Σκληρές αλήθειες για το τι πραγματικά συμβαίνει στον Ελληνικό Στρατό!
Διάβασα με ενδιαφέρον το άρθρο σας «Τι συμβαίνει με τους στρατιωτικούς ιατρούς; Παραιτήσεις διαρκείας από το 2014» της 12ης Ιουνίου, όπως και την ανώνυμη απάντηση ενός στρατιωτικού ιατρού της 14ης Ιουνίου, με την οποία εν πολλοίς συμφωνώ.
Καταρχάς, θεωρώ πολύ σημαντικό το γεγονός ότι αναδείξατε αυτό το θέμα διότι οι αθρόες παραιτήσεις, όπου και αν αυτό συμβαίνει, θα έπρεπε να αποτελούν καμπανάκι κινδύνου και αφετερία έρευνας.
Αποφάσισα να απαντήσω στο άρθρο σας, με παραίνεση συναδέλφων αλλά και νιώθοντας υποχρέωση, δεδομένου ότι γνωρίζω όσο ελάχιστοι τα αίτια αυτού του φαινομένου για δύο λόγους. Πρώτον, εγώ ο ίδιος έχω περάσει στην εφεδρεία σε νεαρή ηλικία. Δεύτερον και κυριότερον, η ενασχόλησή μου με την Ένωση Στρατιωτικών Ιατρών μου έχει προσφέρει την ευκαιρία να συνομιλήσω σχεδόν με το σύνολο των νεότερων σε ηλικία στρατιωτικών ιατρών που έχουν παραιτηθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά και με δεκάδες στρατιωτικούς ιατρούς που σκέφτονται να προχωρήσουν σε παραίτηση.
Η απόφαση για εισαγωγή στη ΣΣΑΣ, η οποία περιλαμβανει και το Ιατρικό Τμήμα (αυτό που πολλοί αποκαλούν «Στρατιωτική Ιατρική»), λαμβάνεται στην ηλικία των 17 ετών. Όταν οι υπόλοιποι μαθητές Λυκείου καλούνται να αποφασίσουν ποια τέχνη ή επιστήμη θα σπουδάσουν, το οποίο από μόνο του είναι δύσκολο εγχείρημα, οι μελλοντικοί στρατιωτικοί ιατροί, εκτός από την φοίτηση στην Ιατρική Σχολή, αποφασίζουν επιπλέον ότι θα ακολουθήσουν το επάγγελμα του στρατιωτικού ιατρού.
Οι λόγοι που τους ωθούν σε αυτή την απόφαση μπορεί να είναι πάρα πολλοί και διαφορετικοί κατά περίπτωση. Θα αναφέρω ορισμένους: η πεποίθηση ότι αυτό το επάγγελμα θα προσφέρει επαγγελματική απόκατασταση με αξιοπρεπείς απολαβές, η πίστη ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι μία οργανωμένη δομή, η βεβαιότητα ότι στο στρατιωτικό περιβάλλον επικρατεί αξιοκρατία και εκλείπει η διαφθορά και η ελπίδα ότι ο χώρος της Στρατιωτικής Ιατρικής ευνοεί και ενθαρρύνει την επιστημονική εξέλιξη.
Κατά τα τρία πρώτα έτη φοίτησης στη ΣΣΑΣ, οι αυξημένες στρατιωτικές και πανεπιστημιακές υποχρεώσεις, το νεαρό της ηλικίας και η λανθάνουσα κόπωση από τον πρόσφατο πολυετή αγώνα για την εισαγωγή στη ΣΣΑΣ δεν επιτρέπουν τη συνειδητή αντίληψη της πραγματικότητας. Αυτή συνήθως λαμβάνει χώρα στα τελευταία έτη φοίτησης στη ΣΣΑΣ και κυρίως στα πρώτα έτη μετά την αποφοίτηση, όταν οι μαθητές, ως Αξιωματικοί Ιατροί πλέον, έχουν εξέλθει του προστατευομένου περιβάλλοντος της Σχολής και έχουν εισέλθει στον πραγματικό κόσμο των Ενόπλων Δυνάμεων, σε στρατιωτικά νοσοκομεία, στρατόπεδα, πλοία και αεροδρόμια.
Τότε, στην ηλικία των 25-30 ετών και έχοντας δει εξ ιδίοις όμμασι τα πραγματικά δεδομένα και συνθήκες, είναι που αντιλαμβάνονται ότι έχουν υποπέσει σε πλάνη.
Το επάγγελμα του Στρατιωτικού Ιατρού δεν προσφέρει αξιοπρεπείς αποδοχές, ειδικά αν κάποιος ενοικιάζει σπίτι και έχει σχέδια για οικογένεια, ενώ η επιλογή του ιδιωτικού ιατρείου στον ελεύθερο χρόνο τους, που τόσο διαφημίζεται, δεν είναι εφικτή τουλάχιστον εώς το πέρας της εκπαίδευσης στην ιατρική ειδικότητα (συνήθως μετά την ηλικία των 35 ετών), αν και με τα σημερινά δημοσιονομικά και κοινωνικά δεδομένα δεν είναι βέβαιο ότι είναι μία βιώσιμη επιλογή.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις, και σίγουρα το Υγειονομικό Σώμα, πάσχουν από οργάνωση, δεν υπάρχει μακρόπνοος σχεδιασμός και στόχοι, όλα γίνονται στο πόδι και κανείς δε ξέρει τι θα του ξημερώσει το αύριο και φυσικά δεν αναφέρομαι στις έκτακτες ασκήσεις ή περιστατικά.
Στο στρατιωτικό περιβάλλον, και σίγουρα στο Υγειονομικό Σώμα, όχι μόνο δεν επικρατεί η αξιοκρατία, αλλά αντιθέτως είναι άντρο βύσματος και γλυψίματος, τόσο για αστεία θέματα, όπως η προτεραιότητα στα καλοκαιρινά θέρετρα, όσο και για σοβαρά θέματα, όπως η απονομή ιατρικής ειδικότητας και οι μεταθέσεις. Δυστυχώς, ούτε η διαφθορά εκλείπει, αφού τα στρατιωτικά νοσοκομεία έχουν παραδοσιακά υπάρξει μέσο πλουτισμού και οικιοποίησης από μερίδα στρατιωτικών ιατρών με διάφορους τρόπους, όπως τα «πελατάκια», αλλά δυστυχώς και περιπτώσεις, παθητικής κυρίως, δωροδοκίας έχουν κατα καιρούς ακουστεί στους κύκλους μας. Θα πρέπει να τονίσω ότι δεν αναφέρομαι στην πλειονότητα των σκληρά εργαζόμενων, τίμιων και υπερήφανων στρατιωτικών ιατρών.
Η ελπίδα ότι ο χώρος της Στρατιωτικής Ιατρικής ευνοεί και ενθαρρύνει την επιστημονική εξέλιξη καταρρέει εξαιρετικά γρήγορα όταν ο νέος στρατιωτικός ιατρός διαπιστώνει ότι θα ξεκινήσει την εκπαίδευσή του στην ιατρική ειδικότητα σε περίπου 4-6 έτη μετά την αποφοίτηση από τη ΣΣΑΣ, δηλαδή στην ηλικία των 28-30 ετών, την ίδια περίοδο που οι μη-στρατιωτικοί συμφοιτητές του, θα τελειώνουν ή θα είναι προς το τέλος αυτής της εκπαίδευσης. Στο μεταξύ, θα ξεχνάει ότι δεν πρόλαβε να μάθει εξετάζοντας φαρυγγίτιδες σε στρατόπεδα και στρατιωτικά αεροδρόμια που έχουν Κέντρα Υγείας ή Νοσοκομεία σε απόσταση 10 λεπτών, θεραπεύοντας αλλεργικές ρινίτιδες σε hot spots, βεβαιώνοντας ότι όλοι θα φορέσουν ωτοασπίδες σε στρατιωτικές βολές, ενισχύοντας το αίσθημα ασφάλειας των λουομένων σε θέρετρα, μετατρεπόμενος σε εργαλείο στα χέρια ΜΚΟ κλπ. Η έρευνα στο Υγειονομικό των Ενόπλων Δυνάμεων είναι σύντομο ανέκδοτο και οι προβλέψεις για συνεχιζόμενη εκπαίδευση ανεπαρκείς. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί στρατιωτικοί ιατροί κατορθώνουν σπουδαία επιστημονικά επιτεύγματα, αλλά αυτό γίνεται με ιδία ενέργεια και πόρους και με την Υπηρεσία απούσα, αν όχι εμπόδιο.
Ο νέος που επέλεξε να σταδιοδρομήσει στην στρατιωτική ιατρική θέλει αξιοπρέπεια, οργάνωση, αξιοκρατία και ενθάρρυνση για αριστεία, δηλαδή επιθυμεί να έχει αυτά που αποτελούν τον ορισμό του Αξιωματικού, αλλά δυστυχώς δυσκολεύεται να τα βρει στις Ένοπλες Δυνάμεις. Συνεπώς, καταφεύγει όλο και περισσότερο στην σκέψη ή και πράξη της παραίτησης, στην οποία ουσιαστικά εξαναγκάζεται για τους λόγους που περιέγραψα ανωτέρω.
Δυστυχώς, η Ελληνική Πολιτεία, αντί να επιλύσει τις ανωτέρω στρεβλώσεις και να κάνει το Υγειονομικό ελκυστικό, προτιμά τον ανορθόδοξο δρόμο του εγκλωβισμού των στρατιωτικών ιατρών. Συγκεκριμένα, με τους νόμους 3257/2004 και 3883/2010, προβλέπεται εξοντωτική αποζημίωση σε όσους αποφοιτήσουν να παραιτηθούν σε νεαρή ηλικία. Μέσω ενός ιδιότυπου και αυθαίρετου τρόπου καταλογισμού, αν ένας στρατιωτικός ιατρός παραιτηθεί αμέσως μετά την αποφοίτηση από τη ΣΣΑΣ, θα πρέπει να καταβάλλει αποζημίωση ύψους 140.000 ευρώ, ενώ την ίδια στιγμή τα συνολικά έξοδα φοίτησης στη ΣΣΑΣ έχουν υπολογιστεί στις περίπου 30.000 ευρώ από το ΓΕΣ. Αν παραιτηθεί μετά από 6 έτη υπηρεσίας ως Αξιωματικος, η αποζημίωση θα είναι κοντά στις 100.000 ευρώ. Έτσι, πολλοί στρατιωτικοί ιατροί εξαναγκάζονται σε παραμονή αντίθετα από τη θέληση τους και καθίστανται ενδεχομένως οι τελευταίοι σκλάβοι του δυτικού κόσμου, ενώ ταυτόχρονα αδυνατούν να ασκήσουν το επάγγελμά τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, καθώς ένας δυστυχής εργαζόμενος είναι αδύνατο να είναι παραγωγικός. Η Ένωση Στρατιωτικών Ιατρών έχει προβεί σε σειρά ενεργειών για αυτό το θέμα, τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς. Η περιγραφή αυτών ξεφεύγει από το σκοπό αυτής της επιστολής. Εν τούτοις, είμαι στη διάθεσή σας για ενημέρωση εφόσον αποφασίσετε να αναδείξετε και αυτό το θέμα.
Διατελώ μετά τιμής,
Λεωνίδας Παλαιοδήμος
Σμηναγός (ΥΙ) ε.α.
Τάξη εισαγωγής 2003
Ειδικευόμενος Ιατρός Εσωτερικής Παθολογίας
Jacobi Medical Center, Albert Einstein College of Medicine, Bronx, New York, USA palaiodimosmd@gmail.com
Παρακολουθήστε την συζήτηση που έχει προηγηθεί:
Φαντάρος γιατρός απαντά στους Στρατιωτικούς Γιατρούς
Παρέμβαση στη συζήτηση για τους στρατιωτικούς ιατρούς στο militaire.gr
Στο ερώτημα που τίθεται για τις παραιτήσεις των στρατιωτικών ιατρών η απάντηση που δίνεται είναι σίγουρα ελλιπής. Έχει στον πύρινα της, τις σωστές παραδοχές πως εντός των ΕΔ συνθλίβεται η προσωπικότητα του καθενός και διαμορφώνεται μια συνθήκη που το παράλογο, η μετριότητα και ο αυταρχισμός κυριαρχούν. Παρουσιάζει όμως σαν το μεγάλο θιγμένο από αυτή την κατάσταση τους στρατιωτικούς ιατρούς. Έτσι και ο ίδιος ο στρατιωτικός ιατρός που υπογράφει την απάντηση γίνεται αντικειμενικά και ο ίδιος κομμάτι του προβλήματος αφού δεν παρουσιάζει καθαρά τα προβλήματα και μεροληπτεί υπέρ τις κάστας του στο στράτευμα.
Η αλήθεια είναι πως οι στρατιωτικοί ιατροί που δεν αντέχουν αυτή την κατάσταση στο στρατό και αποχωρούν είναι οι τυχεροί καθώς διαθέτουν αξιοπρεπή εναλλακτική λύση και εκτός του στρατού. Για αυτούς που δεν έχουν; Άχνα δεν βάζει το κείμενο. Για αυτά τα στελέχη που λυγίζουν και επιλέγουν να δραπετεύσουν από αυτή την κατάσταση με τις απόπειρες αυτοκτονίας, που όλο και αυξάνονται τα τελευταία χρόνια, καθώς δεν έχουν επιλογή της καριέρας και της ιδιώτευσης… Άχνα!
Η εξασφάλιση από την πρώτη μέρα στη ΣΑΣΣ, μισθού, ασφάλισης και μόνιμης εργασίας ή το αίσθημα του πατριωτισμού βάζει κάποιον στη διαδικασία να φοιτήσει σε στρατιωτική ιατρική σχολή; Μάλλον τα πρώτα. Και όταν εξασφαλίζουν οι στρατιωτική ιατροί πως αυτά μπορούν να τα έχουν και εκτός του στρατεύματος, ξεχνάνε τα περί πατρίδας και προσφοράς σε αυτήν και, σε μεγάλο ποσοστό τους, αθετώντας κάθε υποχρέωση απέναντι στο στρατό και παραιτούνται ή βολεύονται μέσα στο στρατό.
Οι βολεμένοι είναι τελικά και οι χειρότεροι. Παρασιτούν, καθώς αναπαράγοντας την στρατιωτική «λογική» φορτώνουν μεγάλο μέρος της δουλείας τους σε στρατιώτες του υγειονομικού, εθελοντές πολίτες ή πρακτικάριους στο στρατό. Για παράδειγμα, στα hot spot που αναφέρονται και στο κείμενο, έγινε και γίνεται μεγάλη προσπάθεια την περισσότερη δουλεία του υγειονομικού να την βγάζουν στρατιώτες. Στις διακομιδές ασθενών προς κάποιο νοσοκομείο πολλές φορές συνοδεύει στρατιώτης και μάλιστα όχι ιατρός. Τα οδοντιατρεία του στρατού δεν είναι γεμάτα από πολίτες που βγάζουν τη δουλεία και στα χαρτιά απλά παρακολουθούν; Ο κύριος συγγραφέας του κειμένου «απάντηση» που τον φανταζόμαστε εύκολα να κάθεται δίπλα σε ένα σάκο πρώτων βοηθειών, σε ένα πεδίο βολής και να βαριέται περιμένοντας βασανιστικά να περάσει η ώρα, όπως λέει και ο ίδιος, μάλλον δεν βρήκε εκείνη τη φορά κάποιο στρατιώτη να κάνει τη δουλειά του και παραπονιέται. Εκτός αν παραπονιέται γιατί πιστεύει πως εκεί δεν θα έπρεπε να υπάρχει ιατρός.
Και σε αυτή την κατάσταση ο στρατός για να δείξει κοινωνικό προφίλ καλύπτει με στρατιώτες ιατρούς τις ελλείψεις σε ιατρούς σε νησιά που το αιτούνται όπως η Μύκονος.
Στο στρατό αλλά και στα υπόλοιπα νοσοκομεία τις χώρας που είναι σε χειρότερη κατάσταση υπάρχουν πολλά προβλήματα, με χειρουργεία που καθυστερούν, ελλείψεις σε φάρμακα και αναλώσιμα, ελλείψεις προσωπικού κα. Αλλά την ίδια ώρα ψωνίζουμε F-16 και φρεγάτες δισεκατομμυρίων.
Λίγα σχόλια για να μπουν κάποια πράγματα σε τάξη.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437
Diktiospartakos.blogspot.com
Και η ανάρτηση του https://www.militaire.gr
Ένας στρατιωτικός ιατρός απαντά στο ερώτημα “γιατί παραιτούνται”
Ένας στρατιωτικός ιατρός αναλαμβάνει να απαντήσει στο ερώτημα που είχαμε θέσει σε άρθρο μας για τις πολλές παραιτήσεις που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια. Η απάντησή του: Σε πρόσφατο άρθρο σας αναρωτηθήκατε «τι συμβαίνει με τους στρατιωτικούς γιατρούς;». Σαν στρατιωτικός ιατρός, επιτρέψτε μου να σας απαντήσω.
Αυτό που συμβαίνει είναι απογοήτευση και αγανάκτηση. Έχουμε εισέλθει στη στρατιωτική ιατρική σχολή με βαθμολογία κατά μέσο όρο υψηλότερη από τις υπόλοιπες ιατρικές σχολές, και έχουμε περάσει δύσκολα χρόνια συνδυάζοντας αναφορές, σκοπιές, εκπαιδεύσεις, καψώνια και τιμωρίες με το δύσκολο πρόγραμμα της ιατρικής. Η ανταμοιβή μας; Πολλά χρόνια (περίπου 3-5) σε μονάδες παραμεθορίου, πολεμικά πλοία κλπ, πριν και μετά την ειδικότητα, με τη συνεπαγόμενη επιστημονική στασιμότητα. Βλέπουμε τους πολίτες συναδέλφους να προοδεύουν στην ειδικότητά τους, όσο εμείς είμαστε ξεχασμένοι σε κάποιο νησάκι, ανίκανοι να προσφέρουμε ουσιαστικά. Λαμβάνουμε ειδικότητα όχι πάντα σύμφωνα με την επιθυμία και την κλίση μας, αλλά με βάση τις ανάγκες του στρατεύματος. Χάνουμε άσκοπα το χρόνο μας και ξοδεύουμε τις ικανότητές μας σε άπειρη γραφειοκρατία και σε δουλειές συχνά ανειδίκευτου εργάτη. «Αξιοποιούμε» τις γνώσεις που σκληρά αποκτήσαμε με το να καλύπτουμε ιατρικά βραδιές εξωστρέφειας σε στρατιωτικές λέσχες. Παριστάνουμε τις γλάστρες σε δράσεις «υπερηφάνειας» (εγώ πάντως δεν έχω δει ιδιαίτερη υπερηφάνεια από το προσωπικό, που συμμετέχει αναγκαστικά σε τέτοιες εκδηλώσεις). Καλύπτουμε hot spot υποχρεωτικά, επιπροσθέτως των λοιπών υποχρεώσεων. Τρέχουμε όπου μας στείλουν, ακολουθώντας διαταγές ανωτέρων που έχουν παρεξηγήσει το «προθύμως και άνευ αντιλογίας» με το «διατάζω όπως θέλω», χωρίς κανένα επιχειρησιακό νόημα, αλλά μάλλον για λόγους ευθυνοφοβίας, κακεντρέχειας προς τους ιατρούς ή απλά κακής νοοτροπίας. Όλα αυτά ενώ οι ανάγκες στα νοσοκομεία είναι μεγάλες και τα χειρουργεία καθυστερούν μήνες. Εν τέλει, αναγκαζόμαστε να λειτουργούμε καθημερινά σε ένα περιβάλλον που υπάρχουν έντονα η έλλειψη λογικής και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο (ελπιδοφόρα εξαίρεση οι μόνιμοι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί που αποφοιτούν τα τελευταία χρόνια, οι οποίοι με τη σειρά τους αναλώνονται και απογοητεύονται σε ένα σύστημα που είναι καταδικασμένο στη μετριότητα).
Κατόπιν των παραπάνω η σωστή ερώτηση μάλλον είναι «γιατί ΔΕΝ παραιτούνται οι στρ. Ιατροί;» Η απάντηση βέβαια είναι το δυσβάσταχτο πρόστιμο της παραίτησης, συνέπεια του νόμου 3257/2004, που παραδείγματος χάριν για έναν ιατρό που μόλις έχει πάρει ιατρική ειδικότητα (περίπου 33-35 ετών) ξεπερνά τα 100.000 ευρώ. Και επειδή το απαιτούμενο ποσό δεν το βγάζει ένας νέος γιατρός στην Ελλάδα, αναγκαστική συνέπεια της παραίτησης είναι και η αυτοεξορία σε χώρες με μεγαλύτερους μισθούς. (Εδώ να αναφέρω ότι ο μισθός ενός στρ. Ιατρού είναι μικρότερος από τον αντίστοιχο ενός πολίτη ιατρού, ωστόσο δε νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος της παραίτησης για τους περισσότερους, μάλλον απλά συμβάλλει στο αίσθημα αγανάκτησης)
Το λυπηρό είναι ότι έχουμε εισέλθει στη σχολή με συνειδητή επιλογή και με μεγάλη προσπάθεια, για να υπηρετήσουμε την επιστήμη και την πατρίδα (προσφέροντας ουσιαστικά σε αυτή και όχι για να «εξυπηρετήσουμε»). Έχουμε αποφοιτήσει με τη στρατιωτική συνείδηση και πνεύμα που μόνο μια παραγωγική σχολή μπορεί να σου δώσει, και μπορούμε να αντεπεξέλθουμε άριστα και στα διοικητικά μας καθήκοντα. Ο στρατός έχει την πρώτη ύλη, όλους εμάς, για να δημιουργήσει μια υγειονομική υπηρεσία που θα ζήλευαν χώρες του εξωτερικού. Αντ’ αυτού, σπαταλά τις δυνατότητες και τις εργατοώρες μας και μας καταδικάζει στην μετριότητα.
Σκέφτομαι ορισμένους συναδέλφους που παραιτήθηκαν τους οποίους γνωρίζω προσωπικά, με τι όνειρα μπήκαν στη σχολή, με τι πατριωτικά ιδανικά, τι ικανότητες είχαν και τι πάθος να τις προσφέρουν. Ο στρατός τους απογοήτευσε όπως και τους περισσότερους από εμάς (αναφέρομαι και στους αποφοίτους των υπόλοιπων στρατιωτικών σχολών). Δεν είναι ότι δεν άντεξαν τις δυσκολίες. Στις χώρες που συνέχισαν τη σταδιοδρομία τους υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες από το να κάθεσαι σε ένα πεδίο βολής ή σε μια αίθουσα εκδηλώσεων παρέα με ένα σάκο πρώτων βοηθειών περιμένοντας να περάσει η ώρα.
Τους σκέφτομαι και στεναχωριέμαι γι αυτούς, αλλά και για εμένα, τα μέλη της οικογενείας μου, και όλο το υπόλοιπο προσωπικό, που δεν έχει πρόσβαση πια στις υπηρεσίες τους. Το θέμα των στρατιωτικών ιατρών δεν αφορά μόνο τους ίδιους, αλλά όλη τη στρατιωτική οικογένεια.
Με δεδομένο τους μειωμένους αριθμούς στρατιωτικών γιατρών των τελευταίων χρόνων (περίπου 20 απόφοιτοι ανά έτος και για τους 3 κλάδους), πλησιάζει ο καιρός που η Ηγεσία θα πρέπει να αξιολογήσει εκ νέου τις πραγματικές υγειονομικές ανάγκες. Να περιορίσει τη σπάταλη χρήση προσωπικού, και να επενδύσει στην αξιοποίηση και την εξέλιξη στο έπακρο των δυνατοτήτων που έχει το ιατρικό προσωπικό. Προς όφελος όλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου