του Rémy Herrera, ερευνητή στο CNRS ( Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών-Κέντρο Οικονομικών Ερευνών, Πανεπιστήμιο της Σορβόνης)
Η Γαλλία είναι συνηθισμένη στις απεργίες και στις διαμαρτυρίες. Αλλά στην αρχή αυτής της άνοιξης η ατμόσφαιρα ήταν ασυνήθιστα βαριά και τεντωμένη. Οι προεδρικοί λόγοι στα πάνελ των φιλικών ΜΜΕ που δήλωναν πως η τάξη επανέρχεται ήταν πολύ συχνοί για να μπορέσουμε να πιστέψουμε ότι δεν ετοιμάζεται τίποτα σοβαρό. Η δυσφορία ήταν εμφανής όλες τις τελευταίες εβδομάδες. Χάρη στον Μακρόν, κυρίως, ο οποίος λέγεται ότι στο άκουσμα των διαδηλώσεων πήγε τάχα στο «τραπέζι του διαλόγου» με αυτούς που πήραν μέρος, όμως έβαλε να χτυπήσουν με κλομπ όσους κινητοποιούνται.
Στα μέσα του Απριλίου, διέταξε την αποστολή 2.500 στρατιωτών για να εκκενώσουν περίπου εκατό ριζοσπάστες ακτιβιστές της «Ζώνης προς Υπεράσπιση» (ZAD) στην Notre-Dame-des-Landes, στα δυτικά της χώρας. Αυτοί οι ακτιβιστές, από οικολογικά και αυτόνομα κινήματα (της άκρας αριστεράς), είχαν καθυστερήσει την κατασκευή ενός αεροδρομίου και είχαν καταλάβει έκτοτε τον χώρο μεταμορφώνοντάς τον σε κατάληψη χωρίς ταβάνι, με στόχο την έρευνα για εναλλακτικά, συλλογικά αγροκτήματα που θα αρνούνται την ατομική ιδιοκτησία. Την επόμενη μέρα της επέμβασης, οι «ζαντιστές» ήταν πενταπλάσιοι προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις της τάξης. Την ίδια στιγμή, ο Μακρόν έστελνε τα ΜΑΤ να απομακρύνουν τους φοιτητές που είχαν καταλάβει την Σορβόννη και το Tolbiac για να διαμαρτυρηθούν για την «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση». Αμέσως, καταλήφθηκαν ή επανακαταλήφθηκαν άλλα πανεπιστήμια, όπως στην Nanterre, ακόμα και το ίδιο των Πολιτικών Επιστημών, μεγάλη σχολή από την οποία έχει αποφοιτήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στην Λιλ, οι φοιτητές έπρεπε να περάσουν τα μαθήματά τους εν μέσω δύο επιδρομών της αστυνομίας.
Οι παριζιάνοι διαδηλωτές της διακλαδικής μέρας δράσης της 19ης Απριλίου -που οργανώθηκε από την CGT και συγκέντρωσε 300.000 ανθρώπους σε όλη την χώρα- βρέθηκαν απέναντι από τις αντλίες νερού και τα δακρυγόνα, παρότι δεν είχε συμβεί κάτι σοβαρό που να τα δικαιολογεί. Ελλείψει λαϊκής υποστήριξης στάλθηκε η στρατιωτική δύναμη ενάντια στους πασιφιστές τους οποίους ο Πρόεδρος, αφού είχε ακούσει, επέδειξε την δύναμή του.
Στηριζόμενος από το μεγάλο κεφάλαιο είναι αλήθεια ότι μπορούσε να αισθάνεται δυνατός. Τόσο δυνατός που μπορούσε να κηρύξει κοινωνικό πόλεμο. Και μπορεί να αψηφά τον λαό στο όνομα των «αναγκαίων μεταρρυθμίσεων», περιφρονώντας τον κοινωνικό διάλογο. Σήμερα είναι η ραχοκοκαλιά του εργατικού κινήματος που θέλει να σπάσει ο Μακρόν: ξεκινώντας από τους σιδηροδρομικούς που, βρισκόμενοι στην πρώτη γραμμή υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος, έχουν επιτρέψει την αποκρυστάλλωση των ανταγωνισμών.
Όπως η Θάτσερ, που στην εποχή της έσπασε τους μεταλλωρύχους. Όμως στις 3 Απριλίου, πρώτη ημέρα από τις 36 της λευκής απεργίας στους σιδηροδρόμους που είχαν κηρυχθεί σε όλη την χώρα από τα συνδικάτα των σιδηροδρομικών, η διοίκηση της Eurostar (αγγλογαλλική σιδηροδρομική εταιρία υπεύθυνη για τα τρένα υψηλής ταχύτητας μεταξύ της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, μέσω του τούνελ της Θάλασσας της Μάγχης) προσπάθησε να αντικαταστήσει με εργαζόμενους στις αποθήκες του Leyton (ανατολικά του Λονδίνου) τους εργαζόμενους του Παρισιού. Με μία κοινή δράση των CGT και RMT (βρετανικό συνδικάτο στις μεταφορές ), οι Γάλλοι και Βρετανοί εργάτες ενώθηκαν, και εμπόδισαν τα αφεντικά από το να σπάσουν –παράνομα- την απεργία στην Γαλλία. Η απόδειξη της αποτελεσματικότητας της διεθνούς αλληλεγγύης είχε δοθεί.
Αυτή την ώρα υπάρχει διακύβευμα. Δύο οράματα για την κοινωνία αναμετρώνται: το ένα, που παρουσιάζεται ως «ξεπερασμένο», είναι αυτό της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της νέας ελπίδας για την νεολαία, του μέλλοντος από κοινού. Το άλλο, νεοφιλελεύθερο και στρατηγική των ελίτ, υπόσχεται την αποτυχία και πετάει σε αδιέξοδα την πλειοψηφία του πληθυσμού. Πόσο καιρό αυτή η πλειοψηφία – του κόσμου της εργασίας- θα οπισθοχωρεί απέναντι σε αυτή την μειοψηφία προνομιούχων που την συνθλίβει;
Στις 19 Απριλίου, οι κλάδοι της χημικής βιομηχανίας, του ηλεκτρικού ρεύματος και του αερίου μπήκαν στην μάχη. Αυτός θα είναι ένας πόλεμος φθοράς. Η ερώτηση που τέθηκε στις 19 Απριλίου είναι η εξής: πώς θα βρεθούν μέσα στις μάχες οι προϋποθέσεις για την συνάντησή τους; Παρά τις συνδικαλιστικές διαιρέσεις -μέσα στις οποίες οι νέες γενιές ανακαλύπτουν αυτό που οι παλιότερες ξέρουν ήδη εδώ και καιρό: ότι οι σοσιαλδημοκρατικές παραφυάδες προδίδουν τους εργαζομένους- ένα μέτωπο της εργασίας ήδη σχεδιάζεται. Προφανώς, αυτή την στιγμή, η πολιτική Αριστερά δεν έχει τις δυνάμεις για μια ανατροπή. Κυρίως, η άρνηση να ξαναμπεί στον λόγο η ένοχη κουβέντα για το ευρώ και την ευρωπαϊκή θηλιά δεσμεύει το μέλλον. Μόνο αυτή η αποδιοργάνωση της Αριστεράς επιτρέπει ακόμη στους αστούς να κοιμούνται λίγο πιο ήσυχα. Παραπλεύρως, η ακροδεξιά παρακολουθεί.
Και όπως η μοναρχική Γαλλία κατέλαβε την Αλγερία συντρίβοντας τις επαναστάσεις του 1830 και του 1848, θα χρειαζόταν ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος για να συνοδεύει τον κοινωνικό πόλεμο. Αναμασώντας το παραμύθι των «χημικών όπλων» που μας είπε παλιότερα ο Μπους, ο Μακρόν μπήκε σε έναν πόλεμο, υπάκουα, πίσω από τον Τραμπ και την Μέι, για να βομβαρδίσει την Συρία. Τα δύο πολεμικά πρόσωπα του καπιταλισμού…
Απόδοση από τα γαλλικά: Λήδα Δώδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου