Πραξικόπημα της δεξιάς στη Βενεζουέλα

Πραξικόπημα της δεξιάς στη Βενεζουέλα

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΤΑΣ ΜΠΟΛΣΟΝΑΡΟΥ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ

ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΟΛΟΘΕΡΜΑ ΤΟΝ ΑΥΤΟΑΝΑΚΗΡΥΧΘΕΝΤΑ «ΠΡΟΕΔΡΟ» ΧΟΥΑΝ ΓΟΥΑΪΔΟ

του Χάρη Παπαδόπουλου

Τίποτε καλό δεν μπορεί να προκύψει για τον λαό της Βενεζουέλας από την κίνηση του Γουάϊδο, προέδρου της Εθνοσυνέλευσης της χώρας, να αυτοανακηρυχθεί «πρόεδρος» του κράτους.

Ο Χουάν Γκουάϊδο, είναι επικεφαλής της Δεξιάς της Βενεζουέλας, που προσδοκά να επανέλθει στην εξουσία και να επιβάλει το πιο σκληρό και εκδικητικό πρόγραμμα λιτότητας ενάντια στην εργατική τάξη και τους φτωχούς, περικόπτοντας ριζικά κάθε κοινωνική δαπάνη. Ο Γκουάϊδο είναι ξεκάθαρα η επιλογή του κεφαλαίου της Βενεζουέλας και ο πρόεδρος που στηρίζει με ενθουσιασμό ο Τραμπ, ο φασίστας Μπολσονάρου της Βραζιλίας και οι σκληρά δεξιές κυβερνήσεις της Κολομβίας και της Χιλής. Είναι ξεκάθαρο πως πίσω από τον Γκουάϊδο συσπειρώνεται ολόκληρο το στρατόπεδο της αντεπανάστασης. Τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Μαδούρο, σύσσωμη η παγκόσμια Δεξιά με επικεφαλής τον Τραμπ και τον Μπολσονάρου, τον κατηγορεί ως «δικτάτορα». Όμως, ο Μαδούρο είναι εκλεγμένος πρόσφατα και με ξεκάθαρη πλειοψηφία στις εκλογές του Μάη 2018. Σ΄ αυτές τις εκλογές συμμετείχε και ένα τμήμα της δεξιάς αντιπολίτευσης, ενώ ένα άλλο απείχε. Αλλά ακόμη και με βάση το συνολικό εκλογικό σώμα της χώρας, ο Μαδούρο εκλέχτηκε με τις ψήφους του 1/3 των ψηφοφόρων. Αντίστοιχα, για να κάνουμε τη σύγκριση, ο Τραμπ έχει εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ με τις ψήφους μόνο του 25% του συνολικού εκλογικού σώματος της χώρας του.

Τα επιχειρήματα της Δεξιάς για τον δήθεν αντιδημοκρατικό τρόπο εκλογής του Μαδούρο καταρρέουν αν εξετάσουμε συγκεκριμένα το ποιος κόσμος απείχε στις βενεζολάνικες πρόσφατες εκλογές. Παρά τα καλέσματα για αποχή τμήματος της Δεξιάς, είναι ξεκάθαρο πως η μεγάλη πλειοψηφία όσων δεν πήγαν να ψηφίσουν είναι απογοητευμένοι από την κυβέρνηση, δεν επιθυμούν όμως σε καμιά περίπτωση την επιστροφή της Δεξιάς. Το ίδιο ακριβώς αισθάνονται και πάρα πολλοί ψηφοφόροι που τελικά στήριξαν ακόμη μια φορά τον Μαδούρο. Η κίνηση των ΗΠΑ και των ακολούθων τους στη Νότια Αμερική να αναγνωρίσουν ως νόμιμο πρόεδρο της Βενεζουέλας τον εκλεκτό της Δεξιάς, είναι η αρχή μιας πολύ επικίνδυνης επέμβασης των ιμπεριαλιστών στη χώρα. Οι ΗΠΑ, επί προεδρίας Μπους, ήδη είχαν στηρίξει με ενθουσιασμό το πραξικόπημα του Απρίλη 2002 στη Βενεζουέλα, όταν ανατράπηκε για λίγες μέρες και συνελήφθη από τον στρατό ο εκλεγμένος Πρόεδρος Ούγο Τσάβες. Τότε, είχε αναλάβει επικεφαλής του πραξικοπήματος ο Πέδρο Καρμόνα, βιομήχανος και πρόεδρος της Ένωσης Εργοδοτών της χώρας, ενώ το σύνολο της αστικής τάξης και της Δεξιάς τον στήριξε φανατικά, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση όλα τα ΜΜΕ της Βενεζουέλας. Τότε, το πραξικόπημα κατέρρευσε σε τρεις μέρες, κάτω από την πίεση των εξεγερμένων μαζών και ο Ούγο Τσάβες επέστρεψε ελεύθερος στο Προεδρικό Μέγαρο. Σήμερα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ και οι δορυφόροι της προχωρούν στην αναγνώριση ως νόμιμου προέδρου του εκλεκτού της Δεξιάς και αφήνουν όλα τα ενδεχόμενα για τη συνέχεια ανοιχτά, ακόμη και αυτό της στρατιωτικής επέμβασης υπέρ του Χουάν Γκουάϊδο.

Στο πανώ των Marea Socialista υπάρχουν συνθήματα ενάντια στο Κεφάλαιο

και ενάντια στη Γραφειοκρατία, ενάντια στο MUD (τον συνασπισμό της ρεβανσιστικής Δεξιάς) και ενάντια στο PSUV (το κυβερνητικό) “Ενιαίο Σοσιαλιστικό” κόμμα της γραφειοκρατίας

Ενάντια στη Δεξιά και την επέμβαση των ΗΠΑ, αλλά ο Μαδούρο δεν αποτελεί τη σοσιαλιστική εναλλακτική

Η Δεξιά απουσιάζει 20 χρόνια από την κυβέρνηση. Βρήκε τώρα αφορμή για να επιχειρήσει ξανά την επιστροφή της, χάρη στην άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας. Στη Βενεζουέλα το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων καταρρέει και οι μισθοί δεν μπορούν να εγγυηθούν ούτε την απλή επιβίωση του πληθυσμού. Η κυβέρνηση Μαδούρο, όπως και η προηγούμενη του Ούγο Τσάβες, καλούν σε μόνιμη βάση τον λαϊκό κόσμο να στρατευτεί για την πολιτική απόκρουση της Δεξιάς. Αλλά ποτέ αυτές οι κυβερνήσεις δεν τόλμησαν να «κόψουν το κεφάλι της Δεξιάς», απαλλοτριώνοντας το μεγάλο κεφάλαιο.

Αντίθετα, τα 20 χρόνια που κυβερνά η παράταξη του Τσάβες, το μοντέλο διακυβέρνησης ήταν: λαϊκές παροχές, ιατρική περίθαλψη κλπ. αλλά χωρίς να πειραχθούν, κατά κανόνα, οι κεφαλαιοκράτες. Το μοντέλο αυτό παραδόξως δούλεψε για αρκετά χρόνια, χάρη στις εξαγωγές πετρελαίου. Η Βενεζουέλα τυχαίνει να είναι η χώρα με τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο. Περισσότερα και από τη Σαουδική Αραβία. Οι υψηλές τιμές που πετύχαινε το πετρέλαιο στην παγκόσμια αγορά έδωσαν την ευκαιρία στο καθεστώς Τσάβες να καταφέρει να ανεβάσει την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων, χωρίς να αγγίξει τους πλούσιους. Όμως, οι τιμές του πετρελαίου έχουν πέσει σημαντικά, ενώ η παραγωγή της κρατικής εταιρείας πετρελαίου της Βενεζουέλας κατρακυλά: Η εταιρεία αυτή, όπως και το σύνολο κρατικού τομέα της χώρας, είναι παγκόσμια παραδείγματα -προς αποφυγήν- σε ό,τι αφορά τη γραφειοκρατική κακοδιαχείριση, τη σπατάλη και τη διαφθορά.

Πανό απεργιακής κινητοποίησης που ζητά εργατικό έλεγχο

Στη Βενεζουέλα υπάρχουν τα τελευταία χρόνια πάρα πολλές εργατικές κινητοποιήσεις, με πολύ χαρακτηριστική περίπτωση πέρυσι τον ξεσηκωμό του προσωπικού στα νοσοκομεία, ενάντια στους μισθούς πείνας. «Θέλουμε μισθούς όπως των αξιωματούχων του στρατού» απαιτούσαν οι νοσοκόμες, επισημαίνοντας πως τα στελέχη του στρατού απολαμβάνουν αξιοσημείωτα υψηλό επίπεδο ζωής σε μια χώρα που λιμοκτονεί.

Οι εργατικές κινητοποιήσεις στηρίζονται από δυνάμεις της Αριστεράς, όπως το Κομμουνιστικό κόμμα και το αντικαπιταλιστικό «Μαρέα Σοσιαλίστα». Αυτή η Αριστερά κρατά αποστάσεις από το κυβερνητικό κόμμα, το «Ενιαίο Σοσιαλιστικό», κόμμα που, πολύ συχνά, δεν ξεχωρίζει από τον κρατικό μηχανισμό και που τα στελέχη του δείχνουν πολλά δείγματα αυθαιρεσίας και αναισθησίας στις λαϊκές ανάγκες.

Όμως οι άνθρωποι που σάρωσαν το πραξικόπημα της Δεξιάς το 2002 ήταν οι εργάτες και οι εργάτριες, που πάλεψαν σώμα με σώμα με τον στρατό και την αστυνομία στο δρόμο. Οι ίδιοι μπορούν να συντρίψουν το σημερινό πραξικόπημα και την ιμπεριαλιστική επέμβαση. Όχι οι χορτασμένοι στρατηγοί και οι απόμακροι γραφειοκράτες.

Ο μόνος τρόπος να ανατραπεί το πραξικόπημα του ιμπεριαλισμού και της Δεξιάς είναι η ανεξάρτητη δράση και πρωτοβουλία των εργατικών μαζών. Και η μόνη έξοδος από την οικονομική κρίση για την Βενεζουέλα είναι η απαλλοτρίωση του Κεφαλαίου. Την οικονομία της χώρας μπορούν να τη διαχειριστούν μόνο οι εργάτες και οι εργάτριες. Αυτοί και αυτές, δηλαδή, που παράγουν τον πλούτο. Ούτε οι καπιταλιστές ούτε οι γραφειοκράτες, που μονάχα παρασιτούν πάνω στην παραγωγή της εργατικής τάξης.

Γι αυτό και πρέπει, αφού πρώτα συντριβεί το πραξικόπημα της Δεξιάς, να ακολουθήσει έπειτα το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών της εργατικής τάξης με την ανίκανη και παρασιτική γραφειοκρατία του Μαδούρο.

www.redtopia.gr