Σιωπές, ψέματα, τραγωδίες
Το πιο πετυχημένο ανέκδοτο στην ιστορία του κυπριακού προβλήματος είναι το πόσο πολύ επείγει η επίλυσή του για τους Ελληνοκύπριους. Είναι ένας ακόμα μύθος από τους πολλούς που διαμόρφωσαν τα τελευταία 45 χρόνια την ελληνοκυπριακή πολιτική κουλτούρα: Η άμεση επίλυση του Κυπριακού (και η διά μαγείας επιστροφή στην προ του 1974 περίοδο, δηλαδή όταν οι Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας διέμεναν σε μόλις 3% της γεωγραφικής επιφάνειας του νησιού, αποκλεισμένοι στους θύλακες, όπου τάχα τους οδήγησε η ηγεσία τους και όχι οι δολοφονίες συμπατριωτών τους από Ε/Κ αστυνομικούς).
Άλλος μύθος είναι η μονοπώληση του ρόλου του θύματος από τη σύγκρουση με τους Τ/Κ. Χωρίς αμφιβολία 5.000 τόσοι νεκροί μέσα σε ένα καλοκαίρι για μια κοινότητα 400.000 ανθρώπων είναι τεράστιος αριθμός. Την πληγή την κουβαλούμε ακόμα και μάλιστα ανοιχτή, με δεδομένες τις λιγοστές πιθανότητές μας να θάψουμε τους 823 αγνοούμενούς μας, τα οστά των οποίων δεν έχουν ακόμα εντοπιστεί. Όμως πριν από το καλοκαίρι του 1974 οι Τ/Κ αναζητούσαν δικούς τους συγγενείς σε πηγάδια και έφευγαν το πρωί για τη δουλειά τους χωρίς να γνωρίζουν αν θα επέστρεφαν ποτέ πίσω στις οικογένειές τους.
Άλλος, μικρότερου βεληνεκούς, μύθος πάνω στον οποίο χτίσαμε την ελληνική ταυτότητά μας μετά το 1974 είναι η άνετη προσωρινότητα διαβίωσης των εκτοπισθέντων στους κυβερνητικούς οικισμούς. Τελικά, οι οικισμοί (ειδικά οι πρώτοι που χτίστηκαν σε Λάρνακα και Λευκωσία) έγιναν γκέτο, μέσα από τα οποία διοχετεύσαμε προσωπικό στον υπόκοσμο της χώρας μας.
Ένας ακόμα μύθος είναι το κυπριακό οικονομικό θαύμα της δεκαετίας του 1990 που αποδείκνυε, υποτίθεται, την επίνοια των Ελλήνων της Κύπρου και τη βούλησή τους για δημιουργία στον τόπο τους. Κανένα θαύμα όμως δεν συντελέστηκε. Απλώς ο τόπος μας έγινε πεδίο εφαρμογής μοντέλων καπιταλιστικής οικονομίας. Μοιράζεις τον χώρο στα δύο, χρησιμοποιείς μόνο ένα κομμάτι, αφήνεις το άλλο αποκλεισμένο, διπλασιάζεις τον πληθυσμό και αμέσως αυξάνονται ανάλογα τα έσοδα οποιασδήποτε ανάπτυξης.
Προϋπόθεση της εγκυρότητας όλων αυτών των μύθων είναι και παραμένουν όμως οι μύθοι που διαμορφώσαμε από το 1958 και έπειτα για τους Τουρκοκύπριους και την Τουρκία. Ο Μουσταφά Ακιντζί από την ημέρα που αναδείχθηκε στην ηγεσία των Τ/Κ έκανε πολλές κινήσεις που ανέτρεπαν τον μύθο ταύτισης των Τ/Κ με την Τουρκία.
Ξεκινώντας από το τέλος, έκανε την πρόταση για συνδιαχείριση του φυσικού αερίου πριν την επίλυση του Κυπριακού, προφανώς με τη σύμφωνο γνώμη της Τουρκίας (αν όχι καθ’ υπόδειξη, αφού ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου την υιοθέτησε πριν καλά-καλά ανακοινωθεί), και δύο μέρες μετά κάλεσε σε άτυπη διάσκεψη για το Κυπριακό. Ενώπιον των διάφορων προτάσεων που καταθέτει κατά καιρούς ο κ. Ακιντζί, προκειμένου να θέσει προ των ευθυνών τους την Τουρκία και την ε/κ κοινότητα, η δική μας πλευρά είναι είτε αρνητική είτε ράθυμη. Και μπροστά σε αυτή την άρνηση και τη ραθυμία της ηγεσίας τους, οι Ελληνοκύπριοι (που επείγονται για λύση του Κυπριακού) δεν αντιδρούν ούτε διαμαρτύρονται. Διότι ο μύθος της ταύτισης Τ/Κ και Τουρκίας υπερισχύει στη σκέψη τους. Τα ψέματα και οι αποσιωπήσεις έχουν αυτό το κακό. Όταν υπερισχύουν σε μια πολιτική σκέψη, γεννούν θερμά επεισόδια. Και τραγωδίες. Όπως συνέβη στον 20ό αιώνα της Κύπρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου