Δεν είναι δυνατόν το μίσος να νικάει την αλληλεγγύη
Τι να πεις μπροστά σε ένα τόσο σοκαριστικό γεγονός.
Είναι αλήθεια ότι η καθημερινότητα πλέον είναι γεμάτη από τραγικές ειδήσεις που μας κάνουν όλους πιο κυνικούς … Η αυτοκτονία όμως ενός νέου παιδιού δίπλα στην πόρτα σου σε συγκλονίζει. Πώς να εκφράσεις τη λύπη σου, τη συμπόνια σου, τον προβληματισμό σου, την οργή σου;
Είμαστε σίγουροι ότι θα αρχίσει μια ατέλειωτη ηθικολογία με ένα τρόπο που μας προκαλεί αποστροφή. Άρθρα και ρεπορτάζ θα θυμηθούν το κακό μπούλινγκ και τη βία των νέων, θα αναρωτηθούν για το που βαδίζει η νεολαία, θα τα βάλουν με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, θα προβληματιστούν για το θεσμό της οικογένειες και του σχολείου.
Εδώ όμως δε χωράνε ακαδημαϊκού τύπου κουβέντες. Είναι ώρα να κοιτάξουμε κατάματα τον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας, ένα φαινόμενο βαθύτερο και πιο επικίνδυνο από τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Είναι τυχαίο άραγε ότι οι ξενοφοβικές , ρατσιστικές, εθνικιστικές και σεξιστικές αντιλήψεις έρχονται από τα ίδια κέντρα. Είναι τυχαίο που οι φασιστικές απόψεις συνοδεύονται πάντα από ομοφοβική ρητορεία που αποθεώνει τη ματσίλα-αντρίλα. Σε όλα αυτά υπάρχει μια κοινή αφετηρία που βάζει στο στόχαστρο τη διαφορετικότητα, το μη συνηθισμένο, το μη αποδεκτό, το μη ενταγμένο. Είναι η ιδεολογία και η πρακτική του μίσους που απλώνεται χωρίς όρια… ο πρόσφυγας, ο μαύρος, ο Αλβανός, ο Εβραίος, η τραβεστί, ο ομοφυλόφιλος, η φεμινίστρια, ο αριστερός, ο μπολσεβίκος, ο αναρχικός … και κατάλογος δεν τελειώνει. Ο κόσμος του κεφαλαίου τρίβει τα χέρια του, βολεύεται με τον εμφύλιο των φτωχών, αναπαράγει τις αντιλήψεις που συσκοτίζουν τις πραγματικές αιτίες των λαϊκών προβλημάτων.
Είμαστε συγκλονισμένοι. Πού κάναμε λάθος; Δεν είναι δυνατόν το μίσος να νικάει την αλληλεγγύη. Ο κόσμος του αγώνα δεν πρέπει να αφήνει κανένα πίσω, πρέπει να απλώσει μεγαλύτερο δίχτυ προστασίας. Να προσπαθήσουμε περισσότερο, να βάλουμε πλάτη για κοινότητες αγώνα, αλληλεγγύης και πολιτισμού, να ενισχύσουμε τη λειτουργία και τη δράση τους. Να μιλήσουμε και να ακούσουμε, να ενθαρρύνουμε ,κανένας δεν πρέπει να χαμηλώνει το βλέμμα, να κλείνεται. Κόντρα στον ατομισμό και την αποξένωση να δώσουμε νέα αξία στην έννοια της συλλογικότητας και του συλλογικού αγώνα που θα μπορεί να ενώνει γιατί μπορεί να χωράει την κάθε ‘διαφορετικότητα’.
Διαφορετικοί όλου του κόσμου ενωθείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου