Η Γερμανό-Αμερικανική αναμέτρηση στην αρένα του Φυσικού Αερίου

Tom Luongo, Zero Hedge

[Το παρόν άρθρο, εκτός του γενικότερου ενδιαφέροντός του όσον αφορά τις προοπτικές της προσφοράς- ζήτησης και τιμών στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου, έχει και μια σημαντική πτυχή ενδιαφέροντος για την Ελλάδα, χώρα υποψήφια για την εισαγωγή αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου και μάλιστα αποβλέπουσα να καταστεί κέντρο αποθήκευσης και προώθησής του στις αγορές της Ευρώπης. Τα στοιχεία που παραθέτει ο Αμερικανός δημοσιολόγος θα βοηθήσουν τους αποφασίζοντες, στην αξιολόγηση των προσδοκιών τους από την σχεδιαζόμενη επένδυση.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Στα χρόνια που οι ΗΠΑ και οι σατράπες τους στην Πολωνία και στις χώρες της Βαλτικής έδιναν μάχες εναντίον του Αγωγού Βόρειο Ρεύμα 2, ήταν πάντοτε φανερό πως η Γερμανία βρισκόταν στο κάθισμα του οδηγού (της εκστρατείας). Ήταν επίσης φανερό ότι το θέμα θα χρησίμευε σαν σφήνα, που τελικά θα ανάγκαζε την Γερμανία να ακολουθήσει ανεξάρτητη πολιτική από τις ΗΠΑ.

O Nord Stream2 ήταν και θα είναι πάντοτε μια αντίδραση στις αμερικανικές επεμβάσεις στην ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική, οι οποίες –σε αυτόν τον κύκλο- άρχισαν με τον τορπιλισμό του Αγωγού South Stream (Νότιο Ρεύμα) το 2013.

Από την άποψη της Ε.Ε., η αλλαγή -μετά την υπογραφή των συμβολαίων- των κανόνων που θα ίσχυαν για την λειτουργία του αγωγού ήταν ένας τρόπος εξασφάλισης μοχλών πίεσης επί της Ρωσίας και της Γκαζπρόμ. Το ίδιο ήταν και η βοήθεια που έπαιρναν οι διαδηλωτές στο Κίεβο, από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. για να ανατρέψουν την κυβέρνηση Γιανούκοβιτς.

Αυτή η επιχείρηση απέβλεπε στο να θέσει τους ( ρωσικούς) αγωγούς στην Ουκρανία υπό τον έλεγχο της Ε.Ε., από όπου θα μπορούσαν να υπαγορεύουν όρους στην Γκαζπρόμ και να αποστραγγίζουν το κέρδος από τις παραδόσεις αερίου. Παράλληλα θα προωθούσε το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας, χωρίς ο Πούτιν να μπορεί να κάνει τίποτα για να εμποδίσει τους Αμερικανούς να εγκαταστήσουν εκεί πυρηνικούς πυραύλους.

Κρίμα, για αυτούς. Το σχέδιο δεν πέτυχε.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους γιατί οι ΗΠΑ είναι τόσο εξαγριωμένες με την Ρωσία και τον Πούτιν για την Ουκρανία. Προφανώς ο άλλος λόγος ήταν ότι εμποδίστηκαν να καταλάβουν την Κριμαία και πως έχασαν για πάντα την ευκαιρία να αρπάξουν το Λιμάνι της Σεβαστούπολης.

Αλλά γιατί αυτό το μάθημα Ιστορίας;

Επειδή η Γερμανίδα Καγκελάριος ΄Αγκελα Μέρκελ ανακοίνωσε ότι η Γερμανία θα εγκαταστήσει τελικά και με κρατική ενίσχυση έναν τερματικό σταθμό (λιμενικές εγκαταστάσεις) μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG). Βλέπετε, το υγροποιημένο φυσικό αέριο δεν είναι δα τόσο επικερδές για τους Ευρωπαίους καταναλωτές, αλλιώς αυτός ο τερματικός σταθμός εισαγωγής του θα εύρισκε πλήθος υποστηρικτών στον ιδιωτικό τομέα.

Αλλά έτσι, η Μέρκελ δημοσιοποίησε μια μικρή παραχώρηση στον Τραμπ, πετώντας μερικά χρήματα σε μερικούς σταθμούς εκφόρτωσης υγροποιημένου αερίου, τους οποίους μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιοσδήποτε εξαγωγέας. Αυτή η ανακοίνωση αμέσως διαφημίστηκε ως νίκη του Προέδρου Τραμπ, για ευνοήτους λόγους.

΄Ετσι φαίνεται ότι οι πρόσφατες ιερεμιάδες του Τραμπ εναντίον των Ευρωπαίων συμμάχων της Αμερικής για την γεωπολιτικά προβληματική εξάρτησή τους από την ρωσική παροχή αερίου μπορεί επίσης να αποδίδουν καρπούς. Προ ημερών, η Γουώλ Στρητ Τζέρναλ έγραψε ότι στις αρχές του μηνός η Καγκελάριος Μέρκελ ανακοίνωσε κρατική βοήθεια σε προσπάθειες ανοίγματος της γερμανικής αγοράς σε αμερικανικό υγροποιημένο φυσικό αέριο και χαρακτήρισε το γεγονός ως « κρίσιμη παραχώρηση στον Πρόεδρο Τραμπ, ο οποίος προσπαθεί να χαλαρώσει τον ρωσικόν έλεγχο στην μεγαλύτερη ενεργειακή αγορά στην Ευρώπη.»

Αυτό πού ξέχασε να σημειώσει ο αρθρογράφος, στο ξεχείλισμα του ενθουσιασμού του, είναι ότι το γεγονός ότι η Γερμανία έκανε αυτήν την ανακοίνωση είναι πολύ σημαντικότερο από την εντύπωση ότι η Μέρκελ πειθαρχεί στην Ουάσιγκτον.

Πολιτικά, αυτό για την Μέρκελ δεν έχει κανένα κόστος.

Αυτό που ομολογείται με αυτή την απόφαση είναι ότι ακριβώς είχε δηλώσει ο αντιπρόεδρος της Γκαζπρόμ, Αλεξάντερ Μετβιέντεβ, τον περασμένο Μάιο: Θα πρέπει όλοι να ξεχάσουν να πολεμούν τον Nord Stream2 , επειδή η Γερμανία θα χρειαστεί και έναν Nord Stream3.

Στην Νορβηγία η άντληση αερίου μειώνεται και στην Σκωτία επίσης. Σύμφωνα με μιαν πρόσφατη έκθεση του Ινστιτούτου Ενεργειακών Μελετών της Οξφόρδης, εάν δεν προκύψει ανακάλυψη νέων πηγών, η ευρωπαϊκή παραγωγή φυσικού αερίου θα μειωθεί από 256 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα ετησίως σήμερα, στα 212 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα το 2020 και σε 146 δις το 2030.

Και ενώ η εσωτερική παραγωγή μειώνεται, η ζήτηση φυσικού αερίου θα αυξάνει, καθώς ευρωπαϊκές χώρες επιλέγουν να κλείσουν εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού με καύση άνθρακα και η Γερμανία θα κλείσει τα πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού το2022. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα πυρηνικά εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής εκάλυπταν κάποτε το ένα τέταρτο των ενεργειακών αναγκών της Γερμανίας.

Και ούτε από τις ΗΠΑ, ούτε από το Κατάρ, ούτε καν από την Ρωσία εισαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου θα μπορέσουν να καλύψουν αυτά τα κενά. Αυτές οι προσφερόμενες εισαγωγές αποτελούν αστειότητα συγκρινόμενες με την τιμή του αερίου του αγωγού και δεν υπάρχουν σήμερα τεχνικές λύσεις για την απάλειψη αυτής της διαφοράς. Και ενώ γίνεται να αυξηθούν οι τιμές του φυσικού αερίου για το κοινό, για την ευρωπαϊκή βιομηχανία η επιβολή του υγροποιημένου φυσικού αερίου σημαίνει θάνατο. Η αύξηση της τιμής προϊόντων παραγομένων με εντατική χρήση ενέργειας θα σκότωνε την ανταγωνιστικότητα στην διεθνή αγορά.

Ώστε ναι, ότι η Γερμανία οικοδομεί τερματικούς σταθμούς εισαγωγής υγροποιημένου φυσικού αερίου προσφέρει σε αμερικανικές εταιρείες μιαν ευκαιρία να της πουλήσουν λίγο αέριο. Αλλά επίσης σημαίνει ότι και η ρωσική NOVATEC μπορεί να της πουλήσει επίσης υγροποιημένο αέριο από τις τεράστιες εγκαταστάσεις παραγωγής του Γιαμάλ, στην Θάλασσα της Βαλτικής και σε χαμηλότερες τιμές από το αμερικανικό.

Ταυτόχρονα οι Σαουδάραβες είναι έτοιμοι να αγοράσουν μια συμμετοχή 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο επόμενο εργοστάσιο παραγωγής της NOVATEC, ονόματι Αρκτική 2, στην Σιβηρία. Αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως εξαγορά της σιωπής των Ρώσων στην υπόθεση Κασόγκι. Αλλά στο παιχνίδι με το υγραέριο βαραίνουν τα κόστη μεταφοράς. Τελεία. Το κόστος μεταφοράς του αερίου από το ένα σημείο στο άλλο είναι μεγάλος συντελεστής της τιμής και της κερδοφορίας.

Το ίδιο ισχύει για την δοσοληψία συναλλάγματος. Και η επιθετικότητα του Τραμπ εναντίον της Ρωσίας, εξασθενίζοντας το ρούβλι και ανεβάζοντας την τιμή του πετρελαίου και του αερίου, κάνει την διαφορά τιμής μεταξύ του ρωσικού και του αμερικανικού αερίου ακόμη επαχθέστερη για το αμερικανικό.

Επίσης εάν οι ΗΠΑ κέρδιζαν αυτόν τον πόλεμο των κυρώσεων και των δασμών και ανάγκαζαν τους Γερμανούς σε υποταγή, τότε γιατί ο Τραμπ κάνει πίσω από του να πετάξει το Ιράν έξω από το σύστημα Swift διεθνούς ηλεκτρονικής μεταφοράς χρημάτων;

Μήπως η απειλή με το Swift, που ήταν κάποτε το πυρηνικό όπλο στο πεδίο των οικονομικών συναλλαγών, καταρρίπτεται τώρα σαν πύραυλος Τόμαχωκ που πλησιάζει ένα αντιαεροπορικό σύστημα Pantsir-S2;

Η αναγγελία δημιουργίας του ευρωπαϊκού Ειδικού Μέσου Συναλλαγών όπως επίσης η ρωσική έκδοση του Swift είναι αξιόπιστα όπλα αποτροπής στο είδος του χρηματοπιστωτικού τραμπουκισμού που ο Λευκός Οίκος έχει συνηθίσει να μετέρχεται από δεκαετίες.

Και αυτά ξεκίνησαν με την αποκορύφωση των μέτρων κατά του Ιράν το 2012, όταν οι κυρώσεις του Ομπάμα απέκλειαν το Ιράν από το Swift και στην συνέχεια, το2014, με απειλές αποκλεισμού και της Ρωσίας, για την Κριμαία.

Αυτό παρώθησε τον Πούτιν σε δράση για την δημιουργία μιας ρωσικής εκδοχής του Swift, ενός συστήματος που αποβλέπει στην διεθνή υποστήριξη. Συναλλαγές μέσω του ρωσικού συστήματος δεν θα μπορούν και δεν θα καταγράφονται από τις αμερικανικές χρηματοπιστωτικές αρχές. Το μόνο που θα μπορούν τότε οι ΗΠΑ θα είναι να απειλούν τράπεζες και εταιρείες με κυρώσεις επειδή συναλλάσσονται με πρόσωπα που οι ΗΠΑ θεωρούν κακούς ανθρώπους. Και ακόμη και αυτό δεν έχει πέραση σήμερα. ΄Ενας κόσμος διασυνδεμένος αντιστέκεται στον έλεγχο. Δηλαδή σε αυτό που στις μέρες μας λέγεται εξωτερική πολιτική: Την φτηνή ηθικολογία για την προστασία αθέμιτων συναλλακτικών προτύπων και αυτοκρατορικών βλέψεων.

Στο θέμα του αγωγού, ο Τραμπ απέσπασε μιαν μικρή νίκη. Οι ΗΠΑ θα πουλήσουν στην Γερμανία κάποιο αέριο, όταν ανεγερθούν αυτές οι εγκαταστάσεις. Η Μέρκελ πληρώνει την αναλογούσα συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ με το να ακριβοπληρώνει κάποια ποσότητα αμερικανικού υγροποιημένου αερίου, ενώ θα διατηρεί τις αμυντικές δαπάνες της σε επίπεδα ανεκτά από την ανερχόμενη γερμανική σκληρή αριστερά.

Αλλά τελικά ο μεγάλος κερδισμένος είναι ο ρώσο/ιρανικός άξονας, που αγνόησε την μπλόφα του Τραμπ για κυρώσεις, δασμούς και προστατευτισμό, και ώθησε τις γερμανικές πολιτικές επιλογές προς την δική του πλευρά της ζυγαριάς.