Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

Το Κατάρ ως "αποδιοπομπαίος τράγος": λένε τρομοκρατία και εννοούν πετρέλαιο-αγωγούς και ενδοιμπεριαλιαστικούς ανταγωνισμούς


 Σε μια εντυπωσιακή διπλωματική κίνηση χθες, 5 χώρες του συμβουλίου αραβικών κρατών, προεξάρχουσας της Σαουδικής Αραβίας, προχώρησαν στην διακοπή των διπλωματικών τους σχέσεων με το Κατάρ , κατηγορώντας την κυβέρνησή του, για παροχή στήριξης σε τρομοκρατικές  ομάδες συμπεριλαμβανομένου του Ισλαμικού κράτους[1]. Προσπαθώντας σαν Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση να δούμε λίγο πιο πέρα απ’τον καταιγισμό των κομψοτεχνημάτων της επίσημης διπλωματίας και της στρατευμένης αστικής δημοσιογραφίας , θα πιάσουμε το χρονικό της κρίσης αυτής ,που δεν είναι καν στην κορύφωσή της , ως ένα ακόμα επεισόδιο στο δράμα των διεθνών προσπαθειών για βαθύτερη ενότητα των κρατικών και υπερ-κρατικών δρώντων , στον πόλεμο που διεξάγουν ενάντια στους λαούς κάτω απ’ την ομπρέλα της άμυνας /ασφάλειας.
Πάνω κάτω η επίσημη αιτιολόγηση για την διπλωματική κρίση που έχει ξεσπάσει στις χώρες του κόλπου από χθες είναι η εξής.
«Το Κατάρ εναγκαλίζεται πολλές τρομοκρατικές και σεχταριστικές οργανώσεις που έχουν στόχο να διαταράξουν τη σταθερότητα στην περιοχή, περιλαμβανομένων των Αδελφών Μουσουλμάνων, του ISIS (Ισλαμικό Κράτος) και της αλ-Κάιντα, και προωθεί διαρκώς το μήνυμα και τις μηχανορραφίες αυτών των οργανώσεων μέσω των μέσων ενημέρωσής του», μετέδωσε το κρατικό σαουδαραβικό πρακτορείο ειδήσεων SPA.
Στη δήλωση κατηγορείται επίσης το Κατάρ ότι «βοηθάει» υποστηριζόμενους από το Ιράν μαχητικούς Σιίτες στην ανατολική σαουδαραβική επαρχία Κατίφ και στο Μπαχρέιν».[2]
Εδώ συμφωνούν και εστιάζουν όλες οι δημοσιογραφικές πηγές, εγχώριες και διεθνείς, από τον Independent έως το BBC και από την Huffington Post  έως το TVXS. Για να δούμε πίσω απ’ την πρόσοψη όμως θα πρέπει να πάμε στο γεγονός εκείνο που καθορίζει τις εξελίξεις στην περιοχή τα τελευταία χρόνια και του οποίου η τελική έκβαση πολύ απέχει από το να έχει κριθεί.
Όπως περιγράφει ο Ι. Μάζης, στο βιβλίο του «Γεωπολιτική & Γεωστρατηγικές της  Συριακής Κρίσεως», ο κύριος λόγος της αποτυχίας των δυνάμεων του σουνιτικού τόξου να αντιμετωπίσουν την είσοδο της Hezbollah και του Ιράν στη Συριακή διένεξη, ήταν ο τρομερός ανταγωνισμός μεταξύ της Ντόχα και του Ριάντ (δευτερευόντως και της Τουρκίας) ως το ποιά θα είναι η ηγέτιδα δύναμη του Σουνιτικού υποσυστήματος στην περιοχή της Μέσης Ανατολής[3]. Η φιλοδοξία του Κατάρ να υποσκελίσει την Σαουδική Αραβία και οι ενδοσουνιτικές διενέξεις που προκάλεσε, οδήγησε στην απώλεια της πρωτοβουλίας στο Συριακό ζήτημα και φυσικά στην δυσαρέσκεια των ΗΠΑ, που είδαν τις προσπάθειες δημιουργίας ζώνης επιρροής του στη Συρία με την μέθοδο του πολέμου –ή των επιχειρήσεων- δια αντιπροσώπου (Proxy) να αποτυγχάνει.
Οι πρώτη σαφής ένδειξη του μεγέθους που πήρε αυτή η διένεξη ήταν η αλλαγή του καταστατικού της Hamas και η αποκήρυξη από μέρους της, της ισλαμικής αδελφότητας[4]. Αμέσως μετά ακολούθησε η επίσκεψη Τραμπ στη Σαουδική Αραβία, σε συνομιλίες με τους Σαούντ όπου συμμετείχε και ο Δικτάτορας της Αιγύπτου Αλ Σίσι. Εκεί ο Τράμπ «έσωσε» το γόητρο της Σαουδικής Αραβίας και έδωσε το σύνθημα για την αποκατάστασή της ως του αξιόπιστου συμμάχου των ΗΠΑ στην περιοχή, κλείνοντας μια εντυπωσιακή συμφωνία εξοπλισμού, αξίας 109,7 δισεκατομμυρίων δολαρίων, για την οποία πιστεύεται ότι θα ξεπεράσει τα 300[5].  Οι επικρίσεις που δέχτηκε φυσικά ήταν έτοιμες από καιρό αλλά το ίδιο ήταν, όπως, φαίνεται και η απάντηση. Οι αιτιάσεις για το ρόλο της Σαουδικής Αραβίας στην υποστήριξη ακραίων ισλαμικών ομάδων μετά και τις επιθέσεις στο Μάντσεστερ και στο Λονδίνο, απαντήθηκαν με την παράδοση στην κοινή γνώμη της δύσης ενός αποδιοπομπαίου τράγου, για την οριστικοποίηση της αποκατάστασης της Σαουδικής Αραβίας ως ηγέτιδας του Σουνιτικού κόσμου και της προειδοποίησης προς κάθε ενδιαφερόμενο δελφίνο αυτής της ηγεμονίας κλείνοντας το μάτι στον Ερντογάν.  Εξ ου και ο Ερντογάν παίρνοντας το μήνυμα τρέχει κάθιδρος να ζητήσει σύσκεψη με το Ιράν στη Βαγδάτη (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει ακόμα οριστικοποιηθεί).
Πρέπει να δούμε επίσης πως, παρ’ όλες τις περι τρομοκρατίας αιτιάσεις, ο βαθύτερος λόγος που εξόργισε τις χώρες του κόλπου, ήταν η πληρωμή από μέρους του Εμίρη του Κατάρ ποσού 1 δις δολαρίων σε Σιιτική οργάνωση του Ιράκ για την απελευθέρωση μελών της Βασιλικής του οικογένειας που είχαν απαχθεί.[6] Κάπως έτσι το Κατάρ κατηγορείται ότι στηρίζει ακραίες ισλαμικές  οργανώσεις, την ισλαμική αδελφότητα και το Ιράν ταυτόχρονα.
Το ζήτημα της ασφάλειας και της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, λοιπόν, είναι τόσο εργαλειακό όσο και ζωτικό για τα συμφέροντα και τους σκοπούς του κεφαλαίου. Το Κατάρ θυσιάζεται πρόσκαιρα όχι για να εκμηδενιστεί αλλά για να «συμμορφωθεί». Η ρήξη είναι το μόνο εργαλείο που μπορεί να εξασφαλίσει την επίτευξη μιας ανώτερης ενότητας των χωρών του κόλπου ενάντια στον εσωτερικό εχθρό λαό κυρίως και τον εξωτερικό δευτερευόντως (Ιράν).
Κυρίως, είναι σαφές ότι κάθε χώρα οφείλει να στοιχηθεί -στα πλαίσια της ένταξής της σε διεθνείς συμμαχίες, οργανισμούς και ολοκληρώσεις- στο σύνολο των πολιτικών άμυνας και ασφάλειας που καθορίζουν το κοινό τους περιεχόμενο στο ζήτημα της διακυβέρνησης αλλά και τα όρια του ανταγωνισμού τους, στο επίπεδο των διακρατικών σχέσεων. Δεν γνωρίζουμε αν, και αυτό, θα μεταφραζόταν ως σύμπτωμα «απώλειας εθνικής κυριαρχίας», πάντως σίγουρα το Κατάρ -στη συγκεκριμένη περίπτωση- καλείται να επιλύσει την αντίφαση ανάμεσα στις ειδικές πολιτικές/κρατικές ανάγκες του και τις ιδιαίτερες διεθνείς του επιδιώξεις και στην πρόσδεσή του στο Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου, αναγκαία για την εσωτερική του κυριαρχία και τη θέση του στο διεθνές πλέγμα του κεφαλαίου. Αυτό είναι και το νόημα της αντιπαράθεσης κρατών και ολοκληρώσεων στο γεωπολιτικό πεδίο.
Ας  θυμηθούμε, επίσης, πως καμία χώρα δεν έθεσε ζήτημα αποχώρησης του Κατάρ απ’ το Συμβούλιο Συνεργασίας των χωρών του Περσικού κόλπου. Και, τέλος, θα πρέπει να θυμηθούμε πως όλες οι χώρες που έσπευσαν να δείξουν με το δάχτυλο τον Εμίρη του Κατάρ, έχουν τεράστιο θέμα στο εσωτερικό τους.
Αν κοιτάξουμε, βέβαια, λίγο πιο λεπτομερειακά, για τις χώρες του κόλπου (Σ. Αραβία, ΗΑΕ, Κατάρ, Ομάν, Κουβέιτ), με κυρίαρχη δύναμη την Σαουδική Αραβία, παρατηρούμε:
1) Πενταπλασιασμός τουλάχιστον του πληθυσμού τους από το 1970 έως σήμερα, από 10 εκ, περίπου σε 55 εκ. πληθυσμού.
2) Το σύνολο του ΑΕΠ τους ξεπερνά τα 1,3 τρις δολάρια. Πρακτικά, κατατάσσεται στην 14η θέση, περίπου, παγκοσμίως!
3) Το 50% του πληθυσμού σχεδόν είναι ξένοι εργαζόμενοι μετανάστες κυρίως κατά 70% Ασιάτες, περίπου 20% άραβες και 10% άλλοι.
4) Το 70% περίπου πρόκειται για συγκεντρωμένο προλεταριάτο στην βιομηχανία πετρελαίου, την κατασκευή και άλλους παραγωγικούς κλάδους. Η πραγματική απασχόληση των ξένων υπηκόων είναι διπλάσια της απασχόλησης των ντόπιων.
5) Τις δεκαετίες του ’90 και του 2000 επιταχύνεται η διαδικασία διαμόρφωσης μιας μαζικής μορφωμένης μεσαίας τάξης που προέρχεται κυρίως από τους γηγενείς αλλά και από τα πρώτα κύματα των μεταναστών εργατών των δεκαετιών του ’70 και του ’80! Εμφανίζεται, ειδικά τώρα πια, για πρώτη φορά το φαινόμενο της μαζικής ανεργίας ανάμεσα στις μεσαίες τάξεις.
6) Παρ’ ότι οι χώρες του κόλπου δεν είναι ανάμεσα στις πιο ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις ακόμα, οι στρατιωτικές δαπάνες τους πλέον τις φέρνουν στην τρίτη θέση, μετά την Κίνα, και αγγίζουν σε ετήσια βάση τα 79 δισ. $. Η στρατιωτικοποίησή τους είναι ραγδαία κι εντείνεται από κάθε άποψη.
7) Η δεκαετία του 2000 ήταν η περίοδος του μεγάλου εκσυγχρονισμού, που μετέβαλε ριζικά την εικόνα τους, Με το πρόγραμμα 2020[7] καθορίστηκε πρόγραμμα επενδύσεων συνολικά 1 τρις δολάρια!
8) Από το 2015 προχωρούν (κυρίως η Σαουδική Αραβία) στην εφαρμογή ενός προγράμματος νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων που περιλαμβάνει από ιδιωτικοποιήσεις κρατικών εταιρειών έως μεταβολές στο σύστημα υγείας. Η κοινωνική δυσαρέσκεια αυξάνεται κατακόρυφα, τόσο στο συμπιεσμένο τεράστιο προλεταριάτο αλλά και στην πολυπληθή γηγενή μεσαία τάξη!
9) Ήδη διεξάγει ένα βρώμικο πόλεμο σε βάρος της Υεμένης. Η οικονομική αστάθεια στοίχισε την απόσυρση 700 εκατομμυρίων $ από τις Σαουδαραβικές τράπεζες μέσα σε μια μόνο μέρα!
10) Τα Σαουδαραβικά κεφάλαια έχουν κεντρική θέση στις διεθνείς χρηματαγορές με πρώτη και κύρια την αμερικανική.
11) Οι χώρες του κόλπου στάθηκαν απόλυτα αρνητικές στην φιλοξενία Σύρων προσφύγων. Γενικά, δε στοχεύουν πλέον στην απορρόφηση εργατικού δυναμικού από αραβικές χώρες.
12) Από την άποψη της σύνθεσης του κεφαλαίου υπάρχει μια εξάρτηση από την παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου. Αυτή, όμως, επιχειρείται να ξεπεραστεί με ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα επενδύσεων, το οποίο περιλαμβάνει έντονα την ανάπτυξη του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος άμυνας-ασφάλειας. Έχουν πλήρως αναπτυχθεί μονοπωλιακές εταιρείες, σε ιδιαίτερη σύνθεση με πολυεθνικά-πολυκλαδικά μονοπώλια, σε όλους τους οικονομικούς κλάδους και υπάρχει ισχυρότατη χρηματοοικονομική δραστηριότητα σε άλλες χώρες με μεγάλες επενδύσεις.

Οι χώρες του κόλπου, με τις ιδιαιτερότητες τους, είναι ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες με ταξική διάρθρωση που αντιστοιχεί -ή τείνει να αντιστοιχεί- σε τριτογενοποιημένες κοινωνίες, δηλαδή ανεπτυγμένης βιομηχανίας και ανεπτυγμένων υπηρεσιών, με κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και ανοδική εξάρτηση από την πίστωση. Βλέπουμε να συγκεντρώνεται τεράστιο πολυδιασπαμένο προλεταριάτο, ισχυρή και μαζική μεσαία τάξη, διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο, με κεντρική θέση στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, και ένα βαθιά μεταβαλλόμενο (ή καταρρέον, αν το δει κανείς από τη σκοπιά των από κάτω) κοινωνικό κράτος, το οποίο προχωρά με ραγδαίους ρυθμούς στη διαπλοκή δημόσιου-ιδιωτικού.
Την τελευταία δεκαετία κάνουν άλμα στην στρατιωτικοποίηση των κοινωνιών τους τόσο με την συγκρότηση πανίσχυρων εσωτερικών μηχανισμών ελέγχου και καταστολής, όσο και εκσυγχρονισμένων επιθετικών στρατών, με σύγχρονα πολεμικά δόγματα προσαρμοσμένα στις «ασύμμετρες απειλές» και την «υβριδικότητα»[8]. Με εκτεταμένη χρήση μισθοφορικών τμημάτων, πέρα από τη στήριξη των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων.
Πρόκειται για ένα ανερχόμενο καπιταλιστικό κέντρο, για το οποίο πρέπει να προσδιορίσουμε με πολύ μεγαλύτερη σαφήνεια τις κοινωνικές αντιθέσεις, το διεθνή του ρόλο, τις πιθανές αιτίες αστάθειας.
Ειδικά, πρέπει να μελετηθεί τι σημαίνει για την αμερικανική και ευρωπαϊκή στρατηγική, η εξασφάλιση της απόλυτα αναγκαίας σταθερότητας των χωρών του κόλπου δεδομένου ότι κάθε σημαντική αρνητική μεταβολή της κατάστασής τους μπορεί να προκαλέσει ντόμινο οικονομικών διαταραχών απευθείας στην καρδιά των καπιταλιστικών μητροπόλεων.
Σε αυτήν ακριβώς τη συγκυρία φαίνεται ότι η στήριξη της Σαουδικής Αραβίας είναι μονόδρομος για την Ευρωατλαντική στρατηγική. Όλα τα κομμάτια του παζλ είναι παρόντα, ο εχθρός στο εσωτερικό (τρομοκρατία) ο εχθρός στο εξωτερικό (Ιράν) ο αποδιοπομπαίος τράγος (Κατάρ). Όλοι παίζουν τον δικό τους κρίσιμο και χρήσιμο ρόλο στην προσπάθεια βαθύτερης ενοποίησης των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει επίσης να δούμε πως στέλνεται ταυτόχρονα ένα ισχυρό μήνυμα και στην Τουρκία, προς γνώση και συμμόρφωση. Ήδη, ο Ερντογάν έφαγε ισχυρό χαστούκι με την απόφαση των ΗΠΑ να στηρίξουν τους Κούρδους της Συρίας και με το τελεσίγραφο της Γερμανίας για απειλή απόσυρσης των δυνάμεων της απ’ τη βάση του Ιντσιρλίκ.  Η Ελλάδα απ;o τη μεριά της σπεύδει σαν έτοιμο κοράκι, μόλις μυριστεί πτώμα, να επωφεληθεί του άξονα Αθήνας-Λευκωσίας-Καΐρου-Τελ Αβίβ, αναλαμβάνοντας ρόλο διαμεσολαβητή στη Ντόχα για λογαριασμό της Αιγύπτου (!).
Μοναδικό, ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΝ ΘΥΜΑ, σε ολο αυτό το, Βυζαντινού τύπου, πλέγμα πολέμου-τρομοκρατίας-άμυνας-ασφάλειας και τακτικών συμμαχιών ή διενέξεων είναι παντού και πάντα ο εργαζόμενος λαός. Αυτός είναι, σε τελευταία ανάλυση, ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ όλων των εμπλεκόμενων μερών. Στην αντιμετώπισή του συνενώνονται στα σύγχρονα δόγματα άμυνας / ασφάλειας, κάθε Μπάνον με κάθε Ντούγκιν, κάθε Ιράν με κάθε Σαουδική Αραβία. Ο εχθρός λαός που πλήρωσε με το αίμα του και με την περαιτέρω καταστολή των ήδη πενιχρών δικαιωμάτων του κάθε του ειρηνική προσπάθεια για βελτίωση των συνθηκών της ζωής του, από το Μπαχρέιν ως την πλατεία Ταχρίρ και από την Άγκυρα έως την Τεχεράνη.

Η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση έχει, εδώ και καιρό, τονίσει -κι έχει προσπαθήσει να εξηγήσει όλο το φάσμα των διεργασιών αυτών, των πολεμικών προετοιμασιών και των αντι-τρομοκρατικών πολιτικών. Κυρίως, έχουμε προσπαθήσει να καταδείξουμε ότι η καταστολή και η καταπίεση των αραβικών και μουσουλμανικών λαών έχει μεν διαφορετική ποιότητα και εντάσεις από αυτή των λαών σε Ευρώπη, Ελλάδα και Τουρκία, έχει δε κοινή μήτρα, κοινές στρατηγικές και κοινές επιδιώξεις από τη μεριά κράτους και κεφαλαίου. Μπορεί ο κοινωνικός πόλεμος εδώ να μην έχει (ακόμα) την αγριότητα αυτού στην Τουρκία ή να μην είναι στρατιωτικός πόλεμος, με εκατόμβες νεκρών και ένοπλες συγκρούσεις στη Συρία ή τη Λιβύη, είναι όμως η υποταγή μας στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και το αστικό σύστημα εξουσίας που επιτρέπει στα κοράκια του πολέμου, στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τις ΗΠΑ να διεξάγουν αυτούς τους πολέμους στη Μέση Ανατολή. Γι’ αυτό λοιπόν, πέρα από τις διαφωνίες και τις ιεραρχήσεις κάθε επιμέρους πρωτοβουλία, χρειάζεται να βγουν επιτέλους τα αναγκαία συμπεράσματα και να τεθεί συνολική στοχοθεσία του αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού,αντιεθνικιστικού κινήματος[9]. Για να πράξουμε, πρώτα απ’ όλα όπως η αλήθεια ορίζει: ο εχθρός είναι στην ίδια μας τη χώρα.
Απευθύνουμε κάλεσμα σε σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους, συλλογικότητες γειτονιάς και τις ριζοσπαστικές κινήσεις/συντονισμούς, σε κάθε αγωνίστρια και αγωνιστή του μαζικού κινήματος, να συζητήσουμε για την αναγκαία και επιτακτική ανασυγκρότηση του αντιπολεμικού κινήματος καθώς και τις αναγκαίες δράσεις στον πόλεμο που ήδη διεξάγεται στην Συρία απέναντι στο ελληνικό κράτος που παίζει κομβικό ρόλο.
Πιστεύουμε ότι πρέπει να ανοίξει πιο πολύ παρά ποτέ η κουβέντα για ένα ισχυρό αντιπολεμικό κίνημα και πάνω στην λογική αυτή παρουσιάζουμε κάποια κριτήρια για πολιτικό και κινηματικό συντονισμό:
1. Ανατροπή των πολεμικών προετοιμασιών των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις τους και στην οικοδόμηση του συστήματος άμυνας / ασφάλειας ενάντια στους λαούς. ΟΧΙ στον αντιδραστικό άξονα Ελλάδας-Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου. Μαζικό διεθνιστικό κίνημα για την αλληλεγγύη και τους κοινούς αγώνες των λαών στη περιοχή μας και όλο τον κόσμο.
2. Κλείσιμο της βάσης της Σούδας, της Ανδραβίδας, του Άραξου, του στρατηγείου Λάρισας, του Γ' σώματος στρατού (NDC-GR), της 71ης Α/Μ ταξιαρχίας. Μπλοκάρισμα κάθε μορφής συμμετοχής του ελληνικού κράτους στον ιμπεριαλιστικό διακρατικό πόλεμο.
3. Καμία άσκηση, πολυεθνική ή εθνική, διαχείρισης εξεγέρσεων, καταστολής πλήθους, εσωτερικής ασφάλειας, ανακατάληψης κτιρίων και εργοστασίων και κοινές επιχειρήσεις στρατού-αστυνομίας.
4. Όχι στη στράτευση στα 18 και τους νέους εξοπλισμούς. Κανένας “κοινωνικός ρόλος” του στρατού, καμία εθελοντική και εργασιακή υπηρεσία στη μηχανή του πολέμου. 
5. Κοινό αντιπολεμικό-εργατικό κίνημα σε Ελλάδα και Τουρκία για την αποτροπή του πολέμου, την ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, της κυβέρνησης Ερντογάν και κάθε επίδοξου διαχειριστή των (κοινών) πολιτικών τους. Μπλοκάρισμα της μηχανής του πολέμου και στις δύο όχθες του Αιγαίου. Όχι στην νέα Εθνοφυλακή και τις εθνικιστικές Λέσχες Εφέδρων.
6. Οικοδόμηση κοινών όρων ζωής των ντόπιων με τους πρόσφυγες. Όχι στη γκετοποίηση. Κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Κατάργηση του εκτάκτου δικαίου υποδοχής, απόρριψης, διαλογής, απελάσεων και εγκλεισμού των προσφύγων.

''Να διασώσουμε την τάξη μας και να σωθούμε μαζί της''


ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ


Τηλ: 6932 955437


[3] Ι. Μάζης, Γεωπολιτική & Γεωστρατηγικές της Συριακής κρίσης, 1.3: Ο ενδο-σουνιτικός περιφερειακός ανταγωνισμός
[4] Με αφορμή τη Χαμάς, οφείλουμε ένα σχόλιο για να υπερασπιστούμε την ανάγκη σαφούς διαχωρισμού ανάμεσα σε κίνημα και κυβέρνηση, ειδικά επειδή η ιστορική εμπειρία και οι σημερινές τραγωδίες αποδεικνύουν ότι το ίδιο το κίνημα πολύ εύκολα γίνεται αυταρχική κυβέρνηση. Είναι ένας διαχωρισμός, που υπάρχει ήδη στο κίνημα, με τον οποίο οφείλει κάθε φορά να παλεύει και αυτό ορίζει τους βαθμούς κοινωνικής απελευθέρωσης. Τα ιστορικά του όρια είναι η στάση απέναντι στο έθνος, το στρατό και την κυβέρνηση. Υπάρχει πιο πικρή εγχώρια εμπειρία από αυτή του ΣΥΡΙΖΑ; Από αυτή την άποψη, ο λαός στη λωρίδα της Γάζας, ασκεί ανώτερη (και έμπρακτη) κριτική, στη διαπλοκή του εθνικού ζητήματος με την ταξική χειραφέτηση, απ’ ότι μεγάλο μέρος της αριστεράς στην Ελλάδα κάνει για τις γεωπολιτικές αναλύσεις στη Συρία, την Παλαιστίνη, τη Μ. Ανατολή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου