Από τη Θήβα…… στον Έβρο
Οποιοσδήποτε υπηρετεί στον ελληνικό στρατό, ένα απο τα πρώτα πράγματα που αντιλαμβάνεται, όσον αφορά την ουσία του, ειναι η ένταση της πολεμικής προετοιμασίας για την άμυνα απέναντι στο κύριο εχθρό: την Τουρκία.
Αυτή την ένταση την αντιλαμβανόμαστε μέσα στα στρατόπεδα και υλικά και ιδεολογικά. Και μέσα δηλαδή από τις ίδιες τις διαδικασίες προετοιμασίας των μονάδων, αλλά και μέσα από τα λόγια των ανωτέρων.
Από την προσωπική μου εμπειρία, και μέσα στο κέντρο και μέσα στη μονάδα, έχω συλλέξει αρκετά στοιχεία τα οποία ενισχύουν το συγκεκριμένο συλλογισμό, ιδιαίτερα όσον αφορά το δεύτερο κομμάτι.
Όσον αφορά το πρώτο κομμάτι, το πιο εξόφθαλμο παράδειγμα έντασης είναι αυτό των ασκήσεων χρονικής ετοιμότητας των μονάδων. Στόχος αυτών, είναι να δοκιμαστεί η ετοιμότητα της εκάστοτε μονάδας για τη διεξαγωγή επίθεσης (είτε αυτό σημαίνει άμυνα, είτε επίθεση).
Αυτές οι ασκήσεις είναι πολύ συχνές, με την ενσωμάτωση των φαντάρων σε θέσεις ανάλογα με τις ειδικότητες που τους έχουν δοθεί. Οι τακτικές επισκέψεις ανώτερων στα στρατόπεδα για την επίβλεψη διεξαγωγής αυτών των ασκήσεων (για το αν κινούμαστε μέσα στους απαιτούμενους χρόνους) αποτυπώνει ακριβώς αυτή την προετοιμασία. Προφανώς, αυτές οι ασκήσεις για να πραγματοποιηθούν πρέπει να κινηθούν τα οχήματα και να λάβουν τις θέσεις που διατάσσονται.
Το κόστος για τα καύσιμα που καίνε τα οχήματα είναι μεγάλο κάτι το οποίο αποδεικνύει ότι την πολεμική προετοιμασία, όχι μόνο δεν την αγγίζει η οικονομική κρίση, αλλά την εντείνει.
Όσον αφορά το δεύτερο κομμάτι, τα λόγια των ανώτερων (που κατά βάση είναι ανθυπολοχαγοί) μέσα σε συζητήσεις που ανοίγονται μεταξύ αυτών και των φαντάρων, αποτελούν την ιδεολογική αποτύπωση αυτής της πολεμικής προετοιμασίας. Έχει σημασία να τονιστεί ότι είναι ανθυπολοχαγοί, καθώς αυτοί είναι που αντικατοπτρίζουν τη γενικότερη λογική και διάθεση τη σχολής των Ευελπίδων τη δεδομένη στιγμή. Οι συζητήσεις αυτές κινούνται μέσα σε εθνοκεντρικά πλαίσια (Ελλάδα-Τουρκία) όχι μόνο εξαιτίας του κλίματος του στρατού αλλά και επειδή οι ίδιοι οι φαντάροι (στην πλειοψηφία τους) χρησιμοποιούν αυτή τη μεθοδολογία σκέψης.
Τα συχνότερα θέματα συζήτησης είναι δυο:
1) Αν υπάρχει πιθανότητα πολέμου με την Τουρκία στο άμεσο μέλλον και
2) αν η Ελλάδα μπορεί να ανταποκριθεί σε έναν πόλεμο με τη γείτονα χώρα.
Όσον αφορά το πρώτο ερώτημα, η απάντηση των ανθυπολοχαγών ήταν κοινή. Ή θα απαντούσαν κατηγορηματικά «ναι» ή θα χρησιμοποιούσαν μια πιο διπλωματική απάντηση όπως «είναι πολύ πιθανόν».
Η επιχειρηματολογία, όμως, πάνω σε αυτή τη θέση έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Σε μια συζήτηση που είχαμε με έναν ανθυπολοχαγό, αυτός μέσω ενός παραλληλισμού της σημερινής κατάστασης με αυτή των παραμονών του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου ξετύλιξε όλα τα επιχειρήματα που κάνουν πολύ πιθανή μια σύρραξη με την Τουρκία. Παραλληλίζοντας τις οξυμένες προκλήσεις της Ιταλίας τότε, με αυτές της Τουρκίας τώρα, την εντεινόμενη πολεμική προετοιμασία επί Μεταξά, με αυτή των τελευταίων χρόνων, τη γενικότερη ένταση μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων του τότε, με αυτή του τώρα, καθώς και παραδεχόμενος την στροφή της Τουρκίας προς το αντίπαλο στρατόπεδο προσπάθησε να αιτιολογήσει για ποιο λόγο ένας πόλεμος με την Τουρκία φαντάζει πολύ πιθανός.
Η πολεμική προετοιμασία, λοιπόν, για το στρατό, είναι και το οποίο συμβαίνει αυτή τη στιγμή και δεν διστάζει να το πει.
Η προσπάθεια, όμως, να μας βάλουν στο κλίμα της πολεμικής προετοιμασίας δεν απομονώνεται στις συζητήσεις.
Ακόμα και στις ασκήσεις, είτε στα Σ.Π.Ε.Ν., είτε και στο κέντρο, δεν έλειπαν οι φράσεις «φανταστείτε ότι μπροστά σας είναι οι κόκκινοι (εννοώντας τους Τούρκους)» για να μας ενθαρρύνουν να κάνουμε όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά την άσκηση.
Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα, η απάντηση των ανώτερων δεν ήταν τόσο κατηγορηματική. Βέβαια, αυτό το ερώτημα των φαντάρων συνοδευόταν και από αλλά ερωτήματα όπως: «ποια η κατάσταση οπλισμού του ελληνικού στρατού, συγκριτικά με αυτή της Τουρκίας» και «γιατί ο ελληνικός στρατός έχει τόσο απαρχαιωμένα όπλα, εποχής Βιετνάμ;».
Μια κοινή συνιστώσα στις απαντήσεις των αξιωματικών, όσον αφορά την 1η ερώτηση, είναι η πολυπαραγοντικότητα της τελικής έκβασης ενός πολέμου, όπου δεν παίζουν μόνο ρόλο η ποσότητα και η ποιότητα των όπλων, αλλά το έδαφος, η στρατηγική, καθώς και το ανθρώπινο δυναμικό που όπως έλεγαν ανεβάζει το συντελεστή ισχύος για την Ελλάδα.
Αυτό που έχει, όμως, πραγματικό ενδιαφέρον είναι η απάντηση των ανώτερων στο τρίτο ερώτημα.
Όταν, λοιπόν, οι φαντάροι ρωτούσαν «γιατί δεν έχουμε σύγχρονα όπλα» υπήρχαν δυο αντιμετωπίσεις από την πλευρά των αξιωματικών.
Η πρώτη και πιο συχνή, ήταν να αποφύγουν να απαντήσουν λέγοντας αερολογίες περί πολιτικής ευθύνης κλπ.
Η δεύτερη, όμως, καταδείκνυε ακριβώς την πολιτική ευθύνη για την κατάσταση των εξοπλισμών.
Σε συζήτηση, λοιπόν, με ανθυπολοχαγό στο κέντρο, στη συγκεκριμένη ερώτηση απάντησε ότι «την ευθύνη την έχουν όσοι έδιναν λεφτά στην υγεία και την παιδεία» και όχι για εξοπλισμούς.
Η κοινωνική πρόνοια, λοιπόν, για τον ανθυπολοχαγό ήταν αυτή που ευθύνεται για την κακή πολεμική κατάσταση της χώρας και την αποδυνάμωση της επιρροής της Ελλάδας στα Βαλκάνια όπως ανέφερε.
Συμπερασματικά, το ελληνικό κράτος και ο στρατός κάνουν ξεκάθαρο ότι αυτή τη στιγμή διεξάγεται πολεμική προετοιμασία με κύριο στόχο την άμυνα απέναντι στην Τουρκία.
Σε κάθε συζήτηση τονίζεται ότι το δόγμα του ελληνικού στρατού είναι αμυντικό και τίποτα άλλο εκτός από αυτό.
Βέβαια, δεν μας μιλάνε ούτε για το Αφγανιστάν, ούτε για το Κόσοβο, ούτε για την Αφρική, παρά μόνο για τις τουρκικές προκλήσεις ή όπως τουλάχιστον αυτοί τις ερμηνεύουν.
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
Τηλ: 6932 955437
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου