της Christin Sandberg
Κάθε χρόνο χιλιάδες γυναίκες από τη Νιγηρία μεταφέρονται ως σκλάβες στην Ιταλία, με απώτερο σκοπό των διακινητών τους την καταναγκαστική εξώθησή τους στην πορνεία. Η Ivie Osagie, μία από αυτές τις γυναίκες, ήρθε στην Ευρώπη αφού της είχαν υποσχεθεί ιατρική περίθαλψη για ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε και τη δυνατότητα να σπουδάσει. Αλλά όταν βρέθηκε στην Ιταλία, συνάντησε μία διαφορετική πραγματικότητα. «Αντίθετα εγώ, όπως κι όλες οι άλλες γυναίκες, θα έβγαινα έξω στο δρόμο και θα πουλούσα το σώμα μου για να πληρώσω το χρέος μου», ανέφερε.
Πέντε χρόνια νωρίτερα η Ivie είχε αρρωστήσει. Οι γιατροί την διέγνωσαν με ινομύωμα, έναν καλοήθη όγκο που της προκαλούσε φριχτούς πόνους. Της είχαν πει πως στο μέλλον θα αντιμετώπιζε προβλήματα στο σεξ και πως θα δυσκολευόταν να κάνει παιδιά. Τότε ήταν μόνο είκοσι ενός ετών και είχε ένα κοριτσάκι τριών χρονών. «Ήταν αδύνατο να έχω κάποιου είδουςπερίθαλψη στην Νιγηρία, λόγω του υψηλού κόστους. Δεν είχα την οικονομική ευχέρεια και δεν μπορούσα να πληρώσω για να γίνει η επέμβαση που έπρεπε να κάνω», είπε.
Η Ivie Osagie είναι η μικρότερη από τα έξι παιδιά της οικογένειάς της. Οι γονείς της, που είχαν χάσει τη ζωή τους σε δυστύχημα δύο χρόνια νωρίτερα, ήταν φτωχοί άνθρωποι. Μετά το τραγικό αυτό συμβάν στη ζωή της, ξεκίνησε να ζητάει βοήθεια από τους κοντινούς της ανθρώπους. Τότε, μια καλή της φίλη, της υποσχέθηκε ότι θα έβλεπε τι θα μπορούσε να κάνει και μία ώρα αργότερα πήγε και τη βρήκε, κρατώντας ένα αριθμό τηλεφώνου που ανήκε σε κάποιον άνδρα στην Ιταλία με το όνομα Samy.
«Τον πήρα τηλέφωνο και εκείνος μου υποσχέθηκε πως θα τα κανόνιζε όλα για να πάω εκεί: ένα χώρο για να μένω, μια καλή δουλειά, ιατρική περίθαλψη και τη δυνατότητα να συνεχίσω τις σπουδές μου». Συνέχισε λέγοντας: «Δεν χρειαζόταν να πληρώσω τίποτα από πριν. Είχε πει πως το το κόστος για το ταξίδι, που ανερχόταν γύρω στις 28 χιλιάδες ευρώ, θα το ξεπλήρωνα όταν θα ήμουν στη Ευρώπη αφού θα έβρισκα γρήγορα δουλειά».
Μία μέρα πριν το ταξίδι, η Ivie Osagie μεταφέρθηκε σε ένα ναό, όπου αναγκάστηκε να συμμετάσχει σε μία παραδοσιακή πνευματική Δυτικο-Αφρικανική τελετή που λέγεται juju, κατά την οποία έπρεπε να αφήσει τρίχες από τις μασχάλες και το αιδοίο της καθώς και το σάλιο της μέσα σε μία κολοκύθα. «Υπήρχαν αίμα και κόκαλα παντού. Ο σαμάνος είπε πως εγώ και η οικογένειά μου θα καταλήγαμε εκεί εάν δεν πλήρωνα το χρέος μου όταν θα έφτανα.»
Το ταξίδι ξεκίνησε την επόμενη μέρα. Ήταν δεκαοχτώ άτομα στριμωγμένα σε ένα λεωφορείο.
«Το πρώτο σκέλος του ταξιδιού ήταν εντάξει, αλλά όταν περνούσα τα σύνορα ανάμεσα στη Νιγηρία και τον Νίγηρα πάνω σε μία μηχανή, ήξερα ότι αν δεν κατάφερνα να κρατηθώ γερά πάνω στη σέλα και να ισορροπήσω την τσάντα που κρατούσα, θα πέθαινα στην έρημο. Είδα αρκετούς ανθρώπους να πέφτουν και να τους παρατάνε εκεί, με τα κορμιά τους να κείτονται στο έδαφος.»
Μετά από αυτό, ξεκίνησε η κακοποίηση, εξομολογήθηκε η Ivie Osagie. Οι διακινητές χτυπούσαν, βίαζαν και συμπεριφέρονταν στους ταξιδιώτες σαν να ήταν ζώα. «Κάποιους τους πυροβόλησαν», είπε.
Στη Λιβύη, πρώτα την κλείδωσαν σε μία αποθήκη και μετά τη μετέφεραν σε μία άλλη.
«Υπήρχε παντού αίμα. Δεν είχαμε νερό για να πλυθούμε, ούτε και φαγητό. Οι άνδρες μας βίαζαν κάθε βράδυ».
Ξαφνικά, μια μέρα, η Ivie οδηγήθηκε με άλλους ανθρώπους προς στη θάλασσα. Κατάφερε να φτάσει ζωντανή στην Ιταλία όπου την έβαλαν σε ένα κέντρο κράτησης μεταναστών. Από εκεί τηλεφώνησε στον Samy. «Δεν είχα άλλη επιλογή. Κι εκείνος φυσικά είχε υποσχεθεί να με βοηθήσει».
Τρεις μέρες αργότερα την πήραν και την οδήγησαν σε μία μικρή πόλη στη νότια Ιταλία. «Το πρώτο πράγμα που μου είπε ο Samy ήταν πως ό,τι μου είχε πει μέχρι τότε ήταν ψέματα και ότι δεν θα λάμβανα καμία βοήθεια για να πάρω άδεια παραμονής, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή να βρω μία αξιοπρεπή εργασία. Αντίθετα, θα έπρεπε να κάνω ό,τι έκαναν και όλες οι άλλες γυναίκες έξω στο δρόμο και να πουλήσω το σώμα μου για να ξεπληρώσω το χρέος μου», είπε.
Την Ivie την κατέλαβε πανικός, αφού ήταν και άρρωστη. Αλλά ο Samy της ξεκαθάρισε πως το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν τα χρήματα. «Με βίαζε αρκετές φορές κάθε μέρα. Βρισκόμουν κλειδωμένη σε ένα δωμάτιο, το οποίο αναγκαζόμουν να το μοιράζομαι μαζί του. Για να τον κάνω να σταματήσει, συμφώνησα να βγω έξω στο δρόμο». Περιγράφει τους κινδύνους στους οποίους είχε εκτεθεί, πως την είχαν ναρκώσει, την είχαν βιάσει και μετά την είχαν απειλήσει ότι θα της έκαναν κακό και θα την σκότωναν. «Έπρεπε να τρέξω για να σώσω τη ζωή μου αρκετές φορές. Συχνά δεν έπαιρνα καν χρήματα,» εξομολογείται.
Έτσι μία μέρα, ένα χρόνο περίπου από τότε που ξεκίνησε το μαρτύριο για εκείνη, ο Samy, βγαίνοντας έξω, ξέχασε τα κλειδιά του στην πόρτα. Η Ivie δεν θα έχανε αυτή την ευκαιρία.
«Έφυγα αμέσως. Παρόλο που δεν είχα πουθενά να παω, έπρεπε να το κάνω. Αλλιώς θα είχα πεθάνει».
Για μία εβδομάδα κρυβόταν σε ένα σταθμό τρένων, μέχρι που ένας άνδρας της έδωσε δύο αριθμούς τηλεφώνου. «Πήρα τηλέφωνο τον ένα αριθμό και απάντησε μία γυναίκα. Μου υποσχέθηκε να με βοηθήσει». Το τηλέφωνο ανήκε στην οργάνωση On the Road, τη μεγαλύτερη οργάνωση κατά του εμπορίου ανθρώπων στη χώρα, η οποία προσφέρει στήριξη και βοήθεια στις γυναίκες που καταφθάνουν στην Ιταλία ως σκλάβες του σεξ.
Η Ivie Osagie βρισκόταν σε καλά χέρια. Όμως δεν έχουν όλες οι γυναίκες την ίδια τύχη. Σύμφωνα με μία έκθεση του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης (ΙΟΜ), 11.000 Νιγηριανές γυναίκες νεαρής ηλικίας κατέφθασαν στην Ιταλία κατά τη διάρκεια του 2016. Όλες οι γυναίκες είχαν καταγωγή από την περιοχή Edo της νότιας Νιγηρίας και υπολογίζεται πως το 80-90% αυτών μεταφέρθηκαν μόνο για ένα σκοπό: να τις κρατήσουν ως σκλάβες τους σεξ.
H Revon Benson-Idahosa, δικηγόρος και ιδρύτρια της οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων Pathfinders, είπε πως το 80% των οικογενειών που ζουν στην περιοχή Edo έχουν με κάποιο τρόπο επηρεαστεί από το εμπόριο ανθρώπων. «Ενα στα τρία κορίτσια που ζουν στο Edo, αποτελούν θύματα trafficking».
Αυτό αφορά κορίτσια και νεαρές γυναίκες από 15 μέχρι 24 ετών. Οι περισσότερες προέρχονται από σπίτια όπου οι ίδιες είναι μεγαλύτερες σε ηλικία από τα αδέρφια τους ή δεύτερες κατά σειρά γέννησης και στα οποία η μητέρα έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου την ευθύνη για την ανατροφή πέντε ή περισσοτέρων παιδιών. Παράλληλα, το εισόδημα της οικογένειας είναι πενιχρό και δεν επαρκεί για τη φροντίδα όλων των παιδιών, γεγονός που εμποδίζει πολλά παιδιά να φοιτήσουν στο σχολείο.
«Τα άτομα που χρησιμοποιούνται από τους διακινητές για να παγιδεύσουν τα κορίτσια μπορεί να έχουν οποιαδήποτε ιδιότητα: μια επιχειρηματίας, ένας ιερέας της τοπικής εκκλησίας ή ακόμα και ένα συγγενικό πρόσωπο·μπορεί να είναι οποιοσδήποτε θέλει να αυξήσει το εισόδημά του βρίσκοντας νεαρά κορίτσια διατεθειμένα να ταξιδέψουν και να συνάψουν σχέση με τους διακινητές,» είπε η Revon Benson-Idahosa.
«Στην προσπάθειά τους να πείσουν τις κοπέλες, συχνά χρησιμοποιούν ανθρώπους που τα κορίτσια εμπιστεύονται και ακολουθούν τις συμβουλές τους, όπως ένας μεγαλύτερος σε ηλικία συγγενής», πρόσθεσε η δικηγόρος.
Αυτό το αρχικό στάδιο, είναι ακόμα σχετικά ανοργάνωτο, επισημαίνει η Βensοn-Ιdahosa. Μόνο όταν η γυναίκα έρθει σε επαφή με με το δίκτυο διακινητών, μπαίνουν στην ιστορία οι εγκληματικές οργανώσεις.
Η Αμερικανή συγγραφέας Barbie Latza Nadeau, περιγράφει στο βιβλίο της «Χαρτογραφώντας το δρόμο προς την κόλαση: σεξ, ναρκωτικά και όπλα στην ακτή της μαφίας» ότι τα νεαρά κορίτσια, όπως η Ivie Osagie, δένονται σε τέτοιο βαθμό με την αποκαλούμενη «μαντάμ» – τη γυναίκα στην οποία έχουν ανατεθεί – ή τον διακινητή μέσω της τελετής juju, που συχνά είναι αδύνατο για εκείνες να «σπάσουν την κατάρα». Πάνω απ’ όλα κυριαρχεί ο φόβος πως θα τους κάνουν κακό, πως θα αρρωστήσουν, πως θα γίνουν στείρες, πως θα χάσουν το μυαλό τους ή πως κάποιο μέλος της οικογένειάς τους θα πληρώσει με τη ζωή του.
Ο Oba Ewuare ο Δεύτερος, που τον αποκαλούν «βασιλιά» και επιτελεί ένα σημαντικό ρόλο ως παραδοσιακός και πνευματικός ηγέτης στην περιοχή, καταδίκασε την προαναφερθείσα τελετή με μία άλλη συμβολική τελετή τον Μάη του ‘18, όπου κατάσχεσε όλα τα πακέτα που περιείχαν τρίχες και υγρά από τα σώματα των θυμάτων και «έλυσε την κατάρα» που βάραινε τα κορίτσια. Επίσης έχει μιλήσει ανοιχτά κατά του εμπορίου ανθρώπων.
(Σημείωση της μεταφράστριας: Φυσικά τα κορίτσια που βρίσκονται παγιδευμένα κάπου στην Ευρώπη δεν επωφελούνται με κανένα τρόπο από αυτό το πανηγύρι αυτοπροβολής ηγετικών μορφών της περιοχής).
Αυτό είχε κάποια σημασία.
«Το μήνυμα έφτασε σε κάποια κορίτσια στην Ιταλία και κάποια σταμάτησαν να πληρώνουν τη ‘μαντάμ’, με αποτέλεσμα να τις πετάξουν έξω από το χώρο διαμονής τους» είπε η Stefania Massucci, συντονίστρια του χώρου υποδοχής γυναικών της οργάνωσης On the Road.
Όμως, παρά τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν έξω στο δρόμο, αρκετές γυναίκες συνεχίζουν εκδίδονται για να καταφέρουν να επιβιώσουν. Άλλες δεν τολμούν να πιστέψουν ότι αυτό που άκουσαν είναι αλήθεια ή τις ξεγελούν λέγοντάς τους πως το δικό τους πακέτο δεν ήταν ανάμεσα σε αυτά που είχα απαλλαγεί από την «κατάρα».
Όμως, σύμφωνα με την Benson-Idahosa, η τελετή έχει επαναληφθεί και εκτός της επικράτειας του Edo.
«Αυτό έχει τεράστια επίδραση στα κορίτσια που πιστεύουν στην τελετή», είπε.
Το εμπόριο ανθρώπων είναι μία πολύ προσοδοφόρα δραστηριότητα. Η μεταφορά ενός κοριτσιού από τη Νιγηρία στην Ιταλία, όταν τα σύνορα της Ευρώπης έχουν κυριολεκτικά κλείσει, κοστίζει πάνω από εννέα χιλιάδες ευρώ. Παλαιότερα η τιμή κυμαινόταν ανάμεσα στις 3.700-4.700 ευρώ. Τα χρήματα πηγαίνουν στην πληρωμή διαφόρων σημείων στη διαδρομή κατά τη διάρκεια της διακίνησησης, στη δωροδοκία για την απελευθέρωση από τη φυλακή στη Λιβύη και στην ολοκλήρωση της διαδρομής στη Μεσόγειο.
«Όταν τα κορίτσια έρχονται εδώ είναι υποχρεωμένες να πληρώσουν πίσω το προαναφερθέν χρηματικό ποσό, επί τρία, που ανέρχεται σε περισσότερο από 28 χιλιάδες ευρώ. Κι αυτό, μέσω της πώλησής του σώματός τους στο δρόμο για περίπου 15 με 20 ευρώ ανά πελάτη, για τουλάχιστον πέντε χρόνια. Αυτές που αρνούνται να το κάνουν, τιμωρούνται σκληρά. Το πρώτο πραγμα που γίνται, είναι ομαδικός βιασμός», σύμφωνα με την Barbie Latza Nadeau.
Η Julie Okah-Donli είναι διευθύντρια της Αρχής Κατά του Trafficking «NAPTIP» με έδρα τη Νιγηρία. Δήλωσε πως το μεγαλύτερο ποσοστό εμπορίου ανθρώπων από τη χώρα τελείται με στόχο την εξώθησή τους στο σεξεμπόριο.
«Για την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου, έχουμε γνωστοποιήσει τους κινδύνους που εμπεριέχει ένα ταξίδι στη Ευρώπη με τη βοήθεια των διακινητών και καθοδηγούμε τις απαραίτητες νομικές διαδικασίες ενάντια σε διακινητές για να δείξουμε πως δεν θα υπάρξει ατιμωρησία γι’ αυτούς.»
Όμως όλες αυτές οι προσπάθειες αντικρούονται από μία ροή θετικών μηνυμάτων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τα κορίτσια που βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη, τα οποία συχνά αναγκάζονται να αναρτούν τέτοιο περιεχόμενο στους διάφορους λογαριασμούς τους.
«Κατ’ αυτό τον τρόπο, συνεχίζεται να γίνεται ολοένα και πιο επικρατέστερη μία εικόνα της Ευρώπης ως μελλοντική ευκαιρία», είπε η συγγραφέας Arbie Latza Nadeau.
Ακόμα και η Ivie Osagie ήταν επηρεασμένη από αυτά που μοιράζονταν διάφορες γνωστές της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
«Δεν είχα καταλάβει πώς ήταν η πραγματικότητα για τα κορίτσια απο την Νιγηρία, τα οποία εγώ γνώριζα. Είχα μόνο δει όμορφες φωτογραφίες τους στο διαδίκτυο», δήλωσε η Ivie Osagie. Το μέλλον της θα αποφασιστεί από το Συμβούλιο Μετανάστευσης της Ιταλίας. Η συνέντευξή της στην αρμόδια επιτροπή είναι προγραμματισμένη για την επόμενη μέρα μετά τη συνάντησή μας.
Η Stefania Massucci είπε πως η Ivie Osagie έχει καλές πιθανότητες να λάβει προστασία από το ιταλικό κράτος, επειδή είναι θύμα trafficking. Παρόλα αυτα, υπάρχουν πολλές άλλες νεαρές Νιγηριανές γυναίκες που δεν τολμούν και ούτε θα καταφέρουν να ξεφύγουν ποτέ από τον εγκλωβισμό και το χρέος και γι’ αυτό το λόγο δε θα πουν την αλήθεια στην Αρχή Μετανάστευσης.
Ο νέος Νόμος περί Μετανάστευσης και Ασφάλειας, που υιοθετήθηκε από την ιταλική κυβέρνηση το φθινόπωρο του 2018, περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα γι’ αυτή την κατηγορία γυναικών. Παλαιότερα, αρκούσε η υποψία πως μία γυναίκα θα μπορούσε να ήταν θύμα trafficking για να της προσφερθεί στέγαση, ακόμα κι αν η ίδια δεν είχε πει όλη την ιστορία της. Όμως τώρα δεν υπάρχει πλέον αυτη η δυνατότητα, σύμφωνα με τη Stefania Massucci.
Παρά το γεγονός ότι τα λιμάνια της Ιταλίας σήμερα είναι κλειστά για τους μετανάστες, οι δραστηριότητες που επιτρέπουν την είσοδο νεαρών Νιγηριανών γυναικών στη χώρα συνεχίζονται.
«Η μετανάστευση και το trafficking με στόχο την εξώθηση γυναικών στην πορνεία είναι δύο διαφοτερικά πράγματα» σημείωσε η Barbie Latza Nadeau.
Το προσωπικό της οργάνωσης On the Road δήλωσε πως βρίσκονταν λιγότερα κορίτσια από τη Νιγηρία στο δρόμο τον τελευταίο μήνα. «Δεν γνωρίζουμε τις επιπτώσεις του νέου νόμου αλλά σίγουρα αυτό υποδηλώνει ότι βρισκόμαστε σε μεταβατική φάση. Ο κίνδυνος είναι, είτε ότι τα κορίτσια θα μεταφέρονται κρυφά, είτε ότι η άτυπη μετανάστευση μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα αυξηθεί και μαζί με αυτή και το εμπόριο ανθρώπων στα σύνορα της Ευρώπης», δήλωσε η Stefania Massucci.
Αυτό σημαίνει πως τα κορίτσια θα πωλούνται και θα αγοράζονται τρεις ή τέσσερις φορές από τη στιγμή που θα φεύγουν από τη χώρα τους.
Ακόμα και η Julie Okah-Donlie της Αρχής Κατά του Trafficking «NAPTIP» ανησυχεί για την κατάσταση των Νιγηριανών κοριτσιών που βρίσκονται στην Ιταλία.
«Δυστυχώς οι γυναίκες αυτές θεωρούνται και αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι περισσότερο εκτεθειμένες κι αυτό οδηγεί στην παρενόχληση τους. Κάποιες συλλαμβάνονται, γεγονός που εντείνει την ψυχική οδύνη που βιώνουν. Ακόμα, είναι συνηθισμένο τα κορίτσια αυτά να τιμωρούνται με διάφορους τρόπους από τους διακινητές τους», τόνισε εκείνη.
Αυτό συμβάλλει στο γεγονός ότι ελάχιστα κορίτσια δραπετεύουν από την αιχμαλωσία, όπως έκανε η Ivie Osagie. Ιδιαίτερα, αν δεν έχουν πάρει άδεια παραμονής. Η Ivie Osagie μας είπε ότι ειναι ακόμα τρομαγμένη και φοβάται για τον εαυτό της, πιο πολύ όμως για τις αδερφές και την κόρη της που ζουν στη Νιγηρία.
«Ο Samy με ψάχνει και προσπαθεί να φτάσει σε μένα μέσω της αδερφής μου. Η ίδια έχει δεχτεί πολλές απειλές και τις προάλλες ήρθαν δύο άνδρες και χτύπησαν την πόρτα στο σπίτι τους στη Νιγηρία και απείλησαν να σκοτώσουν την αδερφή μου και την κόρη μου εάν δεν αποπληρώσω ολόκληρο το ποσό. Είναι αναγκασμένες να μετακινούνται συνέχεια», είπε η Ivie.
Σημείωση: Τα ονόματα στο άρθρο είναι ψευδώνυμα.
Φωτογραφίες: Christin Sandberg
Το κείμενο αναρτήθηκε στον ιστότοπο της Σουηδικής αναρχοσυνδικαλιστικής εφημερίδας Arbetaren.
Μετάφραση: BlackCat
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου