Γιώργος Μιχαηλίδης*
Στο στόχαστρο και ο εξωτερικός και ο εσωτερικός «εχθρός»
Ζούμε αναμφισβήτητα σε εποχές μεγάλων κινδύνων και αβεβαιότητας για το μέλλον. Σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά και συγκεκριμένα στην ευρύτερη «γειτονιά» μας ο πόλεμος είναι καθημερινότητα για εκατομμύρια ανθρώπους (Συρία, Λιβύη, Παλαιστίνη, Ουκρανία), ενώ η γενική τάση δείχνει προς μια μελλοντική όξυνση των διεθνών ανταγωνισμών για την εξασφάλιση ενεργειακών πόρων, αγορών και πολιτικού ελέγχου κρατών και περιοχών.
Οι ελίτ, τα κράτη και τα μπλοκ κρατών εξοπλίζονται για τον εξωτερικό εχθρό ενώ οχυρώνονται και σκληραίνουν εσωτερικά ενάντια στον «εχθρό λαό». Πρόκειται για μια προληπτική αντεπανάσταση των όσων μας εξουσιάζουν, οι οποίοι βλέποντας την κοινωνική δυσαρέσκεια απέναντι στις πολιτικές τους ετοιμάζονται σε δύο επίπεδα. Είτε για να καταστείλουν τον όποιο ξεσηκωμό ξεσπάσει, είτε για να στρέψουν -αν μπορούν- τη δυσαρέσκεια σε ακίνδυνα γι’ αυτούς μονοπάτια. Αυτούς τους δύο στόχους έρχονται να εξυπηρετήσουν οι πολιτικές του αυταρχισμού και του εθνικισμού που καλλιεργούν, ευνοούν και εφαρμόζουν τα κράτη.
Το αφήγημα είναι κατά βάση ενιαίο παντού, αν και παρουσιάζεται στον κάθε λαό ως μοναδικό:
*Δεν υπάρχουν λεφτά άρα χρειάζεται να κάνουμε τα πάντα για να αναβαθμίσουμε τη διεθνή μας θέση. Να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα, να ορίσουμε ΑΟΖ, να συμμαχήσουμε και με το διάολο, να υποθάλψουμε πραξικοπήματα σε χώρες με ενεργειακούς πόρους, να συνδράμουμε τους συμμάχους μας για να βελτιωθεί κι η δική μας θέση, να προλάβουμε τους γείτονες και ανταγωνιστές μας, να πολεμήσουμε κι οι ίδιοι αν χρειαστεί.
*Δεν υπάρχουν λεφτά άρα χρειάζεται ησυχία, τάξη κι ασφάλεια στο εσωτερικό του κράτους μας. Δεν είναι ώρα για απεργίες και διεκδικήσεις, πρέπει να δεχτούμε μείωση των δικαιωμάτων μας, των μισθών μας, των συντάξεων, πρέπει να καταστραφεί το περιβάλλον κι η καθημερινή ποιότητα ζωής για να γίνουν επενδύσεις. Όποιος δεν αποδέχεται αυτό το σχέδιο λοιδορείται και αντιμετωπίζεται σαν εχθρός του πολιτεύματος. Γι’ αυτό και προχωρώντας στον 21ο αιώνα παρατηρούμε τις ελευθερίες να περιστέλλονται και τα δικαιώματα στην εργασία, την έκφραση και τη δημιουργία να περιορίζονται.
Στην Ευρώπη, το πολιτικό κέντρο που προωθεί αυτή την πολιτική, δηλαδή την πολιτική των πολεμικών ανταγωνισμών, του εθνικισμού, του ρατσισμού και του αυταρχισμού έχει όνομα και λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η οικονομική πολιτική λιτότητας και καταλήστευσης της κοινωνικής πλειοψηφίας που προωθεί και εφαρμόζει η ΕΕ είναι γνωστή σε όλους/ες. Πλάι σ’ αυτήν, όμως, σαν απαραίτητο συμπλήρωμα έρχεται η πολιτική των πολέμων, του εθνικισμού, του ρατσισμού και του αυταρχισμού. Ας ρίξουμε μια ματιά.
Την τελευταία δεκαετία μόνο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη-μέλη της έχουν εμπλακεί στη διάλυση των κρατών της Λιβύης, της Συρίας και της Υεμένης (προηγουμένως του Ιράκ και του Αφγανιστάν). Έχουν υποστηρίξει το αντιδημοκρατικό, νεοφασιστικό πραξικόπημα στην Ουκρανία, οξύνουν επικίνδυνα τις σχέσεις με τη Ρωσία συμμετέχοντας σε προκλητικές ΝΑΤΟϊκές στρατιωτικές ασκήσεις στα σύνορά της, ενώ υποστηρίζουν αντιδημοκρατικές απόπειρες πραξικοπημάτων, όπως αυτό στη Βενεζουέλα. Επιπλέον, σε συμφωνία με τη Λιβύη, την Τουρκία και βαλκανικά κράτη εκτός ΕΕ εφαρμόζουν μια απάνθρωπη και δολοφονική συμφωνία «διαχείρισης μεταναστευτικών ροών» (που οι ίδιοι δημιούργησαν), η οποία αφήνει κάθε εβδομάδα νεκρούς σε θάλασσες και χερσαία σύνορα, ενώ γεμίζουν χώρες με στρατόπεδα ντροπής όπου οι πρόσφυγες και μετανάστες κρατούνται έγκλειστοι (όπως στην Ελλάδα).
Η Ευρωπαϊκή Ένωση καλλιεργεί συνειδητά και ποικιλοτρόπως την εικόνα του μουσουλμάνου-τζιχαντιστή που απειλεί τον ευρωπαϊκό πολιτισμό αλλά και τους Ευρωπαίους πολίτες ατομικά. Κι αυτό για να νομιμοποιήσει την επεκτατική και φιλοπόλεμη ατζέντα της στη Μέση Ανατολή, την Αφρική και αλλού και ταυτόχρονα για να κερδίσει στο εσωτερικό των κρατών, στρέφοντας τη δυσαρέσκεια του κόσμου σε έναν εύκολο εχθρό. Πρόκειται για μια πονηρή πολιτική που αντιστρέφει το αίτιο με το αποτέλεσμα κηλιδώνοντας φυσικά ως «τρομοκράτες» ολόκληρους λαούς και θρησκείες.
Ο «ΗΡΩΑΣ» ΟΡΜΠΑΝ ΚΑΙ Ο «ΚΕΝΤΡΩΟΣ» ΜΑΚΡΟΝ
Η ΕΕ θερμοκήπιο της ακροδεξιάς
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ υποκριτικά εκδηλώνει την ανησυχία της για την άνοδο της ακροδεξιάς, έχει νομιμοποιήσει τις πολιτικές ηθικής αποκατάστασης των συνεργατών των ναζί σε μια σειρά χώρες-μέλη της (Βαλτικές Χώρες, Ουγγαρία, Κροατία), ενώ μεθοδικά εργάζεται για να ταυτίσει τις ιδέες του κομμουνισμού με αυτές του ναζισμού, με επιδίωξη την απονομιμοποίηση κάθε σελίδας αντικαπιταλιστικής αντίστασης στην ιστορία των λαών της Ευρώπης και την προληπτική απόκρουση κάθε συζήτησης για ένα άλλο μοντέλο κοινωνικής ζωής στο σήμερα. Το μέγεθος της υποκρισίας τους φαίνεται όταν ο ακροδεξιός ηγέτης της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορμπάν, μετατρέπεται εν μια νυκτί από «δικτάτορας» σε «ήρωας» με τον πρόεδρο της Κομισιόν να εκθειάζει το αντισοβιετικό του παρελθόν (βλ. δηλώσεις Γιούνκερ 28/4/2019).
Η Γαλλία πουλάει όπλα στη Σαουδική Αραβία, που χρησιμοποιούνται στην Υεμένη
Εξάλλου, οι ηγέτες που πλασάρονται ως αντίβαρο στους ακροδεξιούς κι εθνικιστές στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως ο γάλλος πρόεδρος Εμάνουελ Μακρόν, χρησιμοποιούν ενάντια στις λαϊκές διαμαρτυρίες ρητορική και μεθόδους που υλοποιούν την ακροδεξιά ατζέντα. Όπως, οι ακροδεξιές κυβερνήσεις της Ουγγαρίας και της Αυστρίας περιστέλλουν τα εργασιακά δικαιώματα, έτσι και η «ευρωπαϊκή-φιλελεύθερη» προεδρία Μακρόν χρησιμοποιεί μια στρατιωτικοποιημένη αστυνομία ενάντια στους διαδηλωτές των «κίτρινων γιλέκων» αφήνοντας πάνω από δέκα νεκρούς διαδηλωτές αλλά και δεκάδες άλλους χωρίς μάτια, με κομμένα χέρια και πάνω από εκατό σοβαρά τραυματίες. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση Μακρόν εκτέθηκε δημοσίως, όταν πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι πουλάει επιθετικά όπλα στις αυταρχικές κυβερνήσεις της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, τα οποία χρησιμοποιούνται στον πόλεμο στην Υεμένη.
Αυτή η ΕΕ του ιμπεριαλισμού και του κοινωνικού πολέμου, του αυταρχισμού και του εθνικισμού/ρατσισμού δεν έχει περιθώρια εκδημοκρατισμού. Φτιάχτηκε για να προστατεύσει τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας ενάντια στις λαϊκές απαιτήσεις και ιδιαίτερα σήμερα, στο φόντο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αποτελεί τον κύριο μοχλό επιβολής ενός πλαισίου ολοκληρωτισμού πάνω στις ζωές των λαών της Ευρώπης. Η κοινωνική πλειοψηφία που θέλει να ζήσει ελεύθερη και με περισσότερα δικαιώματα αλλά κι οι νέοι που δε θέλουν να γίνουν θυσία στους πολεμικούς ανταγωνισμούς έχουν συμφέρον να συμβάλλουν στη διάλυσή της, ως πρώτο βήμα για τη δημιουργία μιας άλλης πραγματικότητας στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
*ιστορικός, υποψήφιος ευρωβουλευτής με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου