Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

Hot Spot, η σιωπή των Αμνών-από την κατάσταση εξαίρεσης στην κατάσταση διαίρεσης

Υπεύθυνοι για την απαράδεκτη πολιτική που εφαρμόζεται, είναι το ανθρώπινο δυναμικό που εμπλέκεται, από τους διευθυντές μέχρι και την πλειοψηφία των αναλώσιμων  κοινωνικών επιστημόνων, που είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, ωστόσο προτιμούν να παραμένουν και να εφαρμόζουν τις  ρατσιστικές και εξευτελιστικές για την ανθρώπινη ζωή τακτικές γιατί «πού αλλού θα βρεις μισθό 900 ευρώ καθαρά;». Αυτό το ερώτημα είναι πραγματικό, κάποιοι όμως θα επιλέγουν πάντα να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους και την ανθρωπιά τους, γι’ αυτό και οι παραιτήσεις-ανάμεσά τους και η δική μου σύντομα-δε λείπουν. 
Εργαζόμενη, ως κοινωνικός επιστήμονας, σε hot spot με τη ΜΚΟ PRAKSIS1
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης ως «σύστημα hot spot»

Όταν πέφτει το χιόνι, δεν είναι για όλους το ίδιο. Αυτό θυμηθήκαμε ξανά ότι ισχύει για τους μετανάστες που είναι κλεισμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά και για τους αστέγους και τους φτωχούς αυτής της κοινωνίας και αυτού του κόσμου.

Η κυβέρνηση με «κορμό την Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ δεν άλλαξε σε τίποτα την Αμυγδαλέζα ως βασικό πρότυπο εγκλεισμού των μεταναστών. Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ διαδήλωνε, ως κίνημα, ενάντια στην Αμυγδαλέζα. Τώρα, ως κυβέρνηση, υλοποιεί τη γενίκευση του μοντέλου της Αμυγδαλέζας σε όλη την επικράτεια. όσο του επιτρέπει το κοινωνικό και πολιτικό προφίλ του. Δηλαδή, πολύ. Είναι το προφίλ που επιτρέπει στην έννοια του «αριστερού» να δικαιολογεί ηθικά την ακροδεξιά και ρατσιστική πολιτική, στο όνομα «του βασιλείου της αναγκαιότητας» σε καιρό κρίσης, πουλώντας υποσχέσεις για «το βασίλειο της ελευθερίας» όταν «θα έχουμε ανάπτυξη». Η σοσιαλδημοκρατία σε συνθήκες κρίσης έγινε σοσιαλσοβινισμός νέου τύπου, του 21ου αιώνα.

Σε ένα από τα πρώτα δημόσια κείμενά της για τα hot spot, η Ε.Ε όριζε την «προσέγγιση hot spot», ως ένα τρόπο διαχείρισης των «εξαιρετικών μεταναστευτικών ροών», στο πλαίσιο της «άμεσης δράσης» ώστε η Ε.Ε «να βοηθήσει τα Κράτη-Μέλη» τα οποία αντιμετωπίζουν «δυσανάλογες μεταναστευτικές πιέσεις στα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε». Το σύντομο κείμενο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής  κλείνει μιλώντας για τα πρώτα δύο «συστήματα hot spot» σε Ελλάδα και Ιταλία (2).Ξημερώματα Τρίτης, 23/2/2016, εξάλλου, είχε ψηφιστεί τροπολογία στη βουλή σύμφωνα με την οποία οι πρόσφυγες αποτελούν κίνδυνο για την «εθνική ασφάλεια και την δημόσια τάξη» και παραχωρούνταν στο στρατό πλήρης ελευθερία για σύναψη συμβάσεων και διάθεση χρημάτων για τη διαχείριση του προσφυγικού (3). Στρατιωτικές δυνάμεις στις μεγαλύτερες πόλεις και σε νησιά, με αθρόα χρηματοδότηση, χωρίς έλεγχο, θα διαχειρίζονταν μια διακηρυγμένη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Όχι από τον Τσίπρα ή τον Παυλόπουλο (κατ’ αναλογία του Ολάντ, στη Γαλλία) αλλά από την ελληνική βουλή που μπόρεσε να συνδέσει το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας, της εθνικής ασφάλειας και μιας ευκαιρίας επενδύσεων, σε μία μόνο τροπολογία. Αυτή η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (κατ’ αναλογία της Γαλλίας, αυτή τη φορά) δεν έχει ανακληθεί.




1. Τρία προκαταρκτικά ερωτήματα & το σύστημα «στρατόπεδο συγκέντρωσης»

Τρία προκαταρκτικά συμπεράσματα λοιπόν: Πρώτον, τα hot spot δεν έχουν σκοπό να βοηθήσουν τους μετανάστες, αλλά τα Κράτη και την Ε.Ε. Δεύτερον, οι μεταναστευτικές «ροές» είναι «εξαιρετικές» και «δυσανάλογες» σε σχέση με τις δυνατότητες αντιμετώπισης των κρατών-μελών. Τρίτον, τα hot spots είναι συστήματα.

Το πρώτο σημείο αποδεικνύει ότι σκοπός των hot spot είναι η άμυνα/ασφάλεια των καπιταλιστικών κρατών που πολεμούν, απέναντι στα «απόβλητα» των πολέμων τους, ή ως μια «ασύμμετρη τακτική», που μπορούν να χρησιμοποιήσουν έναντι ενός άλλου κράτους ή πρέπει να αντιμετωπίσουν από ένα άλλο κράτος4. Άρα, δεν υπάρχει «φιλοξενία» ούτε «ανθρωπισμός». Η σίτιση, η περίθαλψη κ.α των μεταναστών-προσφύγων αποτελεί απλώς ένα μέσο αντιμετώπισής τους, μαζί με τον εγκλεισμό τους. Αυτό είναι οργανικό κομμάτι της διαδικασίας του πολέμου απέναντι στους εχθρούς (ανεξέλεγκτους και φτωχοποιημένους) πληθυσμούς. Ο υπολογισμός της διαχείρισης κινδύνου που κρίνεται με βάση τη ψυχρή αποτελεσματικότητά του, το σύγχρονο δόγμα Άμυνας/Ασφάλειας απέναντι στις «ασύμμετρες απειλές», η «κατάσταση εξαίρεσης» απέναντι στη δυνητική απειλή του εχθρού, ενεργοποιούνται στα hot spot.

Το δεύτερο σημείο, φωτίζει τον «εξαιρετικό» και έκτακτο χαρακτήρα των Hot Spot, που νομιμοποιεί την αναστολή βασικών κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου του Ασύλου της Σύμβασης της Γενεύης του 1951, στο όνομα της αποτελεσματικής κρατικής διαχείρισης. Το παρωχημένο πλέον (κι αυτό αποδεικνύεται από την πραγματικότητα στην υποσαχάρια Αφρική, στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, στη Μεσόγειο και στις «προσφυγουπόλεις» -ή στις πόλεις-στρατόπεδα προσφύγων- στη Μ. Ανατολή5), περιεχόμενο των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη (είτε με τη μορφή της υπηκοότητας και της ιθαγένειας είτε με τη μορφή του πολιτικού πρόσφυγα) ξαναγράφεται από ένα πλέγμα έκτακτων διοικητικών προσδιορισμών, τροπολογιών και νόμων με καθολική ή περιορισμένη ισχύ, δίνοντας την απροσδιόριστη δυνατότητα στο «νομοθέτη» να το γενικεύει ή να το επεκτείνει κατά το δοκούν. Τι γίνεται όμως όταν αυτό το «δίκαιο» που παράγεται καθημερινά εγγράφεται σε πράξεις πολέμου αλλά δεν λογίζεται ως δίκαιο πολέμου (μιας και δεν υπάρχουν «επίσημοι αντιμαχόμενοι στρατοί» παρά μόνο «πολεμικά επεισόδια εκτάκτου ανάγκης»); Τότε, δεν είναι εύκολο να διακρίνει κανείς ανάμεσα στο τείχος του Έβρου, στα συρματοπλέγματα της Ουγγαρίας, τα στρατόπεδα εγκλεισμού και υποχρεωτικής εργασίας αστέγων στην Πολωνία. Θα πρέπει πικρά να συμφωνήσει στην ανατριχιαστική παραδοξότητα ότι για τους Σύριους πρόσφυγες είναι μάλλον καλύτερο το κέντρο φιλοξενίας του Νταχάου6 (…) από την Αμυγδαλέζα, τη Μόρια, ή τη Ριτσώνα…

To τρίτο σημείο, αναδεικνύει πως μιλάμε για «συστήματα hot spot» και όχι για «καλά» και για «κακά» κέντρα φιλοξενίας//υποδοχής/κράτησης/ταυτοποίησης. Οι λιγότερο και οι περισσότερο κλειστές δομές, εντάσσονται σε ένα ενιαίο σύστημα βίαιης διαχείρισης του μεταναστευτικού εχθρού. Οι λιγότερο βίαιες δομές, προϋποθέτουν τις πιο βίαιες.

Εδώ πρέπει να σταθούμε σε μια παρατήρηση η οποία αναγκαστικά χρειάζεται για να συμπληρώσει αυτό το τρίτο σημείο. Σημειώνεται, συχνά, το παράδοξο πρόσφυγες που μπορούν να βγουν «ελεύθερα» (και το κάνουν καθημερινά) από τις δομές αυτές να επιθυμούν να επιστρέψουν. Ο κυριότερος λόγος είναι ότι το να βρίσκονται σε αυτά, τους εξασφαλίζει τις -ελάχιστες- πιθανότητες να καταγραφούν και να τους δοθεί άσυλο ή δυνατότητα να ταξιδέψουν στην ΕΕ. Αν το μέτρο για να κρίνουμε αυτό το φαινόμενο είναι η αθλιότητα του πολέμου ή της επιβίωσης για τους πρόσφυγες (εμείς που δεν την έχουμε ζήσει, ειδικά σε αυτό το βαθμό), τότε τα «ανοιχτά κέντρα κράτησης» είναι σαφώς προτιμότερα από τα «κλειστά». Όμως, η ξεχωριστή ιδιότητα των «στρατοπέδων συγκέντρωσης» του 21ου αιώνα είναι ότι δεν υπάρχει η επιλογή να δραπετεύσει κανείς ακόμα κι αν ο κίνδυνος είναι τόσο μεγάλος όσο αυτός που τον έκανε πρόσφυγα. Προφανώς δεν διαπράττεται γενοκτονία ούτε υπάρχει κάποια «λωρίδα παραγωγής θανάτου» (τουλάχιστον ως τώρα), αλλά πώς μπορεί κάτι τέτοιο να εξηγηθεί χωρίς τον βάρβαρο κρατικό ρόλο στους πρόσφυγες; Κυρίως, δεν μπορούν να εξηγηθούν με διαφορετικό τρόπο οι δηλώσεις του υπουργού μετανάστευσης, Μουζάλα, κατά τα πρόσφατα γεγονότα των κινητοποιήσεων των προσφύγων στο στρατόπεδο προσφύγων του Ελληνικού: «όποιος αισθάνεται καταπιεσμένος μπορεί να φύγει, και να υποστεί τις συνέπειες των πράξεων του, όπως κάθε έλληνας πολίτης»7. Στις σημερινές προοδευμένες κοινωνίες μας δεν χρειαζόμαστε καν μια βιομηχανία εγκλεισμού ή θανάτου τύπου «Άουσβιτς» για την εξόντωση ή την τρομοκράτηση ανθρώπων. Τα έχει αναλάβει όλα το «αόρατο χέρι της αγοράς». Για έναν πρόσφυγα το «σύστημα hot spot» βρίσκεται μέσα και έξω από τις δομές που κλείνεται, ο εγκλεισμός λοιπόν σε αυτές μπορεί να είναι οικειοθελής κι αυτό ίσως τίποτα δε λέει για την ουσία τους…

Πώς λοιπόν πρέπει να χαρακτηρίσουμε τα έκτακτα «συστήματα hot spot» ως προσέγγιση για την άμυνα/ασφάλεια των καπιταλιστικών κρατών απέναντι στον μεταναστευτικό-προσφυγικό εχθρό; Εμείς τα λέμε «στρατόπεδα συγκέντρωσης», γιατί αυτό -τελικά- είναι. Και η μάχη για τον χαρακτηρισμό των hot spot είναι πολιτική μάχη της στάσης απέναντί τους. Το σύνηθες αντεπιχείρημα που προβάλλεται απέναντι σε αυτό, είναι πως «στρατόπεδα συγκέντρωσης» ήταν μόνο τα ναζιστικά. Άρα, στην περίπτωση των hot spot, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για «στρατόπεδα συγκέντρωσης» αλλά για «κέντρα», φιλοξενίας και υποδοχής/κράτησης, ανάλογα με τη δομή για την οποία μιλάμε.

Τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, με την ανεπανάληπτη βία στους Εβραίους και τη γενοκτονία τους, αλλά και με τη βία που άσκησαν σε άλλους μειονοτικούς πληθυσμούς ή πολιτικούς εχθρούς, είναι μοναδικά στην ανθρώπινη ιστορία ως προς τη βιομηχανοποίηση του θανάτου και την εθνοφυλετική-ρατσιστική καταστροφή ανθρώπινων ζωών, αλλά δεν είναι τα μόνα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην ανθρώπινη ιστορία. Αποτελούν, αντίθετα, το ποιοτικό άλμα και αποκορύφωμα μιας μακράς ιστορίας στρατοπέδων συγκέντρωσης που υπήρξαν πριν τους Ναζί, αλλά και μετά. Η κυρίαρχη ιδεολογία που λέει ότι στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν μόνο τα ναζιστικά (ή και τα σοβιετικά), θέλει να αποκρύψει την καπιταλιστική ιστορία των στρατοπέδων συγκέντρωσης ως αναγκαιότητα βιοπολιτικής εκκαθάρισης από τα «δημοκρατικά» καπιταλιστικά έθνη-κράτη «ξένων πλεοναζόντων πληθυσμών». Η συγκεκριμένη ιδεολογική αντίληψη της ιστορίας, ταυτίζοντας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με τα «άκρα» και τους «ολοκληρωτισμούς», προσπαθεί να βυθίσει στη λήθη τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των φιλελεύθερων, προοδευτικών και σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων. Το ίδιο προσπαθούν να κάνουν και οι απολογητές των «κόκκινων γραμμών» της πολιτικής Ε.Ε και ΣΥΡΙΖΑ για το μεταναστευτικό.

Ποιά είναι η ιστορία αυτή λοιπόν; Είναι μια ιστορία στρατοπέδων συγκέντρωσης, από τους αποικιοκράτες Ευρωπαίους την περίοδο της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου στην Αφρική και αλλού, μέχρι τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία την περίοδο του μεσοπολέμου και των ΗΠΑ του Ρούσβελτ, που εκτός από το New Deal έκανε και στρατόπεδα συγκέντρωσης για χιλιάδες Ιάπωνες. Και άλλες χώρες, «υπεράνω πάσης υποψίας» και χωρίς ναζιστικό παρελθόν, συμμετείχαν σε αυτό το κρεσέντο μαζικής στρατοπέδωσης της ανθρώπινης ύπαρξης8. Το στρατόπεδο είναι ένας χώρος εξαίρεσης όπου συγχέεται το δίκαιο με τη ζωή, σε συνθήκες «κατάστασης πολιορκίας» και αντιμετώπισης του εχθρού της εθνικής ασφάλειας9.

Διακρίνοντας το στρατόπεδο συγκέντρωσης από το στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξολόθρευσης, μπορούμε να συλλάβουμε τα εννοιολογικά εργαλεία για να εξετάσουμε το σύστημα hot spot ως ένα σύστημα στρατοπέδου συγκέντρωσης με πολλά κέντρα διαφορετικών ταχυτήτων.

2. Η Συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας και ο νόμος για τα hot spot

Η αμφισβήτηση της συμφωνίας Ελλάδας-Τουρκίας και του Ν. 4375/2016, σημαίνει αμφισβήτηση αυτού του δήθεν «ανθρωπιστικού» συστήματος καταστολής, όσο και των θέσεων εργασίας που αυτό το θεσμικό και αυταρχικό πλαίσιο δημιουργεί.

Τα κύρια σημεία της συμφωνίας10 είναι:

-Οι αιτήσεις ασύλου όσων μεταναστών χωρίς χαρτιά μπήκαν στην Ελλάδα από την Τουρκία μετά τις 20 Μαρτίου μπορούν να κριθούν άμεσα ως απαράδεκτες, χωρίς να εξεταστεί η ουσία τους, και οι μετανάστες να απελαθούν άμεσα και να «επιστραφούν» στην Τουρκία με την αιτιολογία ότι η Τουρκία είναι «ασφαλής τρίτη χώρα» που μπορεί να εγγυηθεί την προστασία τους.
-Μέχρι την εξέταση του αιτήματος ασύλου οι μετανάστες αυτοί παραμένουν έγκλειστοι στα χοτ-σποτ που μετατρέπονται σε κλειστά κέντρα κράτησης σε Λέσβο, Χίο, Λέρο και Σάμο για μέγιστο χρονικό διάστημα ενός μήνα. Στη συνέχεια αν δεν έχει εξεταστεί το αίτημά τους, μεταφέρονται σε κέντρα στην ενδοχώρα χωρίς να διευκρινίζεται αν αυτά θα είναι κέντρα κράτησης ή «ανοιχτά» κέντρα.
-72.000 μετανάστες θα γίνουν (θεωρητικά) αποδεκτοί για εγκατάσταση στην ΕΕ από την Τουρκία, εκ των οποίων οι 54.000 στη βάση «εθελοντικής διευθέτησης». Στην πραγματικότητα οι μετανάστες που έχουν μετεγκατασταθεί (και θα μετεγκατασταθούν) από την Τουρκία στην ΕΕ είναι πολύ λίγοι. Ακόμα όμως κι αν υλοποιείτο αυτό το μέτρο, πρόκειται περί ελάχιστου αριθμού αν αναλογιστεί κανείς ότι μόνο οι μετανάστες από τη Συρία που βρίσκονται στην Τουρκία ανέρχονται σε 2.700.000.
-Για κάθε Σύριο μετανάστη που απελαύνεται στην Τουρκία από τα ελληνικά νησιά, ένας άλλος Σύριος θα γίνεται δεκτός στην ΕΕ, στα πλαίσια της παραπάνω διευθέτησης. Όσοι μετανάστες χωρίς χαρτιά εισέλθουν μετά τις 20/3/2016 στην Ελλάδα αποκλείονται από αυτή τη διαδικασία, δλδ. τιμωρούνται.
-Ακόμα και εάν γίνει αποδεκτό το αίτημά τους για άσυλο στην Ελλάδα θα μπορούν να παραμείνουν στη χώρα μόνο για 3 χρόνια και στη συνέχεια θα πρέπει να υποβάλλουν νέο αίτημα. Σε αυτό το χρονικό διάστημα θα απαγορεύεται να μεταβούν σε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για διάστημα μεγαλύτερο των τριών μηνών. Αν το επιχειρήσουν θα συλλαμβάνονται και θα απελαύνονται στη χώρα προέλευσής τους.
-Το ίδιο ισχύει και για τους μετανάστες χωρίς χαρτιά που ήρθαν στην Ελλάδα πριν τις 20 Μαρτίου, εκτός από 20.000 που θεωρητικά θα «μετεγκασταθούν» σε άλλη χώρα της ΕΕ. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους που ανέρχονται σε περίπου 57.000 δεν είχαν καταγραφεί και δεν είχαν ζητήσει άσυλο στην Ελλάδα ακριβώς για να μην εγκλωβιστούν εδώ. Στις αρχές Απριλίου μόνο 2.700 είχαν κάνει αίτημα ασύλου.
-Αν το αίτημα ενός μετανάστη για άσυλο απορριφθεί τελεσίδικα, μεταφέρεται σε κέντρο κράτησης και απελαύνεται στη χώρα προέλευσής του.
-Συμφωνήθηκε η λήψη μέτρων από την πλευρά της Τουρκίας για την παρεμπόδιση της μετανάστευσης και την αποτροπή δημιουργίας νέων οδών εισόδου στην ΕΕ.
-Αν οι διελεύσεις μεταναστών μεταξύ Τουρκίας και ΕΕ τερματιστούν ή μειωθούν σημαντικά θα ενεργοποιηθεί ένα «εθελοντικό σύστημα εισδοχής». Με άλλα λόγια, αν ελεγχθεί η μετανάστευση, μπορεί να ξαναξεκινήσει η ελεγχόμενη και πειθαρχημένη εισαγωγή εργασιακής δύναμης από την Τουρκία.
-Συμφωνήθηκε η κατάργηση της βίζας για τους Τούρκους πολίτες έως τα τέλη Ιουνίου του 2016 και η αναβάθμιση της Τελωνειακής Ένωσης ΕΕ-Τουρκίας.
-Εκτός από την αρχική χρηματοδότηση της Τουρκίας από την ΕΕ με 3 δισ. ευρώ, συμφωνήθηκε πρόσθετη χρηματοδότηση άλλων 3 δισ. ευρώ.

Στο Ν. 4375/2016 είναι σαφές ότι οι πιο «ανοιχτές δομές» έχουν ως προϋπόθεση της «κλειστές», όπως αποτυπώνεται στα άρθρα 14 και 15 και στο σύνολο του νομοθετήματος, επομένως τα hot spots είναι πράγματι ένα σύστημα, του οποίου δεν μπορεί κανείς να απομονώσει τις επιμέρους στιγμές11. Είναι μια σύγχρονη μορφή στρατοπέδου συγκέντρωσης, προϊόν της υλικής αναγκαιότητας των καπιταλιστικών κρατών και επιλογή του σύγχρονου ευρωπαϊκού και καπιταλιστικού, εθνοκρατικού και βιοπολιτικού ελέγχου του εχθρού. Εντάσσεται στη διαδικασία του σύγχρονου παγκόσμιου ταξικού πολέμου, που πυροδότησε η κρίση του 2008 και κορυφώθηκε στη Μέση Ανατολή.

3. Το «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» και η επαγγελματική φιλανθρωπία ως logistics στην οπισθοφυλακή του πολέμου

Σε μια σχεδόν παράλληλη διαδικασία από την επίσημη οικονομία, χτίζεται ένα νέο, επισφαλές κοινωνικό συμβόλαιο: ανάμεσα στους αποκλεισμένους ξένους και τους ντόπιους εργαζόμενους, ανάμεσα στην παραδοσιακή εργατική τάξη και τη νέα εργατική τάξη, ανάμεσα στους χειρώνακτες και τους διανοητικά εργαζόμενους, ανάμεσα στους ειδικευμένους και τους ανειδίκευτους, ανάμεσα στους διάφορους κλάδους του ιδιωτικού τομέα και ανάμεσα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Αυτό το «συμβόλαιο’’ περιλαμβάνει:

  1. Καπιταλιστική ελαστασφάλεια της εργασίας, «προτιμότερη» από την ανεργία και την περιθωριοποίηση..

  1. Κρατική ελαστασφάλεια των δικαιωμάτων, «προτιμότερη» από την απειλή του θανάτου και του εμπόλεμου χάους, σε ζώνες που περιτριγυρίζουν τον ανεπτυγμένο κόσμο (όπου ανήκουμε) και είναι ακόμα σχετικά περιφραγμένες στην περιφέρεια και σε γκετοποιημένες ζώνες του κέντρου.

  1. «Κοινωνική Οικονομία» και «Ειδικές Οικονομικές Ζώνες» ως περιθωριακό συμπλήρωμα της επίσημης κρατικής και ιδιωτικής οικονομίας, ελεγχόμενη από το κράτος και το κεφάλαιο (βλ. ενδεικτικά εδώ), καθώς και εθελοντική και επιδοτούμενη κοινωνική αυτοδιαχείριση σε όσα το κεφάλαιο εγκαταλείπει, «προτιμότερη» από το δαπανηρό και μη ρεαλιστικό «Κράτος Πρόνοιας».

  1. Πολιτικό-στρατιωτικό-τεχνοκρατικό διευθυντήριο συναίνεσης και τάξης & ασφάλειας «προτιμότερο» από τις «εξτεμιστικές» υπερ-εθνικιστικές ή φασιστικές ή τρομοκρατικές απειλές.

  1. Στροφή του δημόσιου λόγου στη διαχείριση των ιδιωτικών ζωών. Ναρκισσιστική αναδίπλωση και αυτό-κατανάλωση σε μικροκοινότητες απόλαυσης (αθλητισμός, μικρο-hobbies, τέχνη μέσω internet, gadgets, gaming κλπ), με παροχή θεσμικών εγγυήσεων για διακανονισμένη χρήση ηδονών και εθισμών (ναρκωτικά, ψυχοφάρμακα, ντόπινγκ σαδομαζοχιστικά θεάματα κλπ), με κεφαλαιοκρατικούς περιορισμούς, όρους ιδιοκτησίας, εργασίας κλπ. Είναι «προτιμότερα» από την καταθλιπτική κουβέντα για τις δυσοίωνες προοπτικές του παγκόσμιου καπιταλισμού, που σαν μια ασταμάτητη μεγα-μηχανή φαίνεται να οδεύει προς την καταστροφή.

  1. Μεικτή καπιταλιστική οικονομία με κρατική, ιδιωτική και συνεργατική (βλ. το 3) παραγωγή, διανομή, ανταλλαγή, κατανάλωση πακέτων πληροφορίας και απόλαυσης. Το ίδιο το σώμα μεταλλάσσεται σε πηγή κέρδους για το κεφάλαιο και πηγή επιβίωσης για τους προλετάριους, πράγμα «προτιμότερο» από την απειλή κοινωνικού αποκλεισμού που φέρνει η γενίκευση του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού σε όλο τον πλανήτη.

  1. «Χώροι φιλοξενίας» και «κοινωνικής επανένταξης» (στρατόπεδα και φυλακές) για τους κοινωνικά αποκλεισμένους και τους αντιφρονούντες ως μορφή υποκατάστασης των κοινωνικών παροχών. Χρηματική αξιοποίηση των «παραπανίσιων» σωμάτων τους, στη λογική του ανταποδοτικού οφέλους. Και αυτό είναι προτιμότερο από την εξαθλίωση (ως τον βιολογικό θάνατο) που προκύπτει από τον αποκλεισμό της πρόσβασης στα εμπορεύματα.

Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο της επισφάλειας εντάσσεται οργανικά στην γενίκευση της μορφής του πολέμου, της οικονομίας έκτακτης ανάγκης και μόνιμης ύφεσης ως οικονομίας «μόνιμης προσαρμογής», της γενίκευσης των δογμάτων Άμυνας/Ασφάλειας για την αντιμετώπιση εσωτερικού και εξωτερικού εχθρού.

Στην κατάσταση αυτή, δημιουργείται ένα νέο στρώμα εργαζομένων στην πολεμική οικονομία των hot (πχ εργασίες σε τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, διοικητικές υπηρεσίες κλπ). Χρειάζεται, πριν δούμε την ατομική στάση κάθε εργαζόμενου/ης ξεχωριστά, να αναλογιστούμε την συνολική ταξική ήττα που έχει καταλήξει να διαχωρίζει -συχνά με σιδερένια τείχη- τις κοινωνικές διαστρωματώσεις της τάξης σε έναν εσωτερικό εμφύλιο των «από κάτω». Πρέπει, καταρχάς, αυτή η κατάσταση να αντιστραφεί, πρώτα και κύρια, με πάλη ενάντια στους σημερινούς όρους διαχωρισμού.

Η έκτακτη επιδότηση κονδυλίων από την Ε.Ε και άλλων φορέων, σε συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση, υπηρεσιών γύρω από τα Hot Spot, που προσφέρει μια εργασία με καλύτερες συνθήκες και μισθούς από τα μέσο όρο, μαζί με την ιδιοτυπία της λειτουργίας των ΜΚΟ (ανάμεσα στις κρατικές και τις ιδιωτικές ροές χρήματος) απειλούν να χτίσουν μια νέα κοινωνική συναίνεση των «ενταγμένων» έναντι των «αποκλεισμένων», όπως -ταυτόχρονα- χτίζουν το μίσος των «έγκλειστων» έναντι των «απ’ έξω», στην άλλη πλευρά του κοινωνικού αυτοματισμού.

Τα λεφτά αυτά για τη «φροντίδα» των προσφύγων από το δυτικό καπιταλιστικό κέντρο, δεν είναι παρά μια ελάχιστη αναδιανομή του πλούτου που αποκτούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στον πόλεμο που διεξάγουν απέναντι στους φτωχότερους πληθυσμούς. Σήμερα, στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο αλλά και σε ειδικές περιοχές, ζώνες και επαγγέλματα του μη δυτικού αλλά αναδυόμενου καπιταλισμού (Κίνα, Ινδία), δημιουργείται όχι μόνο μια τάξη νεόπλουτων επιχειρηματιών που αρπάζουν από τα μαλλιά τις ευκαιρίες του πολέμου, αλλά και στρώματα, εντός της εργατικής τάξης, «ενταγμένων» σε σύγκριση με τα μεγάλα στρώματα της παγκόσμιας κοινωνικής πλειοψηφίας που προλεταριοποιούνται σε παραγκουπόλεις και φτωχογειτονιές των μητροπόλεων. Το κομμάτι αυτό της εργατικής τάξης, ραχοκοκκαλιά -μαζί με τα μεσαία στρώματα- της κοινωνικής συνοχής, είναι κρίσιμο να συνειδητοποιήσει τα στρατηγικά του συμφέροντα και να σπάσει από τα μικρά ανταλλάγματα ασφάλειας και μισθού που του προσφέρονται. Μέχρι τότε, πιθανώς, αυτό που θα τείνει να βλέπει είναι πως έχει υλικό συμφέρον από το να μην κλείσουν τα hot spot, και πως αυτό το σύστημα διαχείρισης των προσφύγων είναι προτιμότερο από το να πεθάνουν χωρίς βοήθεια, με δεδομένο ότι ο πόλεμος δε θα σταματήσει.

4. Κόβοντας το ανθρώπινο πλεόνασμα σε τρία μέρη

Σε αυτό το σημείο χρειάζεται να φωτίσουμε καλύτερα τις στάσεις που εμφανίζονται στην ελληνική κοινωνία ως προς τους πρόσφυγες, και τις συγκλίσεις τους πέρα από τις προθέσεις αυτών που τις εκφράζουν. Είναι αυτές οι στάσεις που δείχνουν και τα όρια του εργατικού κινήματος (ιδίως, στην αδυναμία του ντόπιου να συμπεριλάβει στους αγώνες του και το ξένο).

Η πρώτη θα μπορούσε να εκφραστεί ως «συμπερίληψη» υπό προϋποθέσεις: είναι το αίτημα για ένταξη των προσφύγων στον καταμερισμό εργασίας και για παροχή «εγγράφων». Είναι ένα αίτημα που προτάσσει τις «δυνατότητες αφομίωσης». Θα μπορούσε να ονομαστεί «ανθρωπισμός». Η δεύτερη χαρακτηρίζεται από το αίτημα για «αποκλεισμό». Επαναπροωθήσεις, απελάσεις, έλεγχοι, καταστολή, πολιτική απαίτηση «καθαρότητας». Είναι ο «αντιανθρωπισμός». Η τρίτη θα μπορούσε να ονομαστεί συμπεριληπτικός αποκλεισμός. Είναι το αίτημα για μια ανθρωπιστική πολιτική ένταξης, όπου αναγνωρίζεται η αδύνατη φιλελεύθερη αφομοίωση, εκεί που κατανοούνται ως αναγκαία μέτρα οι μεταβατικοί «χώροι εξαίρεσης», τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι μαζικές πολιτικές ελέγχου και οι ειδικές ζώνες εκμετάλλευσης, ως ένας συμβιβασμός ανάμεσα στο «δέον» και το «ρεαλιστικό». Είναι η ρεαλιστική στιγμή που συναρθρώνονται ο ρατσισμός και ο ανθρωπισμός σε μια ενιαία στάση. Είναι η παροχή «πρώτης ανάγκης», που θα είναι πάντα τέτοια, γιατί το σώμα που αντιμετωπίζει και προστατεύει δεν είναι υποκείμενο, ούτε αντικείμενο: είναι γυμνή ζωή που της αναγνωρίζονται μόνο βιοτικές ανάγκες. Αυτές θα καλύπτονται όσο επιτρέπει το «υστέρημά μας». Θα μπορούσε να ονομαστεί (λίγο αυθαίρετα, αλλά όχι και τόσο) «ζωοφιλία».
Δεν υπάρχει γενικά και αόριστα «αλληλεγγύη». Έχει πρόσημο και τείνει σε τύπους στάσεων, όπως αυτές που αναφέρθηκαν. Είναι πολύ εύκολο πχ, η ιεράρχηση της «ατομικής ιδιοκτησίας» πάνω από τις «ανθρώπινες ανάγκες», η αναγνώριση της ιδιοκτησίας ως «περίφραξης» του «δικού μου» προς «αξιοποίηση», να ωθήσει κάποιον από τον ανθρωπισμό στη ζωοφιλία, ειδικά όσο πιέζουν οι συνθήκες κατάρρευσης και αυξάνεται ο «αντιανθρωπισμός»12.

Ο αστικός ανθρωπισμός, η συμπονετική ζωοφιλία και ο φασισμός αποτελούν, ταυτόχρονα, σε ένα συνεχές με διακεκομμένα σημεία, την ενιαία κρατική πολιτική απέναντι στη ροή των μεταναστών, που πηγάζει από τις διαφορετικές ανάγκες των καπιταλιστικών συστημάτων για απελάσεις, περιθωριοποιήσεις και οικονομική εκμετάλλευση ταυτόχρονα, σε διαφορετικές δοσολογίες και ποσοτικές σχέσεις. O πόλεμος παράγει για τα έθνη-κράτη υλικές αναγκαιότητες βιοπολιτικής εκκαθάρισης του πλεονάζοντος πληθυσμού, ενσωμάτωσης του οικονομικά χρήσιμου πληθυσμού, και δημιουργία ενδιάμεσων μεταβατικών χώρων εξαίρεσης όπου οι μετανάστες ούτε εκκαθαρίζονται, ούτε ενσωματώνονται στον εθνικό και οικονομικό κορμό, αλλά «μπαίνουν σε παρένθεση» μέχρι να αποφασιστεί η τελική τύχη τους.

Μεγάλα κομμάτια του κινήματος δεν το αντιλαμβάνονται αυτό. Βλέπουν το φασισμό ανεξάρτητα από τη συμπονετική ζωοφιλία της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού, μπερδεύουν τη συμπονετική ζωοφιλία των περισσότερων Ελλήνων με ανθρωπισμό, θεωρούν τον αστικό ανθρωπισμό ριζικά αντίθετο από το φασισμό. Έτσι, εκπλήσσονται όταν, μέσα σε μερικούς μήνες, ένα κομμάτι του «φιλάνθρωπου Ελληνικού Λαού» μετατρέπεται σε κυνικό εθνορατσιστή και «ζωόφιλο», αντιμετωπίζοντας τους μετανάστες σαν ζώα. Όμως, ο ελληνικός λαός δεν έγινε ως σύνολο ούτε φασίστας ούτε αντιφασίστας, ούτε ρατσιστής ούτε αντιρατσιστής.

Τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Δύο άκρα μοιάζουν να υπάρχουν στο φάσμα της εθνο-κρατικής αντιμετώπισης των μεταναστευτικών ροών: συμπερίληψη, διωγμός. Η συμπερίληψη υπάγεται στη λογική του εδάφους και του έθνους-κράτους, καθώς και στους δημογραφικούς και εργασιακούς υπολογισμούς εκμετάλλευσης του κεφαλαίου, δρομολογώντας διαδικασίες ένταξης των μεταναστών στον εθνικο-παραγωγικό κορμό της κάθε χώρας. Ο διωγμός, η εκτόπιση του πλεονάζοντος πληθυσμού, δρομολογεί τις δολοφονικές διαδικασίες «επαναπροώθησης». Ανάμεσα στις δύο αυτές τακτικές, υπάρχει και μία τρίτη, που εμφανίζεται ως «συμπεριληπτικός αποκλεισμός»: η επιλογή των στρατοπέδων συγκέντρωσης, στο όνομα της «έκτακτης ανάγκης», εγκαθιδρύοντας χώρους εξαίρεσης στο εσωτερικό της εθνοκρατικής επικράτειας, μέσα στους οποίους νομιμοποιείται η παρέκκλιση από τους νόμους που ισχύουν για τους …ανθρωπινότερους των μεταναστών πολίτες13.
Το σύστημα των Hot Spot ως σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης και η πολυσημία του με τίτλους όπως «κέντρο φιλοξενίας», «κέντρο υποδοχής-κράτησης», έρχεται να καλύψει ακριβώς αυτό τον ενδιάμεσο, έκτακτο χώρο αιχμαλώτισης των μεταναστευτικών ροών. Με τη συμμετοχή φιλανθρώπων, επιστημόνων, στρατού.

5. Πολιτικές Επιπτώσεις

Αρκετοί φορείς, που δεν διακρίνονται για τη ριζοσπαστικότητα των θέσεών τους, από το Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μέχρι τους Γιατρούς Χώρις Σύνορα, έχουν επισημάνει την εφιαλτική για τους μετανάστες κατάσταση πριν και μετά το σύστημα hot spot14. Όμως η ελληνική κοινωνία αμφισβητεί όλο και λιγότερο την ύπαρξη του συστήματος Hot Spot ή τις λειτουργίες που επιτελεί. Απλώνεται μια γενικευμένη σιωπή γύρω από αυτό, σιωπή που προκαλεί αμηχανία για την αντιμετώπισή της ακόμα και μέσα στους κόλπους του κινήματος.

Ένα από τα βασικά ερωτήματα που αποτελούν τη βάση αυτής της αμηχανίας είναι αυτό που δένεται με το ζήτημα του δικαιώματος στην εργασία: Είναι θεμιτή η δουλειά στα hot spot; Αντιφάσκει αναγκαστικά με το αίτημα της κατάργησής τους;

Η υποβάθμιση του αρνητικού χαρακτήρα της εργασίας στα hot spot δεν αναγνωρίζει ότι το σύστημα Hot Spot έχει έκτακτο πολεμικό χαρακτήρα, υπάρχει εμπλοκή του στρατού, πολεμική δηλαδή διαχείριση των ανθρώπινων ροών, χαρακτηρισμός των έγκλειστων ως δημόσιων-εθνικών κινδύνων, άρα ποιοτικά ανώτερη και μαζικότερη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής με κρατικό εθνορατσιστικό και πολεμικό τρόπο. Ήδη ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και η ένταξη της αντιμετώπισης ασύμμετρων-υβριδικών απειλών στα σύγχρονα δόγματα Άμυνας/Ασφάλειας, αποδεικνύουν πως το όλο ζήτημα των μεταναστών, μέσω της συσχέτισης μετανάστη-εγκληματία-τρομοκράτη, βρίσκεται εντός του πεδίου του πολέμου, όπως και οποιαδήποτε εργασία στην καρδιά της αναπαραγωγής των Hot Spot. Οι προσεγγίσεις αυτές δεν αναγνωρίζουν ότι αντιπολεμικό κίνημα σημαίνει και άρνηση προσφοράς υπηρεσιών στους μηχανισμούς εκείνους που εγγυώνται τη συνέχιση του πολέμου και αποτελούν σκληρό πυρήνα του. Αν οι μεταναστευτικές ροές βρίσκονταν εκτός ελέγχου στα ευρωπαϊκά κράτη, η Ε.Ε θα αδυνατούσε να συνεχίσει τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή με τους ίδιους όρους.

Στρατηγικά αρνούμαστε κάθε μετατροπή του πολέμου και των υπηρεσιών γύρω από αυτόν σε έναν αυτοτελή κλάδο με δικά του επαγγέλματα σε αυτοτελείς δομές, γιατί θέλουμε να σταματήσει ο πόλεμος. Όποιος και όποια θέλει να προσφέρει βοήθεια, θα πρέπει να επιδιώξει να το κάνει χωρίς μισθό. Καθόλου δεν έχουμε στο μυαλό μας τον «εθελοντισμό», που έγινε της μόδας από την Ολυμπιάδα του 2004 κι ύστερα, για να φτάσει στο «όλοι μαζί μπορούμε» του ΣΚΑΪ και της εκκλησίας. Αντίθετα, σκεφτόμαστε ότι οι δομές του κινήματος όπου θα το κάνουν αυτό οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες θα είναι απέναντι από το κράτος και το κεφάλαιο. Δε θα έχουν σχέση με αυτό, παρά μόνο αυτή της σύγκρουσης για την απόσπαση πόρων ώστε να ικανοποιούνται οι πολύμορφες κοινωνικές ανάγκες ντόπιων και ξένων. Θα είναι δομές που θα φτιάχνουν νέες κοινότητες αγώνα και θα αποτελούν εργαστήρια κοινωνικής χειραφέτησης.

Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει οι θέσεις εργασίας να αφορούν κοινωνικές υπηρεσίες έξω και πέρα από το σύστημα εγκλεισμού, ελεύθερα προσβάσιμες από όλους - και φυσικά πρώτα και κύρια από αυτούς που το έχουν άμεσα ανάγκη: τα θύματα του πολέμου, του ιμπεριαλισμού και της επέλασης του κεφαλαίου, που σήμερα αντιμετωπίζονται σαν «αιχμάλωτοι πολέμου». Οι σχέσεις εργασίας στον πυρήνα του συστήματος των hot spot δημιουργούν βαρύτατα διλήμματα. Διλήμματα που ανοίγουν το δρόμο στη φυσικότητα της υλικής εξάρτησης ανθρώπων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μονιμοποιούν τον έκτακτο πολεμικό χαρακτήρα τους, και δεν μπορούν να συμβαδίζουν με το αίτημα της κατάργησής τους. Νομιμοποιούν τις «προνοιακές πλευρές» της κρατικής «φιλοξενίας», την ώρα που μετανάστες πεθαίνουν έγκλειστοι από το κρύο, αντιμετωπιζόμενοι ως εχθρός και χωρίς να έχουν βλάψει κανέναν.

Δεν καλούμε τους εργαζόμενους/ες να μη δουλέψουν σε καμιά ΜΚΟ, αλλά να μην εκτελέσουν τις εργασίες εκείνες που είναι κατασταλτικές και προνοιακές μέσα, στον πυρήνα, στην καρδιά της αναπαραγωγής των hot spot. Χρειάζεται, επίσης, να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα όσων ήδη δουλεύουν σε τέτοιες δομές, βιώνοντας τρομακτική πίεση και ανυπέρβλητα διλήμματα, πολύ βαριά για να αντιμετωπιστούν στα πλαίσια μιας προσωπικής στάσης15. Πρέπει, συνολικά, το πιο μαχητικό, επαναστατικό μέρος του εργατικού κινήματος να στηρίξει όσους και όσες πρέπει να δώσουν τη μάχη ενάντια στον εγκλεισμό, ενώ βρίσκονται εργαζόμενοι/ες εντός των δομών του. Κυρίως, πρέπει να σκεφτούμε τρόπους απεμπλοκής τους, ταυτόχρονα με την κατάργηση/διάλυση του συστήματος hot spot και την επιβολή θέσεων εργασίας και ανθρώπινων συνθηκών σε κοινωνικά αναγκαίες δομές, τόσο του τεράστιου αριθμού των ανέργων όσο και των επισφαλώς/ελαστικά εργαζόμενων.

Η εκπαίδευση των παιδιών στο σύστημα Hot Spot διαιωνίζει την απαξίωσή τους και τη γκετοποίηση μακριά από τις δημόσιες σχολικές δομές, με αντάλλαγμα τον διορισμό εκπαιδευτικών υπό νέες, χειρότερες και ελαστικές σχέσεις εργασίας χωρίς σύνδεση με τα σωματεία τους και τους συναδέλφους τους. Η ιατρική περίθαλψη των ανθρώπων στο Hot Spot δεν μπορεί να είναι επάγγελμα και δεν μπορεί επίσης να είναι γκετοποιημένη, μακριά από τις δομές υγείας. Ούτε τα παξιμάδια ούτε η καθαριότητα μπορεί να «μετασχηματίσει από μέσα» αυτό που δομικά και ουσιαστικά είναι τo Hot Spot: στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Το Hot Spot πρέπει να καταργηθεί, και οι μετανάστες να ενταχθούν σε ανοιχτές υποδομές εντός του αστικού ιστού, υπο κοινωνικό-εργατικό έλεγχο ντόπιων και ξένων, ώστε να έχουν πρόσβαση σε Υγεία, Παιδεία, κοινωνικές σχέσεις, χωρίς αυτές οι δομές να προϋποθέτουν άλλες, κλειστές κάπου αλλού στην Ελλάδα. Σε αυτές τις δομές, που πρέπει να είναι ελεύθερα προσβάσιμες για όλους και όλες, να μεταφερθούν οι εργασίες της μάθησης, της κοινωνικής και ψυχολογικής υποστήριξης, της υγείας, της σίτισης, της στέγασης και της συντήρησης, της γνώσης και του ελεύθερου χρόνου. Έτσι, ώστε, να μην διαπλέκεται η εργασία της παροχής κοινωνικών αναγκαίων με την εργασία του μισθοφόρου, του ανθρωποφύλακα και του ελεγκτή, που πρέπει δια παντός να καταργηθούν. Τα σύνορα πρέπει να ανοίξουν για τους μετανάστες, η Ελλάδα και τα άλλα κράτη πρέπει να πληρώσουν για τον πόλεμο στον οποίο, αποδεδειγμένα, συμμετέχουν.

Με την μετατροπή της διαχείρισης του πολέμου σε σειρά επαγγελμάτων και το άνοιγμά τους στο γενικό κοινωνικό επίπεδο, με τη προσφορά ελαστικών σχέσεων εργασίας στον άνεργο ντόπιο πληθυσμό, ώστε αυτός να επιτελέσει λειτουργίες διαχωρισμού των ντόπιων από τους ξένους, η «κατάσταση εξαίρεσης» μετατρέπεται σε μόνιμη κατάσταση διαίρεσης των εκμεταλλευόμενων μεταξύ τους. «Προνομιούχοι» και μη-«προνομιούχοι», «εξασφαλισμένοι» και «μη εξασφαλισμένοι».

Ο σύγχρονος καπιταλισμός έχει προσπεράσει, εδώ και καιρό τα παλιά μοντέλα αποικιοποίησης ή «νέο-αποικιοποίησης» που υπήρχαν ως τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Σήμερα, το βασικό μοντέλο διεθνούς συγκρότησης των καπιταλιστικών εθνών-κρατών είναι η ένταξη σε ολοκληρώσεις (Ε.Ε., NAFTA, Σύμφωνο Σαγκάης, ΝΑΤΟ, πολύμορφες εμπορικές και πολιτικο-στρατιωτικές συμφωνίες κλπ) ή η προνομιακή σχέση με αυτές. Το αποτέλεσμα είναι η θωράκιση και η ενίσχυση της κρατικής (εσωτερικής-εξωτερικής) κυριαρχίας, με ανταλλάγματα -κυρίως- οικονομικού/πολιτικού τύπου, μερικής απώλειας αυτοτελούς νομισματικής πολιτικής κλπ. Πέρα από τις διαφοροποιήσεις και τις (ενίοτε σκληρές) αντιπαραθέσεις μεταξύ τους, τα καπιταλιστικά κράτη, περισσότερο παρά ποτέ, σήμερα συνδέονται με τους κοινούς στόχους όλων των μερίδων του κεφαλαίου για έλεγχο και υποτίμηση της εργασίας. Ένα εκ των βασικών κριτηρίων για την επιτυχία κάθε αστικής τάξης έναντι μιας άλλης (κάθε κράτους εναντίον κράτους, με μια έννοια) είναι η διευκόλυνση των ροών του κεφαλαίου (πχ επενδύσεις) και ο έλεγχος των ροών των εργατών και των αποκλεισμένων (βλ. προσφυγικό, έλεγχοι, εργασιακοί νόμοι κλπ). Αν κάποιοι, λοιπόν, αναζητούν νέες μορφές αποικιοποίησης, αυτές δεν μπορούν να εντοπιστούν μεταξύ καπιταλιστικών εθνών-κρατών, αλλά σε όλες αυτές τις μορφές εγκλεισμού και διαχωρισμού σε χώρους εξαίρεσης, που διαχωρίζουν τον πληθυσμό και την εργατική τάξη σε ανώτερο και κατώτερο πληθυσμό, με δικαιώματα και χωρίς δικαιώματα.

Να σταματήσει τώρα η αντιμεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και της Ε.Ε, και ο εγκλεισμός των μεταναστών, σημαίνει -στα ελληνικά δεδομένα- ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ του νόμου του 2016 που εξειδικεύει τη συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας, άρα και κατάργηση όλων των θέσεων εργασίας που δημιουργεί η συμφωνία αυτή, απαίτηση και πάλη για δημιουργία αντίστοιχων και περισσότερων θέσεων εργασίας με βάση τις κοινωνικές ανάγκες ντόπιων και ξέων, και άνοιγμα των συνόρων. Επίταξη κτιρίων, ξενοδοχείων, οικιστικού αποθέματος. Το λιγότερο, επαναφορά στο κλασικό δίκαιο του ασύλου, στην πραγματικότητα, νέες μορφές πολιτογράφησης στις οποίες το πολυεθνικό προλεταριάτο σε κάθε χώρα θα έχει πρόσβαση χωρίς προϋποθέσεις.
Τα κράτη και οι πλούσιοι, η Ε.Ε και η Ελλάδα, να πληρώσουν για τον πόλεμο που έκαναν
και να αναγκαστούν να σταματήσουν τον πόλεμο που κάνουν

Η Διακήρυξη της Κεσσάνης έβαζε, ενάντια στη συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας, ένα πλαίσιο πάλης που πιστεύουμε ότι παραμένει επίκαιρο

Εμείς θέλουμε ίσα δικαιώματα και αξιοπρεπή, ειρηνική ζωή για όλους.
Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε:
·   ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τις επεμβάσεις και τους βομβαρδισμούς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε. και στη συμμετοχή των χωρών μας.
·   για να σταματήσουν οι πολεμικές επιχειρήσεις του Τουρκικού στρατού στη Νοτιοανατολική Τουρκία κατά του Κουρδικού λαού καθώς και οι τρομοκρατικές ενέργειες κατά των Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών της αριστεράς σε όλη την Τουρκία.
·   ενάντια στις βάσεις, το ΝΑΤΟ και κάθε ιμπεριαλιστικό μηχανισμό
·   ενάντια στις ανάλγητες αντιμεταναστευτικές  πολιτικές της Ε.Ε. της ελληνικής και της τουρκικής κυβέρνησης.

Απαιτούμε:
·   Ασφαλή, ελεύθερη διέλευση από χερσαία και θαλάσσια σύνορα, για τους πρόσφυγες του πολέμου, της καταπίεσης και της φτώχιας.
·   Να μπει τέλος στο έγκλημα στο Αιγαίο. Να σταματήσουν οι δολοφονικές επιχειρήσεις αποτροπής και επαναπροώθησης της Frontex και της ελληνικής συνοριοφυλακής. Όχι στην επιχείρηση Ποσειδών στο Αιγαίο για αποτροπή διέλευσης των προσφύγων. Όχι σε δημιουργία στην Ευρωπαϊκής συνοριοφυλακής-ακτοφυλακής
·   Να πέσει ο φράχτης του Έβρου. Κανένας φράκτης στην Ευρώπη. Όχι στην Ευρώπη-φρούριο.
·   Όχι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα hot spot και τα μέτρα διαλογής. Όχι στη στρατιωτικοποίηση της διαχείρισης του προσφυγικού.
·   Όχι στην ποινικοποίηση της μετανάστευσης. Νομιμοποίηση και πλήρη δικαιώματα για τους οικονομικούς και πολιτικούς πρόσφυγες.
·   Όχι χρηματοδότηση Τουρκίας και Ελλάδας για κέντρα κράτησης και μηχανισμούς καταστολής των προσφύγων.
·    Όχι στις διώξεις εθελοντών για βοήθεια στους πρόσφυγες. Κατάργηση της ποινικοποίησης της βοήθειας στους πρόσφυγες.
·   Κατάργηση των συνθηκών του Δουβλίνου. Δικαίωμα στο άσυλο.
·   Προστασία των προσφύγων-μεταναστών από τα κυκλώματα εκμετάλλευσης. Πρόνοια και φροντίδα για τους ανήλικους.
·   Κατάλληλα δημόσια κτίρια και δομές για την αξιοπρεπή στέγαση, περίθαλψη, σίτιση και μετακίνηση των οικονομικών και πολιτικών προσφύγων. Χρηματοδότηση και προσλήψεις για τις δομές και υπηρεσίες κοινωνικής στήριξης των προσφύγων.

Εμείς θα πρέπει να προσθέσουμε ότι
δεν έχουμε να υπερασπιστούμε κανένα «εθνικό συμφέρον».
Ο αγώνας μας είναι ταξικός, εργατικός και διεθνιστικός.

Ο Δικός μας πόλεμος γίνεται εδώ, ενάντια:
  1. Στον Ενιαίο Αμυντικό Χώρο και Δόγμα μεταξύ Ελληνικού και Κυπριακού κράτους.
  2. Στον επιθετικό Άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου.
  3. Στην συμμαχία στρατηγικής σημασίας με το κράτος Τρομοκράτη Ισραήλ και τους Δικτάτορες της Αιγύπτου.
  4. Στο καθεστώς των Εγγυήσεων, την παρουσία ξένων στρατευμάτων, κατοχικών δυνάμεων και τις βάσεις. Να φύγουν οι Βρετανοί, το ΝΑΤΟ, ΕΛΔΥΚ-ΤΟΥΡΔΥΚ. Η πραγματική αμφισβήτηση όλων αυτών είναι η άμεση αποχώρηση της ΕΛΔΥΚ και το κάλεσμα των Ελλήνων φαντάρων να μη δεχτούν τις μεταθέσεις στην Κύπρο.
  5. Αυτό που μας αναλογεί είναιη οργάνωση της κοινής πάλης του εργατικού και αντιπολεμικού κινήματος σε Ελλάδα-Κύπρο-Τουρκία ενάντια στις κυβερνήσεις, σε Ε.Ε.-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, για το κλείσιμο των βάσεων, το μπλοκάρισμα της πολεμικής μηχανής, της συμμετοχής στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τον πόλεμο εναντίον των μεταναστών.
  6. Υπεράσπιση των δικαιωμάτων προσφύγων-Μεταναστών, σεβασμό των δικαιωμάτων μειονοτήτων-κοινοτήτων, αναγνώριση του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού. Νίκη στον αγώνα του Κουρδικού λαού και του λαού της Παλαιστίνης.
  7. Κάλεσμα κοινού αγώνα του κόσμου της εργασίας σε Ελλάδα-Κύπρο-Τουρκία ενάντια στα Μνημόνια και την κανιβαλική αντεργατική πολιτική, στο Μεγαλοιδεατισμό και Νεοοθωμανισμό που αποτελούν συνέχεια της.
  8. Να αρνηθούμε το Αξιόμαχο του εθνικού στρατού, τη συμμετοχή μας στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς. Κάλεσμα για κοινή πάλη των φαντάρων σε Ελλάδα-Κύπρο-Τουρκία.
  9. Να αμφισβητήσουμε την εθνική ενότητα-ταξική υποταγή μας. Να προβάλλουμε την απειλή μετατροπής της πολεμικής σύγκρουσης μεταξύ των αστικών κρατών, σε ταξική επαναστατική σύγκρουση.
Ο κόσμος της εργασίας πρέπει να πει «ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ». Για την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή και την Κοινωνική Απελευθέρωση.


ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Τηλ: 6932 955437
http://diktiospartakos.blogspot.com
Παράρτημα 1:

Περιεχόμενα αλληλεγγύης.
Αναλογία ή Ασυμμετρία Κράτους - Κοινωνίας των Πολιτών σε συνθήκες δημοκρατίας

Κρατική Πολιτική
Κριτήρια
Κοινωνική Πρακτική
Κριτήρια
1
Συμπερίληψη
ένταξη στον καταμερισμό εργασίας
ενσωμάτωση στην πολιτική ιδιότητα
Ανάπτυξη, Δημογραφική Αναδιάρθρωση,
Εθνική-Πολιτισμική αφομοίωση
Ανθρωπισμός
(πολυπολιτισμικότητα)
Δικαιωματικός Λόγος
(φιλελευθερισμός)
2
Αποκλεισμός
Απελάσεις, Επαναπροωθήσεις, Κλείσιμο συνόρων, Καταστολή
Προτεραιότητα εξοπλισμών
Εθνική Κυριαρχία ως καθαρότητα σε συνθήκες πολιτικής κρίσης
Προληπτική επιβολή κοινωνικής ομαλότητας
Αντι-ανθρωπισμός
Παραδοσιοκρατία
(μισαλλοδοξία)
Άμυνα / Ασφάλεια →
Εθνική ανεξαρτησία ≠ κοσμοπολιτισμός
(Φονταμενταλισμός)
3
Συμπεριληττικός Αποκλεισμός
1) Ζώνες «εξαίρεσης»,
2) Στρατόπεδα Συγκέντρωσης,
3) Συντήρηση-Διαλογή-Έλεγχος
(ΕΔ + ΜΚΟ + Κοινωνία Πολιτών)
Ισορροπία Εθνικού-Διεθνούς,
Παραγωγική Ανασυγκρότηση,
Υπερεθνική ολοκλήρωση ως θεμέλιο της κρατικής κυριαρχίας
Ανθρωπισμός + Ρατσισμός
Επιστημονισμός
(Ζωοφιλία)
Άμυνα / Ασφάλεια →
Ανταγωνιστικότητα + Ανεκτικότητα
(Κυνισμός)
4
Συμπερίληψη
≠Αποκλεισμός
Προληπτική Ενσωμάτωση / Καταστολή (στο 3)
Θωράκιση Έθνους-Κράτους στην Ολοκλήρωση (πχ ΕΕ)
Λαϊκή Κυριαρχία – Νόμοι της Αγοράς,
Υπεράσπιση έθνους-κράτους,
Πολεμική Επιβολή Ανασυγκρότησης
Ταξικός Πόλεμος,
Αντικαπιταλισμός-Διεθνισμός-Πολυεθνικότητα
(υποκειμενοποίηση)
Αντιεθνικισμός, Αποανάπτυξη,
Εμφύλιος
(Ιδεολογικοκριτική)



Επίπεδα
Μοντέλα Διακυβέρνησης
Εργατικό Κίνημα - Κινήματα
1
Διεθνές πλέγμα (Διεθνικό)
Real (geo-)Politik (Διεθνές) - Εξωτερική Διαπραγμάτευση
Πολιτική (αφηρημένη γεωπολιτική των ειδικών)
2
Έθνος-Κράτος (Εθνικό)
Παραγωγική Ανασυγκρότηση (Κρατικό) - Εσωτ. Διαπραγμάτευση
Εργατικές διεκδικήσεις - Δικαιώματα (Οικονομισμός)
3
Κοινωνία (Υποεθνικό)
Αλληλεγγύη (Κοινωνία-των-Πολιτών / Συνεταιριστική Οικονομία)
Αλληλεγγύη (Αφηρημένος Ανθρωπισμός)
Παράρτημα 2:

Παρούσα πολιτική κατάσταση σχετικά με το προσφυγικό ως «πρόβλημα»
αναλογία κρατικής πολιτικής - εργατικού κινήματος


4 Η Καθημερινή της Κυριακής στο κεντρικό άρθρο, αλλά και στην ηλεκτρονική έκδοση εδώ, φροντίζει να ξεκαθαρίσει από μεριάς κρατικών μηχανισμών ότι η απειλή θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο, συνδέεται άμεσα με δύο πρακτικές του ενός κράτους απέναντι στο άλλο: τη μη έκδοση των 8 στρατιωτικών στην Τουρκία για να δικαστούν και την απάντηση της Τουρκίας, με αύξηση της έντασης, όπου ελεγχόμενοι αριθμοί προσφύγων αφήνονται «κατά παράβαση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας» να περάσουν στην Ελλάδα και να αντιμετωπιστούν από την Frontex, το ΝΑΤΟ, το ελληνικό ΠΝ και τις ελληνικές αρχές. Απογυμνωμένοι από κάθε δικαίωμα (στα όρια ακόμα και αυτού της ανθρώπινης υπόστασης) οι πρόσφυγες μετατρέπονται σε ένα λελογισμένο μέγεθος στην διακρατική κόντρα Ελλάδας-Τουρκίας, όπου τα μέσα αντιμετώπισής του περιλαμβάνουν διεθνή συνεργασία, στρατιωτική επέμβαση κι ένα σύστημα ελέγχου, ταυτοποίησης, μετακίνησης και εγκλεισμού. Πώς αλλιώς ορίζεται μια μορφή πολέμου;
7 Μπορεί κανείς να παρακολουθήσει τις δηλώσεις Μουζάλα εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=0g0AczNn_W4 (το συγκεκριμένο απόσπασμα ακούγεται στο 4:03) και να τις διαβάσει εδώ, μαζί με μια περιγραφή των γεγονότων:
http://www.tilegrafima.gr/nea/mouzalas-proklitikes-diloseis-apo-to-elliniko-se-opoion-den-aresei-na-fygei-vinteo/
8 Για μια λίστα των εκατοντάδων στρατοπέδων συγκέντρωσης ανά χώρα στη σύγχρονη ιστορία, και ειδικά στις ΗΠΑ, βλ. https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_concentration_and_internment_camps#United_States
9 Στο έργο του, Homo Sacer, o Agamben αναδεικνύει τη προ-ναζιστική έννοια του στρατοπέδου ως πάντα υπαρκτής δυνατότητα στον πυρήνα της νεωτερικότητας:
«[η] πρώτη εμφάνιση των στρατοπέδων θα πρέπει να εντοπιστεί στα campos de concentraciones που δημιούργησαν οι Ισπανοί στην Κούβα το 1896, για να καταστείλουν την εξέγερση του πληθυσμού της αποικίας, ή στα concentration camps στα οποία οι Άγγλοι στις αρχές του 20ου αιώνα στοίβαζαν τους Μπόερς τον έναν πάνω στον άλλον. Εκείνο που μας ενδιαφέρει εδώ είναι ότι, σε αμφότερες τις περιπτώσεις, έχουμε να κάνουμε με μια επέκταση σε ολόκληρο τον πληθυσμό των πολιτών μιας κατάστασης εξαίρεσης η οποία συνδεόταν με έναν αποικιακό πόλεμο. Με άλλα λόγια, τα στρατόπεδα γεννιούνται όχι από το τακτικό δίκαιο (και ασφαλώς σε καμία περίπτωση, όπως ίσως κάποιος θα μπορούσε να πιστέψει, δεν γεννιούνται από έναν μετασχηματισμό και μια εξέλιξη του σωφρονιστικού δικαίου), αλλά από την κατάσταση εξαίρεσης και από τον στρατιωτικό νόμο. Αυτό γίνεται πιο προφανές στα ναζιστικά στρατόπεδα, για την προέλευση και το δικαιικό καθεστώς των οποίων έχουμε στη διάθεσή μας πλήθος τεκμηρίων. Είναι γνωστό πως η δικαιική βάση του εγκλεισμού στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν ήταν το κοινό δίκαιο, αλλά η Schutzhaft (κυριολεκτικώς: προστατευτική φύλαξη), ένας δικαιικός θεσμός πρωσικής προέλευσης, τον οποίο οι γερμανοί νομικοί ταξινομούν μερικές φορές ως ένα προληπτικό αστυνομικό μέτρο, καθότι επέτρεπε να «τίθενται υπό φύλαξη» άτομα, ανεξαρτήτως οποιασδήποτε επιλήψιμης διαγωγής, αποκλειστικά και μόνο με σκοπό να αποτραπεί ένας κίνδυνος για την ασφάλεια του κράτους. Αλλά η προέλευση της Schutzhaft βρίσκεται στον πρωσικό νόμο της 4ης Ιουνίου 1851 για την κατάσταση πολιορκίας, που το 1871 επεκτάθηκε σε ολόκληρη τη Γερμανία (με εξαίρεση τη Βαυαρία), και ακόμη νωρίτερα στον πρωσικό νόμο για «την προστασία της προσωπικής ελευθερίας» (Schutz der persönlichen Freiheit) της 12ης Φεβρουαρίου 1850. Αυτοί οι νόμοι γνώρισαν ευρύτατη εφαρμογή στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου πολέμου και των ταραχών που σημειώθηκαν στη Γερμανία μετά τη συνθήκη ειρήνης. Δεν πρέπει να λησμονούμε πως τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης επί γερμανικού εδάφους δεν ήταν έργο του ναζιστικού καθεστώτος, αλλά των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, που όχι μόνο το ’23, μετά την κήρυξη της κατάστασης εξαίρεσης, έκλεισαν σε στρατόπεδα βάσει της Schutzhaft χιλιάδες στρατευμένους κομμουνιστές, αλλά δημιούργησαν και στο Κότμπους-Ζήλοβ ένα Konzentrationslager für Ausländer (σ.σ Στρατόπεδα Συγκέντρωσης για Αλλοδαπούς) που φιλοξενούσε ως επί το πλείστον εβραίους πρόσφυγες των ανατολικών χωρών, και το οποίο, ως εκ τούτου, μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης για Εβραίους του 20ου αιώνα (αν και, προφανώς, δεν επρόκειτο για στρατόπεδο εξολόθρευσης)». Βλ. το απόσπασμα για το Στρατόπεδο ως νόμο της νεωτερικότητας από το έργο του Agamben εδώ: https://bestimmung.blogspot.gr/2015/05/giorgio-agamben-homo-sacer.html
10 Η αποδελτίωση αυτών των σημείων έγινε από τη μπροσούρα Vogelfrei. Τρία κείμενα για τη μετανάστευση, τις απελάσεις, το κεφάλαιο και το κράτος, των εκδόσεων Αντίθεση.
http://antithesi.gr/wp-content/uploads/2016/07/VogelfreiWeb.pdf
12 Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι υπάρχει και μια τέταρτη στάση: αυτή της ταξικής αλληλεγγύης. Είναι αυτή που εμφανίζεται με το Συντονισμό για το Προσφυγικό, σε στιγμές των υπόλοιπων πρωτοβουλιών, τους αλληλέγγυους στη Λέσβο, τη Χίο κλπ, στο λιμάνι του Πειραιά, στις καταλήψεις κτιρίων και στις συμβολικές στιγμές που δι-ανοίγουν, στα διλήμματα που τελικά θέτουν. Αυτή αναδεικνύει το γεγονός ότι υπάρχει μέτρο που κρίνει τις ουδέτερες στάσεις. Που δείχνει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος. Ότι, το «να ζήσουν όλοι» δεν ταυτίζεται με «την προστασία» της «περιουσίας μου». Είναι αυτή η στάση, που πρέπει να γενικευτεί και να υπερβεί τα ως τώρα χαρακτηριστικά της, γιατί μόνο έτσι μπορεί να σπάσει ο διαχωρισμός και οι εμφύλιοι στο σώμα της τάξης μας. Και τότε θα μπορεί να διαχωριστεί σαφώς η «ήρα από το στάρι», τότε μόνο θα μπορεί στα σοβαρά να ζητηθεί επιτακτικά από όσους προτιμούν την ασφαλή ουδετερότητα του καναπέ τους να αποφασίσουν αν είναι με τους εκμεταλλευτές ή με τους εκμεταλλευόμενους. Ακριβώς, για την υπεράσπιση αυτής της στάσης, που ήδη υπάρχει σε ρωγμές της σκληρής καθημερινότητας και δεν εξαφανίζεται, γράφεται αυτό το κείμενο.
13 Για μερικά αριθμητικά μεγέθη της οικονομικής συμπερίληψης των μεταναστών σε ΟΟΣΑ και Ε.Ε, βλ. "Πόλεμος, Πρόσφυγες, Μετανάστευση", Τετράδια Μαρξισμού, τ.1


15 Αν δεχτούμε ότι υπάρχει ένα συνεχές ανάμεσα σε όλες τις εργασίες μέσα στον καπιταλισμό, που έχουν έναν κοινό πυρήνα αναπαραγωγής της εκμετάλλευσης (από τη δουλειά σε μια ιδιωτική επιχείρηση ως τη δουλειά σε ένα hot-spot), τότε πρέπει να δεχτούμε ότι υπάρχει συνέχεια ανάμεσα στον πόλεμο και στην ειρήνη, μια όλο και πιο διευρυμένη ζώνη όπου αυτά τα δύο δεν διακρίνονται. Πρέπει, τότε επίσης, να δεχτούμε ότι υπάρχει και συνέχεια ανάμεσα στα επαγγέλματα «της ειρήνης» και στα «επαγγέλματα» του πολέμου, από έναν/μία υπάλληλο του υπουργείου εσωτερικών ως έναν/μία μισθοφόρο σε αποστολές εκτός συνόρων. Κυρίως, θα πρέπει να σκεφτούμε (και αυτό είναι ένα από τα πιο τρομακτικά ενδεχόμενα) ότι οι άνθρωποι που βρέθηκαν να δουλεύουν στον πυρήνα αυτής της «ζώνης αδιαφορίας» μεταξύ πολέμου και ειρήνης, πολύ πιθανά σε σύντομο χρονικό διάστημα θα φέρουν βάναυσα συμπτώματα αυτού που ονομάζεται Μετατραυματικό Σύνδρομο (PTSD), ειδικά του συγκεκριμένου τύπου που κάνει θραύση μεταξύ των αμερικάνων μισθοφόρων που επιστρέφουν από το Ιράκ ή το Αφγανιστάν, τα οποία δεν θα αναγνωρίζονται, καν, πάνω τους ως σημάδια του πολέμου. Μπορεί κανείς να φανταστεί τον κίνδυνο κοινωνικής απομόνωσης που ίσως περιλαμβάνει ένα τέτοιο ενδεχόμενο;


Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)