Η Ευρωπαϊκή Ένωση πολεμά, στην Αφρική και στη Μέση Ανατολή, αλλά και στην καρδιά της Ευρώπης, ορθώνοντας νέα συστήματα άμυνας-απέναντι στους εξωτερικούς κρατικούς ανταγωνιστές- και ασφάλειας -απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, τους περισσευούμενους πληθυσμούς που δεν χωράνε στο όραμα των εθνικών στόχων, από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/στριών και την κήρυξη μόνιμης έκτακτης ανάγκης στους δρόμους των μητροπόλεων, μέχρι τον καθημερινό κυβερνοέλεγχο των πολιτών και την ακραία καταστολή των κινημάτων. Κυβερνοέλεγχος και μόνιμη έκτακτη ανάγκη που δεν αποτελούν «εκτροπή» από τα «δημοκρατικά δικαιώματα», αντίθετα, τα «δημοκρατικά δικαιώματα» αποδεικνύονται σήμερα ως μια μικρή ιστορική παρένθεση και «εκτροπή» της μακράς ιστορίας της ευρωπαϊκής κυριαρχίας, εκτροπή που επέβαλλαν τα κινήματα των καταπιεζόμενων βάζοντας μπροστά τα κορμιά τους απέναντι στην ταξική εκμετάλλευση και τη δυτική αποικιοκρατία.
Δεν είναι ανάγκη να κοιτάξουμε κάπου μακριά, στη Βενεζουέλα ή τη Συρία, στη Βραζιλία ή στη Σομαλία, για να δούμε πώς διεξάγεται ο σύγχρονος πόλεμος. Ο πόλεμος βρίσκεται ήδη στην καρδιά της Ευρώπης και των ΗΠΑ, στα μετόπισθεν και στην αφετηρία του πολέμου που διεξάγεται στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή, τη Λατινική Αμερική. Στη Γαλλία και την Ιταλία, είχαμε δύο τελευταία χαρακτηριστικά στιγμιότυπα του κοινωνικού πολέμου, όπου οι δημοκρατικές αρχές ομολόγησαν πώς βλέπουν τα επικίνδυνα κοινωνικά κινήματα που καταστέλλουν: ως αιχμάλωτους πολέμου.
Στη Γαλλία, τα «Κίτρινα Γιλέκα» βρήκαν απέναντί τους μια πολεμική Γαλλική Δημοκρατία που ενεργοποίησε όλα τα σύγχρονα δόγματα άμυνας/ασφάλειας αντιεξέγερσης/αντιτρομοκρατίας, υβριδικού πολέμου απέναντι στα κινήματα. Ειδικά στρατιωτικοποιημένα σώματα αντιεξέγερσης έδρασαν ως ευέλικτες μονάδες ενάντια στους διαδηλωτές, άλλοτε φορώντας πολιτικά, άλλοτε όχι, όπως τα περίφημα BAC (La Brigade Anti-Criminalité) με στρατιωτική εκπαίδευση και εξοπλισμό, δρώντας συχνά από κοινού με φασιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις. Τεθωρακισμένα οχήματα και εκατοντάδες χιλιάδες αστυνομικοί βγήκαν στους δρόμους, εκατοντάδες πλαστικές σφαίρες έπεσαν πάνω σε διαδηλωτές και διαδηλώτριες, αφήνοντάς πίσω τους σώματα βαριά πληγωμένα, ανάπηρα, ή τραυματίζοντας θανάσιμα. Μαθητές των προαστίων ακινητοποιήθηκαν σε στάση αιχμαλώτων πολέμου από την αστυνομία, που τους φώναζε βρωμοάραβες, κυριολεκτικά χιλιάδες ήταν οι προσαγωγές και οι συλλήψεις. Τα ΜΜΕ ανέπτυξαν όλη την εργαλειοθήκη των τεχνικών πολεμικής και αντιτρομοκρατικής προπαγάνδας, με αφορμή και το τρομοκρατικό χτύπημα στο Στρασβούργο, προσπαθώντας να απομονώσουν τα «ακραία» από τα «μετριοπαθή» στοιχεία, ενώ ο Μακρόν δήλωσε πως «Η Δημοκρατία θα πει την τελευταία λέξη». Όμως τα «Κίτρινα Γιλέκα» έδειξαν αντοχή στο χρόνο, συναρθρώνοντας αγροτικές, εργατικές, μαθητικές και φοιτητικές αντιστάσεις με μαζικό και κοινωνικό τρόπο, έξω από τα παραδοσιακά συνδικάτα και κόμματα, κόντρα στις κυρίαρχες μορφές αντιπροσώπευσης, κοινοποιώντας στα social media εμπειρίες συναντήσεων και αγώνα, φέρνοντας στην επιφάνεια τις αντιφάσεις και την απειλή του εμφυλίου εντός των ίδιων των κινημάτων και της γαλλικής κοινωνίας: Από τη μια μεριά, οι συμπληγάδες του φασισμού, του ρατσισμού, του αντισημιτισμού που κατεβαίνει στους δρόμους μαζί με τα όργανα καταστολής της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας των επιχειρήσεων, από την άλλη μεριά μια πολλαπλότητα κινημάτων που αναζητά το δικό της προσανατολισμό στον κοινωνικό πόλεμο, αντιμετωπίζοντας διαρκώς τα ίδια της τα όρια, και πάνω από όλα το όριο σύνδεσης με άλλες ομάδες καταπιεσμένων, τους μετανάστες και τις μετανάστριες χωρίς χαρτιά, τους εργαζομένους σε τομείς-κλειδιά, το φεμινιστικό και LGBTQI+ κίνημα.
Στην Ιταλία, ο κοινωνικός πόλεμος διεξάγεται στο ίδιο πεδίο και με διαφορετικές μορφές: σε μια χώρα όπου ο φασισμός και η ακροδεξιά κερδίζουν ολοένα και περισσότερο χώρο, με κεντρική πολιτική εκπροσώπηση τα κηρύγματα εθνικής ανεξαρτησίας του Σαλβίνι, 250.000 πολίτες διαδηλώνουν στο Μιλάνο ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα το οποίο προσπαθεί να αγκαλιάσει η Ιταλική Δημοκρατία. Την ίδια στιγμή, όμως, μια από τις πιο ενεργές κοινωνικές καταλήψεις στην Ιταλία, η κατάληψη Asilo στο Τορίνο καταστέλλεται και τα μέλη της συλλαμβάνονται με κατηγορίες εμπνευσμένες από το αντιτρομοκρατικό οπλοστάσιο, όπως η κατηγορία για βομβιστικές επιθέσεις σε εταιρείες που αναλαμβάνουν την κατασκευή και τη λειτουργία ‘’κέντρων κράτησης’’ (δλδ σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης) μεταναστών. Η ίδια η Δημοκρατία που δηλώνει με κάθε τρόπο τον αντιφασισμό και τον αντιρατσισμό της, η ίδια διώκει αγωνιστές και αγωνίστριες με το πρόσχημα πως αυτοί επιτίθενται σε επιχειρήσεις που φυλακίζουν τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Το αποτέλεσμα είναι τα μέλη της κατάληψης Asilo, που μετράει μια σειρά αγώνες ενάντια στις εξώσεις των φτωχότερων κομματιών της κοινωνίας, ενάντια στις αστικές αναπλάσεις και το gentrification, ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, ενάντια στην εκδίωξη Ρομά από την περιοχή του καταυλισμού τους ώστε να χτιστεί το νέο γήπεδο της «Μεγάλης Κυρίας» Γιουβεντους να διώκονται με τουλάχιστον 120-130 διώξεις τα τελευταία 6 χρόνια. Όπως μάλιστα δήλωσε ο αστυνομικός διευθυντής του Τορίνο για τους πρόσφατα 6 συλληφθέντες και κατηγορούμενους για «ανατρεπτική οργάνωση», «δεν υπάρχουν συλληφθέντες, είναι αιχμάλωτοι γιατί βρισκόμαστε σε πόλεμο»
Στον κοινωνικό πόλεμο, οι εργατικοί, έμφυλοι, διεθνιστικοί και αντιπολεμικοί αγώνες που ξεσπούν στις γειτονιές, τις χώρες και τις ηπείρους τα τελευταία χρόνια, αντιμετωπίζονται από το καπιταλιστικό σύστημα επικράτησης με ένα διπλό τρόπο: Η πρώτη μέθοδος του κοινωνικού πολέμου είναι ο νεοσυντηρητικός εκφασισμός, και ο πόλεμος κατά των μεταναστών/στριών, των εργαζομένων και των έμφυλα καταπιεζόμενων σωμάτων με όρους φυσικής βίας, με στόχο την υποταγή τους στην εθνική οικογένεια της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας, της κερδοφορίας . Η δεύτερη μέθοδος είναι ο τεχνοκρατικός εκδημοκρατισμός και ο πόλεμος κατά της ζωής, της εργασιακής δύναμης και της ψυχικής υγείας, ο πόλεμος κατά των σωμάτων των υποτελών φυλών, φύλων και εθνών με όρους τόσο ενσωμάτωσης όσο και αποκλεισμού. Αν η πρώτη μέθοδος του νεοσυντηρητικού εκφασισμού σηματοδοτεί την επιλογή στρατιωτικής όξυνσης της πατριαρχίας, του ταξικού κράτους και του εθνικισμού απέναντι στα σώματα των καταπιεσμένων, η δεύτερη μέθοδος του τεχνοκρατικού εκδημοκρατισμού σηματοδοτεί προσχηματικά την αστική δημοκρατική «άμυνα» των δικαιωμάτων των καταπιεσμένων απέναντι στον εκφασισμό. Η «Δημοκρατία» προβάλλεται ως η μόνη σωτηρία απέναντι στο «Φασισμό», ενώ στη πραγματικότητα βρίσκεται σε στενή συνεργασία μαζί του, σε μια πολύμορφη υβριδική επιχείρηση που συνδυάζει στοιχεία του εμφύλιου και του ιμπεριαλιστικού πολέμου, με στόχο την καταστολή της δυνατότητας μιας αντιπολεμικής, διεθνιστικής απάντησης των καταπιεσμένων υπέρ μιας άλλης οργάνωσης της κοινωνίας.
Η Ευρωπαϊκή Δημοκρατία, η οποία κατασκευάστηκε με στόχο την άμυνα/ασφάλεια των κυρίαρχων τάξεων κατά την μεταπολεμική περίοδο, παραμένει μια μορφή Πολέμου, όπως αναγνωρίζει η ίδια ανοιχτά στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας: το πρόβλημα δεν είναι η «απώλεια των ευρωπαϊκών αξιών» και το «έλλειμμα δημοκρατίας», όπως λένε κάποιοι, το πρόβλημα είναι οι ίδιες οι ευρωπαϊκές αξίες και η ίδια η ευρωπαϊκή δημοκρατία. Ο πόλεμος κατά των μεταναστών, ο ταξικός πόλεμος, ο πόλεμος της πατριαρχίας και του μιλιταρισμού πάνω στα σώματα, ο πόλεμος που βρίσκει την κορυφαία του έκφραση στην κρατική οργάνωση των πολεμικών επιχειρήσεων εντός και εκτός συνόρων, αποτελεί βασικό στοιχείο της γέννησης και της ανάπτυξης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.
Αντιπολεμικό διεθνιστικό κίνημα για εμάς σημαίνει πως ο πόλεμος που ισοπεδώνει χώρες κάπου μακριά, ξεκινά από εδώ: από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από την Ελλάδα στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Σημαίνει πως το μπλοκάρισμα της πολεμικής μηχανής, στην εργασία, την οικογένεια, το έθνος, στο δρόμο, στον κυβερνοχώρο, είναι η αυτοάμυνα και η αλληλεγγύη των καταπιεσμένων, αλλά και το σχέδιο οργάνωσης και απάντησής τους, οι δικές τους πράξεις και οι δικές τους αξίες. Αντιπολεμικό διεθνιστικό κίνημα για εμάς σημαίνει πως στη Γαλλία και στην Ιταλία, στα «Κίτρινα Γιλέκα» και στην κατάληψη Asilo, διεξάγεται κοινωνικός πόλεμος-όπως και στα νερά του Αιγαίου και στον Έβρο, στους πνιγμούς των προσφύγων και στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και στις φυλακές των φτωχών. Από την «Αραβική Άνοιξη» μέχρι το Δεκέμβρη του 2008 και τα «Κίτρινα Γιλέκα», καπιταλιστικές δικτατορίες και καπιταλιστικές δημοκρατίες συνεχώς νικούν. Όπου υπάρχει πόλεμος, όμως υπάρχει και αντίσταση, και όπου υπάρχει αντίσταση, υπάρχει προοπτική-αρκεί να θες να τη δεις.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου