Τα πράγματα είναι τραγικά με το Δημόσιο σύστημα Υγείας.
Εξαιρετικά επικίνδυνη είναι η κατάσταση στα νησιά και στον Έβρο.
Όλα αυτά έχουν συγκεκριμένες αιτίες: ελάχιστοι διορισμοί για να καλύψουν τα τεράστια κενά, περικοπές από την κυβερνητική πολιτική και τα Μνημόνια, σχεδιασμένη διάλυση του δημόσιου συστήματος ώστε να ανοίξει ο δρόμος της εμπορευματοποίησης και της ιδιωτικοποίησης υγείας και ασφάλισης.
Αυτά απαιτεί η Ε.Ε., αυτή είναι η κοινή πολιτική ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Παράλληλα, η κυβέρνηση επενδύει επικοινωνιακά. Η Ακροδεξιά ηγεσία των ΑΝΕΛ στο ΥΠΕΘΑ, με προπαγανδιστικό σλόγκαν ¨τον κοινωνικό ρόλο του στρατού", επενδύει ιδεολογικά στον πατερναλιστικό ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων για επικοινωνιακούς λόγους, ενισχύει την στρατιωτικοποίηση του λαού μας και μαζεύει ψήφους.
Οι ελάχιστοι έφεδροι γιατροί φεύγουν από τις μονάδες για να κάνουν το Αγροτικό τους στην Άγονη γραμμή, περιστασιακά κλιμάκια του στρατού επισκέπτονται τις περιοχές αυτές και αν τύχει βαρύ περιστατικό τότε τα ιπτάμενα μέσα των Ε.Δ. μετατρέπονται σε επικίνδυνα και πανάκριβα ασθενοφόρα.
Όμως, τα προβλήματα παραμένουν. Γιατροί, νοσηλευτές, ΕΚΑΒ κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, αλλά η Ε.Ε. και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ...
Διαβάστε και βγάλετε τα συμπεράσματα σας
Βάλια Αμπατζή: "Τα πράγματα είναι τραγικά στον Έβρο, το σύστημα υγείας απλά νοσεί"
Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια όμως εμένα μου φαίνεται σαν χθές.....
Καθημερινά στον Έβρο γίνονται περιστατικά παρόμοια και όταν ημουν πανω θυμαμαι και άλλα περιστατικά με στρατιωτικούς που καν δεν πρόλαβαν να τους πάνε σε ένα νοσοκομείο και πίσω άφησαν συζύγους και παιδιά να θρηνούν για τον άδικο χαμό τους
Ο πατέρας μου ήταν Αντισυνταγματάρχης και ότι είχε αποστρατευτεί... τόσα χρόνια στον στρατό και δεν πρόλαβε να χαρεί την σύνταξή του. Μας άφησε στα 62 του .
Αναδημοσιευω το κειμενό μου:
Η Βάλια Αμπατζή, Δημοσιογράφος στην Τρίπολη, σπάει τη σιωπή της και αποκαλύπτει μια πολύ προσωπική της στιγμή που την σημάδεψε: Τον θάνατο του πολυαγαπημένου της πατέρα... Μας διηγείται γιατί θέλει να το μοιραστεί:
"Τώρα που έχουν περάσει λίγα χρόνια νομίζω ότι πρέπει να πω τι έγινε, για να καταλάβουν κάποιοι ότι το σύστημα υγείας στον Έβρο είναι "αρρωστημένο" και τραγικά θανατηφόρο" λέει.
"Ήμουν πάνω στην Ορεστιάδα για αρκετά χρόνια λόγω των προσωπικών μου αλλά και εργασίας. Μπορεί να λένε κάποιοι αλλά εγώ τον Έβρο τον αγάπησα γίατί έζησα πολύ όμορφα χρόνια και έκανα πραγματικούς φίλους."
"Η αιτία που έφυγα και ξαναγύρισα στην πατρίδα μου την Τρίπολη ήταν ο θάνατος του πατέρα μου που του υποσχέθηκα οταν τον είχα νεκρό στην αγκαλιά μου ότι δεν θα ξαναφύγω ποτέ μα ποτέ απο κοντά του
Εγώ και ο πατέρας μου παντού μαζί, στις βόλτες, στις ταβέρνες στο σπίτι να βλεπουμε τηλεόραση. Μόνο για τον Εβρο τον άφησα.
Ο πατέρας μου ήταν αξιωματικός εν αποστρατεία και ότι είχε πάρει την συνταξή του να ξεκουραστεί πια. Υπηρέτησε τον στρατό με πολύ τιμή και ξεκίνησε από Δεκανέας. Είχε έρθει στον Έβρο να μας δει και να περασουμε λίγες μέρες. Περνουσαμε πολύ καλά όλη την εβδομαδα αλλά ηταν κάπως σε έναν άλλο κόσμο όταν τον ρωτούσε κάτι.... Θα πάμε εκει? Καλά να είμαστε έλεγε και θα πάμε "
"Πέρασε μια βδομάδα, ήρθε η Κυριακή, την Δευτέρα θα πετούσε από Αλεξανδρούπολη με το C130.
Ξυπνάω το πρωί και μέσα στο σπίτι μια ησυχία περίεργη που δεν την είχα νιώσει στην ζωή μου. Η μητέρα μου απέξω από το σπίτι να κάνει δουλειές και ο μπαμπας μου???? που ειναι ο μπαμπας μου?? Ήταν στην κουζίνα έφτιαχνε καφέ και ευτυχώς τον είδα και ηρέμησα Προβλήματα υγείας δεν είχε ο πατέρας μου πολύ σοβαρα.. Λόγω ηλικίας κάποια και άλλα που απέκτησε στο στρατό. Δεν ήταν μεγάλος. Ήταν 62. Είχε κάνει εξετάσεις στις Τρίπολη πριν 1 εβδομάδα
Ξαφνικά μου λέει δεν μπορώ παιδάκι μου, πονάει η πλάτη μου. Και κάθεται στο σαλόνι να πιει τον καφε του και να κάνει ένα τσιγάρο. Τελικά δεν καταφέρνει πίνει μια γουλιά και το τσιγάρο το σβήνει. Ρε μπαμπα? τι εχεις? "τίποτα παιδάκι μου θα μου περάσει" "Να πάμε σε γιατρό?" "¨οχι μην ανησυχείς"
Ξαφνικά τον έχασα πήγε και ξάπλωσε στο κρεβάτι μου.... Καλώ την μαμά μου... Προσπαθώ να του φτιαξω πρωινο συγχρόνως. Σκεπάστηκε με κουβέρτα καλοκαιριάτικα. Καλώ το ασθενοφόρο.
Τον βλέπω να είναι ανασηκωμένος στο κρεβάτι μου και πάω κοντά, "μια χαρα ειμαι" λέει "καλα , αλλά φώναξα ασθενοφόρο και έρχεται"
Πάω μεχρι το σαλόνι να ξαναπάρω τηλέφωνο "Ρε παιδια έρχεται το ασθενοφόρο?" "Ναι, στο δρόμο είναι, τι συμπτωματα έχει?" "Κρυώνει, ξέρω γω γιατρος ειμαι? Κάπως είναι βιαστειτε αργοπεθαίνει"
"Έρχεται κυρία μου"
Είχαν περάσει αρκετά λεπτά, μπαίνω στο δωμάτιο και τον βλέπω σαν να κοιμάται.... Παω δίπλα του.. "ρε μπαμπα? μιλησε μου!!!!! μπαμπαααααααααα" Του δίνω το φιλί της ζωής του κάνω μαλάξεις και εγω και η μαμα μου. Η μαμα μου να κλαιει. Τον παίρνω στην αγκαλια μου, δεν ακουγεται τίποτα μα τίποτα. Μόλις με αποχαιρέτισε και έγινε άγγελος.
Ήρθε το ασθενοφόρο,, τον πήγε στο κέντρο υγείας Ορεστιάδας. Όλα τελείωσαν πια.
"Ο πατέρας σας πέθανε" "Τοση ώρα καλούσα ασθενοφόρο, που ήταν" "ερχοταν απο Διδιμότειχο λυπάμαι"....
"Τι να τα κανω εγώ τα συλλυπητήρια θα μου τον φέρουν πίσω???ε??? Μόνο ένα ασθενοφόρο έχετε εδω πάνω??"
Δεν μπορώ να το πιστέψω... Αν ήμουν στην δικιά μου πόλη δίπλα το είχα το νοσοκομείο.
Ο πατέρας μου έφυγε στα 62 από καρδιακή ανακοπή και από το καταπληκτικό σύστημα υγείας της χώρας μας. Τον φέραμε στην Τρίπολη και έφυγε με την γαλανόλευκη και την στολή του, το χακί που τον συνόδευε όλα αυτά τα χρόνια. Ελπίζω μόνο στον ουρανό να έγινε λευκή η στολή γιατί είναι άγγελος πια.
Μετα απο αυτό? Ερωτηματικά, κατάθλιψη, και άλλα πολλά για τα χρόνια που ακολούθησαν.
Ίσως αν δεν είχε έρθει στην Ορεστιάδα να ζούσε, ίσως αν το ασθενοφόρο είχε φτάσει στην πρώτη κλήση ή αν είχα γίνει γιατρός να τον έσωζα. Ίσως...
Πήρα αρκετά κιλά, έγινα χάλια εξωτερικά και εσωτερικά και κάποτε εφόσον τον περίμενα και δεν γύρισε το πήρα απόφαση ότι πρέπει να κοιτάξω μπροστά. Ηθελα να ασχολούμαι με κάτι να ξεφεύγω γιατί τα είχα παρατήσει όλα τον εαυτό μου και τη δουλειά μου. Η ζωή συνεχίζεται? Για μένα πάντως σταμάτησε ή προχωράει αργά πια...
Μια φίλη μου που ήταν δίπλα μου, στάθηκε και ήταν εκεί για μένα την μέρα του μοιραίου. Είναι σημαντικό να έχεις ανθρώπους που σε αγαπούν γύρω σου.
Ξέρω, θα μου πείτε ότι μόνο ο δικος μου πέθανε?
Έδωσα την ιστορία μου
1) Για να μαθετε και οι υπόλοιποι τι @@@@@ υγεία έχουμε και΄ιδιαίτερα στις ακριτικές περιοχές
2) Ο θάνατος μπορεί να χτυπήσει την πόρτα στον καθένα (πραγμα που εγω το κατάλαβα εκεινη την μέρα)
3) Όσο έχετε στην ζωή αγαπημένα πρόσωπα πείτε τους αυτά που θα θέλατε να τους πείτε γιατί ίσως κάποτε είναι πολύ αργά και δεν θα έχετε προλάβει, ακόμα και ένα Σ' αγαπώ που εγώ το είπα όταν τον είχα στην αγκαλιά μου και δεν ήξερα αν το άκουγε!!!!
Τελικά τι είναι η ζωή???????????????????? Χαρές? Λύπες? Άδικη??? Τι? "
ΤΕΛΟΣ
ΠΗΓΗ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ MANTATANEWS
voltastintripoli
http://voltastintripoli.blogspot.gr/2014/09/blog-post_52.html
Αφιερωμενο σε όσους έχασαν δικους τους με παρόμοιο τρόπο
Εμείς φυσικά δεν κάναμε καμιά παρέμβαση στο κείμενο που με πολύ ευαισθησία,αναδεικνύει το συνολικότερο ζήτημα, το οποίο όμως είχε κόστος σε προσωπικό επίπεδο.
ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΩΡΕΑΝ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ/ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ-ΔΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΤΩΡΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΘΕΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Εμείς θεωρούμε ότι πρέπει να συγκροτήσουμε τώρα ένα Μέτωπο Αγώνα μεταξύ φοιτητών-φαντάρων –εργαζόμενων εναντίον του συνόλου της ταξικής αντεργατικής-αντικοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης και της Ε.Ε.
Να αγωνιστούμε όλοι μαζί για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών και νεολαιίστικων αναγκών και δικαιωμάτων.
ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ-ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΥΜΕ ΓΙΑ ΗΠΑ-Ε.Ε.-ΝΑΤΟ-Ελληνική Ολιγαρχία.
Να γυρίσει ο Στρατός πίσω στους στρατώνες που τον είχε κλείσει το μεγαλειώδες κίνημα της Μεταπολίτευσης.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437
diktiospartakos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου