Πατριδοκάπηλοι, πολεμοκάπηλοι… πήραν τα όπλα στα ΜΜΕ

Ποιος θυμάται την υπόθεση Σορίν Ματέϊ στα ΜΜΕ; 

Ήταν η απαρχή για την εισαγωγή του αμερικάνικου τηλεοπτικού σόου στην ελληνική τηλεόραση, η οποία από τότε άρχισε να αντιγράφει μέχρι κεραίας τις μεθόδους κάλυψης γεγονότων. 

Δεκαπέντε και πλέον χρόνια μετά, εκείνο το μοντέλο της κατασκευασμένης - σκηνοθετημένης και....δραματοποιημένης παρουσίασης γεγονότων όχι μόνο έχει ριζώσει στα ελληνικά ΜΜΕ, όχι μόνο έχει εκπαιδεύσει σειρά νέων συντακτών και ρεπόρτερ αλλά έχει επιβληθεί ως κυρίαρχο μοντέλο.

Μία ακόμη σημαντική διαφορά είναι ότι κανείς πλέον στα θεσμικά όργανα ελέγχου δεν αντιδρά και δεν εκπλήσσεται από τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές αυτές εκτροπές. Θεωρείται «φυσιολογικό» να ουρλιάζει τα πρωινά ο Τράγκας σαν να βρίσκεται σε πολεμική σκηνή κινηματογραφικών πλατό, να μιλά με υπονούμενα ο Βερύκιος σαν να είναι σε θεατρικό σανίδι, σπέρνοντας πανικό, και να καλεί με φασίζουσες ιαχές ο Αναστασιάδης τους πολίτες να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους.

Για όσους παρακολουθούν τηλεόραση και ακούν ραδιόφωνο –και είναι πολλοί– είμαστε ένα βήμα πριν την κήρυξη πολέμου με την Τουρκία. Ο στρατός βρίσκεται σε επιφυλακή με το όπλο παρά πόδα. Κινδυνεύουμε επίσης όλοι από ληστές που παραμονεύουν έξω από την πόρτα μας και, αν δεν έχουμε όπλο στο σπίτι, κινδυνεύουμε σοβαρά. 

Κι αυτά τα συμπεράσματα προκύπτουν όχι από έναν Ευαγγελάτο ή Τριανταφυλλόπουλο, τους οποίους εγκαλούσε κάποτε το σύνολο των άλλων ΜΜΕ για καπηλεία, στους οποίους το ΕΣΡ αλλά και η ΕΣΗΕΑ επέβαλλαν ποινές. Είναι καθημερινά, μαζικά φαινόμενα στη συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ, παλιών και νέων. 

Προφανώς και τα ΜΜΕ ακολουθούν τις οδηγίες, τα non paper και τις κατασκευασμένες ενημερώσεις πολιτικών και στρατιωτικών, της ασφάλειας, των κάθε είδους think tank. 

Και καθώς δεν θέλουν και δεν έχουν με τι να αντιπολιτευτούν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στα μείζονα και σημαντικά πολιτικά και οικονομικά μέτωπα, στα οποία συμφωνούν απόλυτα, προβάλλουν κοινωνικά θέματα με απόλυτα θεατρικά σκηνοθετημένο τρόπο. 

Κραυγάζουν σαν καραγκιόζηδες, υπερπροβάλλουν λεπτομέρειες ως σημαντικές πτυχές, δίνουν σημασία στο πώς θα προβληθεί και όχι στο τι θα ειπωθεί.