Την προηγούμενη βδομάδα, 24 Ιανουαρίου, πραγματοποιήσαμε τη μηνιαία μας επίσκεψη στο Γυναικείο Τμήμα Αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη, γνωστό και ως το “Κολαστήριο”, όπου μετανάστριες γυναίκες και άνδρες βρίσκονται κλειδωμένες/οι/α, κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, επειδή δεν έχουν χαρτιά, και κρατούνται εκεί για άγνωστο χρονικό διάστημα. Ακόμη μια φορά βρήκαμε πολλές τρομερές περιπτώσεις, κι επαναλαμβάνουμε ότι αυτό το αποτρόπαιο κέντρο κράτησης πρέπει να κλείσει και να καταστραφεί τούβλο-τούβλο.
Μεταξύ των γυναικών συναντήσαμε μια πρόσφατα συλληφθείσα Βορειοφρικανή γυναίκα σε κατάσταση πλήρους σοκ. Με ένα φρέσκο μελανιασμένο μάτι, με αυτί που αιμορραγούσε και άλλους σωματικούς τραυματισμούς. Μια τρομακτική ιστορία βιασμού και βασανιστηρίων έγινε σαφής. Ζούσε μόνη της και τα ξημερώματα της Παρασκευής 18 Ιανουαρίου, 5.00πμ, ένας άνδρας που φορούσε μάσκα, εισέβαλλε στο δωμάτιό της, από το παράθυρο, την απειλούσε για τη ζωή της με μαχαίρι, την πίεζε να του δώσει χρήματα, της χτυπούσε το κεφάλι στον τοίχο, της έδεσε τα χέρια σφιχτά μαζί, την τραυμάτιζε και τη βίαζε για μια ολόκληρη μέρα. Όταν αυτός έφυγε, αργά το απόγευμα της Παρασκευής, παρόλη τη συντριβή, τον πόνο και τον πανικό της, βρήκε το θάρρος να καλέσει την Αστυνομία να πάει σπίτι της να τη βοηθήσει, να εξετάσει τα δεδομένα, να τη μεταφέρει σε ένα νοσοκομείο και να συλλάβει το δράστη.
Οι αστυνομικοί αφού ερεύνησαν την υπόθεση, τη μετέφεραν σε 2 νοσοκομεία, για εξετάσεις, Παρασκευή βράδυ, Σάββατο και Κυριακή, όπου τα στοιχεία της κακοποίησης και του βιασμού θα επιβεβαιώνονταν και ιατρικά. Όταν όλα αυτά τελείωσαν, αντί να την πάνε σε ένα μέρος κατάλληλο για τραυματισμένες γυναίκες που έχουν υποστεί έμφυλη βία, την πήραν μαζί τους και τη φυλάκισαν, σε ένα απ΄ τα κελιά του τμήματός τους, μόνο και μόνο για να τη μεταφέρουν τη Δευτέρα σε ένα από τα κρύα και αηδιαστικά κελιά του Κέντρου Κράτησης Αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη. Φυλακίστηκε επειδή δεν είχε έγκυρα έγγραφα. Τα έγγραφά της έχουν λήξει και δεν είχε καμιά ευκαιρία να τα ανανεώσει, καθώς η διαδικασία κοστίζει 450 Ευρώ, τα οποία δεν έχει. Η μετανάστευση είναι μια προσοδοφόρα επιχείρηση. Αν δεν μπορείς να πληρώσεις, δεν μπορείς να μείνεις. Όταν τη συναντήσαμε, ήταν ήδη 4 μέρες, εκεί. Από ότι μας είπε, οι αστυνομικοί της Πέτρου Ράλλη, που ενημερώθηκαν τι είχε πάθει, πήραν φωτογραφίες των τραυμάτων της, έγραψαν μερικά ορνιθοσκαλίσματα και την πήγαν στο γιατρό της φυλακής να εξετάσει τις ανάγκες της. Είναι αρκετά περίεργο ότι παρότι συναντήθηκε και μίλησε με το γιατρό, μόνο για 10’, τη Δευτέρα και την Τρίτη, με τη βοήθεια ενός μεταφραστή, που εξηγούσε στο γιατρό τα πάντα, ο γιατρός δεν της έδωσε καμιά φαρμακευτική αγωγή ούτε κανενός άλλου είδους στήριξη, πχ. από τη ψυχολόγο και την κοινωνική λειτουργό του Κέντρου Κράτησης. Η Γυναίκα υποχρεώθηκε να εκτεθεί και να “βιαστεί” για μια ακόμη φορά, μπροστά στα μάτια επαγγελματιών της υγείας, χωρίς να λάβει καμιά βοήθεια.
Εκφράσαμε την έντονη ανησυχία μας γι αυτήν την περίπτωση στον αξιωματικό υπηρεσίας που ήταν επικεφαλής στη διάρκεια της επίσκεψής μας, και αμφισβητήσαμε τη νομιμότητα του να δικαιούνται να φυλακίζουν μια γυναίκα που έχει υποστεί βιασμό και να την κρατούν μακριά από μια κατάλληλη θεραπεία. Γνωρίζουμε ότι υπάρχει ψυχίατρος, ψυχολόγος και κοινωνική λειτουργός στα Κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη. Αν δεν κινητοποιούνται σε ευάλωτες και τραυματικές περιπτώσεις σαν κι αυτή, τότε σε ποιες κινητοποιούνται; Πολύ πιθανόν, καμιά από τις αστυνομικίνες που δουλεύουν στο Γυναικείο Τμήμα να μην είχε ενημερωθεί για την ιστορία της, έτσι, καμιά δεν ανταποκρίθηκε στις εκκλήσεις της, να την πάνε στο γιατρό να απαλύνει, κάπως, τον πόνο της. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει όλη την ώρα, κάτι για το οποίο οι φυλακισμένες γυναίκες διαρκώς παραπονιούνται. Ζητούν από τις αστυνομικίνες που είναι υπεύθυνες, στη βάρδια τους, να τις πάνε στους γιατρούς και αυτό πολύ σπάνια γίνεται.
Και η ιστορία συνεχίζεται. Την Παρασκευή το απόγευμα, αντί να τη μεταφέρουν σε ένα κατάλληλο μέρος, της δόθηκαν δέκα λεπτά διορία, για να μαζέψει τα ρούχα, που εμείς της είχαμε δώσει, και να φύγει. Αφέθηκε ελεύθερη, ή, καλύτερα, την ξεφορτώθηκαν καθώς αποτελούσε ένα ενοχλητικό πρόβλημα. Πού θα έπρεπε να πάει χωρίς χρήματα, και με φόβο επιστροφής της στο διαμέρισμα που ζούσε, και με χαρτιά ληγμένα; Ζούμε σε μια κοινωνία όπου καθημερινά περιστατικά έμφυλης βίας, ακόμη μια φορά υπογραμμίζουν την αναγκαιότητα των φεμινιστικών αγώνων. Από το κυρίαρχο και το βέβηλο ανδρικό βλέμμα στο δημόσιο χώρο μέχρι τη σεξουαλική βία και τις γυναικοκτονίες*, η γυναικεία ταυτότητα είτε υποτιμάται και γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης είτε αποκτά αξία μόνο μέσω ενός αρσενικού υποκειμένου. Ο λευκός cis ετεροφυλόφιλος άντρας είναι η κυρίαρχη αρρενωπή ταυτότητα της πατριαρχίας, η οποία διασταυρώνεται με άλλα κυρίαρχα συστήματα εξουσίας (καπιταλισμό, specism, ρατσισμό), για να καταπιέζει και να υποβαθμίζει ταυτότητες (μαύρες λεσβίες, ομόφυλους γονείς, μετανάστριες/μετανάστες, τρανσέξουαλ άτομα, αμφισεξουαλικά άτομα, άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, σεξ εργάτριες/ες, οροθετικές/ους, άτομα με αναπηρίες, Ρομά, άστεγους, κ.ά. ), που δε χωράνε μέσα στα αυστηρά καθορισμένα πλαίσια της ετερογένειας. Ο Πατριαρχικός μηχανισμός αυτής της κοινωνίας παράγει και αναπαράγει την ανισότητα των φύλων και τη σεξουαλική βία, με την κυριαρχία ως εσωτερική δομή της. Και έτσι μπορεί μόνο να κάνει τα στραβά μάτια ή να δικαιολογεί σεξιστικές θηριωδίες. Η γυναικεία εμπειρία υποτιμάται από τα μέλη της οικογένειας, στα Αστυνομικά Τμήματα και στα έδρανα των δικαστηρίων. Υπάρχουν αμέτρητες φορές που οι ρόλοι του θύτη και του θύματος αντιστρέφονται και οι γυναικείες απόπειρες αυτοδικίας ή αυτοάμυνας τιμωρούνται σκληρά. Μας κάνουν να πιστεύουμε ότι η μόνη δυνατότητα αντιμετώπισης του πόνου μετά από βιασμό είναι να τον κάνουμε αντικείμενο του νόμου. Αλλά το να καταγγέλλεις βιαστές σε αστυνομικά όργανα είναι σαν να καταγγέλλεις βιαστές σε βιαστές. Οι δράστες σεξουαλικών εγκλημάτων προστατεύονται από νόμους, που αρνούνται την ύπαρξή μας και είναι ανίκανοι να μας υπερασπιστούν. Η αξιοπρέπεια και η συνείδηση των γυναικών δεν μπορούν να καθοριστούν από νομική άποψη. Το να εμπιστεύεσαι τα θεσμικά όργανα που έχουν συλληφθεί από άνδρες, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να εκπροσωπούν γυναίκες, πόσο μάλλον μη-δυαδικά υποκείμενα, μπορεί μονάχα να σε οδηγήσει σε μια εγγυημένη απώλεια, σε έναν ακόμη συμβολικό βιασμό. Ο νόμος τιμωρεί το βιασμό μόνο όταν ενεργείται από ανδρική κατωτερότητα σε σχέση με άλλους άνδρες, ειδικά από περιθωριοποιημένα άτομα ή/και από άλλους πολιτισμούς. Ενώ η έμφυλη βία διαπράττεται από κάθε άνδρα, ανεξάρτητα από την κοινωνική του θέση, ή το πολιτιστικό και θρησκευτικό του υπόβαθρο.
Για να συνεχίσουμε με περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την επίσκεψή μας:
Συναντήσαμε επίσης μια 60χρονη γυναίκα από την Ασία, που παρόλη τη φωτεινότητα και τη νοημοσύνη της, προφανώς δεν είναι σε καλή ψυχική κατάσταση. Δεν μπορεί να θυμηθεί ημερομηνίες ή να έχει μια αίσθηση για χρονικές περιόδους, και έτσι δεν ξέρει πόσο καιρό είναι στην Ελλάδα. Από τις άλλες φυλακισμένες γυναίκες καταλάβαμε ότι υπάρχουν μέρες που δεν ξέρει σε ποια χώρα βρίσκεται, που δεν ξέρει τι είναι η Ελλάδα. Είπε ότι έφυγε από τη χώρα της λόγω προβλημάτων, αλλά δεν τα μοιράστηκε λεπτομερώς. Αν μπορούμε να βασιστούμε στην ιστορία σχετικά με την κράτησή της, η αστυνομία την έπιασε κοντά στο αεροδρόμιο, όπου κυκλοφορούσε επειδή τη θεωρούσε ασφαλή περιοχή, αφού δεν ξέρει τη μεγάλη πόλη, ούτε τη γλώσσα.. Έχουν παρακρατήσει το διαβατήριό της και την ρώτησαν αν ήθελε να απελαθεί. Εκείνη τη στιγμή η ίδια απάντησε ναι, και την ανάγκασαν, από ότι λέει να υπογράψει ένα έγγραφο για μετανάστευση ή για απέλαση. Αλλά το γεγονός είναι ότι δεν ξέρει τι ακριβώς υπέγραψε (επειδή ως μια τυπική διαδικασία, οι μετανάστες αναγκάζονται να υπογράψουν χαρτιά γραμμένα όλα στα ελληνικά), και κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας άλλαξε γνώμη για το αν θέλει να μείνει ή όχι. Τώρα είναι στο Αλλοδαπών χωρίς την ταυτότητά της, δεν έχει φίλους ή συγγενείς, και δεν έχει σταθερή ψυχική κατάσταση να διαχειριστεί νομικές επιλογές για το μέλλον της. Αντί για ψυχολογική βοήθεια, η συνοριακή αστυνομία έκανε κατάχρηση της μπερδεμένης ψυχικής της υγείας, και την έβαλε να υπογράψει κάτι που πιθανώς οδηγήσει στην απέλασή της. Θα απελαθεί πίσω σε ένα μέρος από όπου προσπαθούσε να ξεφύγει, κάπου όπου μπορεί να έχει υποστεί σοβαρά ψυχικά τραύματα, για λόγους που δε γνωρίζουμε. Η δεύτερη επιλογή είναι ότι θα μείνει για πολύ καιρό στην Πέτρου Ράλλη, επειδή δε μπορεί να ασχοληθεί με τα χαρτιά της, στην κατάστασή που βρίσκεται. Οι αστυνομικίνες δεν την έχουν πάει στον ψυχίατρο, για όσο χρόνο κρατείται, που σύμφωνα με τις άλλες γυναίκες, είναι περίπου δύο εβδομάδες, από τη μέρα που την είδαμε.
Μια άλλη τραγική περίπτωση είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα από την Ανατολική Αφρική, η οποία δραπέτευσε από το στρατόπεδο που ήταν εγγεγραμμένη για πρώτη φορά. Προσπάθησε να φύγει από τη χώρα με πλαστά χαρτιά και τώρα πρέπει να επιστρέψει εκεί που άρχισε η διαδικασία για να πάρει το άσυλο της. Πάσχει από διαβήτη και κάθε φορά που τη συναντούμε, παρακολουθούμε τη ψυχική της κατάσταση να χειροτερεύει όλο και περισσότερο. Ανησυχούμε πολύ για την υγεία της. Δεν ξέρει άλλη γλώσσα από τη δική της. Είναι κάτω από τον τρόμο ότι οι αστυνομικοί θα τη σκοτώσουν και είναι μόνη της και δεν έχει φίλους μεταξύ των κρατουμένων, καθώς καμία δε μπορεί να αντέξει το κλάμα της και τα παράπονά της όλη την ώρα, μέσα στοντρόμο. Μια φορά προσπάθησε να αυτοκτονήσει στο κελί της, κι από ότι μας είπαν, μετά απ΄ αυτό, την κλείδωσαν σε ένα άλλο κελί, χωρίς κουβέρτες πάνω στο τσιμεντένιο κρεβάτι κι έκανε πολύ κρύο... Θα έπρεπε να έχει μεταφερθεί στο στρατόπεδο του νησιού από το οποίο δραπέτευσε, όπου δυο πρώην κρατούμενες, από την ίδια χώρα, βρίσκονται εκεί και την περιμένουν. Σύμφωνα με την κοινή λογική, όμως, δεν θα έπρεπε ποτέ να την υποχρεώσουν να επιστρέψει εκεί, αλλά να τη στεγάσουν σε έναν ασφαλή χώρο στην Αθήνα, με κατάλληλη θεραπεία, και να της χορηγηθεί το άσυλο, πριν οδηγηθεί στην απόλυτη τρέλα. Υποφέρει ένα διαρκές βασανιστήριο. Έχουμε κάνει σαφή παρατήρηση για την περίπτωση της στην Αστυνομία. Εδώ έχουμε να κάνουμε με "νόμιμη τρομοκρατία".
Αυτές οι τρεις περιπτώσεις, και εκατοντάδες άλλες, αποδεικνύουν ότι η Ελληνική αστυνομία είναι προσβλητική απέναντι στις συνθήκες ψυχολογικής δυσφορίας, στις τραυματικές περιπτώσεις ή τις ψυχικές και ιατρικές παθήσεις. Οι αστυνομικοί και οι αστυνομικίνες δε νοιάζονται για τα σοβαρά προβλήματα υγείας των κρατουμένων και συνεχίζουν να συλλαμβάνουν κι άλλες/ους/α, για να γεμίζουν τα δικά τους κέντρα κράτησης. Το ελληνικό κράτος πληρώνει άτομα που αποκαλούνται αστυνομικοί για να εκτελούν αυτές τις βρώμικες δουλειές διαχείρισης και ελέγχου ανθρώπινων σωμάτων και ζωών.
Θα θέλαμε να καταστήσουμε σαφές ότι είμαστε επίσης πολύ ενήμερες για τις συνθήκες που υπομένουν οι άνδρες κρατούμενοι στο Αλλοδαπών. Δείχνουν μια πιο ορθή πραγματικότητα αυτής της φυλακής από ό, τι μας δείχνει το τμήμα των γυναικών. Η αντιμετώπιση και τα κελιά τους δεν μπορούν να συγκριθούν με την κατάσταση και τα βασανιστήρια που συμβαίνουν σε καθημερινή βάση στον όροφο των ανδρών. Κατά τις επισκέψεις μας η αστυνομία φροντίζει να μη μας αφήνει να προσεγγίσουμε ή να μιλήσουμε με τους άντρες, ειδικά στα κελιά που στοιβάζουν άρρωστους, από διάφορες ασθένειες, εγκλωβισμένους μαζί, χωρίς κατάλληλα φάρμακα ή γιατρούς, και αφημένους να σαπίσουν, μέχρι να πεθάνουν. Πρόσφατα, υπάρχει άνδρας 60 χρόνων, από τη Μέση Ανατολή, ο οποίος είναι βαριά άρρωστος και κινδυνεύει να πεθάνει. Υποφέρει από Ηπατίτιδα, τα νεφρά του φαίνεται πως έχουν κλείσει... Οι φυλακισμένοι επανειλημμένα λένε στους αστυνομικούς να μεταφέρουν αυτόν τον άνδρα στο νοσοκομείο, αλλά εκείνοι κάθονται στις καρέκλες τους και καπνίζουν. Παρατηρούμε μια πολύ επαίσχυντη πραγματικότητα απάνθρωπων και εξωφρενικών συνθηκών. Υπάρχουν περίπου 200 φυλακισμένοι άνδρες, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν έχουν κανένα τρόπο για να επικοινωνούν με τον έξω κόσμο, είτε επειδή δεν έχουν χρήματα ή επειδή δε γνωρίζουν κανέναν στην Ελλάδα, ούτε μιλούν τη γλώσσα. Κάποιοι μας έχουν αναφέρει περιπτώσεις ανυπόφορων βασανιστηρίων και σκληρής καταστολής σε όσους αντιστέκονται και διεκδικούν τα ελάχιστα των δικαιωμάτων. Πριν από κάποιο καιρό, πολλοί άνδρες έκαναν απεργία πείνας για οκτώ ημέρες, επειδή το φαγητό είναι πολύ λίγο και δεν τρώγεται. Ένας επικεφαλής αξιωματικός τους υποσχέθηκε ότι η κατάσταση θα άλλαζε αν σταματούσαν την απεργία. Σταμάτησαν την απεργία και μετά, οι αστυνομικοί, που είναι συχνά μεθυσμένοι, άσκησαν πάνω τους τα πιο ματσό ρατσιστικά χαρακτηριστικά τους, τους χτύπησαν έξω στην αυλή ή στο υπόγειο, το βράδυ, τον ένα μετά τον άλλο, σπάζοντας κόκαλα και προκαλώντας πολύ σοβαρούς σωματικούς τραυματισμούς.
Κανείς δεν πρέπει να εκπλήσσεται, γιατί κάποιοι από τους φυλακισμένους άνδρες βρήκαν το θάρρος να ρισκάρουν να δραπετεύσουν από το κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη, μέρα μεσημέρι. Πριν από μερικές εβδομάδες, 8 προσπάθησαν να ξεφύγουν από τα κλουβιά τους, εκ των οποίων οι 6 το κατάφεραν. Οι άλλοι δυο, φυσικά, υπέστησαν τέτοιο ξυλοδαρμό μέχρι τα οστά του ποδιού και του χεριού τους να σπάσουν.
Είμαστε αλληλέγγυες/α με αυτούς που αγωνίζονται να πάρουν πίσω την ελευθερία τους! Ζητούμε την παρουσία σας στην επόμενη συγκέντρωση/διαδήλωση που κάλεσε το ΣΣΑΕΚΚ, για την Τετάρτη 3 Ιανουαρίου, στις 18.00 το απόγευμα, μπροστά από το κολαστήριο!
ΜΈΧΡΙ ΚΆΘΕ ΚΕΛΊ ΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΎ ΚΈΝΤΡΟΥ ΚΡΆΤΗΣΗΣ ΑΛΛΟΔΑΠΏΝ
ΤΗΣ ΠΈΤΡΟΥ ΡΆΛΛΗ ΑΔΕΙΆΣΕΙ
& ΜΈΧΡΙ ΟΙ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΈΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΆΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΕ ΚΑΤΆ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΏΝ ΤΈΛΕΙΩΣΟΥΝ
ΚΆΤΩ ΤΑ ΧΈΡΙΑ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΎΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΆΣΤΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΆΝΔΡΕΣ!!!
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΟΡΓΆΝΩΣΗ ΕΊΝΑΙ ΤΑ ΌΠΛΑ ΜΑΣ
ΤΟ ΠΆΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΆ ΕΊΝΑΙ ΔΥΝΑΤΌΤΕΡΟ ΑΠΌ ΌΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΆ
Το Σπίτι των Γυναικών για Ενδυνάμωση & Χειραφέτηση
e-mail spiti.gynaikon@gmail.com
* Γυναικοκτονία είναι ένας πολιτικός όρος. Περιλαμβάνει περισσότερα από ότι η ανθρωποκτονία, γιατί θεωρεί υπεύθυνους όχι μόνον τους αρσενικούς δράστες αλλά επίσης το κράτος και τις δικαστικές του δομές, που ομαλοποιούν το μισογυνισμό.
ENGLISH
Last week, 24th of January, we did our monthly visit to the women section of Allodapon, Petrou Ralli, also known as the ‘Hellhole’, where migrant women and men are locked up under dehumanising conditions for lacking of papers and are kept there for an uncertain amount of time. Again we found multiple terrible cases and again we repeat that this outrageous centre should be closed and destroyed brick by brick.
Among the women, we met with a newly arrested North-African woman in total shock. With a fresh blue eye, blood coming out of her ear and other physical injuries, a horrific story of rape and torture became clear. She lived by herself and a man wearing a full face entered into her room through the window, Friday 18th January, at 05.00 a. m., threatened her for her life with a knife, urged her to give him money, hit her head against the wall, tied her hands tight together, injured and raped her for an entire day. When he left, late Friday afternoon, she was devastated and despite all panic found the courage and called the Police for help, to go to her place; examine the facts, carry her to a hospital, and catch the rapist. The cops, after examining the case, carried her to hospitals, on Friday, Saturday and Sunday, for examinations, where the evidence of the abuse and rape would be medically confirmed. When all this was finished, instead of bringing her to an appropriate place for traumatised women who suffer from gender violence, the police took her with them and imprisoned her in a cell of their police station, only to transfer her on Monday into one of the cold and disgusting cells of the Detention Center of Petrou Ralli. She was imprisoned, because she has no valid papers. Her documents have been expired and she had no chance of renewing them, since it costs 450 euro, which she does not have. Migration is a prosperous business, if you can’t pay you can’t stay! When we met her, she was already there for 4 days. The cops of Petrou Ralli who were informed of what happened to her, took pictures of her injuries, scrabbled down some words and led her to the prison’s doctor to check up with her needs, on Monday. It is strange enough, that although she met and spoke with the doctor, on Monday and Tuesday, only for ten minutes, each time, with the help of a translator who explained everything, he doctor did not prescribe any medication or any other kind of support for her, i.e. from the psychologist or the social worker of the Detention Center. She had to be exposed and “raped” again, before the eyes of two professionals of Health, without getting any help.
We expressed our serious concern about this case to the officer who was in charge during our visit and we questioned the legality of imprisoning a raped woman and keeping her far from proper treatment. We know there is a psychiatrist, a social worker and a psychologist in Petrou Ralli. If they’re not mobilised in vulnerable traumatic cases like this, in which cases they are? Most probably, none among the policewomen working in the women’s section were informed about her story, so none of them responded to her calls to get her to the doctor to ease her pain, somehow. This is something that happens all the time and the imprisoned women keep complaining about. They ask the policewomen who are in charge to take them to the doctors and they rarely do it.
And the story goes on. On Friday afternoon, instead of transferring her to an appropriate place, she was given ten minutes, to pick up the clothes, we gave her, and leave. She was released, or better said, they got rid of her as she was an annoying problem. Where must she go without money, with the fear of ever returning to the flat where she lived, with her documents ever still expired.. We live in a society where daily incidents of gender violence once again stress the necessity of feminist struggles. From the sovereign and violating male gaze in the public domain to sexualised violence and feminicide*. The female identity is either underestimated and exploited or takes value only through a male subject. The white cis heterosexual man is the virile dominant identity of patriarchy, which intersects with other dominant power systems (capitalism, specism, racism) to oppress and downgrade identities (black lesbians, homosexual parents, migrants/immigrants, transsexual people, bisexual persons, the LGBTQI+ community, sex-workers, HIV-positive persons, disabled people, Roma, homeless), that do not fit within the strictly defined frameworks of heterogeneity. The patriarchal mechanism of this society produces and reproduces gender inequality and sexual violence, with domination as its inner structure. And so it can only turn a blind eye or sexist atrocities. The female experience gets underestimated, by family members, in police stations and in court benches. There are countless times when the roles of perpetrator and assaulted are reversed and women's attempts for self-justice or self defence are strictly punished. We are made to believe that the only possibility of dealing with the suffering after a rape is making it the subject of law. But denouncing rapists to cops is like denouncing rapists to rapists. Sexual perpetrators are protected by laws that deny our existence and are incapable of defending us. Female dignity and consciousness cannot be decided by legal degree. To trust the institutions that are conceived by men and that, as a result, are not able to represent women, let alone non-binary subjects, can only result in a guaranteed loss, an additional symbolical rape. The law only punishes rape when it acts out of male inferiority over other males, especially over the marginalised or/and from other cultures. While gender violence though is committed by any man, regardless of his social status, or his cultural and religious background.
To continue with further information about our visit:
We also met a 60 year old woman from Asia, that nevertheless of her brightness and intelligence, is clearly not in a good mental state. She can’t remember dates or has a sense for time periods, and so she does not know how long she’s been in Greece. From the other imprisoned women we understood that there are days that she doesn’t know in which country she is, that she doesn’t know what Greece is. She said she left her country because of problems but she didn’t share them in detail. If we can count on her story of detainment, the police caught her near the airport, where she circled because she considered it as a safe area, since she doesn’t know the big city nor the language.. They’ve withheld her passport from her and asked her if she wanted to be deported, at this moment she says she answered yes, and they made her sign an immigration or deportation paper she says. But the fact is that she doesn’t know what she signed exactly (because as a standard procedure, migrants are forced to sign papers written all in Greek), and during our conversation she changed her opinion on whether she wants to stay here or not. Now she is in Aladapon without her ID, she has no friends or relatives and she has no steady mental condition to deal with legal choices for her future. Instead of involving psychological help, the border police made abuse of her confused mental health to have her sign for what probably will result in her deportation. She will be deported back to a place where she was trying to get away from and where she might have been severely mentally injured for reasons that we don’t know. The second option is that she will stay for a very long time in Petrou Ralli because she can’t deal with paperwork in her condition. The police has not brought her to the psychiatric doctor in the time that she’s been detained, which according to the other women is about two weeks already from the day we met.
Another tragic case is an elderly woman from East-Africa, who escaped from the camp where she was first registered. She tried to get out of the country with fake papers and now she has to go back where the procedure started to get her asylum. She suffers from diabetes and also every month we’ve met her again, her mental state is getting worse and worse. We are very worried about her health. She knows no other language than her own. She is under the horror that the cops will kill her and she is alone and has no friends among the detainees, as nobody can stand her crying and complaining all the time in terror. Once she tried to commit suicide in her cell, after which they locked her in another cell with no blankets on the cement bed and it was very cold, from what they have told us... She should have been transferred to the island's camp she had escaped from, where two ex detained women, from the same country are and wait for her. According to common sense, though, she should never be obliged to go back, but she should be housed in a safe space in Athens, with proper treatment and give her asylum, before she is driven completely mad. She endures continuous torture. We have made our remark clear to the police. This is “legal terrorism”.
Those three cases, and hundreds of others, prove that the Greek police abuse the conditions of psychological distress, the traumatic cases or mental and medical diseases. The policemen and policewomen do not care about the serious health problems of the detainees and keep detaining more people to fill their detention centres. The Greek State pays individuals which are called Police to execute these dirty jobs of management and control over human bodies and lives.
We would like to make clear that we are also very aware of the conditions endured by thedetained men in Allodapon. They show a more accurate reality of this prison than the women's section shows us. Their treatment and their cells can’t be compared to the state and torture that is happening on a daily basis on the men’s floor. During our visits the police takes good care of not letting us approach or talk with the men, especially the cells filled with sick men with different diseases, encaged together without proper medicines or doctors, left to rot away till death. Currently there is a man of 60 years old from the Middle-East, who is severely sick, close to dying. He suffers from hepatitis, his kidneys seem to have shut down.
The male prisoners repeatedly tell the cops to bring this man to a hospital but they just sit in their chairs and smoke. We observe a very shameful reality of dehumanising and outrageous conditions. There are about 200 men imprisoned, most of them have no way to communicate with the outside world, either because they have no money or because they don’t know anyone in Greece, nor speak the language. People have reported cases of unbearable tortures and harsh repression for those who resist and claim the minimum of rights. Some time ago many men went on a hunger strike for eight days, because the food is very little and uneatable. A head officer promised them that the situation would change if they stopped the strike. They stopped the strike and then the cops, often drunk, exercised their most macho racist qualities and beat them out in the yard or in the basement, one after the other, breaking bones and causing other severe physical injuries.
Nobody should be surprised why some of the imprisoned men found the courage to risk escaping from this hellhole of Petrou Ralli in daytime. Couple of weeks ago, 8 men attempted to escape from their cages, of which 6 succeeded The other two were of course beaten till their leg and arm bones were broken.
We’re in solidarity with those who fight to get their freedom back! We call for your presence at the next gathering/demo called by SSAEKK that will happen on Wednesday 30th of January at 6pm in front of the hellhole!
UNTIL EVERY CELL OF THE ALIENS POLICE DETENTION CENTER OF PETROU
RALLI IS EMPTY & UNTIL THE RACIST PATRIARCHIC POLICIES
OF GREECE AND EU AGAINST MIGRANTS END,
HANDS OFF THE DETAINED MIGRANT WOMEN & MEN!!!
SOLIDARITY AND SELF ORGANISATION ARE OUR WEAPONS
THE PASSION FOR FREEDOM IS STRONGER THAN ALL KINDS OF PRISONS
The House of Women for Empowerment and Emancipation
email spiti.gynaikon@gmail.com
*Feminicide is a political term. It encompasses more than hοmicide because it holds responsible nοt only the male perpetrators but also the state and judicial structures that normalize misogyny.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου