Αλλο ένα εργοδοτικό έγκλημα με θύμα νεαρό εργάτη, που αφήνει πίσω του ορφανά 3 ανήλικα παιδάκια

Αρκετές φορές δεν αρκεί ο ιδρώτας του εργάτη για να ποτίσει τον «κήπο» στον οποίο «ανθίζουν»τα κέρδη των αφεντικών. Πρέπει να δώσει και την ίδια του την ζωή πέφτοντας νεκρός από τις «σφαίρες» της υπερεκμετάλλευσης, της εντατικοποίησης της δουλειάς, της παντελούς έλλειψης μέτρων προστασίας, στους χώρους εργασίας. (Στοιχίζουν αυτά, βλέπετε, για τους εργοδότες και στην σημερινή εργασιακή ζούγκλα που επικρατεί κανείς δεν ενδιαφέρεται για την προστασία της ζωής ενός «αναλώσιμου» και πανεύκολα «αντικαταστάσιμου» εργάτη).

Όπως και κανείς κρατικός φορέας δεν θα ενδιαφερθεί το πώς θα μεγαλώσουν τα τρία ανήλικαπαιδάκια που από χτες έμειναν ορφανά, όταν ο πατέρας τους προστέθηκε χτες στον ατέλειωτο κατάλογο των εργοδοτικών δολοφονιών.  

 "«Όταν μια επαναστατική οργάνωση εκτελέσει έναν καπιταλιστή ή όργανο της αστικής δικτατορίας που βιώνουμε, για μέρες οι δημοσιοκάφροι θα μας πρήξουν με κηρύγματα για το«υπέρτατο αγαθό της ζωής», για τους «αιμοσταγείς δολοφόνους τρομοκράτες» και τα σχετικά. 

Κι αν τυχόν οι «τρομοκράτες» συλληφθούν τότε θα υπάρξουν «ειδικά» δικαστήρια «ειδικοί νόμοι»,«ειδικές ποινές» και συνθήκες φυλάκισης.

Όταν όμως το εργοδοτικό κέρδος δολοφονεί εργάτες τότε τα πράγματα αλλάζουν.

Η δολοφονία ονομάζετε «εργατικό ατύχημα». Εκεί δεν υπάρχουν τρομοκράτες και ένοχοι παρά μόνο η «κακιά στιγμή». 

Το όνομα του δολοφονημένου εργάτη δεν θα φιλοξενηθεί ούτε σε μονόστηλο εφημερίδας. Δεν θα υπάρξει «ειδικός νόμος», για τα θύματα του εργοδοτικού κέρδους. Οι χήρες και τα ορφανά των εργατών του δολοφονήθηκαν θα μείνουν μόνοι τους να κλάψουν την «μαύρη μοίρα» τους»",τονίζαμε σε μια περασμένη ανάρτησή μας.

«Εργατικό δυστύχημα με θύμα έναν 37 χρόνο εργαζόμενο, πατέρα τριών ανηλίκων παιδιών, σημειώθηκε χτες Δευτέρα 16 Ιούλη, στη χαρτοβιομηχανία "SOFIDEL GREECE SA" (πρώην "ΠΑΠΥΡΟΣ ΑΒΕΕ") στην Κατερίνη», μας λέει η είδηση.

Ελάχιστες γραμμές για ένα τεράστιο κοινωνικό δράμα, για ένα διαρκές έγκλημα που έχει μόνο θύματα ανθρώπους της τάξης μας και ποτέ ενόχους.

Άλλος ένας νεαρός εργάτης θα αποτελέσει μονάδα στην στατιστική των εργοδοτικών δολοφονιών–«εργατικά δυστυχήματα» , ονομάζουν οι «καθώς πρέπει» δημοσιογράφοι αυτά τα εγκλήματα των εργοδοτών.

Αλλα τρία παιδάκια θα μεγαλώσουν χωρίς το πατρικό χάδι, άλλη μια νέα γυναίκα θα μείνει χήραπαλεύοντας –πώς θα το κατορθώσει άραγε;- να συντηρηθεί η ίδια και τα αγγελούδια της.

Είναι στιγμές, σαν κι αυτή, που το χαρμάνι από ταξικό μίσος, ο πόνος για τον άγνωστο σε μας δολοφονημένο εργάτη και η αδυναμία να βοηθήσεις ουσιαστικά την οικογένεια που θρηνεί τον ταξικό αδελφό μας, σε πλημμυρίζει μελαγχολία.