Τα συναισθήματα δεν μεταφέρονται... αλλά μετά από τόσα χρόνια δασκάλα, είμαι πια σίγουρη ότι οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν για να είναι υπάκουοι και σκυφτοί, μουντοί κι άχρωμοι...
Το Πολυτεχνείο είναι μέσα μας, είναι κομμάτι του εαυτού μας... είναι ο εγκάρδιος εαυτός που θέλει τον κόσμο να κάνει καλύτερο... που ξυπνά κάθε φορά που η ανάγκη κι η ελπίδα καλεί... και νικά και φόβο και βόλεμα και απογοήτευση και μιζέρια...
...Εμείς τα παιδιά δε ζήσαμε το Πολυτεχνείο
Ότι μάθαμε γι’ αυτό, το μάθαμε από το σχολείο και τους γονείς μας. Νιώσαμε όμως τούτο τον αγώνα. Γι’ αυτό ένα τραγούδι θα θέλαμε ν’ αφιερώσουμε σ’ όλους όσους αντιστάθηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν. Σ’ όλους όσους νιώθουν ακόμα το Πολυτεχνείο ζωντανό. Σ’ όλους όσους αντιστέκονται και θ’ αντιστέκονται πάντα σ’ όποια τυραννία. Σε όσους αγωνίζονται και σήμερα για τα δικαιώματά μας ενάντια στη σκλαβιά και την εκμετάλλευση. Ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό. ...Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς!... Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι Αντίσταση και Πάλη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου