Χάσιμο χρόνου θα είναι να ασχοληθείς με την ολοφάνερη αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει μεταξύ των αστικών κομμάτων με αφορμή το Προεδρικό Διάταγμα που προβλέπει ότι οι σημαιοφόροι στις παρελάσεις των Δημοτικών Σχολείων θα προκύπτουν μετά από κλήρωση και όχι με βάση την βαθμολογία τους, όπως γινόταν μέχρι σήμερα.
Σε ένα βαθμό είναι κατανοητή, γιατί για τους θιασώτες του άγριου νεοφιλελευθερισμού η νέα εργατική βάρδια πρέπει να διαπαιδαγωγείται ακόμα και από την παιδική ηλικία των 7-8 χρονών με τις «αξίες» του ανταγωνισμού και της «αριστείας», για να αποτελέσει αύριο το μισοειδικευμένο εργατικό δυναμικό ή ακόμα και το επιστημονικό προλεταριάτο, πειθήνιο όργανο στα χέρια των καπιταλιστών που θα το ξεζουμίσουν.
Απ’ την άλλη πάλι είναι στην κυριολεξία γελοίο να παρακολουθείς τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης που θεώρησαν ότι σ’ αυτό το θέμα βρήκαν πεδίο να ασκήσουν κριτική στην κυβέρνηση. («Η τύχη, ο τζόγος, η αναξιοκρατία, η λογική της ήσσονος προσπάθειας, είναι η φιλοσοφία ζωής του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα», αναφέρει σε ανακοίνωση της η Ν.Δ.,«Επιβάλλουν την μετριότητα οι κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ: Με κλήρωση η επιλογή των σημαιοφόρων στις παρελάσεις!», συμπληρώνει το ναζιστικό μόρφωμα του Μιχαλολιάκου κλπ).
Αν κάτι, κατά την άποψη μου έχει αξία για όλο αυτό το θέμα είναι να επαναλάβω κάποιες πάγιες απόψεις μου για τις παρελάσεις και τον ρόλο της σημαίας.
Αρχικά πιστεύω ότι τα πράγματα δεν πρέπει να τα βλέπουμε μονοσήμαντα και μανιχαϊστικά. Μπορεί κάποια σημαία να είναι σύμβολο της αστικής εξουσίας, μπορεί όμως να είναι και το λάβαρο ενός απελευθερωτικού-λαϊκού αγώνα.
Κι αυτό έχει συμβεί πάρα πολλές φορές στην νεώτερη ιστορία μας. Με την ελληνική σημαία δίπλα του θα δούμε να μιλάει ο Αρης Βελουχιώτης, όπως και να είναι στα μετερίζια όπου πολεμούσαν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ.
Την ελληνική σημαία όμως έφεραν και οι Χίτες και οι γερμανοτσολιάδες την περίοδο της ναζισταφασιστικής κατοχής.
Την ελληνική σημαία «προσκυνούσαν» οι Απριλιανοί δικτάτορες του ’67, την ίδια όμως σημαία κρέμασαν στα κάγκελα του Πολυτεχνείου οι φοιτητές το Νοέμβρη του 1973, για να την τσαλαπατήσει το τανκ μαζί με τα κορμιά τους.
Με δυο λόγια ήταν, άλλο πράγμα μια ελληνική σημαία που κυμάτιζε σε έναν αντάρτικο λόχο του ΕΛΑΣ, και άλλη σημαία ήταν αυτή που υπήρχε σε ένα στρατόπεδο ταγματασφαλιστών, άσχετα αν είναι ολόιδιες οι δυό τους. Εντελώς διαφορετικά πράγματα συμβόλιζε η κάθε μια.
Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση και να αναφερθούμε σε ένα γεγονός όχι τόσο μακρινό. Ηταν 19 Νοέμβρη 1995. Δύο μέρες μετά την έγκριση της πρυτανείας του ΕΜΠ να καταλυθεί το άσυλο και να εισβάλουν τα ΜΑΤ. Συνέβη τότε το πρωτοφανές. Να συλληφθούν όλοι όσοι βρίσκονταν μέσα στο Πολυτεχνείο (πάνω από 500), να καταγραφούν και να παραπεμφθούν σε μαζικές δίκες.
Ανάμεσα στις κατηγορίες που είχαν αποδοθεί τότε σε ορισμένους συλληφθέντες ήταν το κάψιμο της ελληνικής σημαίας. Σε τηλεοπτική εκπομπή, που παρουσίαζε ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, στον Σκάι, είχε εμφανιστεί ο μεγάλος θεατράνθρωπος και κομμουνιστής Βασίλης Διαμαντόπουλος.
Όταν, λοιπόν κλήθηκε να σχολιάσει το γεγονός του καψίματος της ελληνικής συμμαίας από κάποιους νεολαίους απάντησε: «(Η σημαία) είναι ένα πανί που το δώσαν σε έναν ράφτη και που το 'ραψε καταλλήλως και δεν έχει καμία παραπέρα σημασία. Αυτό που έχει τεράστια σημασία είναι αυτό που υπάρχει πίσω από αυτό το σύμβολο. Συμβολίζει μία κοινωνία πολιτισμένη που ξέρει τους στόχους της, μια κοινωνία αποφασισμένη να ορμήσει, να αγωνιστεί. Αυτό, ναι. Το σέβομαι και το προσκυνώ. Αλλά αυτό το πανί που κάψανε, καλά κάνανε και το κάψανε. Γιατί αυτό το πανί αντιπροσωπεύει μια σαπίλα σήμερα. Να διώξουμε τη σαπίλα πρώτα».
Και είχε απόλυτο δίκιο στις εκτιμήσεις του αυτός ο μεγάλος καλλιτέχνης και συνεπής αγωνιστής σε όλη του την ζωή.
Θέλουμε να τονίσουμε δηλαδή ότι χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, συγκεκριμένη ανάλυση κατά χώρα, κατά εποχή, και να πάρεις υπόψη σου το ιστορικό φορτίο που φέρει κάθε σύμβολο. Γιατί εθνικά σύμβολα -καλώς ή κακώς, δεν κρίνουμε αυτό τώρα- συνδέθηκαν με μεγάλους αγώνες και θυσίες των λαών. Από την Οκτωβριανή επανάσταση μέχρι τους ηρωικούς αγώνες του ΕΛΑΣ-ΔΣΕ.
Εδώ να υπενθυμίσουμε ότι όλα τα κοινωνικά κινήματα, τα κινήματα απελευθέρωσης της εργασίας από το ζυγό του κεφαλαίου έχουν τα δικά τους σύμβολα, τις δικές τους σημαίες, που απεικονίζουν, που συμβολίζουν, που εμπνέουν τα δικά τους απελευθερωτικά ιδανικά. Είναι οι δικές μας σημαίες, αυτές που κρατάμε στις διαδηλώσεις μας, που τις κυματίζουμε περήφανα απέναντι από τις δυνάμεις καταστολής και ονειρευόμαστε, παλεύουμε, συγκρουόμαστε να δώσουμε κάτω από αυτές τις σημαίες της απελευθέρωσης, μαζί με τις καταπιεσμένες μάζες, τον αγώνα με κάθε μέσο ως την τελική νίκη.
Το δικό μας κόκκινο πανί με το σφυροδρέπανο, η μαυροκόκκινη σημαία, η μαύρη σημαία με το «Α» δεν κάνουν μόνο για σάβανα.
Ναι εδώ και δεκαετίες οι λεγόμενου εθνικοί γιορτασμοί καθώς και οι παρελάσεις κάθε τύπου από την εποχή ακόμα της δικτατορίας του Μεταξά –θα γράψουμε αύριο αναλυτική γι’ αυτόν τον φασίστα με αφορμή την 4η Αυγούστου- έχουν προσαρμοστεί στο να εξυπηρετούν την προπαγάνδα της αστικής τάξης.
Εμείς, όμως, ελπίζουμε και παλεύουμε γι’ αυτό, σύντομα να βγούμε στον καθαρό αέρα του δρόμου, των δικών μας «παρελάσεων», ειρηνικών και μη, «επετειακών» και διεκδικητικών, με τα λάβαρα της απελευθέρωσης να κυματίζουν περήφανα πάνω από τα κεφάλια μας.
Υ.Γ: «Το έπος της αντίστασης, της ηρωικής πάλης απέναντι στους εχθρούς της ζωής και της ελευθερίας, δεν χωράει ούτε σε μαθητικά αγήματα, ούτε τιμάται από τη νέα γενιά του τόπου με στρατιωτικά κατάλοιπα … Η ιστορική μνήμη δεν τιμάται με τις μαθητικές παρελάσεις και η κατάργηση τους είναι ένα πρώτο βήμα, για να τελειώνουμε με τις στρατοκρατικού τύπου αφηγήσεις και συμβολισμούς, έτσι ώστε να εναρμονιστούμε με τα πραγματικά διδάγματα του έπους της Εθνικής Αντίστασης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου