Δολοφόνοι με στολή, τυφλοί δικαστές, νεκροί 15χρονοι και... ο Μάνος

Δολοφόνοι με στολή, τυφλοί δικαστές, νεκροί 15χρονοι και... ο Μάνος

Προσοχή στο κενό μεταξύ έφεσης και άφεσης (αμαρτημάτων)

Ένας αστυνομικός πυροβολεί και σκοτώνει έναν 15χρονο μαθητή στα Εξάρχεια. Η δολοφονία του προκαλεί έκρηξη κοινωνικής οργής.

Ο αστυνομικός υποστηρίζει ότι τελούσε σε κατάσταση άμυνας καθώς δεχόταν επίθεση από τον 15χρονο. Λίγα χρόνια αργότερα, το Εφετείο, δικάζοντας σε δεύτερο βαθμό αθωώνει τον αστυνομικό.

Στην (πολύ συνοπτική) παραπάνω ιστορία ξεχάσαμε να αναφέρουμε τις λεπτομέρειες: Ο αστυνομικός ονομάζεται Αθανάσιος Μελίστας. Ο μαθητής ονομαζόταν Μιχάλης Καλτεζάς. Το έτος της δολοφονίας ήταν το «σωτήριο» 1985. Το έτος της απόφασης του Εφετείου ήταν το 1990. 

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις των επόμενων δεκαετιών είναι εντελώς συμπτωματική. Ή, μπορεί και όχι τόσο...

Η κοινωνία της εποχής έβραζε. Άλλοι από οργή για την αθώωση που προσέβαλε το κοινό περί δικαίου αίσθημα, και άλλοι, θαυμαστές του νόμου, της τάξης και της κανονικότητας, από ικανοποίηση για την αθώωση του νοικοκυραίου αστυνομικού που αμύνθηκε ενάντια στο «κωλόπαιδο». 

Στο βιβλίου το Πάνου Λουκάκου «Η αθέατη όψη», αυτοί οι δύο συγκρουόμενοι κόσμοι παρουσιάζονται με μνημειώδη τρόπο, μέσα από τον κοινωνικά ευαίσθητο και καταγγελτικό λόγο του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι. Ενός ανθρώπου που μάλλον η μόνη λέξη που δεν μπόρεσε να μάθει ποτέ του ήταν η λέξη «ελίτ».

Γράφει λοιπόν ο Λουκάκος στο βιβλίο του:

«Τον Ιανουάριο του 1990 ήμαστε καλεσμένοι κάποιο βράδυ στο σπίτι του Δημήτρη Χορν, στην οδό Βασιλέως Γεωργίου. Παρόντες άλλοι δέκα φίλοι του, προερχόμενοι κυρίως από καλλιτεχνικούς χώρους. [...]. Οι συνδαιτημόνες του Χορν επαινούσαν την απόφαση του δικαστηρίου και πρόσθεταν ότι λογικά και σωστά ένας αστυνομικός πυροβολεί όταν κινδυνεύει να καεί ο ίδιος από τις μολότοφ.

Το δείπνο συνεχιζόταν όπως και η συζήτηση - χτύπησε το κουδούνι και μπήκε καθυστερημένος, ως συνήθως, ο Μάνος Χατζιδάκις. Παρακολούθησε για λίγο τα λεγόμενα. Και πήρε το λόγο, με έντονο ύφος:«Οταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ' ένα παιδί 15 χρονών που πετάει μολότοφ κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού. Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότοφ. Και δεν εκτιμώ καθόλου έναν αστυνομικό που το πυροβολεί. Ο,τι και αν έχει γίνει, όπως και αν έχουν τα πράγματα, θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό μήνυμα που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει διαφθαρεί, όπως εμείς». 

Σώπασαν όλοι. Κανείς δεν απάντησε. Και ο Χορν άλλαξε αμέσως θέμα συζήτησης. Λίγο αργότερα ο Μάνος Χατζιδάκις έφυγε, δείχνοντας με τον τρόπο του ότι δεν τον ενδιέφερε ιδιαιτέρως η συγκεκριμένη παρέα και οι συζητήσεις της».

Το παρόν κείμενο ξεκίνησε να γράφεται κυρίως με σκοπό να αποτυπωθεί ξανά αυτός ο συλλογισμός του Μάνου Χατζιδάκι. Είναι μάλλον το πιο ολοκληρωμένο σχόλιο που θα μπορούσε να υπάρξει μετά την ηθική συντριβή που προκάλεσε σε εκατομμύρια ανθρώπους το άκουσμα της προοπτικής άμεσης αποφυλάκισης που έχει από χθες ο δολοφόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, Επ. Κορκονέας.

Από χθες η «τυφλή» δικαιοσύνη έχει έναν ακόμη λόγο να κρύβεται ντροπιασμένη πίσω από τόμους Κωδίκων, για να μη τη βλέπει κανείς, για να μην καταλάβει κανείς ότι η «όραση» δεν είναι η μοναδική «αίσθηση» που της λείπει. Μόνο που όσο και να κρύβεται πίσω από τους Κώδικες, το έχουν καταλάβει πλέον όλοι...

"Fun" fact: Η δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά προκάλεσε πράγματι έκρηξη κοινωνικής οργής. Το Χημείο καταλαμβάνεται αμέσως μετά τη δολοφονία. Η κατάληψη όμως «σπάει» μόλις μία εβδομάδα αργότερα. Ο λόγος της «λήξης» της κατάληψης δεν είναι άλλος από την είσοδο των αστυνομικών δυνάμεων που παραβίασαν το πανεπιστημιακό άσυλο. Ήταν η πρώτη παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου μετά το 1859. Α, ναι, και μετά το 1973. Το αφήνουμε και αυτό το δεδομένο εδώ, μέρες που 'ναι.

ΠΗΓΗ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ