70 χρόνια από τη Νάκμπα: Πορεία στην αμερικάνικη και ισραηλινή πρεσβεία
70 χρόνια μετά τη Νάκμπα, ο παλαιστινιακός λαός συνεχίζει να αντιστέκεται και να ματώνει, καταβάλλοντας μεγάλο φόρο αίματος στο θυσιαστήριο της λευτεριάς. Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η ιστορία του αγώνα των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων που μάχονται την αποικιοκρατία, την κατοχή και τον ιμπεριαλισμό, δυνάμεις με τεχνολογική και στρατιωτική υπεροπλία, είναι μια ιστορία τεράστιων θυσιών σε βάθος δεκαετιών. Ο επαναστατικός αγώνας κρατάει δεκαετίες, με τη μια γενιά να παραδίδει τη σκυτάλη στην άλλη, μέχρι οι συνθήκες να είναι ευνοϊκές για την οριστική νικηφόρα μάχη για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Η ιστορία της Παλαιστινιακής Αντίστασης είναι αναπόσπαστο τμήμα του αγώνα της ανθρωπότητας στην πορεία της για την κοινωνική χειραφέτηση, και αποτελεί αναμφίβολα τεράστια παρακαταθήκη για όλα τα επαναστατικά κινήματα του πλανήτη. Απέναντι στη σιωνιστική προπαγάνδα, που με θράσος αναπτύσσεται σήμερα στη χώρα μας, οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού.
Το σιωνιστικό σχέδιο εθνικού αφανισμού της Παλαιστίνης αρχίζει να υλοποιείται στις αρχές του 20ου αιώνα με τις μαζικές μεταναστεύσεις εβραίων στην Παλαιστίνη και την αγορά παλαιστινιακής γής και σταδιακά εξελίσσεται στον δια της βίας εβραϊκό εποικισμό της Παλαιστίνης. Το 1947 οι εβραίοι αποτελούν πλέον το 1/3 του πληθυσμού και κατέχουν το 6%της Παλαιστίνης. Την επικύρωση του σχεδίου αναγνώρισης δυο κρατών από τον ΟΗΕ, ένα με πλειοψηφία Αραβες στο 44% και ένα με πλειοψηφία Εβραίους στο 56% της Παλαιστίνης (στο δεύτερο συμπεριλαμβανόταν και η έρημος Νεγκέφ), τον Νοέμβρη του ‘47, ακολούθησαν αιματηρές συμπλοκές ανάμεσα στις δυο κοινότητες, των Εβραίων και των Παλαιστίνιων. Κατά τη διάρκεια του αραβοϊσραηλινού πολέμου που ακολούθησε, τον Μάη του 1948, εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι Παλαιστίνιοι ξεριζώθηκαν μαζικά από τις εστίες τους, λόγω της τρομοκρατίας των ένοπλων σιωνιστών. Μετά το τέλος του πολέμου, ο μισός πληθυσμός των Παλαιστίνιων, περίπου 800.000, ακολουθούσε το δρόμο της προσφυγιάς, ενώ το Ισραήλ επεκτεινόταν στο 77% της παλαιστινιακής γης. Η Αίγυπτος απέκτησε την εξουσία στη Λωρίδα της Γάζας και η Ιορδανία στη Δυτική Οχθη.
Στις όμορες με την κατεχόμενη Παλαιστίνη χώρες, στην Ιορδανία, την Αίγυπτο, το Λίβανο, τη Συρία σχηματίστηκαν μαζικοί προσφυγικοί καταυλισμοί για να στεγάσουν τους ξεκληρισμένους Παλαιστίνιους. Στους καταυλισμούς αυτούς συγκεντρωνόταν το κατεξοχήν πληβειακό κομμάτι των Παλαιστίνιων, που έμελλε να παίξει το σημαντικότερο ρόλο στην Παλαιστινιακή Επανάσταση που θα ξεσπούσε. Ακολούθησαν τα μεγάλα επαναστατικά γεγονότα στην Ιορδανία, αρχές του 1970, και στη συνέχεια στο Λίβανο, μέχρι το 1982. Το παλαιστινιακό κίνημα αναμετρήθηκε διαδοχικά με τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, τον στρατό του βασιλιά Χουσεΐν στην Ιορδανία, τους ακροδεξιούς Λιβανέζους (φαλαγγίτες) και τους σιωνιστές που εισέβαλλαν το 1982 στο Λίβανο. Ακολούθησε η εξέγερση του παλαιστινιακού λαού στα εδάφη της Παλαιστίνης, με την πρώτη Ιντιφάντα το 1987 και τη δεύτερη Ιντιφάντα το 2000.
H Αντίσταση στη Λωρίδα της Γάζας παραμένει ακλόνητη και σταθερά αποκρούει τους σιωνιστές εισβολείς σε όλες τις διαδοχικές της αναμετρήσεις με τον σιωνιστικό στρατό. Σε κάθε φονική επιδρομή τους, οι σιωνιστές καταστρέφουν εσκεμμένα δημόσιες κοινωφελείς υπηρεσίες, νοσοκομεία, σχολεία, υποδομές ύδρευσης και ηλεκτρισμού, τζαμιά και χώρους λατρείας, με προφανή στόχο την κάμψη του ηθικού των πολιορκημένων Παλαιστίνιων. Το ηθικό των πολιορκημένων Παλαιστίνιων, όμως, δεν κάμπτεται. Διατηρείται ακμαίο και κάθε φορά τα πάντα χτίζονται από την αρχή, με πολλή προσπάθεια, ευρηματικότητα, αυτοθυσία, ατσαλένια θέληση και ανεξάντλητη αντοχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου