Υπόθεση Ορφανοτροφείο: Η Θέμις άργησε αλλά αποφάνθηκε…H αλληλεγγύη δεν είναι έγκλημα

Χρήστος Αβραμίδης

Συγκινητικές στιγμές εκτυλίχθηκαν την Τετάρτη στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης, στη δίκη για την κατάληψη στέγης μεταναστών-μεταναστριών «Ορφανοτροφείο», η οποία είχε εκκενωθεί στα τέλη Ιουλίου 2016 μαζί με ακόμα 2 καταλήψεις στέγης στη Θεσσαλονίκη.

Οι κατηγορούμενες για την κατάληψη του Ορφανοτροφείου, απαλλάχθηκαν τελικά από τις κατηγορίες. Η αίθουσα ήταν από ώρα γεμάτη και οι αλληλέγγυοι ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς και φώναξαν συνθήματα.

Υπενθυμίζεται ότι χθες Τετάρτη 31 Μαϊου εκδικαζόταν η έφεση των 5 κατηγορούμενων ενάντια στην πρώτη απόφαση με βάση την οποία είχαν καταδικαστεί σε 10 μήνες φυλάκιση με αναστολή και πρόστιμο 2.000 ευρώ στην κάθε μία. Μια καταδίκη που είχε έλθει με νόμο του Ιωάννη Μεταξά (Aρθρο 23 1539-1939 για «καταπάτηση δημοσίου κτήματος»). Οι 4 είναι πολίτες Ελβετίας με αποτέλεσμα στην διαδικασία, φυσική παρουσία να έχει μονάχα η μία κατηγορούμενη.

Graffity που είχαν πραγματοποιήσει στο Ορφανοτροφείο καλλιτέχνες και ομάδες της πόλης

«Ορφανοτροφείο: πώς μπορούμε να ζήσουμε μαζί Έλληνες και μετανάστες»

Στο βήμα ανέβηκε ο πρώτος μάρτυρας υπεράσπισης που περιέγραψε την κατάσταση η οποία είχε διαμορφωθεί στην Ελλάδα την χρονική περίοδο της κατάληψης. Μίλησε για έναν «τεράστιο όγκο δυστυχίας όπου οι πρόσφυγες στην Ειδομένη ζούσαν εκτεθειμένοι στη λάσπη και τον ήλιο» Συνέχισε λέγοντας ότι “Όταν εκκενώθηκε η Ειδομένη οι άνθρωποι έπρεπε να πάνε κάπου. Η λογική στην οποία δημιουργήθηκε το Ορφανοτροφείο. Ήταν το σκεπτικό του να χτιστεί μία δομή στην Τούμπα, να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους” Με την δικαστή προς έκπληξη των συγκεντρωμένων να απαντά πως αυτό είναι «κατανοητό και επαινέσιμο»

Στη συνέχεια ο μάρτυρας περιέγραψε τις συνθήκες που επικρατούσαν στην κατάληψη σε σχέση με τις «επίσημες» δομές: «Στις κρατικές δομές φιλοξενείας είχαμε θανάτους από φωτιές που άναβαν για να ζεσταθούν. Στο Ορφανοτροφείο δεν είχαμε  ποτέ τίποτα τέτοιο» Έτσι, σχολίασε ότι στο Ορφανοτροφείο έδωσαν ένα παράδειγμα «για το πώς μπορούμε να ζήσουμε μαζί Έλληνες και μετανάστες».

Αναφέρθηκε επίσης στην ιστορία του Ορφανοτροφείου το οποίο «χτίστηκε το 1934 για να φιλοξενήσει κορίτσια προσφυγοπούλες»

Επίσης περιέγραψε την κατάσταση την οποία βρισκόταν το Ορφανοτροφείο πριν την κατάληψη, την οποία χαρακτήρισε ως «ελεεινή» και πρόσθεσε ότι μόνο η δουλειά εκατοντάδων χεριών, αληλέγγυων μπορούσε να το αλλάξει αυτό».

Ενώ απαντώντας σε ερώτηση του δικηγόρου, τόνισε ότι για έξι χρόνια καμία ενέργεια δεν έγινε από την εκκλησία προκειμένου να χτιστεί κάτι στον χώρο.

Η εικόνα του Ορφανοτροφείου σήμερα

«Η λογική του Ορφανοτροφείου ήταν να διαμορφωθεί μια τελείως διαφορετική κατάσταση από τη γκετοποίηση που ήθελαν οι αρχές.» Είπε ο μάρτυρας και πρόσθεσε ότι «η κατηγορούμενη δεν είχε κανένα προσωπικό όφελος. Έμενε στη γειτονιά και ήρθε να συμμετάσχει για να βοηθήσει τους πρόσφυγες».

Εντύπωση προκάλεσε ο διάλογος με τον εισαγγελέα ο οποίος ρώτησε ποιος έθετε τους κανόνες εκεί.

Ο μάρτυρας απάντησε ότι αυτό το έκαναν οι ίδιοι οι κάτοικοι, δηλαδή οι μετανάστες. Στη συνέχεια, ο εισαγγελέας αναρωτήθηκε αν μπορούν οι ίδιοι να θέτουν τους όρους, κάτι που προκάλεσε τα γέλια του ακροατηρίου.

Ύστερα, η δικαστής ρώτησε αν η κατηγορούμενη ήθελε να καταλάβει τον χώρο για προσωπικό όφελος, δηλαδή  για να τον κάνει δικό της και ο μάρτυρας απάντησε αρνητικά.

Επίσης τονίστηκε ότι η κατηγορούμενη παρακολουθούσε τις διαδικασίες, καθώς το Ορφανοτροφείο φιλοξένησε πολύ κόσμο και μοιράστηκαν χιλιάδες μερίδες φαγητού. «Συνεπώς χρειαζόταν οργάνωση».

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι οι 3 καταλήψεις στέγης μεταναστριών-ων της Θεσσαλονίκης είχαν εκκενωθεί αμέσως μετά το «No Border Camp» που είχε λάβει χώρα στην πόλη, κάτι που είχε σχολιασθεί από πολλούς ως αντίποινα για τα ριζοσπαστικά γεγονότα που είχε προκαλέσει η συγκεκριμένη διοργάνωση.

Έτσι ο μάρτυρας ρωτήθηκε σχετικά και είπε πως:«Στο No Border έπρεπε να δημιουργήσουμε συνθήκες ορατότητας για τους πρόσφυγες. Εν είδει κοινωνικού ελέγχου. Το No Border έγινε το καλοκαίρι με σκοπό να φιλοξενήσει αλληλέγγυους από όλη την Ευρώπη.Η αλληλεγγύη είχε μια πανευρωπαϊκή έκταση»

«Οι επιλογές της κυβέρνησης που γκετοποιεί του πρόσφυγες, μας έκαναν να δράσουμε»

Στη συνέχεια ανέβηκε το βήμα ο δεύτερος μάρτυρας-μέλος της συνέλευσης κατάληψης στέγης μεταναστών-ιών «Ορφανοτροφείο». Είπε πως «Ζήσαμε στο πετσί μας στην αντιμεταναστευτική πολιτική στην Ειδομένη και αποφασίσαμε να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους.»

Πιθανότατα για το νομικό σκέλος της δίκης σημαντικό ρόλο έπαιξε ο διάλογος όπου η δικαστής ρώτησε τον μάρτυρα πότε ξεκίνησε να συμμετέχει η κατηγορούμενη. Ο μάρτυρας απάντησε ότι ήρθε μετά τον Φεβρουάριο του 2016, οπότε η δικαστής ρώτησε αν ήταν στα άτομα που αποφάσισαν την κατάληψη. Ο μάρτυρας απάντησε αρνητικά και έτσι έδειξε να ανοίγει ο δρόμος για την αθώωση.

Επίσης σημειώθηκε ότι το Ορφανοτροφείο παρείχε μεταξύ άλλων ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με φάρμακα που είχαν δωρίσει αλληλέγγυοι από την γειτονιά και όχι μόνο. Και ο μάρτυρας τόνιστε ότι «στην εκκένωση η μπουλντόζα, κατέστρεψε όλα τα φάρμακα».

Σύνθημα πάνω στο μέρος που βρισκόταν πόρτα του Ορφανοτροφείου “You broke the house. We break the system”

Πέραν τούτων η δικαστής ρώτησε πού διανυκτέρευε η κατηγορούμενη, για να πάρει την απάντηση ότι στον χώρο αυτό έμεναν μόνο μετανάστες. Ενώ στη συνέχεια έγινε γνωστό ότι έτσι κι αλλιώς έμενε σε σπίτι που νοικιάζει η ίδια στην Τούμπα. Τέλος, περιέγραψε την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί μιλώντας για «1600 δολοφονίες μεταναστών». Ενώ επιπλέον είπε ότι μεταχειρίζονται τους πρόσφυγες σαν μπαλάκι, από τα Σκόπια στην Ελλάδα και από εκεί ξανά στα Σκόπια. Τέλος, έκλεισε λέγοντας πως «οι επιλογές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που γκετοποιούν τους πρόσφυγες, μας έκαναν να δράσουμε. Ενάντια σ’αυτους που λέγαν ότι οι μετανάστες θα μας κολλήσουν λοιμώδη νοσήματα, δείξαμε ότι οι μετανάστες είναι άνθρωποι σαν εμάς ,δεν μας χωρίζει ούτε η χώρα καταγωγής ούτε το φύλο»

Ένα διόλου τυχαίο μήνυμα γραμμένο στους τοίχους του Ορφανοτροφείου

Στη συνέχεια τον λόγο πήρε η συνήγορος υπεράσπισης Αθηνά Πανταζάτου που πρόσθεσε ότι

«Υπάρχουν κ άλλες συλλογικότητες στην πόλη που βοηθούν, όπως το Στέκι μεταναστών και το Μικρόπολις που βοηθούν τους πρόσφυγες να βρουν στέγη» αναφερόμενη στη συμμετοχή τους και στο εγχείρημα του Ορφανοτροφείου. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο άλλος συνήγορος ήταν ο Γιάννης Φρεγγίτης.

Τέλος, στο βήμα ανέβηκε η κατηγορούμενη που ανέφερε μεταξύ άλλων ότι το Ορφανοτροφείο έδωσε στους μετανάστες τη δυνατότητα μιας ζωής με αξιοπρέπεια. Έφερε τους μετανάστες στον αστικό ιστό. Ενώ τους ήθελαν έξω γκετοποιημένους» Για να προσθέσει ότι “Διεκδικήσαμε ελεύθερη μετακίνηση και το δικαίωμα στην περίθαλψη για όλους Έλληνες και Μετανάστες».

Η δικαίωση της αλληλεγγύης

Τον λόγο πήρε ο Εισαγγελέας και πρότεινε αθώωση για όλες τις κατηγορούμενες. Για τις ακτιβίστριες από το εξωτερικό, ανέφερε είναι εμφανές πώς δεν διέπραξαν κάποια παράνομη ενέργεια και ήταν περαστικές.

Ενώ για την παριστάμενη ανέφερε πως “Δεν είχε συμμετοχή στην κατάληψη. Είχε γενικότερη συμμετοχή στον χώρο. Είναι αθώα για το αδίκημα που κατηγορείται”.

Έντονη συγκίνηση προκάλεσε η καταληκτική τοποθέτηση της συνηγόρου που είπε πως: “Πήγα μία φορά στο Ορφανοτροφείο για να αφήσω πορτοκάλια. Και ήταν ένα νεογέννητο μωρό. Δεν ξέρω που θα ήταν αν δεν υπήρχε το Ορφανοτροφείο» ξεσπώντας ταυτόχρονα σε λυγμούς με αποτέλεσμα να διακόψει έτσι την τοποθέτησή της.

Τέλος, οι δικαστές αφού συσκέφθηκαν, αποφάνθηκαν ότι όλες οι κατηγορούμενες είναι αθώες. Ενώ η πρόεδρος έκλεισε με την εξής πρόταση

«Ευχόμαστε να μην επαναληφθούν τέτοιες στιγμές για τα Ελληνικά δικαστήρια και οι πράξεις αλληλεγγύης να συνεχιστούν. Σε σύννομο πλαίσιο.».

Αξιοσημείωτο είναι ότι όσο όλα έδειχναν ότι πλησίαζε η ώρα της αθώωσης η αίθουσα γέμιζε ακόμα περισσότερο με πολλούς από τους ανθρώπους που είχαν βοηθήσει να δημιουργηθεί εκείνη η κατάληψη τον Δεκέμβρη του 2015 ενώνοντας έτσι ξανά τις δυνάμεις τους όπως τότε που μετέτρεψαν ένα γιαπί σε χώρο στέγασης δεκάδων κατατρεγμένων ανθρώπων. Όταν ανακοινώθηκε η απόφαση η αίθουσα ήταν τόσο γεμάτη που το κοινό δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την μαχητικότητά του, φωνάζοντας «10,100 χιλιάδες καταλήψεις ενάντια σ’εναν κόσμο οργανωμένης θλίψης». Ενώ, ακολούθησε πορεία προς την πλατεία Αριστοτέλους.

Συμπληρώνονται 10 μήνες από εκείνη τη μέρα όπου, δεκάδες άνθρωποι περάσαν το βράδυ στα κρατηρήρια, πρόσφυγες του πολέμου έμειναν στον δρόμο και ένα κτίριο γκρεμίστηκε υποτίθεται για να στεγάσει φιλανθρωπικές δράσεις. Και όμως η κυβέρνηση και η εκκλησία γκρέμισαν όλα τα παραπάνω για να αφήσουν στη θέση του μονάχα ερείπια…

Για όσους στα τέλη του 2015 έζησαν από κοντά, αυτό το εγκαταλειμμένο κτίριο γεμίζει με ζωή, ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές. Οι κατηγορούμενες δεν δικαιώθηκαν μονάχα νομικά. Πρόκειται για μία δικαίωση απέναντι στην Ιστορία

Η «Δικαιοσύνη» άργησε, αλλά τελικά αναγκάστηκε από το κίνημα να επισφραγίσει το αυτονόητο: «Η αλληλεγγύη δεν είναι έγκλημα».

http://prin.gr