Και όμως ο Ελληνικός Στρατός έχει πάει και εκεί...
Βλέπεις, τα τελευταία χρόνια η Αφρική δεν είναι μόνο πεδίο έντονου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και ως επίδικο εξαιτίας των πρώτων υλών γνωρίζει τις βάρβαρες επεμβάσεις των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας-Κίνας...
Τα τελευταία χρόνια έχει μπει στο στόχαστρο και των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων: Σομαλία, Λιβύη, Μάλι, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, αλλά και Κονγκό.
Τέλη Ιανουαρίου το 2006, αποφασίζεται πως στην αποστολή MONUC του ΟΗΕ στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις θα συμμετέχουν με ένα αεροσκάφος C-130, κλιμάκιο υποστήριξης και τέσσερις επιτελείς.
H επιχείρηση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως είχε σκοπό την ενίσχυση της δύναμης ταχείας αντίδρασης MONUC (UN Organization Mission In The Democratic Republic Of Congo), συνολική δύναμης 16.700 ατόμων, κατά τη διάρκεια των προεδρικών Εκλογών στο Κονγκό.
Η Ελληνική αποστολή συνολικά έφτασε να έχει 25 άτομα προσωπικό διαφόρων ειδικοτήτων ενώ το αεροσκάφος εκτέλεσε αποστολές αερομεταφορών, προσωπικού και υλικών από το αεροδρόμιο Libreville της Gabon προς το αεροδρόμιο N’ Djili στην Kinshasa του Κονγκό και αντιστρόφως.
Αξίζει όμως να διαβάσουμε τα παρακάτω κείμενα για να δούμε γιατί αυτή η πανέμορφη χώρα είναι βουτηγμένη στον πόλεμο και στη δυστυχία
Νίκος Σιάνας : Οι Έλληνες του Κονγκό (Ζαϊρ)
Η
χώρα βρίσκεται στην Κεντρική Αφρική, με μικρή πρόσβαση στον Ατλαντικό
Ωκεανό. Είναι πλούσια σε φυσικούς πόρους και μεταλλεύματα. Απέκτησε την
ανεξαρτησία της από τους Βέλγους το 1960, το 1965 πήρε το όνομα Ζαϊρ,
όταν ανέλαβε την εξουσία ο πρόεδρος Μομπούτου. Η διακυβέρνηση της χώρας
από τον Μομπούτου χαρακτηρίστηκε από τη διαφθορά, την αντιλαϊκή και
απολυταρχική πολιτική. Το 1990 εγκαθιδρύθηκε ο πολυκομματισμός, αλλά η
κατάσταση στη χώρα εξακολουθεί να είναι τραγική.Οι πρώτοι Έλληνες έφτασαν στο Ζαϊρ από το Βορρά και συγκεκριμένα από τις νότιες περιοχές του Σουδάν, στα τέλη του 19ου αιώνα. Στην πλειοψηφία τους ήταν πράκτορες του μεγαλοεπιχειρηματία Άγγελου Καπάτου από το Σουδάν. Δύο από αυτούς ο Μ.Α. Κουμπίδης και ο Ν. Μεταξάς το 1907, ίδρυσαν στην πόλη Άμπα την εταιρεία εμπορίου και μεταφορών «Societe du Hayt Vele et du Nil» η οποία απέκτησε παραρτήματα σε όλο τον πρώην Βελγικό Κονγκό. Οι Βέλγοι ασχολήθηκαν ελάχιστα με το λιανικό εμπόριο, το κενό αυτό το εκμεταλλεύτηκαν οι Έλληνες οι οποίοι άρχισαν να εγκαθίστανται σε σταθμούς με καταστήματα λιανικού εμπορίου. Οι ομογενείς διακινούσαν εγχώρια εξαγώγιμα προϊόντα, αλλά ασχολούνταν και με το εμπόριο προϊόντων εισαγωγής όπως υφάσματα, παπούτσια, γεωργικά εργαλεία κ.α.
Εκμεταλλεύτηκαν την πολιτική των Βέλγων να διαθέσουν τεράστιες εκτάσεις ακαλιέργητης γης στους Ευρωπαίους, και έτσι καταπιάστηκαν με την καλλιέργεια προϊόντων εξαγωγής, όπως η ζάχαρη, ο καπνός, ο καφές κ.α. Επίσης ήρθαν στο τότε Βελγικό Κονγκό, Έλληνες από τη Νότια Αφρική και τη Ροδεσία, για να εργαστούν στα μεταλλορυχεία της Κατάνγκας. Η Ελληνική Κοινότητα στη χώρα ήταν το 1941 η πέμπτη σε μέγεθος μετά από εκείνη των Βέλγων, των Πορτογάλων, των Ιταλών και των Βρετανών. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η χώρα ήταν ο τόπος προορισμού της μεγαλύτερης ομάδας μεταναστών από την Ελλάδα, μετά τη Νότια Αφρική. Επίσης μεγάλος ήταν και ο αριθμός των Κυπρίων. Κατά τη δεκαετία του 1950, πολλοί Έλληνες έφτασαν εδώ από την Αίγυπτο, την οποία εγκατέλειπαν λόγω των πολιτικών και κοινωνικών αναταραχών που είχε προκαλέσει το καθεστώς του Νάσερ. Στα χρόνια της ακμής της, η Ελληνική παρουσία στο Ζαϊρ έφτασε τα 7.000 μέλη, οργανωμένη σε 8 κοινότητες σε ισάριθμες πόλεις, με δικά της σχολεία και Ελληνορθόδοξες εκκλησίες. Η οικονομική κατάσταση των Ελλήνων ομογενών υπήρξε ικανοποιητική παρά το γεγονός ότι η ανεξαρτησία της χώρας ακολούθησε μια πολιτική ενθικοποίησης.
Ωστόσο στα τέλη του 1973 με προεδρικό διάταγμα αγροτοβιομηχανικές επιχειρήσεις, ορυχεία και εμπορικές επιχειρήσεις που ανήκαν σε ξένους, πέρασαν στο κράτος η σε Ζαϊρινούς υπηκόους χωρίς αποζημιώσεις τις περισσότερες φορές.
Όπως ήταν φυσικό, τα μέτρα αυτά έπληξαν καίρια τους Έλληνες, γι’ αυτό πολλοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα. Η εθνικοποίηση δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, αντιθέτως τα πράγματα χειροτέρεψαν. Έτσι με άλλο διάταγμα το 1976-1977 πάρθηκαν αποφάσεις προς μια εντελώς αντίστροφη πορεία. Αυτή η μεταβολή επανέφερε πολλούς Έλληνες πίσω στο Ζαϊρ. Παρά τη συρίκνωση το ελληνικό στοιχείο αποτελεί σπουδαίο οικονομικό παράγοντα και σε ορισμένες περιοχές κατέχει τον απόλυτο σχεδόν έλεγχο στην παραγωγή ορισμένων προϊόντων. Σήμερα, στην περιοχή της πρωτεύουσας Κινσάσας κατοικούν σχεδόν οι μισοί των ομογενών της χώρας. Περί τους 1.500 στο Άνω Ζαϊρ, περίπου 600 στο Λουμπούμπασι, Λικάσι και Κολουέζι. Και σήμερα οι περισσότεροι ασχολούνται κυρίως με το εμπόριο, τις μεταφορικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις. Η παροικία στο σύνολό της διαθέτει κοινότητες με ιερούς ναούς και σχολεία μέχρι τη βαθμίδα του Λυκείου στην Κινσάσα και το Λουμπούμπασι. Στην πρωτεύουσα Κινσάσα εδρεύει η Ιερά Μητρόπολη Κεντρώας Αφρικής και Εξαρχία πάσης Ισημερίας του Πατριαρχείου της Αλεξάνδρειας. Μαζί με τους Έλληνες ιερείς λειτουργούν και ιθαγενείς ιερείς για τις ανάγκες των εκκλησιαστικών κοινοτήτων των ορθόδοξων Ζαϊρινών.
Βιβλιογραφία: ΑΤΛΑΣ της Ελληνικής Διασποράς
Εκδόσεις: «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ»
Πλούσια χώρα, αλλά «καταραμένη», το Κονγκό
Oι σκλάβοι του κοβαλτίου: Ποιοι πεθαίνουν για να έχουμε κινητά εμείς
Τα
κινητά τηλέφωνα μπορεί να έχουν αλλάξει τον τρόπο που επικοινωνούμε,
αλλά στην κεντρική Αφρική η μεγαλύτερη κληρονομιά τους είναι ο πόλεμος
για την απόκτηση του κοβαλτίου, απαραίτητου για τη λειτουργία τους.
Περισσότεροι από 4 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στην κεντρική Αφρική στον πόλεμο για την απόκτηση του κοβαλτίου, ένα ανθεκτικό στη θερμότητα ορυκτό μετάλλευμα που χρησιμοποιείται ευρέως στα κινητά τηλέφωνα, τους φορητούς υπολογιστές και άλλα ηλεκτρονικά είδη.Το κοβάλτιο βρίσκεται στα τριών δισεκατομμυρίων ετών εδάφη της Rift Valley, μια περιοχή της Αφρικής.
Από αυτά τα μεταλλεύματα εξάγεται το ταντάλιο το οποίο και χρησιμοποιείται για την κατασκευή πυκνωτών τανταλίου μικροσκοπικών ηλεκτρονικών στοιχείων που υπάρχουν στις ηλεκτρικές συσκευές. Το 80% των κοιτασμάτων αυτού του ορυκτού βρίσκονται στη Λαϊκή δημοκρατία του Κονγκό (DRC). Αυτή η ορεινή περιοχή ζούγκλας είναι το πεδίο μάχης αυτού που έχει ονομαστεί ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος της Αφρικής, έναν πόλεμο του Κογκολέζικου στρατού ενάντια σε έξι γειτονικές χώρες και των πολυάριθμων οπλισμένων φατριών.
Ο πόλεμος άρχισε το 1998 όταν οι κογκολέζικες επαναστατικές δυνάμεις, με την υποστήριξη της Ρουάντας και της Ουγκάντας, κατέλαβαν το ανατολικό Κονγκό και κινήθηκαν προς τις στρατηγικές περιοχές μεταλλείας, επιτιθέμενοι στους πληθυσμούς αυτών. Ο στρατός της Ρουάντα έκανε σύντομα τζίρο πάνω από 20 εκατομμύρια δολάρια μηνιαίως από το εμπόριο κοβαλτίου.
Ακόμη και σήμερα, ο πόλεμος συνεχίζεται παρά τη συμφωνία ειρήνης που υπογράφτηκε το καλοκαίρι του 2002. Συμφωνία η οποία και υπογράφτηκε έπειτα από τη δολοφονία του προέδρου του Κονγκό Laurent Kabila, τον Ιανουάριο του 2001, και μετά από πίεση που ασκήθηκε από τη Νότια Αφρική. Αλλά ενώ τα ξένα στρατεύματα έχουν επίσημα αποσυρθεί από το Κονγκό, οι εσωτερικές φατρίες παραμένουν στον πόλεμο.
Το κοβάλτιο έχει μετασχηματίσει την οικονομία του Κονγκό. Οι αγρότες που μετατοπίζονται από τα εδάφη τους δεν έχουν άλλη επιλογή εκτός από το να συμμετέχουν στις "ταξιαρχίες" εξαγωγής κοβαλτίου. Η διαδικασία είναι όμοια με τη εξόρυξη χρυσού. Το κοβάλτιο βρίσκεται σκάβοντας κοιλώματα στις κοίτες των ποταμών, με τους εργάτες να ξύνουν τις βρωμιές για να βρουν το μετάλλευμα.
Το κοβάλτιο καταλήγει από τα ορυχεία σε ειδικά ανταλλακτήρια που ελέγχονται και φορολογούνται από τους αντάρτες. Οι ξένοι έμποροι αγοράζουν έπειτα το μετάλλευμα και το στέλνουν στο εξωτερικό, συνήθως μέσω της Ρουάντα. Όλη η ποσότητα αγοράζεται από τρεις εταιρίες: Cabot (Αμερικάνικη), HC Starc (Γερμανική) και Nigncxia (Κινέζικη) που είναι και οι μόνες εταιρίες με την ικανότητα να μετατρέπουν το κοβάλτιο σε σκόνη τανταλίου. Η σκόνη αυτή πωλείται έπειτα στη Nokia, τη Motorola, την Compaq, τη Sony και άλλους κατασκευαστές για χρήση στα κινητά τηλέφωνα καθώς και άλλα προϊόντα. iefimerida.gr
Περισσότεροι από 4 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στην κεντρική Αφρική στον πόλεμο για την απόκτηση του κοβαλτίου, ένα ανθεκτικό στη θερμότητα ορυκτό μετάλλευμα που χρησιμοποιείται ευρέως στα κινητά τηλέφωνα, τους φορητούς υπολογιστές και άλλα ηλεκτρονικά είδη.Το κοβάλτιο βρίσκεται στα τριών δισεκατομμυρίων ετών εδάφη της Rift Valley, μια περιοχή της Αφρικής.
Από αυτά τα μεταλλεύματα εξάγεται το ταντάλιο το οποίο και χρησιμοποιείται για την κατασκευή πυκνωτών τανταλίου μικροσκοπικών ηλεκτρονικών στοιχείων που υπάρχουν στις ηλεκτρικές συσκευές. Το 80% των κοιτασμάτων αυτού του ορυκτού βρίσκονται στη Λαϊκή δημοκρατία του Κονγκό (DRC). Αυτή η ορεινή περιοχή ζούγκλας είναι το πεδίο μάχης αυτού που έχει ονομαστεί ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος της Αφρικής, έναν πόλεμο του Κογκολέζικου στρατού ενάντια σε έξι γειτονικές χώρες και των πολυάριθμων οπλισμένων φατριών.
Ο πόλεμος άρχισε το 1998 όταν οι κογκολέζικες επαναστατικές δυνάμεις, με την υποστήριξη της Ρουάντας και της Ουγκάντας, κατέλαβαν το ανατολικό Κονγκό και κινήθηκαν προς τις στρατηγικές περιοχές μεταλλείας, επιτιθέμενοι στους πληθυσμούς αυτών. Ο στρατός της Ρουάντα έκανε σύντομα τζίρο πάνω από 20 εκατομμύρια δολάρια μηνιαίως από το εμπόριο κοβαλτίου.
Ακόμη και σήμερα, ο πόλεμος συνεχίζεται παρά τη συμφωνία ειρήνης που υπογράφτηκε το καλοκαίρι του 2002. Συμφωνία η οποία και υπογράφτηκε έπειτα από τη δολοφονία του προέδρου του Κονγκό Laurent Kabila, τον Ιανουάριο του 2001, και μετά από πίεση που ασκήθηκε από τη Νότια Αφρική. Αλλά ενώ τα ξένα στρατεύματα έχουν επίσημα αποσυρθεί από το Κονγκό, οι εσωτερικές φατρίες παραμένουν στον πόλεμο.
Το κοβάλτιο έχει μετασχηματίσει την οικονομία του Κονγκό. Οι αγρότες που μετατοπίζονται από τα εδάφη τους δεν έχουν άλλη επιλογή εκτός από το να συμμετέχουν στις "ταξιαρχίες" εξαγωγής κοβαλτίου. Η διαδικασία είναι όμοια με τη εξόρυξη χρυσού. Το κοβάλτιο βρίσκεται σκάβοντας κοιλώματα στις κοίτες των ποταμών, με τους εργάτες να ξύνουν τις βρωμιές για να βρουν το μετάλλευμα.
Το κοβάλτιο καταλήγει από τα ορυχεία σε ειδικά ανταλλακτήρια που ελέγχονται και φορολογούνται από τους αντάρτες. Οι ξένοι έμποροι αγοράζουν έπειτα το μετάλλευμα και το στέλνουν στο εξωτερικό, συνήθως μέσω της Ρουάντα. Όλη η ποσότητα αγοράζεται από τρεις εταιρίες: Cabot (Αμερικάνικη), HC Starc (Γερμανική) και Nigncxia (Κινέζικη) που είναι και οι μόνες εταιρίες με την ικανότητα να μετατρέπουν το κοβάλτιο σε σκόνη τανταλίου. Η σκόνη αυτή πωλείται έπειτα στη Nokia, τη Motorola, την Compaq, τη Sony και άλλους κατασκευαστές για χρήση στα κινητά τηλέφωνα καθώς και άλλα προϊόντα. iefimerida.gr
Αποκάλυψη Paradise Papers: Ποιος είναι ο πιο πλούσιος Έλληνας η εταιρία του οποίου βγάζει λεφτά στις χώρες της διαφθοράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου