Εντός των χωρικών μας υδάτων, των 6 ή 12 μιλίων, εντός της προεκλογικής μας περιόδου και της ετοιμότητας του πολεμικού μας ναυτικού για μια πιθανή τουρκική πρόκληση, στις 11 Ιουνίου πνίγηκαν εφτά μετανάστες και στις 17 Ιουνίου άλλοι δώδεκα στο Αιγαίο. Αν ζούσαν θα πήγαιναν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης ψυχών στη Μόρια ή στην αποθήκη ψυχών στην Αμυγδαλέζα (σημ: αμφότερα εγκαινιάστηκαν από τη Δεξιά και μακροημέρευσαν επί "Αριστεράς"). Εκεί ίσως μετά από κάποια χρόνια εγκλεισμού να ακολουθούσαν το παράδειγμα άλλων εγκλείστων και να αυτοκτονούσαν (https://bit.ly/2XhDTf8)
- όπως αυτοκτονούν και κάτι (κατα)διωκόμενοι μη-έγκλειστοι, σαν την αδήλωτη εργαζόμενη-μετανάστρια στο νοσοκομείο της Νίκαιας.
"Και μέσα κι έξω φυλακή" είχε πει ο Κοεμτζής όταν αποφυλακίστηκε αλλά δεν μπορούσε να πάρει ανάσα στον ελεύθερο κόσμο του χαφιεδισμού, της αστυνομοκρατίας και των ανισοτήτων. Αλλά και αυτό στο νοσοκομείο της Νίκαιας ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, μία ατυχία χωρίς πολιτικές προεκτάσεις. Ή μήπως το θέμα πάει λίγο πιο πέρα από την σκατοψυχιά της Athens Voice;(διαβάστε μια φωνή μέσα από το νοσοκομείο της Νίκαιας https://bit.ly/2JsiGW7)
["Δε χωράμε άλλους μετανάστες!" φωνάζει η Ευρώπη
"Δεν αντέχουμε άλλους επενδυτές" απαντάει η Αφρική]
Τη Λιβύη, απ' όπου απέπλευσε το πλοίο της Γερμανίδας, την έχουν χωρίσει στη μέση Ιταλοί (με τον ακροδεξιό πρωθυπουργό) και Γάλλοι (με τον μη-βγει-η-Λεπέν) και βαράνε. Κοινώς έχει εμφύλιο πόλεμο κι υποστηρίζουν αντίθετες φράξιες. Εκεί αντλούν πετρέλαια τόσο η ιταλική Eni, όσο κι η γαλλική Total.
Είναι αυτές τις εταιρείες-κολοσσούς που κάναμε εταίρους μας στην κυπριακή ΑΟΖ και στη δική μας με τη φαρδιά υπογραφή του "μικρότερου κακού μας". Καλά ξεμπερδέματα τώρα για τις επόμενες δεκαετίες σε μια περιοχή που έχει Ελλάδα-Κύπρο-Τουρκία-Ισραήλ-Συρία-Λίβανο-Αίγυπτο-Λιβύη και στη μέση κοιτάσματα.
Στη Λιβύη κάποτε όλοι ήταν ευχαριστημένοι με τα μερίδιά τους (κι η βρετανική BP μέσα αλλά και κάτι Κορεάτες) αλλά από το 2014 και μετά σίγουρα δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους. Ποιος την πληρώνει; Ο λαός της Λιβύης που όταν δεν πεθαίνει σε βομβαρδισμούς ή στα πεδία των τίμιων πετρελαϊκών μαχών ζει με 48% ανεργία. Παραδίπλα στον Νίγηρα και το Μάλι η Γαλλία (ή μάλλον οι γαλλικές εταιρείες) εξορύσσει ουράνιο και πετρέλαια. Ο Νίγηρας έχει τα μεγαλύτερα κοιτάσματα ουρανίου στον κόσμο κι η Γαλλία έχει και πολλά πυρηνικά εργοστάσια και πυρηνικά όπλα, με άλλα λόγια είναι η 2η καταναλώτρια ουρανίου στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ. Εκεί, λοιπόν, αλωνίζει η γαλλική εταιρεία Areva, η οποία υποπτεύομαι ότι δεν πληρώνει καλά τους εργάτες της στα ορυχεία γιατί στα μέσα Ιουνίου ξεκίνησαν απεργία επί μια εβδομάδα γεγονός που στη Γαλλία έφτασε ως "απειλή για την ενεργειακή επάρκεια της χώρας". (https://www.mining.com/french-uranium-supply-threatened-…/…/)
Κατά τ' άλλα στο Νίγηρα γεννιούνται περίπου 7 παιδιά ανά μητέρα, πεθαίνουν όμως πολλά στη γέννα όπως και πολλές μητέρες. Μάλλον γιατί η χώρα διαθέτει 0,05 γιατρούς ανά 1.000 κατοίκους. Α! Και 800.000 σκλάβους επισήμως το 8% του πληθυσμού της. Προσοχή μη σβήσει κανά air-condition στις Κάννες...
Πιο δίπλα, στο Μάλι, ο γαλλικός στρατός πολεμάει το ISIS και την Αλ-Κάιντα για τον έλεγχο των πετρελαίων. Απλά το πράγμα στην πολιτισμένη Δύση λέγεται "πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία", όπως και η Αλ-Κάιντα και το ISIS στην άγρια Ανατολή το ονομάζουν "θρησκευτικό πόλεμο" αλλά από πίσω δουλεύει η κρατική ένοπλη διαπραγμάτευση για τα κοιτάσματα. Πλούσιο το υπέδαφος του Μάλι. Έχει πετρέλαιο, έχει πολύ χρυσό έχει και ουράνιο.... (https://ejatlas.org/…/frances-double-jeux-of-destabilizatio…)
...όμως οι κάτοικοί του, όπως κι αυτοί της Λιβύης και του Νίγηρα μπαίνουν στα πλοία και την κάνουν για την Ευρώπη γιατί η ζωή στην Αφρική είναι ανυπόφορη. Και όταν δεν τους πνίγουν τα κράτη μας και η ΕΕ στη Μεσόγειο τους κάνουμε τη ζωή τους ανυπόφορη και εδώ. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν παρά να αντιμετωπίζονται από εμάς με σεβασμό, αλληλεγγύη και ταπεινότητα. Γι' αυτό και η καπετάνισά του πλοίου που έσπασε τον ιταλικό και ευρωενωσιακό αποκλεισμό, Carola Rackete, όπως και αυτή εδώ η Γερμανίδα (https://bit.ly/2XcwGrB) αξίζει χίλια μπράβο όπως χίλια μπράβο αξίζουν και κάτι δικοί μας άνθρωποι όπως ο Σπύρος και ο Μπάμπης και άλλοι πολλοί που δε φοβήθηκαν να κάνουν την αλληλεγγύη τους πράξη (https://bit.ly/2IY0mow) και να βοηθήσουν κι αυτοί ανήμπορους πρόσφυγες να βρουν το δρόμο τους. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και προσπάθειες παντού.
Δυστυχώς όμως το πολιτικό σύστημα και όσες δυνάμεις κινούνται εντός του ως οργανικά του τμήματα τραβούν τα πράγματα προς μία πολύ άσχημη κατεύθυνση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου