2/15 Μαΐου 1919 Έτσι άρχισαν όλα...
Ο κατακτητικός πόλεμος μιας αστικής Ελλάδας που επιχείρησε να κάνει πράξη τα ιμπεριαλιστικά της όνειρα σε συνεργασία με τη Βρετανία-μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη της εποχής-, το Μεγαλοϊδεατισμό του Βενιζέλου, την Ελλάδα των 3 ηπείρων και των πέντε θαλασσών, μια εκστρατεία η οποία τελικά οδήγησε στη μεγαλύτερη καταστροφή για τους λαούς της περιοχής.
Είναι τα ίδια ελληνικά στρατεύματα που αποβιβάζονται στην Σμύρνη, επέστρεφαν ηττημένα από την συμμετοχή τους στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κριμαία της Ουκρανίας, εναντίον της Επανάστασης του 1917.
Οι εικόνες είναι από την υποδοχή του Ελληνικού στρατού στη Σμύρνη τον Μάιο του 1919. Στην αρχή του βίντεο διακρίνεται ο πλοίαρχος Μαυρουείδης, κυβερνήτης του θωρηκτού "Αβέρωφ" επικεφαλής της στρατιωτικής αποστολής, ο οποίος διάβασε το διάγγελμα του Έλληνα πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου στους κατοίκους της Σμύρνης .
Στις 2/15 Μαΐου 1919 ελληνικά στρατεύματα της 1ης Μεραρχίας με διοικητή το στρατηγό Ζαφειρίου αποβιβάσθηκαν στη Σμύρνη και κατέλαβαν την πόλη και τις γύρω περιοχές, με την κάλυψη του Ελληνικού, Γαλλικού και Βρετανικού ναυτικού. Ταυτόχρονα οι Έλληνες είχαν καταλάβει και την Ανατολική Θράκη.
Αιματηρά επεισόδια σημειώθηκαν από τις πρώτες στιγμές της παρουσίας του ελληνικού στρατού στην πόλη, καθώς πυροβολισμοί που ρίχτηκαν από την πλευρά των τουρκικών στρατώνων (χωρίς ποτέ να διευκρινιστεί επακριβώς αν πρόκειτο για προβοκάτσια τρίτης δύναμης ή αυθόρμητη είτε εκ των προτέρων σχεδιασμένη τουρκική ενέργεια έφεραν σαν άμεσο αποτέλεσμα την αντίδραση των ελληνικών δυνάμεων. Υπήρξαν αρκετοί νεκροί και τραυματίες, ενώ η ελληνική διοίκηση, λίγες μέρες αργότερα εκτέλεσε δια τυφεκισμού δυο ευζώνους ως υπαίτιους από ελληνικής πλευράς. Έλληνες και Αρμένιοι της Σμύρνης υποδέχτηκαν τους Έλληνες ως σωτήρες.
Οι Τούρκοι έβλεπαν τους Έλληνες ως κατακτητές στον τόπο τους. Το μεγαλύτερο μέρος του Τούρκικου στρατού στην περιοχή παραδόθηκε στα συμμαχικά στρατεύματα ή κατέφυγε στην ύπαιθρο. Οι Δυτικές δυνάμεις συνέχισαν την κατάκτηση των γύρω περιοχών με σκοπό να ενισχύσουν την θέση τους στην περιοχή της Σμύρνης. Σταδιακά, η Ελλάδα είχε κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος των παραλίων της Μικράς Ασίας. Μέσα σε 15 μόλις μέρες από την άφιξη των ελληνικών δυνάμεων, ολόκληρη η περιοχή των σαντζακίων (διοικητική διαίρεση των Οθωμανών) Σμύρνης και Αϊδινίου είχε καταληφθεί. Ο Μουσταφά Κεμάλ είχε ήδη αρχίσει να κινητοποιεί τους τουρκικούς πληθυσμούς και να τους καλεί να αντισταθούν στην ελληνική κατοχή.
Για την σημερινή μέρα γράφει ο Κάρολος Μπρούσαλης στο historyreporter, “η 1η ελληνική μεραρχία αποβιβάστηκε στη Σμύρνη, στις 2 Μαΐου 1919. Μεταφέρθηκε εκεί με δυο υπερωκεάνια και δώδεκα επιβατικά πλοία που συνοδεύονταν από ένα αντιτορπιλικό και τέσσερα τορπιλοβόλα του ελληνικού πολεμικού στόλου. Για να υπογραμμιστεί η κάλυψη της συμμαχίας στο όλο εγχείρημα αλλά και για να προληφθεί οποιαδήποτε ιταλική ενέργεια, τη νηοπομπή συνόδευαν και τέσσερα βρετανικά αντιτορπιλικά.
Από τα ξημερώματα, χιλιάδες Έλληνες της Σμύρνης συνωστίζονταν στην προκυμαία για να υποδεχτούν τον ελληνικό στρατό. Όταν, στις 7, το πρώτο υπερωκεάνιο φάνηκε να μπαίνει στο λιμάνι, χιλιάδες σημαίες ξεδιπλώθηκαν. Η αποβίβαση ξεκίνησε στις 7.30’, ενώ γονατιστοί οι Σμυρνιοί τραγουδούσαν το εθνικό ύμνο κι ο μητροπολίτης Χρυσόστομος ευλογούσε τους πρώτους φαντάρους και εύζωνες που πατούσαν την ιωνική γη κάτω από τις οδηγίες του μεράρχου, συνταγματάρχη Ν. Ζαφειρίου. Λαός και στρατός έγιναν ένα. Ξεχείλιζε κι από τις δυο πλευρές η συγκίνηση. Με δυσκολία οι αξιωματικοί προσπαθούσαν να επιβάλουν κάποια τάξη. Πρώτη φάλαγγα που ξεκίνησε για τα ενδότερα ήταν αυτή του ταγματάρχη Κ. Τζαβέλα. Οι άνδρες παρατάχθηκαν κατά τετράδες και προχώρησαν, ενώ δεξιά κι αριστερά τους ο κόσμος έτρεχε παραληρώντας από συγκίνηση και ενθουσιασμό.
Σε μια στροφή, με το που φάνηκε κρατώντας υψωμένη τη σημαία ο σημαιοφόρος με τους παραστάτες εύζωνες, μια ομοβροντία ακούστηκε. Ο σημαιοφόρος κι ένας εύζωνας χτυπήθηκαν. Ταυτόχρονα, άρχισαν να πέφτουν πυροβολισμοί από παράθυρα ξενοδοχείων και σπιτιών. Οι Έλληνες είχαν πέσει σε τουρκική ενέδρα. Ανασυντάχθηκαν γρήγορα και ξεκίνησαν συστηματική εκκαθάριση των οπλισμένων Τούρκων, ενώ την ίδια ώρα ο κυβερνήτης του ιταλικού θωρηκτού στο λιμάνι ζητούσε να γίνει απόβαση Ιταλικών αγημάτων «για την αποκατάσταση της τάξης». Του την απαγόρευσε ο Βρετανός ναύαρχος. Η τάξη αποκαταστάθηκε γύρω στις 4 μετά το μεσημέρι, με νεκρούς και τραυματίες πολλούς Έλληνες και Τούρκους. Στη διάρκεια της αναταραχής, σημειώθηκαν και πολλές λεηλασίες και βανδαλισμοί”.
Πηγές - historyreporter.gr/wikipedia/YouTube-onalert.gr
1919-1922: Το Αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στη Μικρασιατική Εκστρατεία και η δράση των φαντάρων στον Στρατό με τη ματιά της Τουρκικής Αριστεράς
Καθώς συμπληρώνονται 94 χρόνια από την Καταστροφή των λαών της Μικράς Ασίας. Ολέθρια κατάληξη των ιμπεριαλιστικών μεγαλοϊδεατικών βλέψεων της ελληνικής άρχουσας τάξης που με πρωταγωνιστές το Βενιζέλο και το βασιλιά Κωνσταντίνο διεκδίκησε τον έλεγχο μιας τεράστιας ζώνης στην Ανατολή Μεσόγειο, συμμαχώντας με τη Αντάντ, φτάνοντας μέχρι τα βάθη της Ανατολίας, για να ηττηθεί τελικά από το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του γειτονικού λαού.
Αφήνοντας τους πληθυσμούς της περιοχής έρμαιο της τυφλής εκδίκησης για τα εγκλήματα του ελληνικού στρατού και της συντεταγμένης εθνοκάθαρσης του Κεμαλικού καθεστώτος. Επισφραγίζοντας το απάνθρωπο έργο τους με την φρικτή συμφωνία της Λωζάννης (1923), που προέβλεπε την ανταλλαγή πληθυσμών, πετώντας εκ νέου στην προσφυγιά εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που θυσιάστηκαν μπροστά στην επιδίωξη της εθνικής ομογενοποίησης των δύο κρατών.Πιάνουμε το νήμα της πολύτιμης παρακαταθήκης της ταξικής πάλης για να φωτίσουμε εν πολλοίς άγνωστες στιγμές του Αντιπολεμικού κινήματος και να διεκδικήσουμε συμπεράσματα από την ηρωική δράση του παρελθόντος, τα οποία θα ενισχύσουν το Κίνημα των Φαντάρων σήμερα, που οξύνεται εκ νέου ο ελληνοτουρκικός ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και βάσεις εμπλέκονται αποφασιστικά στους βρώμικους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Δίνουμε το λόγο στον "Καπετάν Κεμάλ", το μοναδικό Τούρκο Αντάρτη που πολέμησε στο Δημοκρατικό Στρατό. Αναφερόμαστε στον Μιχρί Μπελί που το 1946 πέρασε στην Ελλάδα, μέσω Σόφιας και εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Στρατό παίρνοντας μέρος στον Ελληνικό Εμφύλιο και φτάνοντας μέχρι το βαθμό του αντισυνταγματάρχη εκπληρώνοντας το διεθνιστικό του καθήκον. Τραυματίστηκε δύο φορές και νοσηλεύτηκε στη Βουλγαρία και στη ΕΣΣΔ.
Στο βιβλίο του λοιπόν «Καπετάν Κεμάλ, αναμνήσεις από τον ελληνικό εμφύλιο», που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Telos International ( 2009), διαβάζουμε μεταξυ άλλων:
Ο Διεθνισμός στην πράξη
Στη μικρασιατική περιπέτεια, στην οποία οδηγήθηκε η Ελλάδα από τις κυρίαρχες δυνάμεις, η ελληνική εργατική τάξη απάντησε με ένα μαζικό «όχι»! Και αυτή η άρνηση δεν έμεινε μόνο σε ειρηνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, παρά τις διώξεις στη διάρκεια του πολέμου. Πήρε τη μορφή ενεργούς αντίστασης που, κατά καιρούς, έφτανε κι ως τις γραμμές του ελληνικού στρατού στην Ανατολία.
Έχουν μεγάλο ενδιαφέρον οι αναμνήσεις του Βασίλη σχετικά με αυτή την αντίσταση. Τον πήραν στρατιώτη την εποχή που ο πόλεμος συνεχιζόταν με όλη του την ένταση. Νεαρός τότε, ήταν ήδη μέλος του ΚΚΕ. Ύστερα από μια σύντομη εκπαίδευση, φόρτωσαν τη μονάδα του στο τρένο απ΄τη Θεσσαλονίκη. Τους έστελναν στην Ανατολία.
Διηγείται ο Βασίλης: "Όσο ήμασταν ακόμη στα έμπεδα, είχαμε οργανώσει όλη η μεραρχία. Υπήρχαν κομματικές επιτροπές ακόμα και στις διμοιρίες. Κύριο σύνθημα μας ήταν: Κάτω ο Πόλεμος!
Μας έβαλαν στα βαγόνια, στον σταθμό της Θεσσαλονίκης, για να μας στείλουν στο μέτωπο. Οι συγγενείς και οι φίλοι μας είχαν έρθει να μας ξεπροβοδίσουν. Τη στιγμή που το τρένο ξεκινούσε, απ' τα παράθυρα πρόβαλαν γροθιές υψωμένες.
"Δεν πάμε εκεί να πολεμήσουμε, πάμε να φέρουμε πίσω τους στρατιώτες μας" φωνάζαμε και βούιζε ο σταθμός της Θεσσαλονίκης από το σύνθημα "Κάτω ο Πόλεμος"!
Κάπου στην Ανατολική Θράκη, μας κατέβασαν απ΄το τρένο. Φτάσαμε πεζή στο Τεκίρνταμ. Καταυλιστήκαμε. Οι επικεφαλής δεν μπορούσαν να αποφασίσουν τι θα έκαναν με μας. "Αν στείλουμε αυτή τη μεραρχία στο μέτωπο θα διαλυθεί ο στρατός" έλεγαν. Τελικά, μας προώθησαν στην περιοχή του Αιγαίου. Εκεί έσπασαν τη μεραρχία σε τμήματα και τα προσκόλλησαν σε άλλες μεραρχίες. Έτσι μας έστειλαν στο μέτωπο.
Εγώ προσπαθούσα, όσο γινόταν, να μην πυροβολώ τους Τούρκους. Όχι πως δεν έριχνα και καθόλου. Άμα επιτίθεται ο άλλος κι έρχεται καταπάνω σου, αναγκάζεσαι να πυροβολήσεις, να αμυνθείς. Στο μέτωπο τραυματίστηκα. Με πήγαν στο Ελληνικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Προύσας. Ούτε εκεί κάθισα με σταυρωμένα χέρια. Έκανα προπαγάνδα, οργάνωσα τους τραυματίες. Οι επικεφαλής ήθελαν να γιατρευτώ μια ώρα αρχύτερα για να με ξαναστείλουν στο μέτωπο, ενώ εμείς ζητούσαμε να μεταφερθούμε στην Ελλάδα όλοι οι τραυματίες και οι άρρωστοι. Είχαμε διάφορες προστριβές με τη διοίκηση.
Τότε μια μέρα μας είπαν ότι έρχεται ο βασιλιάς Κωνσταντίνος να επιθεωρήσει το νοσοκομείο. Έβγαλαν στον κήπο τους τραυματίες που μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Φορούσαμε τ' αμπέχονα. Περιμέναμε τον Κωνσταντίνο μ΄ένα κονσερβοκούτι ο καθένας, κρυμμένο κάτω απ΄τ΄αμπέχονο. Το αυτοκίνητο του βασιλιά στάθηκε κάπως πιο μακριά, εκείνος κατέβηκε κι άρχισε να προχωρεί προς το μέρος μας. Εγώ στεκόμουνα πρώτος στην σειρά. Όταν πλησίασε αρκετά, φώναξα: 'Εμπρός, παιδιά" και πετάξαμε όλοι μαζί τα κονσερβοκούτια προς το βασιλιά. Μερικά έφτασαν μέχρι τα πόδια του.
Συγκέντρωση του ελληνικού στρατού στον Σαγγάριο ποταμό.
Λίγο καιρό μετά απ΄αυτό, μας είπαν; " Το αίτημα σας έγινε δεκτό. Θα μεταφερθείτε στην Ελλάδα". Μας έβαλαν στο καράβι στα Μουδανιά, διασχίσαμε τα Δαρδανέλια και κατευθυνθήκαμε προς τα νότια. Ξαφνικά, όμως, είδαμε ότι μπαίναμε στον κόλπο της Σμύρνης. Αιφνιδιάσαμετους στρατιώτες που είχαν βάλει να μας φρουρούν, τους πήραμε τα όπλα. Αναγκάσαμε τον καπετάνιο ν΄αλλάξει τη ρότα και να γυρίσει προς Πειραιά. Μόλις είχαμε ανοιχτεί στο Αιγαίο ακολουθώντας την νότια πορεία μας περικύκλωσε ο ελληνικός στόλος. Ήταν και το θωρηκτό Αβέρωφ μαζί. Έστρεψαν τα κανόνια κατά πάνω μας. Ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις. Η πρόταση τους ήταν να γυρίσουμε στην Σμύρνη, να μας βάλουν εκεί στο νοσοκομείο και με την πρώτη ευκαιρία, να μας στείλουν στην Ελλάδα. Δεχτήκαμε, θέλοντας και μη. Άλλωστε κόντευε να σωθεί το κάρβουνο του καραβιού και δε θα τη βγάζαμε ως τον Πειραιά.Στρίψαμε πίσω προς την Σμύρνη. Κράτησαν τον λόγο τους. Μετά από λίγο καιρό μας έστειλαν όντως στην Ελλάδα".
Ποια είναι όμως τα συμπεράσματα για αυτή την συγκλονιστική δράση του κινήματος των φαντάρων που έφτασε ακόμη και στην Στάση προκειμένου να μην πολεμήσει; Από ποιον παράγοντα εξαρτώνται όλα αυτά;
Συνεχίζει η ανάγνωση του βιβλίου "Καπετάν Κεμάλ":
"Τέτοια πρόκληση απέναντι στην στρατιωτική πειθαρχία μπορεί να μείνει ατιμώρητη μόνο όταν η αντιπολεμική δράση έχει πάρει μαζικές διαστάσεις. Η αντίσταση της ελληνικής αριστεράς, κι όλων των φιλειρηνικών δυνάμεων, στη μικρασιατική περιπέτεια είχε κάνει αδύνατη τη διατήρηση της στρατιωτικής πειθαρχίας.
Το παγκόσμιο εργατικό επαναστατικό κίνημα αποτελούσε δύναμη στήριξης του τουρκικού εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου. Εξάλλου, η πρώτη σοσιαλιστική χώρα όπου κυβερνούσε η εργατική τάξη, η σοβιετική Ένωση, βρισκόταν έμπρακτα στο πλευρό των κεμαλιστών. Η εναντίωση της εργατικής τάξης των δυτικών ιμπεριαλιστικών χωρών στον πόλεμο εμπόδισε τις αστικές κυβερνήσεις τους να παρέμβουν, όπως θα ήθελαν, στην επαναστατημένη Ρωσία και στην Τουρκία, αλλά και να στείλουν όσες στρατιωτικές δυνάμεις επεδίωκαν.
Η ελληνική εργατική τάξη, που συνιστούσε κομμάτι του παγκόσμιου εργατικού επαναστατικού κινήματος, καθώς και το κόμμα της, στις δεδομένες ιστορικές συνθήκες, επιτέλεσαν το διεθνιστικό καθήκον που τους αναλογούσε. Οι αντιδραστικοί κύκλοι που κατέστρωσαν τη μικρασιατική περιπέτεια δεν είχαν τα χέρια τους ελεύθερα.
Επιτακτικό καθήκον, τότε, για τους Έλληνες πατριώτες ήταν να εναντιωθούν στην κατάκτηση, χάριν των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού, των εδαφών μιας γειτονικής χώρας και να αγωνιστούν για να πάρει τέλος το συντομότερο αυτή η περιπέτεια. Οι προδότες ήταν εκείνοι που προκάλεσαν αυτή τη συμφορά.
Η συμμετοχή της Ελλάδας στις δυνάμεις που έστειλαν τα ιμπεριαλιστικά κράτη στη χώρα των Σοβιέτ -αναφέρεται στην Ουκρανική Εκστρατεία, στην οποία έλαβε μέρος ελληνικό εκστρατευτικό σώμα το 1919 με απόφαση της κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου- για να καταστείλει την επανάσταση, ήταν μια ακόμη έκφραση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Και δεν υπάρχει ποιοτική διαφορά ανάμεσα στην αντίσταση σ΄αυτήν την επέμβαση και την αντίσταση στον πόλεμο της Μικρασίας. Από ταξική σκοπιά, ότι σήμαινε η αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων εναντίον του Κόκκινου Στρατού προκειμένου να διασωθεί το καθεστώς καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στη Ρωσία, το ίδιο σήμαινε και η επιχείρηση κατάκτησης της Τουρκίας με σκοπό την αποικιοποίηση της.
Η ελληνική αριστερά, που αντιστεκόταν στον πόλεμο, και το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Τουρκίας, που μαχόταν για την ανεξαρτησία, ήταν φυσικοί σύμμαχοι.
Κι αυτό ακριβώς είναι ο έμπρακτος διεθνισμός.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου