Κίτρινα Γιλέκα, Επόμενη Στάση: Απο-σύνταξη (μετάφραση)

Σχόλιο Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης: Επιλέγουμε να μεταφράσουμε ένα κείμενο από το ηλεκτρονικό περιοδικό Lundimatin που δείχνει μια άλλη οπτική για τα όσα συμβαίνουν εδώ και πάνω από δύο εβδομάδες στη Γαλλία. Ευχαριστούμε τον waltendegewalt για τις μεταφραστικές του παρατηρήσεις. 

Επόμενη Στάση: Απο-σύνταξη*

Ενάντια σε όλα όσα μπορεί ν’ ακούσει κανείς, το μυστήριο δεν έγκειται στο ότι ξεσηκωθήκαμε, αλλά στο ότι δεν το κάναμε νωρίτερα. Αυτό που καταλήγει μη κανονικό δεν είναι εκείνο που κάνουμε τώρα, αλλά αυτό που ως τώρα ανεχθήκαμε. Ποιος μπορεί να  αρνηθεί τη χρεωκοπία, από κάθε άποψη, του συστήματος;
Ποιος θέλει ακόμα να τον κουρεύουν, να τον γυμνώνουν, να τον πρεκαριοποιούν για το τίποτα; Ποιος θα βάλει τα κλάματα γιατί η 16η συνοικία του Παρισιού λεηλατείται από φτωχούς ή γιατί οι αστοί καίνε τ’ αστραφτερά 4x4 τους; Όσον αφορά τον Μακρόν, είναι ώρα να πάψει να παραπονιέται, ήταν αυτός ο ίδιος που μας κάλεσε να έρθουμε να τον αναζητήσουμε. Ένα Κράτος δεν μπορεί να υποκρίνεται ότι νομιμοποιείται στο πτώμα μιας “ένδοξης επανάστασης”  ώστε μετά να κλαψουρίζει ενάντια στους βάνδαλους τη στιγμή που μια επανάσταση ξεκινά.

Η κατάσταση είναι απλή: ο λαός θέλει να πέσει το σύστημα. Ωστόσο, το σύστημα έχει την πρόθεση να διατηρηθεί. Αυτό ορίζει την κατάσταση ως εξεγερσιακή, όπως το παραδέχεται τώρα και η ίδια η αστυνομία. Ο λαός μετράει για τον εαυτό του τον αριθμό,το θάρρος, τη χαρά, την εξυπνάδα, και την απλότητα. Το σύστημα μετράει για τον εαυτό του το στρατό, την αστυνομία, τα μέσα ενημέρωσης, την μπαγαποντιά και το φόβο του αστού. Από τις 17 Νοεμβρίου, ο λαός έχει καταφύγει σε δύο συμπληρωματικούς μοχλούς πίεσης: το μπλοκάρισμα της οικονομίας και την επίθεση που γίνεται κάθε Σάββατο στην κυβερνητική έδρα. Οι μοχλοί αυτοί είναι συμπληρωματικοί γιατί η οικονομία είναι η πραγματικότητα του συστήματος, στο μέτρο που η κυβέρνηση το αντιπροσωπεύει συμβολικά. Για να το απο- συντάξουμε πραγματικά, χρειάζεται να τους πολεμήσουμε και τους δύο. Αυτό ισχύει τόσο για το Παρίσι, όσο και για την υπόλοιπη επικράτεια: το να πυρποληθεί ένας νομός και να γίνει πορεία στο Μέγαρο των Ηλυσίων είναι ένα και το αυτό. Κάθε Σάββατο από τις 17 Νοεμβρίου στο Παρίσι, ο λαός μαγνητίζεται από τον ίδιο σκοπό: κάνοντας πορεία στο κυβερνητικό οχυρό. Το ένα Σάββατο μετά το άλλο, η διαφορά που έρχεται στο φως έγκειται 1) στο αυξανόμενο μέγεθος των αστυνομικών μέτρων που έχει ληφθεί για να αποτραπεί αυτό και 2) στη συσσώρευση της εμπειρίας που συνδέεται με την αποτυχία του προηγούμενου Σαββάτου. Αν υπήρχαν αρκετά περισσότεροι άνθρωποι με γυαλάκια και αντιασφυξιογόνες μάσκες αυτό το Σάββατο, δεν ήταν γιατί “ομάδες οργανωμένων βανδάλων διείσδυσαν στη διαδήλωση”, είναι απλά γιατί ο κόσμος έφαγε χημικά σε μεγάλη ποσότητα την προηγούμενη εβδομάδα και έβγαλε τα συμπεράσματα οποιουδήποτε λογικού ανθρώπου: να έρθει εξοπλισμένος  στην επόμενη περίσταση. Επιπλέον, δεν πρόκειται για μια διαδήλωση` πρόκειται για ξεσηκωμό.

Αν δεκάδες χιλιάδες άτομα εισέβαλαν στην περίμετρο Tuileries-Saint Lazare-Étoile-Trocadéro, δεν είναι για χάρη μιας στρατηγικής πολιορκίας που αποφασίστηκε από μερικά γκρουπούσκουλα, αλλά μιας διάχυτης τακτικής εξυπνάδας του κόσμου, που εμποδιζόταν απλά να επιτύχει το στόχο του λόγω των αστυνομικών μέτρων. Η επίπληξη της “υπερ αριστεράς” γι’ αυτή την απόπειρα ξεσηκωμού δεν ξεγελά κανένα: αν η υπεραριστερά ήταν ικανή να οδηγήσει κάποιο βαρύ μηχάνημα για να εφορμήσει στην αστυνομία ή για να καταστρέψει κάποιον σταθμό διοδίων, αυτό είναι κάτι που θα ήταν γνωστό, αν ήταν τόσο πολυάριθμη, τόσο γοητευτική και τόσο γενναία, είναι κάτι που επίσης θα ήταν γνωστό.

Με τις ανησυχίες της να έχουν να κάνουν κατ’ ουσία με την ταυτότητά της, η αποκαλούμενη “υπεραριστερά” φαίνεται να δυσκολεύεται έντονα με τη μη- καθαρότητα των κίτρινων γιλέκων` η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρει πού βαδίζει, ότι αστικά τρέμει να τεθεί στον κίνδυνο της ανάμιξης με τούτο το πλήθος που δεν αντιστοιχεί σε καμιά από τις κατηγορίες της. Όσον αφορά την “άκρα δεξιά”, μπρος γκρεμός και πίσω ράφι σε ότι έχει να κάνει με τα υποτιθέμενα μέσα και τους σκοπούς της: κατασκευάζει την αταξία επικαλούμενη την προσκόλληση στην τάξη, πετά πέτρες στην εθνική αστυνομία την ίδια ώρα που διακηρύσσει το πάθος της για την αστυνομία και το έθνος, θέλει να κόψει το κεφάλι του δημοκρατικού μονάρχη από αγάπη για κάποιον ανύπαρκτο βασιλιά. Ως αποτέλεσμα, σ’ αυτό το σημείο το Υπουργείο Εσωτερικών πρέπει ν’ αφήσει τις γελοίες ασυναρτησίες του. Δεν είναι οι ριζοσπάστες που αποτελούν το κίνημα, είναι το κίνημα που ριζοσπαστικοποιεί τον κόσμο. Είναι παράλογο να σκεφτεί κανείς ότι μια κυβέρνηση θα εξέταζε το ενδεχόμενο να κηρύξει κατάσταση ανάγκης λόγω της δράσης μιας χούφτας εξτρεμιστικών στοιχείων; Αυτοί που κάνουν μισές εξεγέρσεις δεν κάνουν άλλο από το να σκάβουν το δικό τους λάκκο. Στη σημείο που βρισκόμαστε, με τα σύγχρονα μέσα καταστολής, είτε ανατρέπουμε το σύστημα, είτε μας συντρίβει αυτό. Θα ήταν σοβαρό λάθος εκτίμησης το να υποτιμήσουμε το βαθμό ριζοσπαστικοποίησης αυτής της κυβέρνησης. Όσοι διανοηθούν να πλασαριστούν ως μεσάζοντες οφείλουν να αντιληφθούν ότι έτσι προορίζουν τον εαυτό τους για τον λάκκο των λεόντων: πλέον κανείς δεν θέλει να αντιπροσωπεύεται, είμαστε όλοι αρκετά μεγάλοι για να εκφραζόμαστε, όπως και να αναγνωρίζουμε αν το κίνητρο κάποιου είναι να μας εξευμενίσει ή να μας εντάξει στο δικό του στρατόπεδο. Κι ακόμη και αν η κυβέρνηση έκανε ένα βήμα πίσω, θα αποδείκνυε με αυτό ότι έχουμε δίκιο που κάνουμε ό,τι κάνουμε, ότι οι μέθοδοί μας είναι οι σωστοί.

Έτσι λοιπόν, η επόμενη εβδομάδα θα είναι αποφασιστική: είτε θα καταφέρουμε ανάμεσα σε πολλά περισσότερα να φρενάρουμε την οικονομική μηχανή, μπλοκάροντας λιμάνια, διυλιστήρια, σταθμούς, κέντρα υλικοτεχνικής υποστήριξης, κλπ., καταλαμβάνοντας πραγματικά το κυβερνητικό οχυρό και τις νομαρχίες το Σάββατο που έρχεται, ή είμαστε χαμένοι. Το επόμενο Σάββατο, οι πορείες για το κλίμα, που εκκινούν από τη βασική διαπίστωση ότι είναι αδύνατο οι ίδιοι άνθρωποι που μας οδήγησαν στην καταστροφή να (σ.σ προσθήκη) μπορούν να μας σώσουν από αυτή, δεν έχουν λόγο για να μη συναντηθούν στο δρόμο μαζί μας. Βρισκόμαστε δυο σταγόνες πριν από το τσάκισμα της κρατικής μηχανής. Είτε καταφέρνουμε τους μήνες που έρχονται να διαχειριστούμε την απαραίτητη διακλάδωση**, είτε η προαναγγελθείσα αποκάλυψη θα συνδυαστεί με την εμφάνιση μιας πολιτικής μέτρων ασφαλείας, το εύρος των οποίων μπορούμε ίσως να μαντέψουμε από τις σχετικές αναφορές που ήδη γίνονται στα social media.

  Το ζήτημα είναι, συνεπώς, τι σημαίνει ακριβώς “αποσυντάσσουμε το σύστημα”; Όλα τα στοιχεία σημειώνουν πως δε σημαίνει να επιλέξουμε νέους αντιπροσώπους, αφού η χρεωκοπία του τωρινού καθεστώτος είναι ακριβώς η χρεωκοπία του συστήματος αντιπροσώπευσης. Απο-σύνταξη του συστήματος είναι να αναλαμβάνεται τοπικά, κομητεία την κομητεία, όλη η υλική και συμβολική οργάνωση της ζωής, μιας που είναι ακριβώς η τωρινή οργάνωση της ζωής αυτή που τίθεται υπό αμφισβήτηση, είναι αυτή που είναι η καταστροφή. Δεν πρέπει να τρέμουμε το άγνωστο: δεν έχω δει ποτέ εκατομμύρια ανθρώπων να αφήνονται να πεθάνουν από την πείνα. Όπως ακριβώς ήμασταν απολύτως ικανοί να οργανωθούμε οριζόντια για να κάνουμε μπλοκαρίσματα, είμαστε ικανοί να οργανωθούμε για να προβούμε σε μια πιο συνετή οργάνωση της ύπαρξης. Όπως ακριβώς ήταν τοπικά που οργανώθηκε ο ξεσηκωμός, είναι τοπικά που θα βρεθούν οι λύσεις. Το “εθνικό” πλάνο για τα πράγματα είναι απλά η ηχώ από τις τοπικές πρωτοβουλίες.

 Δεν αντέχουμε πια να χρειάζεται να μετράμε τα πάντα. Το βασίλειο της οικονομίας είναι το βασίλειο της εξαθλίωσης γιατί είναι απ’ άκρη σ’ άκρη το βασίλειο του υπολογισμού. Η ομορφιά που βρίσκεται στα μπλοκαρίσματα, στους δρόμους, σε όλα αυτά που κάνουμε εδώ και τρεις βδομάδες, αυτό που μας κάνει να είμαστε κατά μία έννοια νικηφόροι, έγκειται στο ότι έχουμε πάψει να μετράμε γιατί έχουμε αρχίσει να στηριζόμαστε ο ένας τον άλλο. Όταν το ζήτημα είναι η κοινή σωτηρία, η νόμιμη ιδιοκτησία των υποδομών της ζωής γίνεται μια λεπτομέρεια. Η διαφορά ανάμεσα στο λαό και σ’ αυτούς που τον κυβερνούν είναι ότι ο λαός δεν αποτελείται από μοσχάρια για σφάξιμο.

*Όρος του Τζόρτζιο Αγκάμπεν που έρχεται σε αντιπαράθεση με την σύνταξη. Αντίστοιχα, συντάσουσσα και αποσυντάσσουσα δύναμη/ εξουσία.

**Διακλάδωση: όρος της θεωρίας του Χάους, εδώ εννοείται το κρίσιμο σημείο καμπής και αλλαγής κατεύθυνσης.