Σημείωση: το παρακάτω κείμενο εκφράζει αποκλειστικά τις προσωπικές απόψεις του συγγραφέα, και όχι τη γενική τοποθέτηση των συντακτών του blog.
Για τους φίλους
1. Ναι, Συμβάν. Εκεί που νόμιζες πως δεν ήταν τίποτα.
Τα Κίτρινα Γιλέκα είναι ένα συμβάν, συμβάν του κοινωνικού πολέμου, γιατί μετατοπίζουν διαρκώς τα ίδια τους τα όρια εντός και πέραν της κρατικής επικράτειας.
Ξεκίνησαν από μια αντι-φορολογική διαμαρτυρία, που είχε ήδη το σπέρμα της κοινωνικής και ταξικής δικαιοσύνης: το κίνημα ήρθε αρχικά σε σύγκρουση με την άδικη επιλογή της γαλλικής κυβέρνησης για φοροελάφρυνση των πλουσίων και οριζόντια, αδιάκριτη φορολογική επιβάρυνση του γαλλικού λαού, με την αύξηση της φορολογίας στα καύσιμα και βασικό επιχείρημα την κλιματική αλλαγή. Στη συνέχεια, όμως, μέσα από αλυσιδωτές αντιδράσεις και συγκρούσεις με το κρατικό μηχανισμό, τα Γιλέκα πολλαπλασιάζονται, γκρεμίζουν τα σινικά τείχη κοινωνικών θεσμών σπάζοντας οριοθετήσεις και φραγμούς, πραγματοποιούν εκατοντάδες μεταστάσεις σε σχολεία, πανεπιστήμια, εργασιακούς χώρους, γειτονιές στο κέντρο και την περιφέρεια, εντός και εκτός του Παρισίου. Υπερβαίνοντας διαρκώς τα ίδια του τα όρια, το κίνημα αυτό γίνεται αντιφορολογικό, μαθητικό, φοιτητικό, εργατικό, αντικυβερνητικό, και τελικά, στη σύγκρουσή του με το Γαλλικό Κράτος και τα κατασταλτικά του όργανα, το κίνημα γίνεται, από ορισμένες απόψεις, αντιπολεμικό.
Ξεκίνησαν από μια αντι-φορολογική διαμαρτυρία, που είχε ήδη το σπέρμα της κοινωνικής και ταξικής δικαιοσύνης: το κίνημα ήρθε αρχικά σε σύγκρουση με την άδικη επιλογή της γαλλικής κυβέρνησης για φοροελάφρυνση των πλουσίων και οριζόντια, αδιάκριτη φορολογική επιβάρυνση του γαλλικού λαού, με την αύξηση της φορολογίας στα καύσιμα και βασικό επιχείρημα την κλιματική αλλαγή. Στη συνέχεια, όμως, μέσα από αλυσιδωτές αντιδράσεις και συγκρούσεις με το κρατικό μηχανισμό, τα Γιλέκα πολλαπλασιάζονται, γκρεμίζουν τα σινικά τείχη κοινωνικών θεσμών σπάζοντας οριοθετήσεις και φραγμούς, πραγματοποιούν εκατοντάδες μεταστάσεις σε σχολεία, πανεπιστήμια, εργασιακούς χώρους, γειτονιές στο κέντρο και την περιφέρεια, εντός και εκτός του Παρισίου. Υπερβαίνοντας διαρκώς τα ίδια του τα όρια, το κίνημα αυτό γίνεται αντιφορολογικό, μαθητικό, φοιτητικό, εργατικό, αντικυβερνητικό, και τελικά, στη σύγκρουσή του με το Γαλλικό Κράτος και τα κατασταλτικά του όργανα, το κίνημα γίνεται, από ορισμένες απόψεις, αντιπολεμικό.
2. Μια κινηματική πολλαπλότητα
Μιλώντας για το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, ήδη παραβλέπουμε ένα σημαντικό οντολογικό δεδομένο: τα Γιλέκα δεν είναι σε, τελική ανάλυση, Ένα κίνημα, αλλά μια κινηματική πολλαπλότητα. Δεν είναι ο Λαός που διαμαρτύρεται απέναντι στο Κράτος, αλλά πολλοί λαοί εντός του, πολλά κινήματα. Σε αυτή την κινηματική πολλαπλότητα, βρέθηκαν εξ αρχής να συνυπάρχουν (ακρο)αριστεροί/ες, (ακρο)δεξιοί/ες, αναρχικοί, κομμουνιστές, κεντρώοι, ελευθεριακοί, σχεδόν ο,τιδήποτε. Η κοινή αναγνώριση όλων των εμπλεκόμενων ήταν πως ανοίχτηκε ένας συμβαντικός χώρος απέναντι στην κυβέρνηση, και αυτόν τον χώρο υπερασπίστηκαν απέναντι στην επίθεση που δέχτηκαν από τα γαλλικά ΜΜΕ. Όμως ο ''Λαός'' διαιρέθηκε, το ''Κίνημα'' διασπάστηκε, ο εμφύλιος προχώρησε όσο και η διάχυση, ο εσωτερικός κατακερματισμός προχώρησε όσο και η κοινωνική εξάπλωση και νομιμοποίηση. Τόσο η αφηρημένα θετική όσο και η αφηρημένα αρνητική απάντηση στο ερώτημα στηρίζεις τα Κίτρινα Γιλέκα; έχουν κοινό παρονομαστή την αντιμετώπιση των Γιλέκων ως Ένα. Το σωστό ερώτημα είναι: στηρίζεις κάποια Κίτρινα Γιλέκα, και αν ναι, ποιά είναι αυτά; Προφανώς, εδώ δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις. Η πρώτη απάντηση για εμάς είναι ναι, και η δεύτερη απάντηση είναι τα αντιρατσιστικά-αντιφασιστικά, διαθεματικά, αντικαπιταλιστικά Γιλέκα. Αυτό το κίνημα αποδείχθηκε ένα πεδίο εσωτερικής μάχης, γιατί η αρχική του αιτία ήταν η δικαιοσύνη και η δυναμική του πολλαπλή-όχι πως κάθε κίνημα είναι πεδίο εσωτερικής μάχης.
3. Αυτοκριτική των εξεγέρσεων
Ακόμα και η καλύτερη θεωρητική κριτική δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την ικανότητα της ίδιας της πρακτικής αυτοκριτικής, της de facto αυτοκριτικής μιας εξέγερσης που εξελίσσεται από εξέγερση των χωρικών και των μικρομεσαίων σε εξέγερση εργαζομένων και νεολαίων, μιας εξέγερσης που ανακατεύει τον μπαρουτοκαπνισμένο εργάτη της περιφέρειας με το όμορφο κραγιόν ενός LGBTQI+ υποκειμένου. Όταν ένα κίνημα συναρθρώνεται με άλλα κινήματα για να αυξήσει και να εξελίξει τα όπλα του αναπτύσσοντας τη γραμμή ισχύος του, αφού μια επιμέρους ομάδα καταπιεσμένων αναγνωρίζει πως από μόνη της και με τα δικά της μοναχά όπλα δεν μπορεί να νικήσει την κυρίαρχη τάξη στον κοινωνικό πόλεμο, ασκεί εκ των πραγμάτων αυτοκριτική. Αν και οι τελευταίες κοινωνιολογικές έρευνες δείχνουν πως η πιο πρόσφατη κοινωνική σύνθεση των Γιλέκων χαρακτηριζόταν σε μεγάλο βαθμό από φτωχά εργατικά και αγροτικά στρώματα, πολύ μεγαλύτερο ποσοστό ''αριστερών'' σε σχέση με τους ''δεξιούς'', μια μεγαλύτερη από άλλα λαϊκά κινήματα συμμετοχή των γυναικών κ.α, είναι γενικώς παραδεκτή η αδυναμία των Γιλέκων να συνδεθούν ουσιαστικά με τις κρίσιμες για τον κοινωνικό ανταγωνισμό δυνάμεις των γαλλικών προαστίων, σπάζοντας τα όρια και της εθνικής ταυτότητας, των γκέτο, των υγειονομικών κοινωνικών ζωνών και περιφράξεων. Όμως η καταστολή των μαθητών ενός σχολείου σε γαλλικό προάστιο από την αστυνομία ως ''βρωμοαράβων'' και αιχμαλώτων πολέμου, έδειξε πως ένας πρώτος, συνεκτικός ιστός που φέρνει αναγκαστικά σε επαφή τους καταπιεσμένους, είναι η ίδια συνοχή των καταπιεστών και εκμεταλλευτών τους, της κυρίαρχης τάξης. Όσο βαθαίνει η αυτοκριτική, τόσο βαθαίνει η διαθεματικότητα. Αν ο Οίκος, η Αστική Κοινωνία, το Έθνοςσυναπαρτίζουν τους τρεις υλικούς, επιθυμητικούς και ιδεολογικούς πυλώνες της κυρίαρχης τάξης, τότε η εναντίωση στηνΠατριαρχία, το Ταξικό Κράτος και το Εθνικό Στρατόπεδο, κατά την υλιστική αντιστροφή και αποκάλυψη της κυριαρχίας, μπορεί πάντοτε να οδηγήσει στη διαθεματική συνάντηση των απωθημένων, δηλαδή των καταπιεσμένων.
4. Νομαδική Τεχνολογία
Τα Γιλέκα επινόησαν μια νομαδική τεχνολογία, για να μείνουν ακυβέρνητα και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή. Απέναντι στην επιστήμη του Κράτους, είτε οι καταπιεσμένοι και οι καταπιεσμένες θα αναπτύξουν τις δικές τους τεχνικές, τη δική τους τεχνολογία στον κοινωνικό πόλεμο, είτε θα ηττηθούν πολύ γρήγορα. Ποιές τεχνικές ανέπτυξαν τα Κίτρινα Γιλέκα στον κοινωνικό τους ανταγωνισμό; Η μόνη αποτελεσματική, όσο και πολύτιμη, κριτική στα Κίτρινα Γιλέκα είναι η εξής: τί απομένει, ώστε αυτή η πολεμική πολλαπλότητα να γίνει πιο πολλαπλή, πιο εντατική, πιο διάχυτη, πιο ισχυρή, πιο διαθεματική, πιο πλούσια σε εμπειρίες και τεχνογνωσίες αγώνα; Τί απομένει, ώστε τα αντικαπιταλιστικά Γιλέκα να επιβάλλουν το δικό τους προσανατολισμό, απέναντι στο ρατσισμό, τον αντισημιτισμό, τον εθνικισμό, ακόμα και την, μάλλον ηγεμονική, σοσιαλδημοκρατική αντίληψη; Από εξέγερση σε εξέγερση μέχρι τις τελικές επαναστάσεις, από ήττα σε ήττα, μέχρι την τελική νίκη, αν η επιστήμη του Κράτους εξελίσσεται ανοσοποιητικά, μετατρέποντας σε θετικά διδάγματα άμυνας/ασφάλειας τις εξεγερσιακές αρνήσεις, συνεξελίσσεται μαζί της και η νομαδική τεχνολογία των καταπιεσμένων.
5. Αποταύτιση, Κενό Σημαίνον
H ασαφής ταυτότητα ή η έλλειψη ταυτότητας των Γιλέκων, για κάποιους θεωρήθηκε βασικό μειονέκτημα για την επίτευξη των στόχων τους-αν ποτέ είχαν-απέναντι στην κυβέρνηση. Όμως τα Γιλέκα μετέτρεψαν, για τους δικούς τους σκοπούς, το μειονέκτημα αυτό σε πλεονέκτημα: Τα Γιλέκα επινόησαν μια νέα ταύτιση χωρίς Κύριο Όνομα, μη ταξινομήσιμη στα παραδοσιακά πολιτικο-ιδεολογικά σχήματα. Το γεγονός αυτό κατέστησε το κίνημα αρχικά μη ταυτοποιήσιμο από τα κρατικά πρωτόκολλα και την επιστήμη της επικράτησης. Η αδυναμία ταυτοποίησής τους από το Κράτος οδήγησε στην απενεργοποίηση βασικών μεθόδων αντι-εξέγερσης απέναντι στους ''αναρχικούς'', τους ''αριστερούς'', τους ''κομμουνιστές'', τους ''τρομοκράτες''. Ενώ οι ''αναρχικοί'' μπορούν να περιθωριοποιούνται και να καταστέλλονται από το Κράτος, οι ''αριστεροί'' να διαπραγματεύονται με το Κράτος, οι ''κομμουνιστές'' να στοχοποιούνται ιδεολογικά από το Κράτος και οι ''τρομοκράτες'' να βρίσκουν απέναντί τους το λαό μαζί με το Κράτος, τα Γιλέκα προκάλεσαν την αμηχανία των κρατούντων και μια κάποια αγχώδη διαταραχή του καθεστώτος. Τα Γιλέκα δεν μπορούσαν να περιθωριοποιηθούν από το Κράτος, γιατί είχαν μεγάλη κοινωνική νομιμοποίηση και υλικά συμφέροντα της πληττόμενης πλειοψηφίας υπέρ τους. Δεν μπορούσαν να διαπραγματευτούν μαζί του οδηγώντας σε έναν συμβιβασμό, γιατί δεν ήθελαν αποξενωμένους εκπροσώπους και γραφειοκρατίες. Δεν μπορούσαν να στοχοποιηθούν ιδεολογικά από το Κράτος ως σύνολο, παρά μόνο διακεκομμένα, αποσπασματικά. Δεν τρόμαξαν, όπως οι ''τρομοκράτες'', το λαό, οδηγώντας τον σε συνεργασία με το Κράτος. Η αποταύτιση των Γιλέκων ήταν η πρώτη τεχνική, το πρώτο όπλο της νομαδικής τεχνολογίας που ανέπτυξαν. Το Κράτος προσπάθησε να παράγει νέες διαιρέσεις, κατά το Divide et Impera, σύμφωνα με όσα ήξερε: "μετριοπαθή" και "εξτρεμιστικά" Γιλέκα, ''συνεννοήσιμα'' και ''ακραία'', κατά την αντιτρομοκρατική ορολογία.
Η κινηματική πολλαπλότητα, αποταυτισμένη από την κυρίαρχη ταξινόμηση, αγκάλιασε ένα κοινό όνομα: Κίτρινα Γιλέκα. Οποιαδήποτε ουσιοκρατική παραδοχή γύρω από τη ριζοσπαστικότητα των ονομάτων, συνήθως των Κύριων Ονομάτων κάποιων επαναστατών και κάποιων ιδεολογιών, διαψεύστηκε, ματαιώθηκε, κατέρρευσε στο βράχο του Πραγματικού. Κίτρινα Γιλέκα, ένα όνομα που συνδέει κάποιες στολές εργασίας με τους δρόμους κυκλοφορίας και αναπαραγωγής, ένα όνομα που σηματοδοτεί τη γενική καταστολή και υποχρέωση των πολιτών να είναι φανταχτερά ορατοί απέναντι στο Κράτος. Κίτρινα Γιλέκα, γιατί είναι φτηνά, εύκολα προσβάσιμα, αναγνωρίσιμα μεταξύ των συντρόφων, προσφέροντας μια γενική ανωνυμία και ισοτιμία για καθένα και καθεμία, ένα Όνομα χωρίς Κυρίαρχο, χωρίς κληρονομικούς πατεράδες, ένα Όνομα ορφανό από ιδεοληψία. Ένα Όνομα αποκενωμένο, κενό σημαίνον που δυνητικά μπορεί να εκφράζει το τίποτα, άρα και τα πάντα, συμπεριλαμβάνοντας τα πιο διαφορετικά, καταπιεσμένα σώματα που το φορούν. Και άλλα σώματα, που αναγνωρίζουν την κινηματική συνύπαρξη μαζί του. Ένα φετίχ και ένα γενικό ισοδύναμο που δεν είναι το Χρήμα, ένα σημείο γενικής κυκλοφορίας, χαράς και επικοινωνίας. Μια κοινότητα. Η αντιδραστική, ακροδεξιά οικειοποίηση του ονόματος και του φετίχ των Γιλέκων από άλλες χώρες, όπως στη Γερμανία ή και στην Ελλάδα, δεν αποδεικνύει την αντιδραστική ουσία των Γιλέκων, παρά μόνο την δυνατότητα ερμηνείας, με βάση τους ανά χώρα συσχετισμούς, ενός κενού σημαίνοντος, αλλά και τη δυνατότητα της αντίδρασης στη ρίζα των εξεγέρσεων, όταν η επαναστατικοποίηση ή ο εκφασισμός τους δεν έχει κριθεί ακόμα. Αυτή η οικειοποίηση ίσως μαρτυρά την ευφυΐα των (παρα)κρατικών μηχανισμών και των ακροδεξιών, ίσως απλά την ηλιθιότητα και τη γελοιότητα κάποιων. Και η αντίθετη, πιο χειραφετητική οικειοποίηση, στην Ιταλία, την Ισπανία, την Αυστρία, την Ουγγαρία, επίσης δεν μαρτυρά την χειραφετητική ουσία των Γιλέκων, παρά μόνο τη σχετική διεθνιστική μεταφρασιμότητα των αγώνων.
6. Από το προσωπικό στο πολιτικό, χωρίς αντιπροσώπους.
Τα Γιλέκα αρνήθηκαν την αναπαράσταση των αναγκών και των επιθυμιών τους στο σύστημα της αντιπροσώπευσης που αναγνωρίζει συμβολικά το Κράτος. Είτε τα περίφημα 42 αιτήματα των Γιλέκων, που προέκυψαν από ηλεκτρονικά ψηφοφορία 30.000, αντιστοιχούν σε μεγάλο μέρος των Γιλέκων είτε όχι, σίγουρα δεν μπορεί να είναι αντιπροσωπευτικά για καθένα και καθεμία που φορά ένα Κίτρινο Γιλέκο, έστω για μια φορά. Τα 42 αιτήματα, και τα άλλα αμέτρητα και αναρίθμητα, υπερφόρτωσαν το Κράτος, που δεν μπορεί να τα ικανοποιήσει. Αυτή η υπερφόρτωση του Κράτους με μυριάδες αρθρωμένα αιτήματα, ή με επιθυμίες που δεν μπορούν να μεταφραστούν σε αιτήματα από τις παραδοσιακές δομές αυθεντίας, είχε διαγνωστεί ήδη τη δεκαετία του 1970 από την κυρίαρχη τάξη ως θεμελιώδης παράμετρος της κρίσης κυβερνητικότητας της δυτικής δημοκρατίας. Απέναντι σε μια ανοιχτή λίστα επιθυμιών, δίχως τη διαμεσολάβηση των μεσαζόντων και αντιπροσώπων, το Κράτος κλατάρει, ο Νόμος κάμπτεται, η επιθυμητική παραγωγή τινάζει στον αέρα τις τεχνικές και πολιτικές δυνατότητες του κρατικού προϋπολογισμού, τελικά η επιθυμητική παραγωγή των καταπιεσμένων μπορεί να επιβάλλεται η ίδια ως Νόμος, μπλοκάροντας κρατικούς νόμους, εξαναγκάζοντας το Κράτος σε τακτικές υποχωρήσεις, οργανώνοντας, στις επαναστατικές κορυφώσεις, την συντακτική της εξουσία. Γιατί είναι ξεκάθαρο, πως τα Γιλέκα δεν εκφράζουν απλώς τις δοσμένες τους ανάγκες, ούτε τη θέληση, μόνο, για μερικά φράγμα παραπάνω. Θέλουν να ζήσουν ελεύθερα, θέλουν να επιβάλλουν τις επιθυμίες τους ως ανάγκες-ως την έκτακτη ανάγκη των από κάτω απέναντι στο Κράτος. Για αυτό τα Γιλέκα, και έπειτα άλλες κοινωνικές ομάδες συμφερόντων και κατώτερες τάξεις, αναζήτησαν μια δημόσια επιφάνεια καταγραφής των προσωπικών τους επιθυμιών, χωρίς πολιτικούς και κομματικούς αντιπροσώπους. Τα social media, ως όργανο ορατότητας, ελέγχου, και συναπόφασης μιας κινηματικής πολλαπλότητας. Στα social media διατυπώθηκαν αιτήματα, ανέβηκαν φώτο με ξέφρενους χορούς και μουσικές των διαδηλωτών, ανέβηκαν τα βίντεο που αποδείκνυαν την ακραία κρατική καταστολή. Κατασκευάστηκε μια νέα ορατότητα, που έδειχνε την ομορφιά του αγώνα των διαδηλωτών απέναντι στον δαιμονικό χαρακτήρα των κρατικών αντιπροσώπων της καταστολής και του θανάτου. Το προσωπικό έγινε πολιτικό, το πολιτικό έγινε προσωπικό. Δεν χρειάζονται αντι-πρόσωποι, χρειάζεται μια κίνηση έξω από τις συνδικαλιστικές και τις άλλες γραφειοκρατίες, μάλλον όμως χρειάζονται εκπρόσωποι, και το οργανωτικό πρόβλημα, αν στόχος είναι η νίκη και όχι απλώς η ελπίδα, παραμένει άλυτο. Πόσα ακόμα χρειάζονται, για να υποκατασταθεί κάθε υλική και συμβολική λειτουργία του μηχανισμού της κυριαρχίας!
7. Νομαδική Υποκειμενικότητα και Κοινόχρηστη Απόλαυση
Έχουν τα Κίτρινα Γιλέκα προγόνους; Σαν το ασυνείδητο, είναι όρφανα, όμως πολλά Γιλέκα θέλουν ήδη τα επιστρέψουν στη χαμένη μητέρα-πατρίδα, στον χαμένο εθνοπατέρα. Ανάμεσα στην Εθνική Σημαία της Γαλλίας ως Κράτους και ως Επανάστασης, και στο Κίτρινο ενός φτηνού Γιλέκου, ανάμεσα στον Εθνικό Ύμνο και τα πολλαπλά γιλέκα και συνθήματα με τα οποία οι διαδηλωτές ένωσαν τις φωνές τους, συγκρούστηκαν δύο Αποχρώντες Λόγοι του Κινήματος. Σύμφωνα με τον πρώτο Λόγο, τα Γιλέκα θα πρέπει να θεμελιωθούν αφηγηματικά, να δικαιολογηθούν στη βάση της παράδοσης της Γαλλικής Επανάστασης, ή του Γαλλικού Κράτους, αδιαφοροποίητα, στην παράδοση της Γαλλικής Εθνικής Ταυτότητας, σε ένα πάγιο, παρά τις διαχρονικές μεταβολές, Γαλλικό συλλογικό Υποκείμενο της Ιστορίας. Σύμφωνα με τον δεύτερο Λόγο, τα Κίτρινα Γιλέκα θα πρέπει να δικαιολογηθούν από την ίδια την αυτοαναφορική επινόησή τους, χωρίς να επικαλούνται Εθνικές Σημαίες και Εθνικούς Ύμνους, αλλά έχοντας το δικό τους Όνομα, το δικό τους Σημαίνον ή Σημαία, τα φετίχ που τα ίδια δημιούργησαν. Αυτός ο δεύτερος Λόγος είναι ο νομαδικός Λόγος, η νομαδική υποκειμενικότητα που εκ της κατασκευής της μπορεί να φτάσει μέχρι την Αργεντινή, όταν κατά τη προγραμματισμένη επίσκεψη του Μακρόν εκεί τις μέρες της γαλλικής εξέγερσης, τον υποδέχτηκαν εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο φορώντας αναγκαστικά...Κίτρινα Γιλέκα!Αφού οι προλετάριοι είναι παντού, και οι καταπιεσμένοι κινούν με τα σώματά τους στον κόσμο: μένει να βρουν τους τρόπους να σηματοδοτηθεί αυτό.
Μια νέα απόλαυση γεννιέται στο νομαδικό υποκείμενο, μια κοινόχρηστη απόλαυση. Είναι εξωτικό να αγκαλιάζεσαι με το Ξένο, και όταν το κάνεις, είναι σχεδόν ερωτικό, είναι απίστευτα ερωτικό να μπορείς να αγκαλιαστείς, να φας μαζί, να γαμηθείς και να ερωτευτείς με τα πιο διαφορετικά, τα πιο εξωτικά, τα πιο ξένα υποκείμενα. Μπροστά στην νομαδική απόλαυση, όταν την αγγίζει κανείς, η εθνική απόλαυση μοιάζει με ό,τι πιο ξενέρωτο, αηδιαστικό και ηλίθιο.
8. Εμφυλιοπολεμικό Κλίμα
Όταν ο Λαός γίνεται Εμφύλιος και το Κίνημα μια ανταγωνιστική πολλαπλότητα, η σύγκρουση ανάμεσα στο Κράτος και το Κίνημα μεταφέρεται στο εσωτερικό του κινήματος. Τότε το Κράτος εμφανίζεται, πρώτα από όλα, ως επιθυμία ενός κομματιού του Κινήματος να επιβάλλει την Κυριαρχία απέναντι στα ξένα συμφέροντα των ομοεθνών, επιβάλλοντας το Κράτος πάνω στον κοινωνικό ανταγωνισμό. Χωρίς αυτό το κομμάτι του Λαού και του Κινήματος, το Κράτος δεν είναι, κυριολεκτικά, τίποτα. Από τη μια μεριά, η παρανοϊκή τάση επανεδαφικοποίησης του εμφυλίου στο Κράτος, από την άλλη, η σχιζοφρενική τάση απεδαφικοποίησης του εμφυλίου σε μια νέα πολυεθνική, πολυπολιτισμική, απολαυστική κοινότητα χωρίς εργασία. Και, σε χιαστί αντιστοιχία, η αντεπαναστατική χρήση της σχιζοφρενικής τάσης και η επαναστατική χρήση της παρανοϊκής τάσης. Τα υποκείμενα που γεννιούνται ήδη μέσα σε τέτοιες καταστάσεις, οι μαθητές και οι μαθήτριες που βασανίστηκαν και αντιστάθηκαν, επειδή βασανίζονται, βασανιζόμαστε, καθημερινά, οι εργάτες και οι εργάτριες που όταν μπαίνουν στη δουλειά τους νιώθουν πως πατάνε σε εχθρικό έδαφος, επειδή πατάμε σε εχθρικό έδαφος καθημερινά, οι μετανάστριες και οι μετανάστες που μισούν την αστυνομία επειδή αυτή τους μισεί ήδη, και μισεί και εμάς, όλα αυτά τα υποκείμενα δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη, στον σιγανό εμφύλιο που καίει καθημερινά μέσα τους. Υπέροχα υποκείμενα μεγαλώνουν, ανθίζουν και ωριμάζουν εκεί μέσα, μέσα στο θερμό κλίμα του κοινωνικού πολέμου.
9. Μινιμαλιστικός μετα-καπιταλισμός
Η νομαδική τεχνολογία των Γιλέκων, κλόνισε και τις τρεις βασικές επιστήμες του Κράτους. Την Παιδαγωγική, την Πολιτική Οικονομία, την Εθνική Βιοπολιτική. Το Κράτος έβαλε κίνηση, κατά πυραμιδική ακολουθία, τα γενικά δόγματα Άμυνας/Ασφάλειας, της Αντιεξέγερσης, της Αντιτρομοκρατίας, του Υβριδικού Πολέμου. Στην καρδιά της Δύσης δοκιμάστηκαν από τους καταπιεσμένους οι αντοχές του σύγχρονου ανταγωνιστικού κράτους, τα επιχειρησιακά αντανακλαστικά της δυτικής διοίκησης της αυτοκρατορίας του Κεφαλαίου. Όπως όλα τα τελευταία χρόνια, μετά τη κρίση του 2008, με την παγκόσμια, φευγαλέα συνάντηση των Πλατειών με τα εργατικά και κοινωνικά κινήματα, από το αναπτυσσόμενο Ανατολικό μέχρι το ηγεμονικό Δυτικό τμήμα της Αυτοκρατορίας. Η σύγκρουση με τη Λιτότητα, η απαίτηση για Δικαιοσύνη και Δημοκρατία, ήταν η κοινή γλώσσα των κινημάτων αυτών, όσο και το κοινό όριό τους, που συχνά ξεπεράστηκε αντιδραστικά, με μια εθνολαικιστική στροφή η τάση της οποίας υπήρχε ήδη ενδογενώς. Όσες διαφορές και αν έχουν τα Γιλέκα με ό,τι προηγήθηκε, ανήκουν στην ίδια πρόσφατη γενεαλογία των καταπιεσμένων, με όλες τις ιστορικές και τοπικές της μεταλλάξεις και ιδιομορφίες. Ίσως, μετά τα Κίτρινα Γιλέκα ανέβουν τα ποσοστά της Λεπέν. Ίσως την ψηφίσουν πολλά Γιλέκα, ίσως ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας συντηρητικοποιηθεί απέναντι στα Γιλέκα. Όμως, αυτό που θα παραμείνει ενεργό, είναι η παρακαταθήκη μιας εξελιγμένης νομαδικής τεχνολογίας και εμπειρίας αγώνα, απέναντι στις Κρατικές Επιστήμες. Ο μετα-καπιταλισμός, ως πραγματική τάση θέλησης για ζωή πέρα από τον καπιταλισμό μέσα στους αγώνες, θα συνεχίσει τον παγκόσμιο, διεθνιστικό δρόμο των πολύμορφων αντιστάσεών του.
10. Ποιός θα πει την τελευταία λέξη;
Γράφτηκε κάπου πως τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία είναι μια επιστροφή του Πραγματικού. Όμως εμείς γνωρίζουμε, σύμφωνα με μία δεύτερη εκδοχή, πως μόνο τα απωθημένα επιστρέφουν. Η διαφορά είναι ουσιώδης: σύμφωνα με τη πρώτη εκδοχή, τα Γιλέκα είναι μια ριζικά καινοφανής κατασκευή, παντελώς άγνωστη, απροσδιόριστη, τυχαία, που δεν μπορεί να κατανοηθεί με τα παραδοσιακά ταξινομητικά σχήματα, γεγονός που αντιφάσκει με την ίδια την έννοια της επιστροφής: ένα Συμβάν. Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, τα Γιλέκα είναι επιστροφή εκείνου που έχει απωθηθεί στη γαλλική κοινωνία, ένα βραχυκύκλωμα των ψυχικά εσωτερικευμένων μηχανισμών του κοινωνικού πολέμου που εκδηλώθηκε με εκρηκτικό τρόπο, στη μορφή μιας εξέγερσης, και μπορούν να ερμηνευτούν με την κατανόηση των συνθηκών της επιστροφής αυτής.
Ανάμεσα στις δύο εκδοχές, με τη πρώτη να προκρίνει τον απροσδιόριστο πειραματισμό χωρίς κανένα κεκτημένο κριτήριο, και τη δεύτερη να προκρίνει μια αιτιοκρατική, κοινωνιολογική κατανόηση της εξέγερσης, οφείλουμε να αγκαλιάσουμε ένα τρίτο ενδεχόμενο: Στα Κίτρινα Γιλέκα έχουμε ένα κοινωνικό σύμπτωμα, απωθημένα που επέστρεψαν αποκτώντας ένα κοινό όνομα και μετατοπίζοντας τα ίδια τους τα δοσμένα όρια προς το ριζικά Νέο. Μια ημι-αιτιότητα διέπει το σύμπτωμα, ανάμεσα στην εκ των προτέρων αποκρυπτογράφησή του και την εκ των υστέρων ερμηνεία του. Τα Κίτρινα Γιλέκα είναι ένα συμβάν του κοινωνικού πολέμου, ένα συμβάν μισοπειπωμένο, με τα χείλη μισάνοιχτα προς τον αμέσως επόμενο γύρο.
https://bestimmung.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου