Από απελευθερωτής λαθρομετανάστης-Με αφορμή την επέτειο της Ενσωμάτωσης των Δωδεκανήσων

Από απελευθερωτής λαθρομετανάστης 

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΥΡΙΚΟΣ

Από το NEWSROOM 

Για δείτε τραγική ειρωνεία της τύχης και του χρόνου. 7 Μαρτίου είχαμε την επέτειο της Ενσωμάτωσης των Δωδεκανήσων.
Όσο και να φαίνεται παράξενο κάποτε οι κάτοικοι των Δωδεκανήσων (εκεί το 47-48) ζητωκραύγαζαν Πακιστανούς και κυρίως Ινδούς στρατιώτες οι οποίοι αποβιβάζονταν στα νησιά ως απελευθερωτές όντας μέρος της εκστρατευτικής δύναμης της Αγγλίας.

Υπάρχουν φωτογραφίες με το πλήθος να επευφημεί μελαμψούς σαρικοφόρους που στέκονται αμήχανα, να τους δαφνοστεφανώνει, να στέλνει παιδάκια με ανθοδέσμες να τους καλοσωρίσουν, φουκαριάρηδες στρατιώτες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα τους (εκεί που ζούσαν μια πεινασμένη χαμοζωή), ξεκάρφωτα όντα (όλοι τους - όλοι μας) που τα πήρε η πολεμική αποικιοκρατική μηχανή να τα κάνει κιμά και δόξα τη μεγαλοθυμία της μαμάς Αγγλίας να λέμε. Τις προάλλες βρήκα ακόμα μερικές ακόμα φωτογραφίες αυτού του παράδοξου από μια ομάδα στο facebook, στη Ρόδο αυτή τη φορά. Fast Forward μερικές δεκαετίες μετά : το "Πακιστανός" είναι πλέον βρισιά και η συνηθισμένη αντιμετώπιση καλωσορίσματος σε φουκαριάρηδες μελαμψούς έχει καταστεί η περιφρόνηση, στην καλύτερη, και στην χειρότερη, το πετροβόλημα και τα μαχαιρώματα.

Λίγες μέρες μετά βρίσκομαι στο Ελευθέριος Βενιζέλος στην Αθήνα, περιμένω στον ιμάντα να παραλάβω την αποσκευή μου. Απέναντι μια ρεκλάμα σε μαύρο και χρυσό χρώμα μου τραβάει την προσοχή. Μια εταιρία μας πληροφορεί πως μπορεί να παρέχει την Ελληνική υπηκοότητα σε όποιον επενδύσει 250.000 ευρώ στη χώρα μας. Το ίδιο ισχύει και για άλλες 26 χώρες εντός Σένγκεν. Πάνω στην πινακίδα εκτός από το λογότυπο της εταιρίας σε χρυσό φιγουράρουν οι σημαίες της Ελλάδας και της Ε.Ε. Σκεφτείτε που είναι αυτή η αφίσα. Στο μεγαλύτερό διεθνές αεροδρόμιο της χώρας, στον πλέον πολυσύχναστο χώρο. Σκεφτείτε την σημειωτική της βαρύτητα. Να λοιπόν φίλε μου : έχεις φράγκα, μόνιμη διαμονή και υπηκοότητα. Ελάτε επενδυτές. Δε λέει τίποτα εκεί για το χρώμα σου, το φύλο σου, το σεξουαλικό σου προσανατολισμό, τη θρησκεία σου, λέει απλά : έχεις 250.000 χιλιάρικα, μπορείς να μείνεις εδώ.

Δε θα ακούσεις ποτέ κανέναν πατριώτη να έχει θέμα με αυτό : εκεί δε θα ακούσεις για ελληνικότητα, για τζιχαντιστές, για μουσουλμάνους, για «πούστηδες», για ακάθαρτα αίματα και αλώσεις πολιτισμών. Εκεί μιλάει το χρήμα ή μάλλον, εκεί βουλώνει στόματα το χρήμα.

Όταν ο ξένος έχει παράδες στη τσέπη τον λέμε τουρίστα ή επενδυτή και είμαστε color blind και γενικότερα δε βλέπουμε τίποτα και δεν έχουμε κανένα παράπονο και δε νιώθουμε καμιά απειλή παρά μυρίζουμε το χρήμα σαν σκυλιά. Αλίμονο αν ο ξένος ξεβραστεί άφραγκος σε καμιά ακτή και δεν έρθει παραλής με τσάρτες…Τότε θυμόμαστε τα πάντα! Πίσω από όλα αυτά αχνοφέγγουν ακόμα καλοθρεμένα πρόσωπα αφέντηδων που ανάλογα με τα συμφέροντα μοιράζουν σε κάθε εποχή ψίχουλα, σκυλοφαγώνονται μεταξύ τους ποιος θα αρπάξει το μεγαλύτερο κομμάτι, σου παρουσιάζονται ως σωτήρες, σε βάζουν στο στρατό τους, βομβαρδίζουν την πατρίδα σου ή την άλλη στιγμή την "απελευθερώνουν"...Σε ταϊζουν ότι θέλουν, σε διασκεδάζουν όπως το σχεδιάσουν, σε μεγαλώνουν στα μέτρα τους από την κούνια έως τον τάφο και σε έχουν στο μεροκάματο του τρόμου μόνο και μόνο για να μπορεί να αγοράσεις τα πράγματα που σου πουλούν…Και ο κοσμάκης να εκθειάζει ή να αναθεματίζει κατά πως τον διδάξουν κάθε φορά...

Και εγώ αυτόν τον κοσμάκη που μεγάλωσε έτσι και έτσι έμαθε, έτσι του έμαθαν, δεν μπορώ να τον αφήσω στην πάντα ως καμένη υπόθεση. Θέλω να του μιλώ όσο μπορώ, όσο αντέχω. Δεν μπορώ να τον μισήσω γιατί αυτό το σύστημα από μικρό τον εμποδίζει να μάθει πραγματικά, τον ποτίζει σταγόνα σταγόνα σαν πως θα γεννηθεί το μίσος του ρατσισμού, τον μπολιάζει με αντισώματα ενάντια στην ανοχή και τη διαφορετικότητα, κοντολογίς : τον κάνει στρατιωτάκι να μισεί και να αγαπά ο,τι του υποδείξουν.

Είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις από αυτή τη διαδικασία. Κάποιοι μπορούν και άλλοι, οι περισσότεροι, όχι. Το να σκαλίζεις την αλήθεια και το να μιλάς με υπομονή για αυτήν είναι ένα είδους αντίσταση – είναι και μια προσπάθεια να γεφυρώσεις αβύσσους μεταξύ ανθρώπων.