από το τοίχο τής katerinaς tzanini....
Το πρωί βρέθηκε κρεμασμένος ένας πρόσφυγας...........
Αυτός ο Σύριος λοιπόν ήταν ο 25χρονος Άχμαντ.
Ο δικός μας Άχμαντ.
ΟΑχμαντ της Ε1.
Μια παρέα από 5 αγόρια.
Ομικρότερος 17 , ο μεγαλύτερος ο Άχμαντ 25.
Παιδια μόνα τους. Παιδια πολέμου και προσφυγιάς.
Ενα χρόνο έμειναν στην Ε1 .
Δίπλα μας,κοντά μας.
Παντα τα είχαμε στην έννοια τους.
Καποιες φορές βγήκαμε από τα όρια του λιμανιού και πήγαμε για πίτσα,για μπύρα,για καφέ.
Και τότε έβλεπες τα μάτια τους να λάμπουν..
Ποτέ θα στρώσει η ζωή για μας.
Και τους απαντουσα, θέλει υπομονή και κουράγιο......step by step.......
Το καλοκαίρι, μετά από πολύ αγώνα, κατορθώσαμε και τους βάλαμε σε μία καλή δομή.
Εδειχναν οτι μπήκαν σε μία σειρά.
Φαίνεται όμως ότι ο Άχμαντ δεν άντεξε.......
Πίσω στην Συρία έχει γονείς και αδέλφια......
Δεν ξέρω πώς να εκφράσω αυτό που νιώθω.
Θυμο, αγανάκτηση, τυψεις, πόνο.......
Ένας λυγμος με πνίγει και ένα μεγάλο ΓΙΑΤΊ.......
Δεν είναι δύσκολο να βρείς την απάντηση.......
Τρέμω όμως γι αυτά που μπορεί να έρθουν......
Καλέ μου, γλυκειε μου Άχμαντ,
η mama Katerina δεν θα σε ξεχάσει ΠΟΤΕ.
Ίσως έπρεπε να είχα κάνει περισσότερα........
Συγνώμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου