Για τον αναγεννημένο Γερμανικό Στρατό η Ισπανία αποτέλεσε εξαίρετο πεδίο δοκιμών. Εκεί τα άρματα μάχης δοκιμάστηκαν σε πραγματικές συνθήκες.
Εκεί πρωτοεφαρμόστηκαν οι θεωρητικές ως τότε συλλήψεις των γερμανικών επιτελείων στρατού και αεροπορίας.
Η γερμανική συμμετοχή στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο ήταν σχετικά περιορισμένη.
Ο Χίτλερ απέστειλε, με το αζημίωτο φυσικά, στον Φράνκο άρματα PzKfw I και παλαιά αεροσκάφη Ju 52 και καταδιωκτικά He 51.
Μόνο προς το τέλος του πολέμου εστάλησαν στην Ισπανία σύγχρονα καταδιωκτικά Messerschmitt 109 και βομβαρδιστικά Stuka.
Οι Δημοκρατικοί από την πλευρά τους, υπερέιχαν δραματικά σε ποιότητα αρμάτων, αν και όχι σε αριθμό. Τα σοβιετικά T-26 και ΒΤ –7 που χρησιμοποιούσαν υπερείχαν σαφώς των PzKfw I και των ιταλικών τανκ που διέθεταν οι Εθνικιστές.
Τα σοβιετικά άρματα ήταν οπλισμένα με πυροβόλο 45 χλστ., ικανό να κομματιάσει την λεπτή θωράκιση των γερμανικών και των ιταλικών αρματιδίων.
Η αδυναμία όμως των Δημοκρατικών να τα χρησιμοποιήσουν σωστά ήταν που δεν επέτρεψε την πλήρη αξιοποίηση των δυνατοτήτων τους.
Αντίθετα, στο άλλο στρατόπεδο, υπό την καθοδήγηση αξιωματικών όπως ο φον Τόμα, τα άρματα χρησιμοποιήθηκαν λογικά, σύμφωνα με το νέο δόγμα του Γερμανικού Στρατού, με καταστρεπτικά για τους Δημοκρατικούς αποτελέσματα.
Υπό τις οδηγίες του Ρώσου στρατηγού Παβλώφ οι Δημοκρατικοί πρωτοχρησιμοποίησαν άρματα στη μάχη της Μαδρίτης.
Μια ίλη σοβιετικών Τ-26 επιτέθηκε στους Εθνικίστες, οι οποίοι μη διαθέτοντας αντιαρματικά όπλα καλύφθηκαν εντός των οικημάτων.
Τα δημoκρατικά άρματα συνέχισαν να κινούνται άσκοπα στους δρόμους της πόλης, ώσπου τελικά αποσύρθηκαν.
Η πρώτη μαζική επίθεση αρμάτων πραγματοποιήθηκε από τους Ιταλούς στην Γκουανταλαχάρα. Λόγω του κακού συντονισμού όμως και του άσχημου καιρού, τα ιταλικά αρματίδια CV –33 δεν κατόρθωσαν να προωθηθούν. Ακολούθησε αντεπιθεση των Δημοκρατικών και εξευτελιστική ήττα των Ιταλών.
Τα διδάγματα της μάχης της Γκουανταλαχάρα έγιναν αντικείμενο επεξεργασίας τόσο στη Γερμανία, όσο και στη Γαλλία και στη Βρετανία. Είναι μάλιστα παράξενο το πως οι μέλλοντες αντίπαλοι του Β’ΠΠ , μελετώντας το ίδιο αντικείμενο κατέληξαν σε άκρως διαφορετικά συμπεράσματα.
Οι μεν Γάλλοι και Βρετανοί, πείσθηκαν ότι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από μια τεθωρακισμένη κρούση.
Η μαζική έφοδος αρμάτων δεν απέδωσε για τους Ιταλούς, έλεγαν. Αντίθετα, εάν οι Ιταλοί είχαν διασπείρει τα άρματα τους μεταξύ των μονάδων πεζικού τότε θα υπήρχαν άρματα σε όλο το μέτωπο επίθεσης και θα υπήρχε ομοιόμορφη πίεση κατά του εχθρού.
Οι Γερμανοί είδαν τη μάχη της Γκουανταλαχάρα με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Δεν ήταν το άρμα που χρεωκόπησε, ως πολεμικό μέσο στη Γκουανταλαχάρα, ήταν το ακατάλληλο ιταλικό άρμα και οι ακατάλληλοι Ιταλοί. Υπό αυτό το πρίσμα ο φον Τόμας προετοίμασε την απάντηση του.
Θα την έδινε τον Μάρτιο του 1938, κατά τη διάρκεια της μεγάλης εθνικιστικής επίθεσης στην Αραγώνα. Εκεί ακολουθώντας τον σχεδιασμό του τα εθνικιστικά άρματα εισήλθαν μαζικά στη μάχη, υποστηριζόμενα από την τακτική αεροπορία, με τα πρώτα Stuka στη δύναμη της και από το πυροβολικό.
Υπ’αυτές τις συνθήκες δεν γεννάτε φυσικά ερώτημα για την επιτυχία της επίθεσης. Οι θέσεις των Δημοκρατικών κονιορτοποιήθηκαν και μέσα σε μερικές ώρες από την έναρξη της επίθεσης, οι τεθωρακισμένες αιχμές των Εθνικιστών είχαν προελάσει σε βάθος 50 χλμ. περίπου εντός του εχθρικού εδάφους. Το «θαύμα» είχε πραγματοποιηθεί. Ο πόλεμος κινήσεων είχε αναβιώσει.
Ο καθένας, που είχε μάτια ανοικτά, μπορούσε να το δεί αυτό. Στη Γαλλία κάποιος συνταγματάρχης ντε Γκώλ προσπαθούσε μάταια να αφιπνύσει την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας του. Η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου του Λεόν Μπλούμ όμως όχι μόνο δεν θέλησε να πεισθεί αλλά κηρύχθηκε ενάντια στον εκσυγχρονισμό του Γαλλικού Στρατού, «…στο όνομα μιας ιδεολογίας που τιτλοφορούσε σοσιαλδημοκρατική και που στο κάθετι στρατιωτικό ήθελε να βλέπει μιαν απειλή για το πολίτευμα».
Δεν ήταν όμως μόνο η πολιτική ηγεσία η οποία είχε άποψη επί του θέματος. Ακόμα και στρατιωτικοί, προκειμένου να γίνουν αρεστοί στους κυβερνώντες και να κερδίσουν την προαγωγή τους «στο πεδίο της τιμής» κάποιου πολιτικού γραφείου, δεν δίσταζαν να γράφουν: «Οι Γερμανοί, ως φύση επιθετικός λαός, χρειάζονται φυσικά αυτές τις παντσερντιβιζιόνεν. Αλλά η Γαλλία, φιλειρηνική και τηρούσα αμυντική στάση δεν μπορεί παρά να είναι αντίθετη στη μηχανοκίνηση του στρατού».
Όταν μάλιστα συνέβει και το γερμανικό φιάσκο έξω από τη Βιέννη το 1938, οι Γάλλοι γέλασαν με την ψυχή τους. Οι εφημερίδες τους σχολίαζαν: «Αυτά είναι τα άρματα. Σταματούν μόνα τους χωρίς βοήθεια». (Οποιαδήποτε αναγωγή των παραπάνω στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα θα έχει δυστυχώς αντίκρυσμα). Οι Γάλλοι μετάνιωσαν πικρά για την ανοησία τους, δυστυχώς για αυτούς μετά εορτής.
Σε λίγο τα σιδηρά «παιδιά» του Χίτλερ θα κατασπάραζαν με ευκολία όλη σχεδόν την Ευρώπη, επιβεβαιώνοντας το παλαιό ρωμαϊκό ρητό: «όποιος αμύνεται πεθαίνει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου