρασμα του σκιτσογράφου είναι καταλυτικό «Είμαστε ένας άρρωστος βάρβαρος πολιτισμός που κρύβεται πίσω από μεγάλα λόγια και χυδαία κυβερνητικά πρόσωπα. Αν βγαίνει κάποιο συμπέρασμα από τον πόλεμο που διεξάγεται αυτή την στιγμή στη χώρα μου, είναι ότι στα τέλη του 20ου αιώνα το σύστημα εξακολουθεί να είναι πιο δυνατό από τους ανθρώπους που το αποτελούν. Τα θύματα αυτής της σύρραξης είναι μικροί, απλοί άνθρωποι, είτε Αλβανοί είτα Σέρβοι είτε στρατιώτες από χώρες του ΝΑΤΟ. Και την ίδια στιγμή όλα τα εγκλήματα διαπράττονται ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ, ενώ όλα τα εγκλήματα προκαλούνται από το ίδιο το σύστημα.
Το σύστημα είναι άρρωστο, όχι ο κόσμος.
Χαιρετίσματα, Σάσα».
http://diktiospartakos.blogspot.com
Σύμφωνα με το Γιάννη Κουκουλά «η Τέχνη αποτελεί την ασυνείδητη ιστοριογραφία της Ιστορίας, τη μόνη σανίδα σωτηρίας της μνήμης, τη διά του αισθητικού διέξοδο από τις σειρήνες της λήθης». Και αν τα γεγονότα που εξελίχθηκαν στη Γιουγκοσλαβία, λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα μας μπορούν να μας διδάξουν κάτι, αυτό είναι «το ηθικό καθήκον, κάθε πραγματικού ανθρώπου να επιτρέπει στον εαυτό του να εξαϋλώνεται κάπου κάπου-ξύπνιος ή εν υπνώσει, δεν έχει σημασία- να εγκαταλείπει το φθαρτό του σαρκίο και να επισκέπτεται τη σκέψη των άλλων, να δανείζεται τις ξένες ζωές, να βλέπει μέσα από τα μάτια του καθενός ξεχωριστά πολίτη αυτού του κόσμου και όλων μαζί ταυτόχρονα, να μπορεί εν τέλει να βιώσει ή τουλάχιστον να αποπειραθεί να κατανοήσει πως ότι συμβαίνει στους άλλους συμβαίνει σε εμάς. Και αυτό γιατί εμείς είμαστε οι άλλοι» όπως τιτλοφορείται μία από τις πιο πικρές αλλά και αισιόδοξες ιστορίες του Ζόγκραφ.
Στο «Ζωή με Κυρώσεις», ο υπότιτλος «Και τελικά έριξαν το τείχος του Βερολίνου …αλλά ύψωσαν καινούργια, αόρατα τείχη…» σε βάζει κατευθείαν στο νόημα. Οι ειδήσεις για την έναρξη των συγκρούσεων στην Κράινα (1991) επαναφέρουν μνήμες εμφυλίου (1941), για λόγο «αόριστο, επινοημένο από πολιτικούς και εθνικούς ηγέτες». Τα χρόνια της ειρηνικής συνύπαρξης ξεχάστηκαν και πλέον ο καθένας ταυτίζεται με τον εθνικά όμοιο του. Οι απλοί άνθρωποι εγκλωβίστηκαν σε ένα παιχνίδι που δημιούργησαν πολιτικοί, ΜΜΕ, αλλά και οι ίδιοι τους οι φόβοι και οι προκαταλήψεις. Όπως μας λέει ο σκιτσογράφος «κάθε πλευρά είχε ταυτόχρονα και δίκιο και άδικο. Αλλά καθώς η βία εξαπλωνόταν οι λόγοι έπαψαν να έχουν σημασία. Όλα κατέληξαν σε ένα παράλογο καταστροφικό όργιο».
Πολλοί νέοι το κατάλαβαν και αρνήθηκαν να καταταγούν. Πίσω από τη μάσκα του πατριωτισμού και οι δύο πλευρές οργάνωναν παραστρατιωτικές ομάδες, με πραγματικό κίνητρο τη λεηλασία των εγκαταλειμμένων σπιτιών. Σύμφωνα με φήμες, οι λαθρέμποροι και των δύο πλευρών αντάλλασαν τα κλοπιμαία τους.
Τον Ιανουάριο του 1992, η 15η κατάπαυση του πυρός στέφθηκε με επιτυχία, κυανόκρανοι έφτασαν στην αμφισβητούμενη περιοχή, αλλά γρήγορα ένας νέος πόλεμος ξέσπασε στη Βοσνία μεταξύ Σέρβων Ορθοδόξων-Κροατών Καθολικών-Μουσουλμάνων. Μισθοφόροι κατέφθασαν από όλο τον κόσμο για να «βοηθήσουν» έναντι αδρής αμοιβής, προβαίνοντας σε βαναυσότητες, Παραστρατιωτικές ομάδες όπως οι «Τίγρεις» του Αρκάν με την συμμετοχή ακροδεξιών καθαρμάτων όπως οι Έλληνες Χρυσαυγίτες δολοφονούσαν αιχμαλώτους και αμάχους σε όλα τα πολεμικά μετόπισθεν, ενώ τα διεθνή ΜΜΕ τρέφονταν με τη δυστυχία των ανθρώπων.
Σύντομα οι ευθύνες επιρρίφτηκαν στη Σερβία, στην οποία επιβλήθηκαν οικονομικές κυρώσεις, που επί της ουσίας τιμώρησαν τον απλό πολίτη, οδηγώντας τον στη φτώχεια και στη μετανάστευση, αλλά ενίσχυσαν τους πλούσιους και τους λαθρέμπορους, ενδυναμώνοντας ταυτόχρονα το αυταρχικό καθεστώς του Μιλόσεβιτς, του οποίου η προπαγάνδα οργίασε. Τα στρατεύματα του ΟΗΕ έγιναν πόλος έλξης για τα κυκλώματα πορνείας, η μεταφυσική άνθισε, ο φόβος και η παράνοια κυριάρχησαν.
Ο Ζογκράφ αναζήτησε διέξοδο «σχεδιάζω κόμικς για να δείτε τον κόσμο μέσα από τα δικά μου μάτια» και απεύθυνε ένα παγκόσμιο κάλεσμα αλληλεγγύης «προσπάθησε να φανταστείς πως θα ήταν αν είχες γεννηθεί ως Αλεξάνταρ Ζογκράφ»!
Στο κεφάλαιο «Όλοι εναντίον όλων και ο θεός εναντίον όλων» περιγράφεται ο μηχανισμός του πολέμου . Στην αρχή της σύγκρουσης κανείς δεν πίστευε στη γενίκευση του πολέμου, μέχρι να έρθει το χάος της Βοσνίας. Ο σαστισμένος και συγχυσμένος λαός βρήκε παρηγοριά στους εθνικούς ηγέτες που καλλιέργησαν τον εθνικισμό, το μιλιταρισμό και τη μισαλλοδοξία, ενώ «τρία έθνη πάλευαν μεταξύ τους προσπαθώντας να στήσουν τα χαριτωμένα τους κρατιδιάκια». Το οικονομικό εμπάργκο έφερε υπερπληθωρισμό και ελλείψεις στα είδη πρώτης ανάγκης σχηματίζοντας ουρές έξω από τα μαγαζιά που στον ηλικιωμένο Έλληνα αναγνώστη ξυπνούν μνήμες Κατοχής. «Ύστερα από μερικά χρόνια πολέμου δεν είναι πλέον ξεκάθαρο ποιος φταίει ή τι να κάνεις. Όλα οδήγησαν στην Απάθεια». Γρήγορα ένταση δημιουργήθηκε μεταξύ των Σέρβων προσφύγων από τις εμπόλεμες περιοχές που βρήκαν καταφύγιο στη Σερβία και των ομοεθνών τους εξαιτίας του εμπάργκο. Όλα αυτά κάνουν τον σκιτσογράφο να συνειδητοποιήσει «ότι τα γεγονότα που συμβαίνουν σε αυτό το μέρος του κόσμου δεν είναι παρά ένα τεράστιο ανθρώπινο πείραμα! Η πολυεπίπεδη ανάγνωση των συγκρούσεων από τον σκιτσογράφο στιγμή δεν χάνει το παγκόσμιο υπόβαθρο της.
Δυστυχώς η επανάληψη των περιγραφόμενων πρακτικών από του Ισραηλινούς κατακτητές στην Παλαιστίνη και τους Αμερικανονατοϊκούς εισβολείς σε Ιράκ-ΑΦΓΑΝΙΣΤΆΝ τον επιβεβαίωσαν. Βομβαρδίζουμε λαούς, αφού τους φυλακίσουμε, αποκλείσουμε και στερήσουμε τα βασικά είδη, με πρόσχημα την πεποίθηση μας ότι θα στραφούν εναντίον των ντόπιων καθεστώτων, τα οποία ουσιαστικά ενισχύουμε και τελικά επιδιώκουμε την εξασθένιση του πνεύματος αντίστασης εν όψει της προαποφασισμένης επέμβασης, πάντα με την εκ των προτέρων ή εκ των υστέρων έγκριση της «διεθνούς κοινότητας». Η αφορμή δεν έχει σημασία. Συχνά θα κατασκευαστεί. Ο αυταρχικός εθνικιστής ηγέτης με τον οποίο μέχρι χθες συνεργάζονταν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θα εξοντωθεί (με δεδομένη την κατακραυγή εναντίον του των υπηκόων του) και η χώρα θα τεμαχιστεί, τεθεί υπό καθεστώς εξάρτησης, με πολιτικούς ηγέτες «εκλεγμένους» τοποτηρητές των ξένων κατοχικών δυνάμεων και των πολυεθνικών συμφερόντων.
Συνάμα, το πόσο αδίστακτοι υπήρξαν οι εθνικιστές ηγέτες και πόσο βλαβεροί τελικά για τους λαούς τους αποκαλύπτεται μέσα από την περιγραφή της «άσκοπης πολιορκίας του Σεράγεβο όπως την ονομάζει, αλλά και την εθνοκάθαρση της Κράινα (Αύγουστος 1995) που προκάλεσε εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβους πρόσφυγες και τον δολοφονικό, εκδικητικό, παράλογο βομβαρδισμό αστικών κέντρων της Κροατίας από τον σερβικό στρατό της Κράινα. Προηγήθηκαν οι απειλές ΗΠΑ για βομβαρδισμό στρατηγικών στόχων σε Σερβία-Μαυροβούνιο, ώστε να σταματήσει η βοήθεια στους Σέρβους της Βοσνίας. Το καθεστώς Μιλόσεβιτς γυρνά την πλάτη στους Σερβοβόσνιους κερδίζοντας την άρση κάποιων κυρώσεων.«Αυτός ο πόλεμος είναι σαν ένα παιχνίδι στο οποίο όλοι έχουν κάτι να χάσουν».
Άραγε οι πατριδοκάπηλοι και οι εθνικιστές μπορούν κάτι να συμπεράνουν από όλα αυτά; Αλλά ξεχάσαμε: τα μεγάλα περί έθνους και θρησκείας λόγια εκστομίζονται εκ του ασφαλούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΛΑΟΣ του Γ.Καρατζαφέρη, με εκπρόσωπο τύπου τον απατεωνίσκο φυγόστρατο Αϊβαλιώτη!!!
Όπως μας περιγράφει ο δημιουργός «καθώς το καθεστώς του Μιλόσεβιτς αδυνατούσε να ενσωματώσει την αλβανική μειονότητα, χρησιμοποίησε αστυνομική βία για να καταστείλει το αποσχιστικό αλβανικό κίνημα. Με σκοπό την επίλυση της κατάστασης, ή μάλλον θέλοντας να αρπάξει την ευκαιρία για να λάβει βίαια μέτρα κατά του ταραχοποιού Μιλόσεβιτς, το ΝΑΤΟ ξεκίνησε μια βομβαρδιστική εκστρατεία το 1999 με στόχο τις πόλεις και την υποδομή της Σερβίας. Την περίοδο των βομβαρδισμών, ο Αμερικανός δημιουργός κόμικς Κρις Γουερ μου πρότεινε να σχεδιάζω εβδομαδιαία κόμικς με θέμα τη ζωή κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών. Κάπως έτσι ξεκίνησα τα εβδομαδιαία τεύχη ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΡΒΙΑ. Συνέχισα να σχεδιάζω αυτές τις ιστορίες και μετά τη λήξη των βομβαρδισμών δίνοντας τους πια τη μορφή κόμικς-ημερολογίου. Η θεματολογία των ιστοριών επικεντρωνόταν κυρίως στην κατάσταση που αντιμετώπιζε η χώρα, η οποία προσπαθούσε να συνέλθει από μια σειρά πολέμων και αναταραχών, συμπεριλαμβανομένης και της μη βίαιης επανάστασης κατά του Μιλόσεβιτς, σε συνδυασμό με τα όνειρα και τα ταξίδια μου…».
Ο αναγνώστης μας μπορεί και πρέπει να διαβάσει το βιβλίο του Α.Ζογκράφ ανατρέχοντας ταυτόχρονα και στις μνήμες από τις μεγάλες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις της εποχής, που στράφηκαν ενάντια σε ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΟΗΕ-Ε.Ε, αλλά και την ελληνική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τον Κ.Σημίτη και το Γ.Παπανδρέου ως υπουργό εξωτερικών. Ο ελληνικός παράγοντας υπήρξε καταλυτικός αφού οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις συμμετείχαν στο Εμπάργκο με τα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού, στον εντοπισμό στόχων για τα βομβαρδιστικά από τα ελληνικά πληρώματα των AWACS, οι βάσεις στην Ελλάδα χρησιμοποιήθηκαν ποικιλοτρόπως, ενώ από τον ελληνικό εναέριο χώρο περνούσαν τα βομβαρδιστικά και σύντομα από το ελληνικό έδαφος πέρασαν οι κατοχικές δυνάμεις της KFOR, στην οποία συμμετείχαν και σημαντικά ελληνικά στρατεύματα.
Το γιατί μας το λέει ο σημερινός αναπληρωτής υπουργός Εθνικής ‘Άμυνας Μπεγλίτης, συνεχιστής της επικίνδυνης αυτής πολιτικής, επισκεπτόμενος τις ελληνικές κατοχικές δυνάμεις στο Κόσσοβο: «Η Ελλάδα είναι δυναμικά παρούσα στις διεθνείς ειρηνευτικές αποστολές με σεβασμό στις διεθνείς και συμμαχικές υποχρεώσεις της, αλλά πάνω απ΄όλα, με ενδιαφέρον για την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων σε μια περιοχή που δεινοπάθησε στο πρόσφατο παρελθόν».
Αυτά είναι τα συμφέροντα της Ελλάδας, «Ηγεμονικής Δύναμης στα Βαλκάνια» σύμφωνα με την πρώην υπουργό εξωτερικών Ντ.Μπακογιάννη, που υποχρεώνουν την νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ σε εποχή άγριας φορολογίας και αντεργατικής λεηλασίας με πρόσχημα τη μείωση των ελλειμμάτων να σχεδιάζει την αύξηση των ελληνικών δυνάμεων στα Βαλκάνια!!!
Βεβαίως το ΠΑΣΟΚ την ώρα που δολοφονούσε το λαό της Γιουγκοσλαβίας «κατέβαινε στο δρόμο» για να διαδηλώσει υποκριτικά ενάντια του. Η Αριστερά, στην πατριωτική της εκδοχή ΚΚΕ-ΚΟΕ (με την αλησμόνητη προκήρυξη Πατριώτες-Πατριώτισσες), με όχημα την παρωχημένη τριτοδιεθνιστική αντιιμπεριαλιστική αντίληψη που υποτάσσει την εργατική τάξη σε συμμαχίες με μικροαστικά-αστικά στρώματα, προέτασσε την ανάγκη δημιουργίας πανεθνικής ενότητας (με την εκκλησία-τους εμπόρους-τα Επιμελητήρια κλπ) για να Σταματήσουν οι βομβαρδισμοί –Κάτω τα χέρια από τη Σερβία (με κυριαρχία της Κανέλλη, συμμαχία με τον Ζουράρη), στηρίζοντας το καθεστώς Μιλόσεβιτς, υπερτονίζοντας τον Αντιαμερικανισμό της που φυσικά δεν μεταφράζονταν σε βαθύτερη αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική πάλη, άφηνε συχνά στο απυρόβλητο της κριτικής τον ευρωπαϊκό παράγοντα, αδυνατώντας να καταδικάσει το μεγαλοϊδεατισμό από όπου και αν προέρχονταν.
Η κοσμοπολίτικη αριστερά του ΣΥΝ (με ομοφωνία Δαμανάκη, Λαφαζάνη, Κωνσταντόπουλου, Παπαδημούλη, Αλαβάνου) πρότασσε την αντιμετώπιση των κινδύνων για την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση από την Αμερικανονατοϊκή επέμβαση στα Βαλκάνια και τον κίνδυνο εξάρτησης της Ε.Ε. από τις ΗΠΑ, πρόβαλε την ανάγκη Κοινής Ευρωπαϊκής Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας, τον σχηματισμό ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ, ακολουθώντας ασθμαίνοντας την πατριωτική αριστερά.
Ελάχιστα βήματα μπόρεσαν να γίνουν στην κατεύθυνση της ανάδειξης της ανάγκης κοινής εργατικής διεθνιστικής πάλης ενάντια στον εθνικισμό και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Νέας καπιταλιστικής ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης, αφού ακόμη και γραφιάδες εντύπων της ανεξάρτητης ριζοσπαστικής αριστεράς παρουσίαζαν το Μιλόσεβιτς «ως Κάστρο της Μεσογείου» προσβάλλοντας βάναυσα και τον ηρωικό κουβανέζικο λαό, αλλά και τον καταπιεζόμενο λαό των υπολειμμάτων της Γιουγκοσλαβίας. Μιας εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που είτε κράτησε ίσες αποστάσεις την ώρα των βομβαρδισμών, είτε ακολούθησε την πεπατημένη του πατριωτισμού.
Από τη μεριά του ο Α.Ζογκράφ γρήγορα εντόπισε ότι οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ επέτειναν την καταπίεση των Αλβανών Κοσσοβάρων από τις κατασταλτικές σερβικές δυνάμεις, ενίσχυσαν τους Σέρβους παραστρατιωτικούς και το καθεστώς Μιλόσεβιτς που γινόταν ολοένα πιο αυταρχικό απέναντι στην αντιπολίτευση, αλλά και τους εθνικιστές του UCK έναντι των μετριοπαθών Αλβανών. Το Κόσσοβο έγινε ένα μέρος που το εγκατέλειπαν όλοι οι πολίτες και παρέμεναν μόνο οι ένστολοι. Το καθεστώς Μιλόσεβιτς ελέγχει τα ΜΜΕ, λογοκρίνει, προπαγανδίζει, αποκρύπτει την αλήθεια από το λαό: «Η κρατική τηλεόραση δεν έχει αναμεταδώσει καμιά πληροφορία για το διωγμό των Σέρβων προσφύγων. Τηρεί σιγή ιχθύος όπως έκανε και στην περίπτωση των Αλβανών προσφύγων». Αθώοι άνθρωποι θυσιάζονται από «τις κτηνώδεις ειδικές δυνάμεις του Μιλόσεβιτς ή τους φανατικούς του UCK ή τα σοφιστικέ όπλα του ΝΑΤΟ».
Το δράμα της σερβικής νεολαίας που εμπλέκεται σε έναν πόλεμο που δεν πιστεύει περιγράφεται ως εξής: «τα πράγματα για τους νέους των πόλεων της Σερβίας, όπως εγώ, είναι πολύ άσχημα αυτή τη στιγμή, καθώς από τη μια φοβούνται τις επιδρομές του ΝΑΤΟ και από την άλλη το καθεστώς του Μιλόσεβιτς-που θέλει είτε να τους επιστρατεύσει είτε να τους φυλακίσει είτε να καταστρέψει τις ζωές τους με κάποιο τρόπο. Και αν επιστρατευτείς μερικές φορές με τη βία, είτε οι Αλβανοί θα σε σκοτώσουν είτε θα πρέπει να πολεμήσεις την παντοδύναμη ΝΑΤΟϊκή φονική μηχανή».
Ενός στρατιωτικού μηχανισμού που βομβάρδισε στρατιωτικούς, αλλά κυρίως πολιτικούς στόχους, έφτασε να χτυπά νοσοκομεία-μαιευτήρια-καταφύγια με παιδιά-νεκροταφεία, μέχρι και χωματερές, την πιο μικρή γέφυρα ακόμα και αν διέρχονται πολίτες ή υπήρχαν «ανθρώπινες ασπίδες», σκότωσε χιλιάδες Σέρβους-Τσιγγάνους-Αλβανούς. Με παράνομες βόμβες διασποράς, πανάκριβες βόμβες που έφεραν τεράστια κέρδη στις πολεμικές βιομηχανίες, εκτινάσσοντας την αξία των μετοχών τους, σπέρνοντας ραδιενέργεια από τις βόμβες του απεμπλουτισμένου ουρανίου, δηλητηριάζοντας με τοξικά από τα βομβαρδισμένα εργοστάσια.
Βόμβες που άφησαν τους πολίτες χωρίς νερό, ηλεκτρικό και θέρμανση. Η εργατική τάξη εξάλλου ήταν αυτή που μπήκε στο στόχαστρο. Τα εργοστάσια στοχοποιήθηκαν (ιδιαίτερα αν παρήγαγαν ανταγωνιστικά προς τη Δύση προϊόντα), ανεξάρτητα να υπήρχαν μέσα εργαζόμενοι στην παραγωγή, είτε ως ανθρώπινες ασπίδες, Εκατοντάδες εργαζόμενοι έμειναν άνεργοι και οι οικογένειες τους πείνασαν. Ένας 32χρονος απολυμένος ξύπνησε ένα βράδυ, πήρε το πιστόλι του και αφού σκότωσε τη γιαγιά του, τη μητέρα του και τον πατέρα του την ώρα που κοιμόντουσαν, αυτοκτόνησε. Η εργατική τάξη θυσία στο βωμό των καπιταλιστικών κερδών, αφού οι δυτικές δυνάμεις με σχέδιο διέλυσαν τα πάντα ώστε την περίοδο ειρήνης να αναλάβουν το έργο της Ανοικοδόμησης, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα εξειδικευμένο-πάμφθηνο-υποταγμένο εργατικό δυναμικό!!!
Μετά από (77) μέρες βομβαρδισμών ο Μιλόσεβιτς αποδέχεται τους όρους του ΝΑΤΟ. Όλοι προσπαθούν να παρουσιαστούν νικητές, αλλά σταδιακά το διεφθαρμένο σερβικό καθεστώς μπαίνει σε μια δίνη αλληλοεξόντωσης, εξαιτίας του πολέμου που διεξάγεται ανάμεσα σε μαφιόζους-στρατιωτικούς-πολιτικούς-στελέχη μυστικών υπηρεσιών. Ο λαός δεν ανέχεται πια το Μιλόσεβιτς, θέλει αλλαγή σελίδας. Προβοκάτορες θα εκμεταλλευτούν την λαϊκή οργή, ενώ ο Μιλόσεβιτς θα παραδώσει τελικά μετά από διαδηλώσεις και συγκρούσεις την σκυτάλη της εξουσίας.
Για μια ακόμη φορά ο Α.Ζογκράφ είναι επικριτικός: «Η οικονομική βοήθεια από τις πλούσιες χώρες προϋπέθετε την έκδοση του Μιλόσεβιτς. Έτσι, αντί να δικαστεί στη χώρα του, οδηγήθηκε στη Χάγη μια μέρα πριν από τη συνδιάσκεψη των ευεργετών μας….».
Ο δημιουργός πιστεύει ότι ο Μιλόσεβιτς έπρεπε να δικαστεί στο Βελιγράδι και να φυλακιστεί στις φυλακές της γενέτειρας του, στο Ποζάρεβατς.
Στο τελευταίο κεφάλαιο αποκαλύπτεται ότι «ακόμη και μετά την απομάκρυνση του Μιλόσεβιτς από την εξουσία, όσοι είχαν επωφεληθεί κατά τη διάρκεια της εξουσίας του παρέμειναν στο προσκήνιο στη Σερβία. Όσοι από αυτούς είχαν καταφέρει να συγκεντρώσουν μεγάλα χρηματικά ποσά έγιναν μέλη μιας νέας ελίτ. Άλλοι αντιμετώπιζαν τις αλλαγές στη χώρα ευχόμενοι να αποκτήσουν μεγαλύτερο έλεγχο των οικονομικών και πολιτικών πόρων. Αυτό οδήγησε στη δολοφονία του πρωθυπουργού Τζίτζιτς, γεγονός που έκανε πολύ κόσμο να πιστέψει ότι θα χρειαστούν πολλά χρόνια, αν όχι δεκαετίες, για να αντεπεξέλθουν στις ανακατατάξεις που κλόνιζαν εκείνη την περιοχή των Βαλκανίων…».
Την 11η Σεπτέμβρη του 2001, η Σερβία εξαφανίζεται από τα ΜΜΕ, καθώς το Αφγανιστάν μπαίνει πλέον στο επίκεντρο. Νέοι γύροι αίματος, επεμβάσεις. Η αμερικανική υπερδύναμη χρησιμοποιεί παρόμοια εργαλεία εθνικιστικού λαϊκιστικού συναισθηματισμού για να παρασύρει το λαό. Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας τρομοκρατεί τα κινήματα, αλυσοδένει με τρομονόμους-ευρωτρομονόμους, επιβάλλοντας την σύμπλευση στρατού-αστυνομίας στην καταστολή του εχθρού λαού, στοχοποιώντας την αντίσταση ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αστική κυριαρχία, θέλοντας να λιώσει με την σύγχρονη Σιδερένια Φτέρνα του Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού τους αγώνες για Απελευθέρωση.
Το συμπέρασμα του σκιτσογράφου είναι καταλυτικό «Είμαστε ένας άρρωστος βάρβαρος πολιτισμός που κρύβεται πίσω από μεγάλα λόγια και χυδαία κυβερνητικά πρόσωπα. Αν βγαίνει κάποιο συμπέρασμα από τον πόλεμο που διεξάγεται αυτή την στιγμή στη χώρα μου, είναι ότι στα τέλη του 20ου αιώνα το σύστημα εξακολουθεί να είναι πιο δυνατό από τους ανθρώπους που το αποτελούν. Τα θύματα αυτής της σύρραξης είναι μικροί, απλοί άνθρωποι, είτε Αλβανοί είτα Σέρβοι είτε στρατιώτες από χώρες του ΝΑΤΟ. Και την ίδια στιγμή όλα τα εγκλήματα διαπράττονται ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ, ενώ όλα τα εγκλήματα προκαλούνται από το ίδιο το σύστημα.
Το σύστημα είναι άρρωστο, όχι ο κόσμος.
Χαιρετίσματα, Σάσα».
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437 http://diktiospartakos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου