"Πίσω στη δουλειά αλλά με άδειες τσέπες"

"Πίσω στη δουλειά αλλά με άδειες τσέπες"

Από τα τέλη της δεκαετίας του '70 κι έπειτα ο χρόνος εργασίας στην Ευρώπη δε μειώνεται, το ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) των κρατών-μελών της ΕΕ ανεβαίνει και οι μισθοί δεν αυξάνονται. Να το πούμε πιο απλά;

Η εργασία έχει γίνει πιο παραγωγική, παράγεται περισσότερος πλούτος διαρκώς αλλά καταλήγει ολοένα και περισσότερο στα χέρια λίγων.

Έτσι, ενώ οι μισθοί αποτελούσαν το 67% των ευρωπαϊκών ΑΕΠ στις αρχές του '80, σήμερα βρίσκονται λίγο πάνω από το 50%. 

"Η ανεργία πέφτει!" ζητωκραυγάζουν οι κυβερνήτες της ΕΕ (μαζί με αυτούς και η δική μας κυβέρνηση). Όντως, η ανεργία στην ΕΕ έχει φτάσει σε ιστορικό χαμηλό λένε οι επίσημες μετρήσεις.

Παράλληλα όμως σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάζουν οι Financial Times αυξάνεται ραγδαία η ημι-απασχόληση ενώ ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι δηλώνουν ότι ΔΕΝ επιθυμούν να εργάζονται με αυτούς τους όρους. Δυσαρέσκεια. Μάλιστα, από τους νέους ανθρώπους κάτω των 25 ετών στην ΕΕ, πάνω από τους μισούς εργάζονται σε καθεστώς ημι-απασχόλησης.

Ο, Στέφανο Σκαρπέτα, διευθυντής για την απασχόληση, την εργασία και τα κοινωνικά ζητήματα του ΟΟΣΑ (όχι κανένας κομμουνιστής δηλαδή) περιγράφει αυτό το φαινόμενο ως: "Back to work but out of pocket" δηλαδή πίσω στη δουλειά αλλά χωρίς λεφτά.

Ο ρόλος της ΕΕ στο να περάσουν αυτές οι νέες εργασιακές σχέσεις στα κράτη-μέλη της ήταν και είναι θεμελιώδης. Και τους νόμους αυτούς τους ψήφισε και η Ακροδεξιά και η Δεξιά και το Κέντρο και εκείνη η Αριστερά που ήταν πάντα υπέρ της ΕΕ και τώρα κυβερνάει.

Τελευταίο στοιχείο. Στην Ελλάδα, το 70% των πολιτών σύμφωνα με μετρήσεις της ίδιας της ΕΕ δεν έχει εμπιστοσύνη στην Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ μόλις το 26% νιώθει εμπιστοσύνη. Στο σύνολο των 28 κρατών-μελών, ο μέσος όρος όσων έχουν εμπιστοσύνη στην ΕΕ αγγίζει το 42%. 

Γιατί τέτοια απόκλιση μεταξύ Ελλάδας και ευρωπαϊκού μέσου όρου; 

Διότι, μέσα στην κρίση, ο ελληνικός λαός ένιωσε πιο ωμά τον θεμελιώδη ρόλο που έπαιξε η ΕΕ στην αλλαγή του εργασιακού τοπίου στη χώρα. Επίσης, ευτυχώς υπάρχει ακόμα η κομμουνιστική Αριστερά που μέσα στους χώρους εργασίας και μάθησης αλλά και στον δημόσιο λόγο αποκαλύπτει τον ρόλο της ΕΕ και δεν επαναλαμβάνει στα αυτιά του κόσμου το πόσο μονόδρομος είναι...

Αυτά είναι τα σκληρά στοιχεία που αφορούν την καθημερινότητά μας από οικονομική άποψη δηλαδή το ποσοστό μισθών επί του ΑΕΠ, οι δείκτες ημι-απασχόλησης, τα χρέη των νοικοκυριών, τα εργασιακά δικαιώματα/εργασιακές συνθήκες.

Και για όποιον ξέρει λίγη ιστορία, η ήττα κι ενσωμάτωση της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος είναι ευθέως ανάλογη με την πτώση των δεικτών όπως παρουσιάζεται στο παρακάτω διάγραμμα.

Άρα τί χρειάζεται;