Η Μέρα της Γυναίκας από τη Σκοπιά του Κοινωνικού Πολέμου

Η 8^η Μάρτη γιορτάζεται ως ‘‘η μέρα της γυναίκας’’. Δεν αποτελεί φυσικά έκπληξη η κυρίαρχη εμπορευματοποίηση και αποπολιτικοποίηση της μέρας αυτής ως ένα 24ωρο απλώς αφιερωμένο στο ‘‘ωραίο φύλο’’, ευκαιρία για καταναλωτικά κρεσέντο που θα παρέλθει και για έξαρση της αντικειμενοποίησης-φετιχοποίησης των γυναικών που θα παραμείνει. Ούτε βέβαια μας εκπλήσσει το γεγονός ότι αποσιωπάται το κομμάτι της ιστορία που προέρχεται και εμπνέεται από τις απεργίες και τους αγώνες των γυναικών κατά το 19^ο και τον 20^ο αιώνα.

Και δεν αποτελούν αυτά έκπληξη γιατί ακόμα και σήμερα, εξαιτίας της ήττας των αγώνων αυτών, ζούμε σε ένα εθνο-πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα, που επιτίθεται στα σώματα των καταπιεσμένων καθημερινά με όλα τα μέσα που διαθέτει.

Ως αντιπολεμική διεθνιστική συλλογικότητα αναγνωρίζουμε ότι ο κοινωνικός πόλεμος ήδη διεξάγεται στο εσωτερικό από κράτος/κεφάλαιο με στόχο τη συνοχή του εθνικού σώματος ως απαραίτητη προϋπόθεση για την εκτός συνόρων ιμπεριαλιστική τους δραστηριότητα. Ο πόλεμος αυτός διεξάγεται και στο εμφανές επίπεδο εθνικισμού/ρατσισμού και στο λιγότερο ευδιάκριτο - μιας και το συνηθίσαμε - επίπεδο της πατριαρχίας, που εξακολουθούν να αποτελούν δομικά χαρακτηριστικά των σύγχρονων δημοκρατιών. Κάθε έθνος-κράτος έχει στη βάση του, πέρα από τις ταξικές δομές εκμετάλλευσης, τη πατριαρχική δομή της οικογένειας και έναν δομικό εθνικισμό-ρατσισμό, ευθέως ανάλογο με την ανάπτυξή του. Η πατριαρχία προϋπάρχει του καπιταλισμού, σταθεροποιείται με την εμπέδωση των κρατών και προϋποθέτει, πέρα από τη καταπίεση των γυναικών και τη πυρηνική οικογένεια, τη δυαδική κατανομή του ανθρώπου σε δύο φύλα χωρίς διάκριση βιολογικού-κοινωνικού παράγοντας έτσι κι άλλες μορφές σεξισμού. Σε αυτό το πλαίσιο οι γυναίκες και τα λοατκια+ άτομα που αποκλίνουμε από τις επιταγές των παραπάνω συστημάτων λόγω ταυτότητας φύλου, σεξουαλικότητας, ή και τρόπου ζωής, και σε δεύτερο επίπεδο οι ετεροφυλόφιλοι άντρες που δεν επιτελούμε τον επιβαλλόμενο και επιθυμητό ρόλο της κυριαρχικής μάτσο αρρενωπότητας, βιώνουμε τη σεξιστική και σεξουαλικοποιημένη βία και τη κουλτούρα βιασμού με ποικίλες μορφές. Λεκτικές, ψυχολογικές, σωματικές, άμεσες αλλά και πιο υπόκωφες που πολύ εύκολα περνούν στα ψιλά γράμματα ή δεν αναγνωρίζονται καν. Ιδιαίτερα καθώς ανήκουμε στα κατώτερα ταξικά στρώματα η συνύφανση πατριαρχίας-καπιταλισμού δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο, που επιχειρεί να απαξιώσει ολοκληρωτικά έως και να αφανίσει τις ζωές μας. Για εμάς λοιπόν η ‘‘μέρα της γυναίκας’’ είναι ένα ακόμη 24ωρο που μαχόμαστε ενάντια σε όλα αυτά με μνήμες από κάθε αγώνα που δώσαμε, δίνουμε ή θα δώσουμε σε αυτό το πόλεμο, μέχρι να αντιστρέψουμε τους όρους του και να ζήσουμε ελεύθερες/α/οι.

Στον εθνο-πατριαρχικό καπιταλισμό της κρίσης, που έγινε κανονικότητα, τα σώματα που δέχονται την οξύτερη επίθεση είναι αυτά των μεταναστριών και μεταναστών, γυναικών και λοατκια+ ατόμων, που δεν έχουν ενταχθεί στον εθνικό κορμό, ή εντάσσονται σε αυτόν με τους όρους ενός εκ των πιο εκμεταλλευόμενων κομματιών της εργατικής τάξης. Εκτός της γενικευμένης πατριαρχικής/σεξιστικής βίας, γίνονται καθημερινοί στόχοι των κρατικών και κοινωνικών εθνικιστικών πογκρόμ. Άλλωστε κράτη, κυβερνήσεις, και αστικοί θεσμοί αποτελούν το νομιμοποιητικό και κανονικοποιητικό πυρήνα της βίας των συστημάτων κυριαρχίας που λειτουργεί πάντα προς όφελος της εξουσίας των προνομιούχων. Από τις περιπολίες του στρατού στα σύνορα, τις γυναικοκτονίες μεταναστριών και τις δολοφονίες μεταναστών, τη συμφωνία ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας για επαναπροωθήσεις μεταναστ(ρι)ών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τη θεσμοθέτηση της ύπαρξης τους απ’ το κράτος υπό τον έλεγχο του στρατού, τις επιθέσεις αστυνομίας και φασιστών σε μετανάστες/τριες και λοατκια+ άτομα, το θεσμοθετημένο ρατσισμό όπως ο νόμος για την απαγόρευση της μαντίλας στη Γαλλία, τις καθημερινές δολοφονίες και βιασμούς γυναικών μέχρι τις παραβιαστικές συμπεριφορές αφεντικών αλλά και συναδέλφων στους χώρους δουλειάς και όχι μόνο, ο πόλεμος ενάντια στις/στους καταπιεσμένες/ους του συμπλέγματος κράτος-κεφάλαιο-πατριαρχία στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς παράγει συνεχώς νέα θύματα. Αν δεν είσαι ήδη, καλείσαι να γίνεις μέχρι και συνένοχη/ος/ο σε αυτόν.

Μόνος τρόπος για να αναιρεθεί η παραπάνω συνθήκη είναι να αρνηθούμε να πολεμήσουμε προς όφελος του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης/καταπίεσης της κυριαρχίας. Δε χρειάζεται να περιμένουμε να γίνει πράξη η ‘‘προοδευτική’’ επιθυμία του Καμμένου να στρατεύονται και γυναίκες ή να γίνονται αποδεκτά με ίσους όρους ανοιχτά λοατκια+ άτομα στο στρατό, ώστε να μας στέλνουν για κρέας στα κανόνια των αιματοβαμμένων αποστολών τους. Σε αυτό το πόλεμο που μαίνεται εντός-εκτός και διαπερνά όλο το τρίπτυχο τάξης, φύλου, έθνους/φυλής αρνούμαστε ξεκάθαρα μια τέτοια προοπτική συναίνεσης και συμμετοχής μας στους πολέμους και στη διασφάλιση της εθνικής ενότητας. Αρνούμαστε να είμαστε εφεδρικές αναπαραγωγικές μηχανές για το ‘‘δημογραφικό πρόβλημα’’ ενός έθνους ή/και προοδευτικά άλλοθι της πολεμικής θανατομηχανής. Είμαστε με τις κοινότητες των καταπιεσμένων, των γυναικών των λοατκια+ ατόμων, των μεταναστριών/ων, την εργατική τάξη. Για να συγκροτήσουμε τις ταξικές πολυεθνοτικές, αντιπατριαρχικές νομαδικές πολεμικές μηχανές που θα επιτεθούν σε εθνικισμό, πατριαρχία, κράτη και κεφάλαιο.

Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση